แค่ผ่านมาให้จำ

         เคยเชื่อเรื่องบังเอิญไหม?..

   ยัยแจนนะยัยเป็นคนนัดแท้ๆแต่ให้ฉันมายื่นรอหน้าป้ายรถเมลล์ตั้งครึ่งชั่วโมงหงุดหงิดๆ ร้อนก็ร้อนอากาศประเทศไทยจะร้อนไปถึงไหนร้อนจนตอนนี้คนจะสุกจนเกรียมแล้วว ติ่ง! อยู่ๆก็มีเหรียญกลิ้งมาตกข้างเท้าของใครหวาาาเก็บไปเป็นนำโชคล่ะกันพอมองไปทางขวาเห็นผู้ชายก้มๆเงยๆเก็บเหรียญสงสัยของเขาล่ะมั้งทำดีสักวันพ่อแม่คงดีใจอิอิ

"โทษนะค่ะ ใช่เหรียญคุณหรือเปล่าคะ"ด้านข้างดูดีเชียว

"่อ๋อ ใช่ครับขอบคุณครับ"พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ ดูรวมๆแล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน..~

"่อ่อ ยินดีคะ"ยิ้มหวานไปแหละ ละลายกลายไปน้ำไปเลยได้ไหม

จิ้มๆๆ "อะไรคนกำลังมีความสุข"

"มึงยิ้มอะไรว่ะปลา"ยัยแจนพูดพร้อมมองฉันอย่าง งงๆ

"เอ้า มาแล้วหรอปล่อยให้กูรอตั้งนานร้อนก็ร้อน"

"เออๆ โทดทีพอดีที่บ้านมีปัญหานิดหน่อย"

"เบื่อจริงๆ "

"เออๆ โทดๆงั้นเดี๋ยวเลี้ยงติม"

"รออะไร งั้นก็ไปสิ"แล้วฉันก็เดินกอดคอยัยแจนไปโดยไม่ลืมหันไปส่งยิ้มลาให้ผู้ชายคนนั้น

ร้าน เย็นดีมีไอติม

    หลังจากที่พายัยแจนไปซื้อของเสร็จก่อนกลับก็แวะร้านไอศครีมแน่นอนแจนเป็นเลี้ยงตามสัญญาที่พูดไว้ อิอิ ของฟรีต้องจัดเต็มกันหน่อยเดี๋ยวเพื่อนเสียน้ำใจ

"ไม่ต้องกลัวเสียน้ำใจขนาดนั้นก็ได้มั้งกินส่ะกระเป๋าเงินกูจะขาดตายๆ เงินพอไหมเนี่ย"

"นานๆเพื่อนเลี้ยงต้องจัดเต็ม"

"จ้าาาาาา ว่าแต่ไอ่กิ๊ฟล่ะ"

"มันบอกว่าทำการบ้านยังไม่เสร็จเลยขอบาย"

"เออๆ ดีกูกับมึงจะได้ลอกมันไง"

"จ้า เพื่อนแสนดีจังเลยนะกูกับมึงเนี่ย!"

"ฮ่าๆ ใครบอกไอ่กิ๊ฟมันหัวดีล่ะ"

"พูดอีกก็ถูกอีก"

"กลับกันเลยป่ะ นี่ก็หกโมงล่ะ"

"อืมๆ กูจะกลับไปดูการ์ตูนต่อ"

"สาระมากมึงอ่ะ"แจนยื่นมือมาผลักหัวฉันเกือบหน้าทิ่มโต๊ะ

"ผลักมาได้นะมึง"

"พี่คะ เท่าไหร่คะ"

" 449บาทคะ"

"นี่คะ " ติ่ง! เหรียญกลิ้งไปที่หน้าประตูร้าน

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันเก็บให้"ฉันเดินตามเหรียญไปมันหยุดอยู่ตรงเท้าผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามาในร้านพอดีฉันก้มลงเพื่อจะเก็บแต่.

"โอ๊ยย!"

"ขอโทษคะ/ครับ"ฉันเงยหน้ามองพอดีกับที่ฝ่ายตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมาพอดี ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเรื่องเหมือนเดจาวูเมื่อเช้านี้เลยผู้ชายคนนั้นที่ฉันเจอตรงหน้าป้ายรถเมลล์

"อ้าว คุณ"ฝ่ายนั้นเอ่ยทัก

"สวัสดีคะ"

"นี่เหรียญคุณครับ"เขาพูดพร้อมกับส่งเหรียญให้

"ขอบคุณคะ"ฉันยิ้มพร้อมกับรับเหรียญ

"มาทานไอศครีมหรอครับ บังเอิญจังเลยนะครับ"

"นั่นสินะคะ"

"งั้นผมขอตัวไปหาเพื่อนก่อนนะ"

"คะ" จากนั้นเขาก็หันหลังเดินไปที่โต๊ะแต่จู่ๆก็หันกลับมาเหมือนเพิ่งนึกได้

"จะเป็นอะไรไหมครับถ้าผมอยากรู้จักชื่อคุณ ผมชื่อ อาร์ม คุณล่ะ"

"ฉันปลาคะ "

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

"เช่นกันคะ"

"งั้นผมขอตัวนะครับหวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีก"

"คะ"ฉันพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ แล้วเขาก็เดินจากไปด้วยรอยยิ้มที่มองกี่ทีก็หวานเหลือเกิน

"นี่ รู้จักกันหรอ"

"เห้ย! มาตั้งแต่เมื่อไหร่"ฉันสดุ้งตื่นจากฝันเพราะจู่ๆยัยแจนก็มายื่นข้างฉันตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้

"ก็นานพอที่จะเห็นแกเคลิ้มฝันไปกับยิ้มของหนุ่มหล่อคนนั้น"

"บ้า! ใครเคลิ้มกัน"

"ก็เห็นทำหน้าเหมือนฝันกลางวัน ว่าแต่ใครหรอ"

"ไม่รู้ดิ กลับเหอะ"พูดเสร็จฉันก็เดินหนียัยแจน

"เดี๋ยวดิ ใครอ่ะบอกเพื่อนหน่อยไม่ได้หรอ"เสียงยัยแจนตะโกนตามหลัง

      คนนี้ขอให้เพื่อนรู้แค่คนเดียวเถอะแจนเพราะอาจจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วก็ได้ ให้เขาอยู่ในความทรงจำที่แสนหวานกับรอยยิ้มหวานๆคนเดียวเหอะ แม่จ๋าหนูจะได้เจอเขาอีกไหมเจ้าของรอยยิ้มหวานคนนั้น..