BTS

          วันนี้หลังจากเลิกเรียนผมก็เดินกลับออกไปขึ้นรถไฟฟ้าเหมือนกับทุกวันแต่...มันต่างกันก็ตรงที่ใครบางคนที่ผมพึ่งได้พูดคุยและรู้จักก็กำลังเดินออกจากมหาลัยเช่นกันผมรีบเร่งฝีเท้าให้ทันเป้าหมายข้างหน้า “กำลังจะกลับบ้านหรอครับ” ผมเดินไปข้างๆก่อนจะถามอีกคนที่เดินนำหน้ามา “อ้าวฟลุ๊ค...ใช่ผมกำลังจะกลับบ้านฟลุ๊คก็เหมือนกันหรอ” “อือ...ว่าแต่นี้คุณจะไปขึ้นBTSหรอ” ก็รู้อยู่แล้วแต่ก็แค่อยากจะหาเรื่องคุยด้วยก็เท่านั้นเอง “ใช่แล้วฟลุ๊คละ” “ผมก็จะไปขึ้นBTSเหมือนกันงั้นเราเดินไปด้วยกันเลยนะ” “ครับ...วันนี้อากาศดีจังเลยเนอะ” อะไรของเขาอยู่ๆก็หันมาพูดท่าทางแบบนั้นคงไม่ใช่แค่ผมใช่ไหมที่รู้สึกเขินอายเพราะเขาแต่เขาเองคงจะเขินอายเพราะผมไม่ต่างกัน

          อากาศดีอะไรกันละวันนี้แดดร้อนสุดๆไปเลยแต่เพราะคนข้างๆนี้ต่างหากที่อยู่ๆก็ทำให้อากาศดูดีขึ้นมาผมหันไปยิ้มก่อนจะเดินเคียงข้างไปกับอีกคนไปที่สถานีรถไฟฟ้าด้วยกัน ซึ่งความเป็นจริงมันก็ไม่ได้ใกล้อะไรขนาดนั้นเพียงแต่ผมคิดว่าการได้เดินคุยกันไปแบบนี้มันทำให้ผมได้มีเวลากับเขามากขึ้นเรื่อยๆเท่านั้นเอง “อ้าว...นี้เราสองคนลงสถานีเดียวกันหรอ” ผมหันไปทำทีทักฟลุ๊คที่กดเลือกสถานีปลายทาง “จริงด้วยไม่ยักกะรู้ว่าเราลงสถานีเดียวกัน” ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่ไม่รู้แต่ก็แค่ไม่อยากให้เขาความรู้สึกบางอย่างที่ผมปิดบังไว้ก็แค่นั้นเอง “เบื่อจังเลยเนอะขึ้นรถไฟฟ้าเวลานี้คนแน่นตลอดเลย” คนตรงหน้าหันมาบ่นกับผมด้วยอารมณ์เหนื่อยหน่าย “ นั้นซิเออฟลุ๊คไปยืนใกล้ประตูตรงนั้นก็ได้เราว่าน่าจะดีกว่า” ผมค่อยๆขยับตัวเดินเข้ามุมประตูก่อนจะเดินไปยืนกันด้านหน้าให้อีกคนแทน แค่นี้ก็สามารถกันคนที่จะเดินเข้ามาเบียดเสียดกับเขาได้แล้ว ว่าแต่แล้วทำไมผมต้องทำตัวเหมือนปกป้องเขาอยู่ละ แค่คิดขึ้นมาก็รู้สึกอายตัวเองยังไงบอกไม่ถูก

          หลังจากลงสถานีที่ผมและเขาได้ขึ้นและลงมาพร้อมกันและตอนนี้คงถึงปลายทางที่ต้องแยกกันแล้วซินะ “ฟลุ๊คไปทางไหนหรอ” “ผมไปทางซ้ายแล้วคุณละ” “เราไปทางขวา...เอองั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ” “หื้อ?...” “คือเราหมายถึงพรุ่งนี้เราก็ต้องมาขึ้นรถไฟฟ้าไปมหาลัยไงหรือว่าพรุ่งนี้ฟลุ๊คไม่มีเรียน” “มีซิๆ...โอเคงั้นเจ็ดโมงครึ่งเจอกันที่นี่นะไปก่อนละ” พูดจบผมก็รีบวิ่งกลับบ้านของตนเองทันทีก็จะไม่ให้รีบได้ไงอยู่ๆทำไมเหมือนรู้สึกว่าผมกับเขานัดเดทกันยังไงไม่รู้ทั้งๆที่เป็นเพียงการขึ้นรถไฟฟ้าไปเรียนและไปทำงานด้วยกันก็แค่นั้น บ้าจริงไอ้ฟลุ๊คพูดอะไรของมึงว่ะเนี้ย

          เจ็ดโมงครึ่งหรอ?...อะไรกันแค่ต้องนั่งรถไฟฟ้าไปด้วยกันเฉยๆทำไมแค่คิดก็ดีใจจนหยุดยิ้มไม่ได้ ผมที่ยืนส่องใบหน้าตัวเองในห้องน้ำได้แต่ยืนยิ้มไปมา จริงซิแล้วทำไมผมไม่ขอเบอร์หรือไลน์ของเขาไว้ก่อนนะเสียดายจัง ไม่ซิไว้ค่อยขขอก็ได้นี้อย่าพึ่งใจร้อนไอ้กันต์ใจเย็นๆไว้ตอนนี้มึงมีโอกาสใกล้ชิดเขาแค่นี้ก็ดีแล้ว ว่าแต่คืนนี้จะนอนหลับไหมเนี้ย

          รถบ้าเอ้ยแม่ง...พึ่งเอาออกจากอู่แท้ๆดันมาเสียอีกคอยดูเถอะนะจะขายเศษเหล็กให้เขมรเลยคอยดู ผมได้แต่ยืนหงุดหงิดก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรให้ศูนย์มารับเจ้ารถเจ้าปัญหาที่ดันมาเสียเอาตอนนี้ บางทีคงจริงอย่างที่ไอ้กันต์ว่าผมควรหันมาขึ้นรถไฟฟ้าบ้างได้แล้วอย่างน้อยๆถ้ามาทันเวลาคงไม่โดนไอ้เตี้ยบ้าบอนั้นด่าเอา ปริ้น!! คนกำลังหงุดหงิดใครยังจะมาบีบแตร่หาเรื่องอีกว่ะ “รถเสียหรอคุณ” คนอะไรมันจะอายุยืนขนาดนี้พึ่งบ่นถึงก็โผล่มาให้เห็นซ่ะแล้ว “ครับ” “มีอะไรให้ผมช่วยไหม” “ผมเรียกศูนย์แล้ว” “ให้ผมไปส่งที่บ้านไหมคุณนี้ก็เย็นมากแล้วด้วย” จะมาไม้ไหนของมันว่ะตอนเจอกันครั้งแรกๆก็เอาแต่ด่าผมเรื่องมาสายเรื่องนั้นนู้นนี้มาทีนี้ทำมาพูดดีด้วย “เกรงใจครับคุณไปเลย” “เถอะนะ...ขึ้นมาเร็วเด่ยวผมไปส่งบ้านผมก็ไปทางเดียวกับคุณอยู่แล้ว” “เดี๋ยวๆๆ...บ้านคุณไปทางเดียวกับบ้านผมหมายความว่าไงแล้วคุณรู้ได้ไงว่าบ้านผมอยู่ไหน” “คุณจุมพล...ผมมีข้อมูลการทำงานของคุณนะเรื่องประวัติอะไรผมก็รู้หมดแหล่ะขึ้นมาเร็ว” เอาว่ะดีกว่าต้องเดินหรือนั่งวินไปขึ้นรถไฟฟ้าไปกับไอ้เตี้ยนี้ก็ได้

          “ใจคอขึ้นรถมาคุณไม่คิดจะพูดเลยรึไงคุณจุมพล” ผมหันไปถามคนที่นั่งกดโทรศัพท์อยู่เบาะข้างๆก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันทำไมแค่เห็นหน้าของเขาก็ชวนให้หงุดหงิดตลอดแต่ผมก็ดันไปชวนเขากลับบ้านพร้อมกัน เออสรุปผมคงบ้าไปแล้วจริงๆ “คุณจุมพล” “ครับ” “คุณหิวไหม” “ครับ” “งั้นเราแวะกินก๊วยเตี๋ยวก่อนไหม” “แล้วแต่คุณเลยครับผมยังไงก็ได้ก็อาศัยรถคุณมานี่” “พูดจาไม่น่าฟังเลยนะคุณทำไมครับมากับผมมันต่างกับสาวๆหรือไง” เหมือนจะเป็นคำพูดที่ทำให้ใครบางคนที่ก้มหน้าก้มตาสนใจแต่โทรศัพท์หันมามองหน้าผมได้ “อะไรของคุณเนี้ย...ที่ผมไม่พูดเพราะกลัวพูดไม่เข้าหูคุณต่างหากแล้วอะไรไม่ใช่สาวๆก็แหง๋ละคุณไม่ใช่สาวๆในสเปกของผมอยู่แล้ว” “หึหึ...คุณเองก็ไม่ใช่ผู้ชายในสเปกของผมเหมือนกัน” “ก็แหง๋ซิผมจะเป็นผู้ชายในสเปกของคุณเอ๊ะ...เดี๋ยวนะ...ผู้ชายในสเปก...นี่คุณหมายความว่า?” “เออผมเป็นเกย์...แต่ก็ไม่แน่นะบางทีเวลาผมหน้ามึดขึ้นมาคุณอาจจะ...” “นี่คุณ...อย่าเอามือมาจับหน้าผม” “ฮาๆๆๆ...สบายใจได้คุณเป็นผู้ชายคนสุดท้ายเลยที่ผมจะคิดทำอะไร”

          อยากรู้จักเขาจังทำไงดีนะอยากที่จะติดตามเขาบ้างจริงซิลองหาในไอจีจะมีไหมว่ะ แต่ชื่อฟลุ๊คมีเป็นร้อยเป็นพันคนเอาว่ะถ้าเขาใช้ไอจีมันต้องมีให้เห็นบ้างละว่าแต่ชื่ออะไรนะ ฟลุ๊คหรอ...ไม่ๆผมกดลบชื่อก่อนจะพิมพ์ใหม่อีกครั้งที่บีบให้มันแคบลง Fluke? จริงซิชื่อจริงว่า Teerapat เอ๊ะ...ใช่ไหมแต่ท่าทางจะใช่หลังจากที่พิมพ์และค่อยๆไล่หาทีละคนในที่สุด “เจอแล้วโว้ย fluke_teerapatl เมื่อเห็นผมก็รีบกดติดตามโดยไม่คิดทันที ก่อนจะเข้าไปส่องรูปต่างๆ “คนอะไรว่ะเนี้ยละมุนดูรูปนี้ดิยิ้มแบบนี้ไอ้กันต์เอ้ยยยย...อยากให้เขายิ้มแบบนี้ให้จัง” ทำไงดีตอนนี้ผมได้ก้าวเข้าไปอยู่ในโลกของเขาอีกนิดแล้วทำไมถึงอยากให้ถึงพรุ่งนี้ในวันถัดๆไปทุกวันเลย ก็แน่ละซิเพราะผมจะได้เจอฟลุ๊คทุกๆวัน

          หลังจากอาบน้ำก่อนจะนอนผมก็หยิบมือถือขึ้นมากดเช็คอะไรนิดหน่อย มีคนฟอลไอจีมาด้วยหรอเมื่อกดเข้าไปมันทำให้หัวใจผมเต้นแรงขึ้นมาในทันที นี้ผมนอนหลับและฝันอยู่ใช่ไหมลองหยิกตัวเองดูก่อนดิ “โอ้ย...เจ็บ...นี้เรื่องจริงหรอว่ะ” นี้มันเรื่องจริงใช่ไหมกันต์เขาฟอลไอจีของผมแล้วว่าแต่เขาเอาไอจีผมมาจากไหนละ ไม่ซิเอามาจากไหนก็ช่างก่อนอื่นขอฟอลกลับก่อนนะ  “รูปนี้...ใส่แว่นด้วยละมุนว่ะ..กดใจรัวๆเลย” ไม่รู้นานเท่าไรแต่มันก็คงไม่ต่างกันเมื่อผมกดใจไปเขาก็กดใจกลับมานี้มันเรื่องอะไรทำไมรู้สึกดีจังเลย ผมค่อยๆเลื่อนเข้าไปที่กล่องข้อความก่อนจะทักไป “ยังไม่นอนหรอ” (ยัง...หลุ๊คละทำไมยังไม่นอน) “พึ่งอาบน้ำเสร็จ...แล้วคุณละ” (เราหรอส่องไอจีฟลุ๊คไง) “บ้าป่ะเนี้ยเล่นกดรูปรัวเลย” (ก็เราชอบอ่ะ) ชอบ?หมายความว่าไงว่ะโอ้ยผมค้างปลายนิ้วที่จะพิมพ์ไว้ก่อนจะยิ้มแล้วกดตอบกลับไปอีกครั้ง “แล้วคุณหาไอจีผมเจอได้ไง” (ก็สุ่มๆพิมพ์ตามชื่อดูเลยเจอ) “นี้ตั้งใจหาไอจีเราเลยหรอ” (ใช่...เออฟลุ๊ค) “ครับ” (ฟลุ๊คเรียกเรากันต์ก็ได้ตอนนี้เราไม่ได้สอนฟลุ๊คนะตอนนี้นอกเวลางานแล้ว) “งั้นเราเรียกกันต์เฉยๆได้หรอ” (ได้ดิเอาละฟลุ๊คไปนอนเถอะพรุ่งนี้เจ้ดโมงครึ่งนะ) “ครับ...ฝันดีครับกันต์” (ฝันดีนะฟลุ๊ค) ฝันดีใช่ซิวันนี้คงเป็นวันที่ฝันดีที่สุดจริงๆผมหันไปมองร่มที่วางไว้ที่โต๊ะก่อนจะเดินไปหยิบขึ้นมามองแล้ววางลงอีกครั้ง “ตอนนี้ฉันกับเจ้าของของแกรู้จักกันแล้วนะรอก่อนเดี๋ยวฉันจะหาโอกาสพาแกไปส่งคืนเจ้าของ” ไม่รู้ว่าจากนี้ทุกอย่างจะเดินไปยังไงแต่ที่แน่ๆผมว่าแค่ในช่วงเวลานี้ผมมีความสุขมากแล้วจริงๆทำยังไงดีนะจะเก็บรักษาเวลานี้ไว้ได้ แม้จะยากแต่มันก็ต้องเสี่ยงแล้วกัน