รักในฝันของยัยสาวแว่น

ตอนที่ 4
ความจริงในใจ
          หลังจากที่เรามาถึงร้านอาหารกันแล้ว ทำไมยัยนี่ดูแปลกไปนะ แปลกไปตั้งแต่ตอนเจอหน้าหมอนั้น
          " นี่เธอเป็นไรเปล่า นั่งเขี่ยข้าวอยู่นั้นแหละ จะเขี่ยหาทองหรอ " ผมถามกวนเธอเพราะไม่อยากให้เธอรู้ว่าผมเป็นห่วงเธอ
          " มันเรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง "
          " งั้นรออยู่นี่นะ เดี๋ยวมา " ผมบอกให้เธอรออยู่ที่ร้านอาหารก่อน เพราะผมว่าจะไปซื้อช็อคโกแลตมาให้เธอสักหน่อย เธอจะได้รู้สึกดี
          " นายจะไปไหนอ่ะ เราเรียนเขามาคิดเงินเลยก็ได้นะ "
          " เอางั้นก็ได้ " หลังจากคิดเงินเสร็จ ผมเลยพาเธอไปซื้อช็อคโกแลตด้วยกันเลย
          " นายพาฉันมาที่นี่ทำไม "
          " ฉันพาเธอมาซื้อช็อคโกแลตไง เธอจะได้รู้สึกดี "
          " นายรู้ได้ไง ว่าถ้าฉันกินช็อคโกแลตในเวลาที่รู้สึกแย่แล้วจะรู้สึกดีขึ้น "
          " ถามพี่ดาวไง " ผมหลอกเธอ เพราะความจริงแล้วผมแอบเห็นเวลาเธอเศร้า เธอชอบเอาช็อคโกแลตขึ้นมากิน
          " หรออออออออออ " เธอลากเสียงยาว
          " คราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ " ผมลากเสียงยาวกวนเธอบ้าง
          " เราจะกลับกันยังอ่ะ " จู่ๆ เธอก็ถามขึ้น
          " เธออยากเจอไอ้หมอโป้งหรอ " ผมทนไม่ไหวแล้ว สายตาที่เธอมองมัน ช่างดูเหมือนกับว่าเธอเฝ้ารอไอ้หมอนั่นมานานแสนนาน จนผมแอบอิจฉาไม่ได้ ว่าแต่ผมเป็นอะไรไปเนี่ยทำไมต้องอิจฉาไอ้หมอนั่นด้วยนะ
          " ถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ " เธอตอบหน้าจริงจัง ทำเอาผมรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องจริง
          " เธอชอบเขาหรอ ฉันเห็นตั้งแต่เขาปรากฎตัว เธอแปลกๆไปนะ "
          " ฉันไม่จำเป็นต้องบอกนาย เพราะเราไม่ได้สนิทกันถึงขนาดนั้น "
          " ตามใจเธอซิ แต่บางทีการที่ได้พูดออกมามันอาจทำให้ดีขึ้นก็ได้นะ "
          " สรุปนายอยากรู้ใช่ไหม " ผมลังเลอยู่นาน สุดท้ายผมก็บอกเธอไปว่า
          " ใช่ ฉันอยากรู้ เธอจะบอกไหมล่ะ "
          " ฉันยังไม่พร้อมที่จะเล่าให้นายหรือใครฟังตอนนี้ "
          " ตามใจเธอซิ แต่ฉันอยากบอกให้เธอรู้ว่า ถ้าเธอชอบหมอโป้งนั่นก็เตรียมตัวอกหักได้เลย "
          " ทำไมอ่ะ " เธอถามด้วยความอยากรู้และผมก็จะบอกตามความจริง
          " ฉันจะบอกความจริงกับเธอ แต่เธอต้องมาพบฉันที่สวนสาธารณะวันพรุ่งนี้ ตอน 9.30 น. " ผมมีข้อต่อรองเพราะผมรู้ดีว่าเธออยากรู้เรื่องหมอนั่นมากที่สุด
          " ได้ฉันจะมาพบนาย นายเตวา แต่ถ้าฉันมาแล้วนายไม่พูดความจริง นายเตรียมตัวตายได้เลย " เธอพูดทิ้งท้ายไว้แล้วเดินจากไป
          " ห้ามมาสายนะ แล้วฉันจะรอ " ผมตะโกนตามหลังเธอไป และหวังว่าพรุ่งนี้เธอจะไม่เบี้ยวนัดผม
วันต่อมา
          รับโทรศัพท์ด้วยยยยยยยยยยยย ♪♫♪♫♪♫♪♫
          " ฮัลโหล "
          " นายอยู่ไหนแล้ว " เสียงขวัญข้าวนี่ เสียงเธอดูร้อนใจจัง
          " ฉันอยู่ที่สวนน้ำพุ เธอมาหาฉันที่นี่สิ " เธอมาเร็วกว่าที่ผมคิดไว้
          " ได้ฉันจะรีบไป "
          " มาเร็วดีนี่ สงสัยจะอยากรู้เรื่องของหมอโป้ง "
          " ใช่ ทีนี้นายก็บอกฉันมาได้แล้วว่าถ้าฉันชอบพี่เขา ทำไมฉันต้องอกหักด้วย " เธอถามเข้าประเด็นเลย
          " เธอนี่ ไม่รู้จักพูดอ้อมเลยนะ พูดตรงดี ฉันชอบ " นี่ผมบอกว่าผมชอบเธอหรอ
          " ว่าไงล่ะ "
          " ก็ไม่มีไรหรอก แค่หมอนั่นเป็นแฟนของพี่ดาว " ในที่สุดผมก็บอกความจริงกับเธอ
          " ตั้งแต่เมื่อไร "
          " เขาคบกันมา 5 ปีแล้ว เธอมีอะไรหรือเปล่า "
          " ทำไม ทำไม ทำไมมมมมมมมมม " เธอตะโกนเสียงดัง
          " ฉันจะไปรู้ไหม เขารักกันมากนะ เพราะอย่างนั้นเธออย่าไปยุ่งกับเขา 2 คนเลยนะ "
          " ไม่ ไม่จริง "
          " เธอร้องไห้ทำไม เป็นอะไรไป เธอชอบเขามากขนาดนั้นเลยหรอ " ใจผมหล่นวูบไปเลยเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ
          " ... " เธอไม่พูดอะไร นอกจากนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ ผม
          " เธอมีอะไรอยากจะเล่าให้ฉันฟังไหม " ผมถาม เพื่อเธออยากระบายอะไรออกมา
          " ฉันจะเล่าให้นายฟังทั้งหมดแต่นายห้ามบอกเรื่องนี้กับใครนะโดยเฉพาะพี่ดาวกับพี่โป้ง " นี่มันเรื่องอะไรกัน ผมชักงงไปหมดแล้ว
          " ได้สิ ฉันรับปากจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด แม้กระทั่ง 2 คนนั้น " ผมรับปากเธอ พร้อมกับเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ ผมสบตากับเธออยู่พักหนึ่งก่อนที่ผมรู้สึกตัว ก็เวลาที่ผมมองตาเธอมันทำให้ผมใจสั่น ดวงตาคู่นั้น คู่ที่อยู่ภายในแว่นตาคู่นั้นเหมือนของเด็กสาวที่ผมเคยช่วยไว้เมื่อตอนเด็กๆ   
          " ฉันไว้ใจนายได้ใช่ไหม นายเตวา "
          " ได้สิ เธอไว้ใจฉันได้ "
          " ถ้าอย่างนั้น ... " เธอเงียบไปพักหนึ่งแล้วเริ่มเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ผมฟัง
          " เมื่อ 3 ปีก่อน ฉันได้รู้จักกับพี่โป้ง เราคุยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน เราสองคนเหมือนแฟนกันมาก พี่เขาชอบว่าฉันว่ายัยแว่นปากแข็ง เพราะฉันไม่ยอมบอกใครว่าเราเป็นแฟนกัน พี่เขาเองก็ไม่พูด ไม่ยืนยันกับฉันเหมือนกันว่าระหว่างเรา มีสถานะภาพเป็นอะไรกัน เพราะเรื่องนี้หลังๆ พี่เขาก็ค่อยๆ หายไป ไม่โทร ไม่มาหาฉันเหมือนเดิม จนวันสุดท้ายที่เราเจอกัน มันคือวันเกิดของฉัน วันนั้นเขาไม่พูดกับฉันสักคำ ไม่บอกฉันสักคำว่าเขาจะไป และหลังจากวันนั้นเขาก็หายไปจากชีวิตฉัน จนวันนั้น วันที่นายแขนหักฉันถึงได้เจอเขาอีกครั้ง เขาทำเหมือนไม่รู้จักฉันเขาทำได้ยังไง แถมเขายังเปลี่ยนชื่ออีก เขาใจร้ายมาก ฮือๆๆๆๆ " เธอเล่าให้ผมฟังจนหมดแล้วเธอก็ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก แล้วเธอก็ซบไหล่ผมร้องไห้ไม่หยุด ผมเลยปล่อยให้เธอร้องไห้อยู่พักหนึ่ง ในใจผมก็คิดว่าไอ้โป้งมันเลว มันกล้าหลอกพี่ดาวพี่สาวคนเดียวของผม และคนที่ผมคิดว่ากำลังตกหลุมรักเธออยู่ในตอนนี้
          " นี่เธอ เสื้อฉันเปียกหมดแล้ว เอานี้ไปจะได้รู้สึกดีขึ้น " ผมพยายามเก็บอาการไว้ และส่งช็อคโกแลตให้เธอ
          " ขอบใจนายมากนะ ว่าแต่เมื่อไหร่นายจะไปผ่าเฝือกออกล่ะ "
          " ไม่รู้สิ เห็นหมอบอกว่า อีกหลายเดือนอ่ะ "
          " อืม ไปเมื่อไรบอกด้วยนะ ฉันจะได้ไปเป็นเพื่อน " ไม่อยากให้ไปเป็นเพื่อน อยากให้ไปเป็นอย่างอื่น ผมได้แต่นึกอยู่ในใจไม่กล้าพูดออกไป
          " ก็ดีเหมือนกัน งั้นฉันไปส่งเธอนะ "
          " อืม "
หลายเดือนต่อมา (ไวเหมือนโกหก)
          " วันนี้นายจะต้องผ่าเฝือกแล้วนะ ดีจังฉันจะได้เลิกเป็นทาสนายสักที "
          " งั้นไม่ไปดีกว่า "
          " นี่นาย อย่ามากวนฉันนะ "
          " เดี๋ยวฉันมานะ เข้าไปผ่าเดี๋ยวเดียวก็เสร็จ "
          " เข้าใจแล้วเจ้านาย ฉันไม่หายไปไหนหรอกนะ "
          " เดี๋ยวจะพาไปเลี้ยงไอศกรีมรสช็อคโกแลตของโปรดเธอ เป็นการตอบแทนนะ "
          " ฉันไม่ใช่เด็กนะ ถึงเอาขนมมาล่อน่ะ "
          " ห้ามหนีนะ ถ้าฉันออกมาไม่เจอเธอ เธอตายแน่!!! " ผมบอกเธอก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องผ่าเฝือก
          " ฉันจะนั่งรอนายตรงนี้นะ ออกมาเร็วๆ ล่ะ นายเตวา " เสียงเธอตะโกนไล่หลังผมมา
          ระหว่างที่ผมอยู่ในห้องผ่าเฝือกผมก็คิดว่าความสัมพันธ์ของเราดีขึ้นกว่าแต่ก่อน หลังจากวันนั้นที่สวนน้ำพุ เธอก็ดูร่าเริงขึ้น แต่แววตาเธอก็แสดงความเจ็บปวดปนสงสัยทุกครั้งที่เจอไอ้หมอโป้ง ทำไมเธอถึงลืมเขาไม่ได้สักทีนะ แต่ผม นายเตวาคนนี้แหละที่จะทำให้สาวแว่นอย่างขวัญข้าวลืมไอ้หมอนั่นให้ได้ ไม่เชื่อท่านผู้อ่านก็คอยดู เอ๊ย คอยอ่าน
          " ขวัญข้าว เธออยู่ไหนน่ะ ฉันบอกให้รอไง " ผมบ่นอยู่กับตัวเอง แต่แปลกไปไหนนะ โทรหาก็ไม่รับสาย ผมเดินหาจนทั่วโรงพยาบาลก็ไม่เจอ ผมชักใจไม่ดีแล้วสิ หรือว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับเธอ