รักในฝันของยัยสาวแว่น

ตอนที่ 4

ความจริงในใจ

          หลังจากที่เรามาถึงร้านอาหารกันแล้ว ทำไมยัยนี่ดูแปลกไปนะ แปลกไปตั้งแต่ตอนเจอหน้าหมอนั้น

          " นี่เธอเป็นไรเปล่า นั่งเขี่ยข้าวอยู่นั้นแหละ จะเขี่ยหาทองหรอ " ผมถามกวนเธอเพราะไม่อยากให้เธอรู้ว่าผมเป็นห่วงเธอ

          " มันเรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง "

          " งั้นรออยู่นี่นะ เดี๋ยวมา " ผมบอกให้เธอรออยู่ที่ร้านอาหารก่อน เพราะผมว่าจะไปซื้อช็อคโกแลตมาให้เธอสักหน่อย เธอจะได้รู้สึกดี

          " นายจะไปไหนอ่ะ เราเรียนเขามาคิดเงินเลยก็ได้นะ "

          " เอางั้นก็ได้ " หลังจากคิดเงินเสร็จ ผมเลยพาเธอไปซื้อช็อคโกแลตด้วยกันเลย

          " นายพาฉันมาที่นี่ทำไม "

          " ฉันพาเธอมาซื้อช็อคโกแลตไง เธอจะได้รู้สึกดี "

          " นายรู้ได้ไง ว่าถ้าฉันกินช็อคโกแลตในเวลาที่รู้สึกแย่แล้วจะรู้สึกดีขึ้น "

          " ถามพี่ดาวไง " ผมหลอกเธอ เพราะความจริงแล้วผมแอบเห็นเวลาเธอเศร้า เธอชอบเอาช็อคโกแลตขึ้นมากิน

          " หรออออออออออ " เธอลากเสียงยาว

          " คราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ " ผมลากเสียงยาวกวนเธอบ้าง

          " เราจะกลับกันยังอ่ะ " จู่ๆ เธอก็ถามขึ้น

          " เธออยากเจอไอ้หมอโป้งหรอ " ผมทนไม่ไหวแล้ว สายตาที่เธอมองมัน ช่างดูเหมือนกับว่าเธอเฝ้ารอไอ้หมอนั่นมานานแสนนาน จนผมแอบอิจฉาไม่ได้ ว่าแต่ผมเป็นอะไรไปเนี่ยทำไมต้องอิจฉาไอ้หมอนั่นด้วยนะ

          " ถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ " เธอตอบหน้าจริงจัง ทำเอาผมรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องจริง

          " เธอชอบเขาหรอ ฉันเห็นตั้งแต่เขาปรากฎตัว เธอแปลกๆไปนะ "

          " ฉันไม่จำเป็นต้องบอกนาย เพราะเราไม่ได้สนิทกันถึงขนาดนั้น "

          " ตามใจเธอซิ แต่บางทีการที่ได้พูดออกมามันอาจทำให้ดีขึ้นก็ได้นะ "

          " สรุปนายอยากรู้ใช่ไหม " ผมลังเลอยู่นาน สุดท้ายผมก็บอกเธอไปว่า

          " ใช่ ฉันอยากรู้ เธอจะบอกไหมล่ะ "

          " ฉันยังไม่พร้อมที่จะเล่าให้นายหรือใครฟังตอนนี้ "

          " ตามใจเธอซิ แต่ฉันอยากบอกให้เธอรู้ว่า ถ้าเธอชอบหมอโป้งนั่นก็เตรียมตัวอกหักได้เลย "

          " ทำไมอ่ะ " เธอถามด้วยความอยากรู้และผมก็จะบอกตามความจริง

          " ฉันจะบอกความจริงกับเธอ แต่เธอต้องมาพบฉันที่สวนสาธารณะวันพรุ่งนี้ ตอน 9.30 น. " ผมมีข้อต่อรองเพราะผมรู้ดีว่าเธออยากรู้เรื่องหมอนั่นมากที่สุด

          " ได้ฉันจะมาพบนาย นายเตวา แต่ถ้าฉันมาแล้วนายไม่พูดความจริง นายเตรียมตัวตายได้เลย " เธอพูดทิ้งท้ายไว้แล้วเดินจากไป

          " ห้ามมาสายนะ แล้วฉันจะรอ " ผมตะโกนตามหลังเธอไป และหวังว่าพรุ่งนี้เธอจะไม่เบี้ยวนัดผม

วันต่อมา

          รับโทรศัพท์ด้วยยยยยยยยยยยย ♪♫♪♫♪♫♪♫

          " ฮัลโหล "

          " นายอยู่ไหนแล้ว " เสียงขวัญข้าวนี่ เสียงเธอดูร้อนใจจัง

          " ฉันอยู่ที่สวนน้ำพุ เธอมาหาฉันที่นี่สิ " เธอมาเร็วกว่าที่ผมคิดไว้

          " ได้ฉันจะรีบไป "

          " มาเร็วดีนี่ สงสัยจะอยากรู้เรื่องของหมอโป้ง "

          " ใช่ ทีนี้นายก็บอกฉันมาได้แล้วว่าถ้าฉันชอบพี่เขา ทำไมฉันต้องอกหักด้วย " เธอถามเข้าประเด็นเลย

          " เธอนี่ ไม่รู้จักพูดอ้อมเลยนะ พูดตรงดี ฉันชอบ " นี่ผมบอกว่าผมชอบเธอหรอ

          " ว่าไงล่ะ "

          " ก็ไม่มีไรหรอก แค่หมอนั่นเป็นแฟนของพี่ดาว " ในที่สุดผมก็บอกความจริงกับเธอ

          " ตั้งแต่เมื่อไร "

          " เขาคบกันมา 5 ปีแล้ว เธอมีอะไรหรือเปล่า "

          " ทำไม ทำไม ทำไมมมมมมมมมม " เธอตะโกนเสียงดัง

          " ฉันจะไปรู้ไหม เขารักกันมากนะ เพราะอย่างนั้นเธออย่าไปยุ่งกับเขา 2 คนเลยนะ "

          " ไม่ ไม่จริง "

          " เธอร้องไห้ทำไม เป็นอะไรไป เธอชอบเขามากขนาดนั้นเลยหรอ " ใจผมหล่นวูบไปเลยเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ

          " ... " เธอไม่พูดอะไร นอกจากนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ ผม

          " เธอมีอะไรอยากจะเล่าให้ฉันฟังไหม " ผมถาม เพื่อเธออยากระบายอะไรออกมา

          " ฉันจะเล่าให้นายฟังทั้งหมดแต่นายห้ามบอกเรื่องนี้กับใครนะโดยเฉพาะพี่ดาวกับพี่โป้ง " นี่มันเรื่องอะไรกัน ผมชักงงไปหมดแล้ว

          " ได้สิ ฉันรับปากจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด แม้กระทั่ง 2 คนนั้น " ผมรับปากเธอ พร้อมกับเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ ผมสบตากับเธออยู่พักหนึ่งก่อนที่ผมรู้สึกตัว ก็เวลาที่ผมมองตาเธอมันทำให้ผมใจสั่น ดวงตาคู่นั้น คู่ที่อยู่ภายในแว่นตาคู่นั้นเหมือนของเด็กสาวที่ผมเคยช่วยไว้เมื่อตอนเด็กๆ   

          " ฉันไว้ใจนายได้ใช่ไหม นายเตวา "

          " ได้สิ เธอไว้ใจฉันได้ "

          " ถ้าอย่างนั้น ... " เธอเงียบไปพักหนึ่งแล้วเริ่มเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ผมฟัง

          " เมื่อ 3 ปีก่อน ฉันได้รู้จักกับพี่โป้ง เราคุยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน เราสองคนเหมือนแฟนกันมาก พี่เขาชอบว่าฉันว่ายัยแว่นปากแข็ง เพราะฉันไม่ยอมบอกใครว่าเราเป็นแฟนกัน พี่เขาเองก็ไม่พูด ไม่ยืนยันกับฉันเหมือนกันว่าระหว่างเรา มีสถานะภาพเป็นอะไรกัน เพราะเรื่องนี้หลังๆ พี่เขาก็ค่อยๆ หายไป ไม่โทร ไม่มาหาฉันเหมือนเดิม จนวันสุดท้ายที่เราเจอกัน มันคือวันเกิดของฉัน วันนั้นเขาไม่พูดกับฉันสักคำ ไม่บอกฉันสักคำว่าเขาจะไป และหลังจากวันนั้นเขาก็หายไปจากชีวิตฉัน จนวันนั้น วันที่นายแขนหักฉันถึงได้เจอเขาอีกครั้ง เขาทำเหมือนไม่รู้จักฉันเขาทำได้ยังไง แถมเขายังเปลี่ยนชื่ออีก เขาใจร้ายมาก ฮือๆๆๆๆ " เธอเล่าให้ผมฟังจนหมดแล้วเธอก็ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก แล้วเธอก็ซบไหล่ผมร้องไห้ไม่หยุด ผมเลยปล่อยให้เธอร้องไห้อยู่พักหนึ่ง ในใจผมก็คิดว่าไอ้โป้งมันเลว มันกล้าหลอกพี่ดาวพี่สาวคนเดียวของผม และคนที่ผมคิดว่ากำลังตกหลุมรักเธออยู่ในตอนนี้

          " นี่เธอ เสื้อฉันเปียกหมดแล้ว เอานี้ไปจะได้รู้สึกดีขึ้น " ผมพยายามเก็บอาการไว้ และส่งช็อคโกแลตให้เธอ

          " ขอบใจนายมากนะ ว่าแต่เมื่อไหร่นายจะไปผ่าเฝือกออกล่ะ "

          " ไม่รู้สิ เห็นหมอบอกว่า อีกหลายเดือนอ่ะ "

          " อืม ไปเมื่อไรบอกด้วยนะ ฉันจะได้ไปเป็นเพื่อน " ไม่อยากให้ไปเป็นเพื่อน อยากให้ไปเป็นอย่างอื่น ผมได้แต่นึกอยู่ในใจไม่กล้าพูดออกไป

          " ก็ดีเหมือนกัน งั้นฉันไปส่งเธอนะ "

          " อืม "

หลายเดือนต่อมา (ไวเหมือนโกหก)

          " วันนี้นายจะต้องผ่าเฝือกแล้วนะ ดีจังฉันจะได้เลิกเป็นทาสนายสักที "

          " งั้นไม่ไปดีกว่า "

          " นี่นาย อย่ามากวนฉันนะ "

          " เดี๋ยวฉันมานะ เข้าไปผ่าเดี๋ยวเดียวก็เสร็จ "

          " เข้าใจแล้วเจ้านาย ฉันไม่หายไปไหนหรอกนะ "

          " เดี๋ยวจะพาไปเลี้ยงไอศกรีมรสช็อคโกแลตของโปรดเธอ เป็นการตอบแทนนะ "

          " ฉันไม่ใช่เด็กนะ ถึงเอาขนมมาล่อน่ะ "

          " ห้ามหนีนะ ถ้าฉันออกมาไม่เจอเธอ เธอตายแน่!!! " ผมบอกเธอก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องผ่าเฝือก

          " ฉันจะนั่งรอนายตรงนี้นะ ออกมาเร็วๆ ล่ะ นายเตวา " เสียงเธอตะโกนไล่หลังผมมา

          ระหว่างที่ผมอยู่ในห้องผ่าเฝือกผมก็คิดว่าความสัมพันธ์ของเราดีขึ้นกว่าแต่ก่อน หลังจากวันนั้นที่สวนน้ำพุ เธอก็ดูร่าเริงขึ้น แต่แววตาเธอก็แสดงความเจ็บปวดปนสงสัยทุกครั้งที่เจอไอ้หมอโป้ง ทำไมเธอถึงลืมเขาไม่ได้สักทีนะ แต่ผม นายเตวาคนนี้แหละที่จะทำให้สาวแว่นอย่างขวัญข้าวลืมไอ้หมอนั่นให้ได้ ไม่เชื่อท่านผู้อ่านก็คอยดู เอ๊ย คอยอ่าน

          " ขวัญข้าว เธออยู่ไหนน่ะ ฉันบอกให้รอไง " ผมบ่นอยู่กับตัวเอง แต่แปลกไปไหนนะ โทรหาก็ไม่รับสาย ผมเดินหาจนทั่วโรงพยาบาลก็ไม่เจอ ผมชักใจไม่ดีแล้วสิ หรือว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับเธอ