ํYour my heart (ฝากหัวใจผมไว้กับคุณ)

     วันเวลาล่วงเลยผ่านไปอย่างช้าๆ ผู้ป่วยของผมทั้งสองคนก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกเย็นทั้งสองมักจะขึ้นไปนั่งอยู่บนดาดฟ้าของตึกผู้ป่วย ชอนเป็นคนเล่นกีต้าร์ ส่วนไอญาเป็นคนร้องเพลง และทุกครั้งจะมีผู้ป่วยคนอื่นๆขึ้นมายืนฟังบ้าง นั่งฟังบ้างตามประสา ทั้งสองเริ่มค่อยๆมีความรู้สึกดีๆต่อกัน ไอญาเปลี่ยนจากที่เคยนั่งกินข้าวคนเดียวก็มีชอนคอยนั่งอยู่ข้างๆ ทั้งสองมักจะพูดคุยแลกเปลี่ยนชีวิตนอกโรงพยาบาลกับในโรงพยาบาลเล่าสู่กันฟัง ไอยาชอบที่จะเดินไปรอบๆโรงพยาบาลเพราะจะได้รู้ว่ามีคนป่วยเข้ามาในโรงพยาบาลมากน้อยขนาดไหน และใครที่จากไปแล้วบ้าง ส่วนชอนนั้นมีปัญหาสุขภาพจนกระทั่งไม่สามารถใช้ชีวิตปกติเหมือนคนอื่นได้จึงเรียนไม่จบ ไปรักษาที่เกาหลีก็ไม่หาย จึงได้เลือกที่นี่เป็นที่สุดท้ายในชีวิต  และเป็นโชคดีของเขาที่ได้พบกับไอญา  เขาเริ่มถามถึงเรื่องของเธอบ้าง ถึงการได้มาอาศัยอยู่โรงพยาบาลถึง 9 ปีแบบนี้ แต่คำตอบที่ได้ก็เป็นเพียงคำตอบเดิมๆคือการใช้ชีวิตที่แสนธรรมดาในโรงพยาบาล แต่สิ่งที่เขาอยากรู้นั่นก็คืออาการป่วยที่เธอเป็นอยู่ต่างหากล่ะ
(จอนฟาห์ ชาร์จ)
    
 หลังจากที่จอนฟาห์ตรวจอาการให้ชอนเสร็จก็ถึงเวลาทานอาหาร วันนี้เป็นครั้งแรกที่ชอนเลือกที่จะเดินไปหาไอญาที่ห้องและขอกินข้าวกับเธอ เขาเดินเข้าไปแล้วนั่งบนเตียงข้างๆเธอ
"ไอญา วันนี้ขอกินข้าวที่ห้องเธอนะ อยากเปลี่ยนบรรยากาศน่ะ" เขายิ้มบางๆ
"งึ้มมม ได้สิ แต่เดี๋ยวนะ บรรยากาศห้องเรานี่มันต่างกันมากขนาดนั้นเลยหรอ เตียงสีเขียว ผนังสีฟ้า ฝ้าเพดานสีขาว ต่างกันมั๊ยเนี่ยห๊าาาาาา" ไอญาแกล้งชอนเหมือนปกติทุกวัน
"แต่วันนี้มันพิเศษนะ ฉันมีของขวัญให้เธอ แต่ฉันยังบอกตอนนี้ไม่ได้ เธอกินข้าวเสร็จก่อน"
"งึ้มมม งั้นกินแล้วนะค้าาาาา" ไอญาเริ่มตักอาหารจานโปรดอย่างอร่อยจนเกือบหมดจาน แต่ก็ต้องหยุดเพราะชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าเพียงแค่นั่งมองเธอไม่ยอมขยับและไม่ตักอาหารกินเลยสักคำ
"เป็นไรไปชอน นี่ๆฉันเขินนะ ฮ่าๆๆ"
"ฉันไม่เคยมองเธอตอนกินอาหารแบบนี้เลยนะ ก็น่ารักดีนะเนี่ยยย ขอมองนานๆหน่อยน่า"
"แหมๆ มองนานเกินไปแล้ว กินได้แล้ววววเดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก อะกินๆ มาเดี๋ยวจะป้อน" ไอญาวางช้อนของตัวเองแล้วหยิบช้อนของชอนตักอาหารของเขายื่นไปตรงหน้าชอน ชอนยิ้มบางๆแล้วอ้าปากกินอาหารเข้าไป คำแรก คำที่สอง และ.....
ตุ๊บ!! เสียงร่างกายของชายหนุ่มที่ตกกระทบกับพื้นห้อง หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าตกใจกลัว ช้อนที่อยู่ในมือของเธอหล่นลง เธอกระโจนเข้าไปหาชายที่นอนกองอยู่กับพื้นและประคองตัวของเขาขึ้นมา มือที่เริ่มชาและไร้ความรู้สึก น้ำตาที่เริ่มรินไหล
"ชอน! ชอน! ได้ยินฉันไหม! ตอบฉันสิ! ตอบฉันนนนน!!!!! พยาบาล ช่วยด้วย พยาบาลลลลลล!!!!!!!!!!!!"
 
     ฉันตักอาหารให้กับชอนได้แค่สองคำ จู่ๆเขาก็ล้มลงต่อหน้าของฉัน ทำไม เกิดอะไรขึ้น ฉันทำอะไรลงไป ชอน นายต้องไม่เป็นอะไรสิ ฉันอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าของนาย นายช่วยตอบรับฉันหน่อยได้ไหม อย่านิ่งไปแบบนี้สิ! ชอน! โอ๊ย!! ฉันเป็นอะไร ทำไมฉันถึงปวดขนาดนี้ หัวใจของฉันเป็นอะไรไป 
"พยาบาล ช่วยด้วย ช่วยชอนด้วย" น้ำตาของฉันร่วงริน หัวใจของฉันเต้นเร็วจนฉันรู้สึกปวดแทบจะขาดใจ หัวของชอนอยู่บนตักของฉัน ทำไมพยาบาลไม่มาสักทีล่ะ พวกเขาทำไมยังไม่มา
"พยาบาล ช่วยชอนด้วย" สายตาของฉันเริ่มพร่ามัว ตัวของฉันชาไปหมด ฉันประคองตัวเองไม่ได้แล้ว ฉันได้ยินเสียงแว่วๆของพยาบาลที่กำลังเปิดประตูเข้ามา พวกเขาพาฉันและชอนไปที่ห้องฉุกเฉิน เราสองคนนอนเตียงข้างๆกัน พยาบาลค่อยๆนวดฝ่าเท้าให้ฉัน ส่วนอาหมอกำลังช่วยชีวิตชอนอยู่เขาปั๊มหัวใจ แล้วมีสายอะไรก็ไม่รู้ระโยงระยางไปหมด ฉันมองไม่ออกหรอกนะ น้ำตามันบังทุกอย่างเลย ฉันเห็นแค่คนที่นอนอยู่ข้างๆฉันคือชอน เค้านอนนิ่งไม่ลืมตา เหมือนแค่หลับไปเท่านั้น อาหมอเริ่มถอดเครื่องมือทุกอย่างออกจากชอน เขาคงจะดีขึ้นแล้วสินะ ดีใจจังเลย
อาหมอเดินมาหาฉันที่นอนอยู่เตียงข้างๆ
"ปวดมากมั๊ย" ฉันทำได้แค่พยักหน้าตอบ
"อยากหายปวดตลอดไปมั๊ย นี่ชอนฝากของขวัญไว้ให้ ชอนบอกว่าให้หลับตา แล้วก็รอตื่นมาเจอของขวัญของชอนในวันพรุ่งนี้กันนะไอญา" ฉันเชื่ออาหมอ ฉันค่อยๆหลับตาลง มีไอหอมๆกลุ่นเข้ามาให้จมูกของฉันได้รับรู้ ฉันรู้สึกเหมือนชีวิตของฉันหยุดลง เสียงหัวใจที่ฉันไม่ได้ยิน ตาไม่กระพริบ ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากมอง และสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือชอน อาหมอเริ่มทำการผ่าตัดชอนและฉัน ฉันเห็นหัวใจดวงนั้นของชอนที่ถูกยกออกมาจากอกของเขา ทำไม ทำไมฉันถึงทำอะไรไม่ได้เลย ไม่จริง อาหมอกำลังจะทำอะไร!
ฉันรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้งพลางรู้สึกเจ็บแผลแปลบๆแถวหัวใจ พอนึกถึงภาพที่ฉันมองเห็นก่อนจะมืดดำไปน้ำตาของฉันก็เริ่มไหลอีกครั้ง มือขวาของฉันแตะตรงหัวใจเบาๆ เพียงแค่ชั่ววินาทีความทรงจำของฉันก็เริ่มทำงาน ห้องๆนี้ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาเคยมีฉันกับผู้ชายคนนึงนั่งกินข้าวด้วยกัน ผู้ชายคนนั้นบอกกับฉันว่าเขาอยากมองฉันนานๆ เขาบอกว่าเวลาที่ฉันกินข้าวฉันดูน่ารักมากเลยนะ ผู้ชายคนนั้นเขาบอกว่าเขามีของขวัญให้ฉันด้วย แต่หลังจากที่ฉันหลับไปและตื่นขึ้นมา ฉันก็พบกับความว่างเปล่า ในห้องว่างๆมีแค่ฉันเพียงคนเดียว อาหมอเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับรถเข็นเปล่าๆคันนึง ตัวฉันค่อยๆเคลื่อนที่ออกจากห้องอย่างช้าๆผ่านห้องข้างๆที่มืดสนิท ไม่มีแม้แต่แสงไฟ ไร้เสียงของคนพลิกตัวไปมาบนเตียงนอน ไม่มีเสียงทีวี ไม่มีเสียงคนฮัมเพลง ไม่มีเสียงคลอๆของกีต้าร์ตัวนั้น อาหมอพาฉันมาที่ดาดฟ้าของตึกผู้ป่วย ฉันมองไปที่มุมๆหนึ่งที่ฉันคุ้นเคยดี มุมนั้นยังมีเก้าอี้สองตัวตั้งอยู่ที่เดิม มีกีต้าร์ตัวนึงวางพาดอยู่บนเก้าอี้ ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมที่เคยนั่ง ทุกอย่างตรงนั้นเป็นเหมือนทุกๆวันและทุกๆครั้งที่ฉันขึ้นมาที่นี่ เพียงแต่เก้าอี้อีกตัวยังคงว่างเปล่า ไร้วี่แววของอีกคนที่เคยนั่งข้างๆฉัน ฉันเริ่มร้องเพลงเดิมๆที่เคยร้องกับชอนอย่างแผ่วเบาเหมือนทุกครั้ง เพลงแรก เพลงที่สอง เพลงที่สาม ทุกเพลงยังคงมีแค่เสียงของฉัน ไม่มีแม้แต่เสียงแว่วของกีต้าร์ตัวนั้น ฉันไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะร้องเพลงต่อไปเพื่อรอชอน 
"ฉันไม่เคยรู้ วันที่สวยงาม มันมีค่าแค่ไหน ฉันไม่เคยรู้วันที่สำคัญ มันมีค่าเท่าไร ไม่เคยรู้เวลาที่เรามีกันนั้นดีเท่าไร ไม่เคยรู้ว่าความคิดถึงมันทรมาน แค่ไหน....."
(ไอญา)