ํYour my heart (ฝากหัวใจผมไว้กับคุณ)

     สวัสดีครับ ผมนายแพทย์จอนฟาห์ ชาร์จ ผมทำงานที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งครับ จากที่ผมทำงานที่นี่มากว่า 10 ปีผมได้คลุกคลีกับคนไข้รายหนึ่ง มันทำให้ผมได้เข้าใจและซึมซับกลิ่นอายของชีวิตในมุมมองอีกมุมมองหนึ่งของผู้ป่วยคนนั้น ซึ่งมันหาได้ยากจากคนที่ใช้ชีวิตตามปกติครับ เรื่องราวนี้ของเธอที่มีทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เสียงเพลง น้ำตา และการจากลาที่ไม่มีวันหวนคืน

     ไอญา เป็นผู้ป่วยของผมในเคสหัวใจเต้นช้าผิดปกติ ถ้าความดันสูงกว่า 50 หัวใจจะล้มเหลวทันที เธออาศัยอยู่ในโรงพยาบาลนี้มา 9 ปีแล้ว ผมรู้จักกับเธอตั้งแต่ปีแรกที่ผมย้ายมา เมื่อสองปีก่อนเธอเป็นหญิงสาวอายุ 16 ทุกๆเที่ยงก่อนที่เธอจะทานอาหารผมจะต้องเข้าไปตรวจอัตราการเต้นของหัวใจของเธอ และวันนี้ผมก็เข้าไปตรวจเธอตามปกติ แต่สิ่งที่ผมเจอคือเด็กหญิงที่นั่งทำหน้าบูดอยู่บนเตียง ซึ่งไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเคยเจอ  

"เป็นไรอีกไอญา"                                                        

"อ่าาาา อาหมออออ หนูอยากกินเค้กง่ะ ไม่ได้กินมาเป็นเดือนล้าว"                                  

"ไม่ได้! กินของหวานบ่อยๆเดี๋ยวก็เป็นเบาหวานจนได้หรอก"                                          

"งั้นอาหมอก็ออกไปซะ หนูไม่ให้ตรวจ จะไปไหนก็ปายยยย" ดูมันไล่ผมสิครับ(มีความโดนงอน)

"เออๆ งั้นตรวจเสร็จลงไปกินข้างล่างไป" หลังจากที่ใจยอมใจอ่อนผมก็ตรวจหัวใจให้จนเสร็จ    

 "ไปแล้วนะค้าาาาาอาหมออ รีบตามมาน้าาา" ดูมันสิครับ วิ่งลงไปโน่นแล้ว ไวอย่างกับหมา=_=  หลังจากที่ไอญากินเค้กเสร็จแล้วเธอก็ขอตามผมไปเล่นที่ห้องทำงานเพื่อฟังผมเล่นกีตาร์เหมือนอย่างทุกวัน

     หมดเวลาพักเที่ยงแล้ว พยาบาลผู้ช่วยเดินเข้ามาในห้องและยื่นเอกสารให้ผม ผมเปิดอ่านคร่าวๆประมาณห้านาทีแล้วให้พยาบาลเชิญผู้ป่วยคนนั้นเข้ามาพร้อมกับแม่ของเขา เขาชื่อ ปาร์ค ชอน ลูกครึ่งไทย-เกาหลี ป่วยด้วยโรคไขสันหลังทำงานผิดปกติขั้นรุนแรง ด้วยรูปร่างที่สูงโปร่ง ผิวขาว ผมสีน้ำตาลและใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาทำให้ไอญาที่นั่งส่องอยู่ข้างๆผมอ้าปากค้างน้ำลายไหลไปเลย(ผิดครับผิด) ผมเริ่มบทสนทนาขึ้นด้วยประโยคทักทาย ถามเรื่องส่วนตัวนิดหน่อยและเริ่มเข้าเรื่องอาการป่วย หลังจากที่ผลตรวจออกก็พบว่าสารเคมีในไขสันหลังไม่ทำงาน ทำให้ไม่สามารถยับยั้งสารเคมีที่อาจก่อให้เกิดผลเสียในร่างกายโดยเฉพาะโซเดียมกลูตาเมทได้ ดังนั้นกรณีที่ต้องควบคุมการกินอย่างเคร่งครัดผมจึงให้เขามารักษาตัวในโรงพยาบาลและให้อยู่ข้างๆห้องของไอญาที่อยู่ในห้องผมในวันนั้นและรับรู้เรื่องราวได้ดีที่สุด โรคนี้รักษาไม่หาย คนไข้จึงไร้ความหวัง ดวงตาและน้ำเสียงของเขาที่ทำให้ผมรู้สึกหดหู่ มีแต่ไอญาเท่านั้นที่จะช่วยเขาได้

"ไอญา พาพี่ชอนไปห้องแล้วช่วยแนะนำที่นี่ให้ละเอียดเลยนะ" ผมเริ่มบทสนทนาอีกครั้งหลังจากที่ตกลงกับผู้ป่วยและส่งแม่ของเขากลับบ้านแล้ว

"หาาาา อะไรนะอาหมอ หนูเนี่ยนะ แฮ่ๆ หวัดดีค่ะพี่ชอน หนูชื่อไอญานะ" เห็นผู้ชายหล่อไม่ได้เป็นสั่นใส่เลยนะ

"อึม ไอญา ฉันชอนนะ ไม่ต้องคุยแบบพี่น้องมากก็ได้ ห่างกันแค่สองปีเอง" ชอนเริ่มพูดบ้าง

"จะดีหรอมมมม  งั้นปะชอน ฉันจะพาไปทัวร์โรงพยาบาล" ยัยเด็กปีนเกลียว

ผมนั่งดูทั้งสองเดินเล่นทั้งโรงพยาบาลอยู่บนตึกใหญ่ ไอญาเริ่มกระโดดโลดเต้นจนบางครั้งผมก็เป็นห่วง แต่ก็ดีที่สังเก็ตเห็นรอยยิ้มบางๆของชอนที่เริ่มเผยออกมาตั้งแต่วันแรกที่พบกัน บางครั้งความคิดของผมก็รู้สึกจะออกมาดีเหมือนหน้าตาผมเลยนะครับเนี่ย