Just love... แค่รักก็พอ

            2 อาทิตย์ผ่านไป...

            ผมไม่ได้กินข้าวเที่ยงกับเธอตลอด 2อาทิตย์ที่ผ่านมา และเธอเองก็มักจะมาเรียนแค่ช่วงเช้าหรือไม่ก็บ่ายเท่านั้น ผมรู้มาว่าผอ.ป่วยต้องเข้าๆออกๆโรงพยาบาลอยู่บ่อยครั้ง ทำให้รองผอ.เข้ามายึดครองอำนาจแทน วางท่าอวดเบ้งมากตอนนี้ -_-^

            “เมื่อไหร่อาการของผอ.จะดีขึ้นเนี่ย?” ซินเย่นั่งบ่นพึมพำอยู่ข้างๆผม

            ซินเย่เป็น 1ในกรรมการนักเรียน ตอนแรกมันก็ไม่ได้เป็นหรอก แต่มันดันไปปิ๊งสาวกรรมการนักเรียนเลยอาสาเข้าร่วมเป็นกรรมาการนักเรียนด้วย ด้วยนิสัยชอบมาสายของมันทำให้เวลามีประชุมสภานักเรียนมันไปสายตลอดทำให้รองผอ.สั่งให้มันไปวิ่งรอบสนาม 10รอบทุกครั้งที่ไปประชุมสาย

            “แกก็เลิกเป็นกรรมการนักเรียนสิ”

            “ได้ไงวะ ตอนนี้ฉันกับเอ่อร์ซีกำลังไปได้ดี ขืนเลิกไปเข้าร่วมได้โดนไอ้หน้าวอกที่ไหนคาบไปแน่เลย”

            “งั้นก็อย่าบ่น และก็ช่วยจำด้วยว่าแกมีประชุมวันไหนบ้าง ฉันไม่ใช่เลขาแกนะโว้ย! ต้องมาช่วยแกจำเนี่ย ฉันก็มีเรื่องของฉันเหมือนกัน”

            “เรื่องของแก!?” ซินเย่ทำหน้าครุ่นคิด “เกี่ยวกับหลานผอ.ด้วยป่ะ?”

            “แก...”

            ผมมองหน้าซินเย่ที่เหมือนได้ไปรู้ข่าวอะไรบ้างอย่างมา ก็น่าจะรู้อยู่หรอก...วันๆก็เก็บตัวอยู่กับกลุ่มกรรมการนักเรียน ซินเย่เล่าให้ฟังว่า ยัยหลานผอ.ต้องไปเฝ้าไข้ผอ.ที่โรงพยาบาลพร้อมกับไอ้คู่แฝด เรื่องนั้นก็ไม่ได้เป็นเรื่องสำคัญ เท่ากับเรื่องต่อไปนี้ที่ซินเย่กำลังจะบอกผม

            ปัง

            ผมมองผู้หญิงที่มักจะอยู่บนดาดฟ้าประจำ เธอกำลังนั่งรอผม...หรอ? ข้างตัวเธอมีถุงกระดาษห่อใหญ่วางอยู่ เธอกวักมือเรียกให้ผมมานั่งลงข้างๆ ผมเดินไปนั่งข้างเธอโดยไม่มองหน้า อารมณ์ผมในตอนนี้มันทั้งโกรธ โมโห เศร้า และหงุดหงิดผสมกันไปหมด

            “ฉันให้นาย” เธอหยิบกล่องข้าวสีขาวออกจากถุงกระดาษพร้อมกับส่งมันมาให้ผมกล่องหนึ่ง ส่วนอีกกล่องเธอวางไว้บนตักตัวเอง “รับรองว่าอร่อยกว่าข้าวกล่องฝีมือนายแน่ ^^”

            วันนี้เธอมาแปลก เธอยิ้มให้ผมแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนที่จะลงมือกินข้าว ระหว่างนั้นสมองผมว่างเปล่าทั้งๆที่มีเรื่องอยากจะถามเธอเต็มไปหมด แต่ข้าวกล่องวันนี้อร่อยจังแฮะ ผมยอมรับเลยว่ามันอร่อยกว่าฝีมือผมเยอะ...แยะ...

            “แน่นอนว่ามันต้องอร่อยกว่าฝีมือนาย”

            ผมมองหน้ายัยหลานผอ.ที่จู่ๆก็พูดขึ้นมาทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ถาม เธอปิดฝาข้าวกล่องและเก็บมันลงถุงกระดาษพร้อมกับส่งขวดน้ำเปล่ามาให้ผมหนึ่งขวด

            “เธอ...”

            “นายเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติมั้ย?”

            “มันเป็นเรื่องที่วิทยาศาสตร์พิสูจน์ไม่ได้ เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะเชื่อเรื่องงมงายอย่างนั้นหรอ?”

            “ฉัน... ฉันสามารถมองเห็นอนาคตได้”

            “อย่ามาตลกหน่อยเลย ถ้าเธอมองเห็นอนาคตได้ ฉันคงมองทะลุเสื้อผ้าได้แล้วล่ะ” เธอเงียบหลังจากที่ผมพูดจบ “ยะ..อย่าบอกนะว่าเธอจริงจังกับเรื่องที่พึ่งพูดไป”

            “ตอนนี้นายอาจไม่เชื่อ นายก็ลองคิดดูแล้วกันว่าทำไมทุกครั้งที่นายไม่ได้ถามฉันถึงตอบคำถามในใจนายได้ และนี่คงอาหารมื้อครั้งสุดท้ายที่เราจะได้กินด้วยกัน”

            “เธอหมายความว่ายังไง?”

            “คำตอบนี้นายก็รู้อยู่แล้วนะ นับจากนี้ไปอีก 1เดือน นายจะขึ้นมาที่นี้ทุกวัน ขึ้นมาทำไม? ทำอะไร? เมื่อถึงตอนนั้น...นายจะได้คำตอบทุกอย่างเอง”

            เธอพูดทิ้งท้ายไว้เป็นปริศนาแบบนั้นก่อนจะเดินเข้าตึกเรียนไป ผมไม่แม้แต่จะวิ่งตามไปเพื่อถามหาคำตอบจากเธอ หรือแม้แต่จะถามเธอหลังจากเข้าห้องเรียนในช่วงบ่าย เธอยังคงทำตัวเป็นปกติตลอดช่วงบ่ายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น