Just love... แค่รักก็พอ

            “อาหมิง! ช่วงนี้นายหายไปไหน พวกเราไม่ค่อยเห็นหน้าเลย?” หลิงหลิงมาหยุดอยู่ที่โต๊ะเรียนของผมหลังออดพักกลางวันดังขึ้น ผมเหล่ไปมองยังหลังห้องเสี่ยวซินเดินออกจากห้องเรียนไปปกติเหมือนทุกวัน

            “ไม่ได้หายไปไหนหนิ ถ้าหายไปเธอจะเห็นหน้าฉันหรอ?”

            “อาหมิง... หลิงหลิงเขาหมายความว่าช่วงพักกลางวันมานี่ไม่เห็นนายมากินข้าวกับพวกเราเลย พอถามซินเย่เขาก็ไม่รู้ว่านายหายไปไหน” เข่ออี้เดินเข้ามาสมทบ “วันนี้นายจะไปทานข้าวกับพวกเราได้ใช่มั้ย?”

            ...เจอนางฟ้าดาวเด่นมาขอร้องแบบนี้ผมจะปฏิเสธได้หรอ ผมจำใจต้องไปนั่งทานข้าวกับเข่ออี้ ซินเย่ และหลิงหลิง เอ๊ะ!? ทำไมผมต้องจำใจด้วยล่ะ? ผมต้องดีใจสิ ไม่รู้ว่าเวลาพักกลางวันผ่านไปนานเท่าไหร่ ผมเอาแต่มองไปยังยอดตึกที่ผมมักจะวิ่งขึ้นไปทุก(เที่ยง)วัน และก็นานมากแล้วที่ผมไม่ได้กินข้าวระดบภัตตาคารแบบนี้ เอาแต่กินขนมปังแห้งๆ แต่ทำไมกัน... ผมกลับคิดถึงแต่ขนมปังแห้งๆนั่น

            ซู่~ ซ่า~

            ฝนเอ๋ยฝนจ๋าก็ตกลงมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย พวกผมรีบหอบข้าวกล่องของเข่ออี้วิ่งเข้าตัวตึกที่ใกล้ที่สุด รักข้าวกล่องยิ่งชีพ ไม่รู้ว่าไอ้ยอดดอยบนตึกนั่นมีอะไรให้ผมสนใจนักหนา ผมเอาแต่จ้องมันไม่วางตา ขนาดตัวผมเองยังรู้สึกตัว เข่ออี้ ซินเย่ และหลิงหลิงเองก็คงรู้

            “อาหมิง! บนนั้นมีอะไรหรอ? ฉันเห็นนายจ้องมันตลอดเลย?”

            “ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่ชอบมอง(ที่)สูง” ผมตอบเข่ออี้ไป

            พวกผมพากันเดินกลับไปยังห้องเรียน แม้เวลาพักกลางวันจะยังไม่หมดลงแต่ทางเดินก็เต็มไปด้วยนักเรียนจำนวนมาก ก็ฝนมันตกอ่ะนะ..จะให้ไปอยู่ไหนได้ เมื่อถึงห้องเรียน ผมกำลังคิดว่าคาบเรียนได้เริ่มต้นขึ้นแล้วหรอ?

            ผมกวาดตามองไปทั่วห้องที่เต็มไปด้วยเพื่อนร่วมชั้นเรียน และคาบต่อไปคงจะเรียนขึ้นไปอีกไม่ช้าแน่นอน ผมกลับไปสะดุดอยู่ที่โต๊ะเรียนหลังห้องที่ว่างเปล่า

            “เดี๋ยวฉันมานะ” ผมพูดทิ้งไปก่อนจะวิ่งออกจากห้องเรียนไป

            เธอคงไม่อยู่บนนั้นหรอกนะ ผมรู้มาว่าเธอไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะไอ้นิสัยเย็นชาแบบนั้น ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้(บวกกับเป็นหลานผอ. จึงไม่มีใครกล้าแตะ) แต่ฝนตกหนักขนาดนี้เธอจะไม่มีความคิดที่จะหลบฝนเลยหรอ?

            ปัง!

            ผมถีบประตูดาดฟ้านั่นอีกครั้ง....