Just love... แค่รักก็พอ

            สุดท้ายฆาตกรอย่างผมก็ต้องทำตามที่ยัยหลานผอ.สั่ง ผมต้องรีบวิ่งไปซื้อข้าวกลางวันที่โรงอาหารอันมีเสือสิงกระทิงแรดแย่งยื้อกัน สมรภูมิรบกลางโรงอาหารของผมเริ่มต้นได้3วัน ข้าวกลางวันของผมถูกยัยนั่นลากไปกิน ส่วนข้าวกลางวันของเธอก็ถูกโยนมาให้ผม เฮ้อ~ ขนมปังชิ้นเดียวสำหรับผมมันไม่อิ่มเลยสักนิด

            “วันนี้นายมาเร็วจัง?”

            “แท๊น~แทน~”

            ผมยิ้มหวานพร้อมกับโชว์ข้าวกล่องในมือให้เธอดู แต่สีหน้าของเธอกลับตรงกันข้าม... เธอไม่สนใจข้าวกล่องในมือของผมแถมยังถามหาข้าวที่โรงอาหาร และไล่ผมให้ลงไปซื้อมันมา เรื่องอะไรที่ผมจะลงไปจากดาดฟ้าชั้นบนสุดลงไปยังโรงอาหารชั้นล่างสุด คิดว่ามันเดินง่ายเหมือนขึ้นลิฟต์รึไง?

            “หวาน! เค็ม! มีกลิ่นคาว!”

            ทันทีที่เปิด(ข้าว)กล่องเธอก็เริ่มติโน่นตินี่ เธอยังไม่ทันได้กินหรือแตะมันสักคำก็บอกว่ามันหวาน มันเค็ม มันคาวได้ยังไง ผมไม่สนใจคำพูดของเธอ ตักเนื้อหมูเข้าปาก หวานจริงด้วย ผมว่า...ผมคงหยิบขวดน้ำตาลแทนเกลือตอนหมักเนื้อหมูแน่เลย

            ผมเปลี่ยนไปตักเนื้อปลา เขาว่ากันว่ากินปลาจะทำให้ฉลาด อี๋~ กลิ่นคาวฟุ้งเลย ผมว่าผมหมักดีแล้วนะทำไมมันยังมีกลิ่นคาวอยู่เลยล่ะ? ผมรีบตักน้ำซุปเพื่อดับกลิ่นคาวเข้าปาก น้ำซุปที่พึ่งเข้าปากไปพุ่งออกมาเป็นสายฝนกันเลยทีเดียว

            “เค็มโคตร!”

            “ฮาฮ่าฮาฮาฮ่าฮา...”

            ยัยหลานผอ.กำลังนั่งหัวเราะเยาะผม เวลาเธอยิ้ม...เธอก็ดูสวยดีนะ เหมือนเธอจะรู้ตัวว่าผมกำลังมองอยู่ เธอหุบยิ้มก่อนจะหยิบถุงขนมปังที่ซ่อนอยู่ด้านหลังออกมา เธอหยิบขนมปังออกไปชิ้นหนึ่งก่อนจะส่งซองน้ำน้ำตาลที่บรรจุขนมปังจำนวนหนึ่งมาให้ผม

            มื้อเที่ยงวันนี้ของผมก็จบลงด้วยขนมปังดังเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือได้ขนมปังหลายชิ้น ผมรู้สึกเศร้ากับความล้มเหลวเรื่องทำข้าวกล่องวันนี้เป็นอย่างมาก แม้ยัยหลานผอ.จะปลอบใจมันว่า การทำอาหารครั้งแรกล้มเหลวก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่สีหน้าตอนเธอพูดมันไม่ได้ทำรู้สึกอย่างนั้น เหมือนกำลังถูกตำหนิว่าไม่ได้เรื่องซะมากกว่า