full fight

                   ท้องฟ้าที่ดูสดใส แม่น้ำที่ขาวสะอาด กลิ่นไอของธรรมชาติที่พัดติดมากับสายลมแล้วก็ลูกบอลที่กำลังลอยมาทางนี้  หมุนติ้วๆมาเลยด้วย....
                   "อ่ะเล๊ะ ลูกบอล อั่กก!!" เพราะความที่เพิ่งรู้สึกตัวเขาจึงโดนลูกบอลอัดใส่ที่ใบหน้าเข้าไปเต็มๆจากนั้นไม่นานพวกเด็กๆที่เป็นคนเตะมาจึงรีบวิ่งเข้ามาขอโทษเขากันใหญ่ ขอโทษครับ
                   เขาจึงรีบลุกขึ้นพร้อมกับยื่นลูกบอลลูกนั้นให้กับพวกเธอ
                   "มะ ไม่เป็นไรหรอกนะเอานี่จ๊ะ"
                   "ขอบคุณค่ะพี่ชาย/ไปเล่นกันต่อเถอะ/ฮ่า ฮ่า ฮ่า.. "
                   แฮะ แฮะ ตัวผมนั้นมีชื่อว่า ชิราสากิ เซนะ เป็นเด็กผู้หญิงที่ชอบแต่งตัวเป็นผู้ชายน่ะครับซึ่งความจริงที่ผมชอบแต่งแบบนี้ก็เพราะพี่คนหนึ่งในวันนั้นวันที่ผมไม่กล้าไปโรงเรียนวันแรกพี่สาวคนนั้นก็ได้หยิบชุดผู้ชายของโรงเรียนหนึ่งมาใส่พร้อมกับพูดว่า เซนะน่ะจะต้องได้เจอกับเพื่อนแล้วก็จะต้องเก่งขึ้น เข้มแข็งขึ้น เหมือนกับพวกเด็กผู้ชายได้แน่เลยจ๊ะ คงเพราะคำพูดในวันนั้นแหละที่ทำให้ผมในอดีตกล้าที่จะไปโรงเรียนแต่เพราะนั่นด้วยแหละที่ทำให้ผมถึงชอบที่จะแต่งตัวเป็นผู้ชายจนติดเป็นนิสัยไปแล้ว
                    ถ้าถามว่าผมมีรูปร่างหน้าตาเป็นยังไงล่ะก็จะขอตอบตรงๆเลยว่าไม่หล่อและก็ไม่สวย(ตัวเองคิดเองล้วนๆ)โดยผมในโหมดเด็กผู้ชายนั้นเป็นคนผมสีส้มยาวมัดรวบคล้ายหางม้าพร้อมสวมเสื้อคลุมสีชมพูทับกับเสื้อเชิ้ตสีขาวท่อนร่างนั้นเป็นกางเกงยีนส์สีดำขายาวระดับถึงแค่หัวเข่าแต่ก็ชั่งมันเถอะเพราะตอนนี้เรื่องท้องสำคัญกว่า จ๊อกๆ(ดูร้องเข้าสิ)
                    หลังจากที่ผมเดินออกมาจากบ้านในวันหยุดก็ได้มานั่งดูพวกเด็กๆเตะบอลกันจนเป็นอย่างที่เห็นนี่ล่ะครับ แต่ก็นะผมเริ่มที่จะชินกับเรื่องแบบนี้แล้วล่ะ แต่แล้วความไม่ธรรมดาของผมก็ได้ทวีคูณเพิ่มเข้าไปอีกเมื่อหลังจากตอนที่ผมกลับไปถึงบ้านเมื่อเย็นเมื่อวานนี้อยู่ๆข้อมูลเอกสารรวมทั้งรูปภาพที่มีผมติดอยู่ก็ได้หายไปอย่างลึกลับแถมมันไม่ใช่แค่ที่บ้านผมเท่านั้นแต่ที่ไหนก็ตามที่มีรูปผมหรือไม่ก็ชื่อหรืออะไรสักอย่างที่เป็นการบ่งบอกตัวตนของผมทุกอย่างถูกลบหายออกไปหมดเลย
                     ผมจึงได้โทรไปหาเพื่อนๆแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะทุกคนนั้นจำผมไม่ได้เลยสักคนผมจึงได้ออกจากโรงเรียนที่เรียนอยู่กลางคันเพื่อตามหาเบาะแสของปริศนานี้
                     จนในที่สุดผมก็พบมันเข้าให้แล้ว มันคือที่โรงเรียนชื่อโรงเรียน
ชิโอมินั่นเอง วันนี้ผมก็เลยไปสมัครเข้าเรียนตอนช่วงเช้ามาแต่ด้นสอบเข้าไม่ผ่านผมจึงมานั่งท้อใจอยู่ดูพวกเด็กๆเล่นกันที่ริมแม่น้าจากนั้นไม่นานผมก็ได้ลุกขึ้นเดินไปหาอะไรทาน หิวจัง.... ในระหว่างที่เซนะกำลังเดินอยู่ในเมืองนั้นเธอก็ได้เดินสวนกับเด็กผู้หญิงสาวสวยผมทองคนหนึ่งซึ่งเจ้าตัวนั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรและเดินผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
                     "หาอะไรทานดีนะวันนี้"
                     "นี่นายคนนั้นน่ะ!"
                     อยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นจากทางไหนไม่รู้ เขาคงไม่เรียกเราหรอกมั้ง
                     "ไอนายคนที่ใส่เสื้อคลุมสีชมพูนั่นน่ะ"
                     "เอ๋.. ผมงั้นเหรอว่าแต่คุณอยู่ไหนล่ะ(ได้ยินแต่เสียง)"
                     "ก็หันมาสักทีสิย่ะ!/แอ๊ก!"
                      ลูกถีบคาคู่ได้บินมาใส่หลังผมจนร่างของผมนั้นกระเด็นเข้าไปพังกระจกหน้าร้านกาแฟเข้าไปจนทำให้ลูกค้ารวมทั้งเจ้าของร้านยังต้องยืนอ้าปากค้างกันทั้งร้านส่วนผมนั้นก็ได้พยายามตระเกียดตระกายร่างของตนขึ้นมาแต่เผอิญว่าคนที่ถีบผมเมื่อตะกี้นี้เขามายืนรอใกล้ผมไว้แล้วทำให้หัวของผมมุดเข้าไปในกระโปรงจนเห็นกางเกงในได้อย่างชัดเจน
                      กางเกงในสีขาวๆที่มีลวดลายเป็นสีชมพูดูเด็กๆพร้อมกับมีกลิ่นแปลกๆที่ชวญยั่วยวนมันทำให้ร่างกายของผมขยับไม่ได้ราวกับถูกต้องมนตร์สะกดทันใดนั้นก็ได้มีเสียงผู้หญิงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมกับมีเข่าลอยเข้ามาใส่หน้าผมแบบเต็มๆ   กรี๊ดดดดด!!/อั่กก!(นี่ผมทำอะไรผิดดดด!)
                      เข่าลอยนั้นได้ทำให้ร่างของผมปลิวไปชนกับกระจกหน้าร้านกาแฟอีกบานจนพังไม่เป็นชิ้นดีส่่วนตัวผมนั้นก็ได้บาดแผลเต็มตัวจากการถูกเธอเตะราวกับกระสอบทราย.. กระจกช้านนนนน!!/(ยังจะห่วงกระจกอีกเนอะ)
                      หลังจากนั้นพวกเราสองคนจึงได้ก้มหัวขอโทษเจ้าของร้านหลายต่อหลายครั้งพร้อมกับเล่นบทแสดงเป็นแฟนทะเลาะกันเพื่อแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าไปพลางๆก่อนจนถูกเจ้าของร้านด่ายับออกมา
                      วันหลังก็ไปทะเลาะกันที่อื่นเซ่!/ขอโทษครับ/ขอโทษคะ
                      หลังที่ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี ณ บ้านผมในห้องรับแขกสาวสวยคนเดิมกำลังปฐมพยาบาลให้กับผมพร้อมกับบ่นไปพลางๆ
                      "ขอโทษนะที่ฉันเลือดขึ้นหน้าไปหน่อย"
                      "นั่นขนาดหน่อยหรือครับ(ถ้ามากกว่านี้ผมไม่ตายเลยหรอ)"
                      เธอที่กำลังพันแผลด้วยผ้าพันแผลอยู่จึงได้ใช้ความเร็วมัคพันรอบตัวผมจนผมดูเหมือนมัมมี่ไปเลย ด้วยความสำนึกผิด(ที่รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ผิดเลยสักนิด)ผมจึงขอโทษเธอ ออโอษอับ(ขอโทษครับ)
                       หลังจากขอโทษปุ๊บเธอจึงกระชากผ้าพันแผลอย่างแรงจนผมหมุนติ้วๆไปมาราวกับลูกข่างจากนั้นเธอจึงเริ่มแนะนำตัวเองไปด้วยพลางๆ
                      "ฉันชื่อ โซเฟีย สตาร์ เซเวีย ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
                      "ก่อนอื่นช่วยหยุดผมทีเถอะครับ จะกลั้นไม่ไหวแล้วนะ..อุ๊บ"  
                      "หวาเดี๋ยวจะช่วยเดี๋ยวนี้แหละ , โซเฟียคิกส์!"
                      "เหวอออ มะ ไม่เอาน้าาาา! แอ๊กก!"
                       จากนั้นเป็นต้นมาชีวิตอันแสนจะวุ่นวายของผมก็แสนจะวุ่นวายยิ่งกว่าเดิมเข้าไปอีกด้วยการพบพาของผมและเธอ การผจญภัยครั้งใหม่ และปริศนาลี้ลับเกี่ยวกับการหายไปของข้อมูลผมทุกๆอย่างจะลงเอยเช่นใดกันนะแต่ไม่ว่ายังไงตอนนี้ใครก็ได้ช่วยหยุดผมหมุนที
                       จะคลื่นไส้แล้วนะ/ชิ ..หลบได้อย่างงั้นเหรอ