Idol Beloved ไอดอลที่รัก

               #21.30น.

     "หนาว ทำไมมันหนาวแบบนี้ล่ะ..." ถึงแม้ว่าฉันจะหลับตาอยู่แบบนี้แต่สติฉันยังอยู่ดีทุกประการ ฉันว่าฉันคงจะไม่สบายเพราะแผลอักเสบแน่ๆเลย และตอนนี้ฉันก็รู้สึกเจ็บๆชาๆแผลที่เท้ามากๆเลยล่ะ แต่เป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้ทำให้ฉันไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้เลย เปลือกตาของฉันหนักขึ้นมาขนาดนี้ได้ยังไง

     "เธอ ไปได้แล้วนะ"

     "..." โอ้ะ!พี่โจมินมาไล่ฉันแล้ว ฉันคงต้องยอมรับมันสินะ แต่ว่าทำยังไงฉันก็ลืมตาไม่ขึ้นเลย แถมร่างกายกลับไม่มีแรงเลยซะงั้น

     "เธอ..."

     "หนาว หนาวไม่ไหวแล้ว..."

     "เธอ...ไม่สบายหรอ?"

     "..." แม้แต่ตอบพี่โจมินฉันยังไม่มีแรงเลย

     "แกล้งป่าวเนี่ย? ไม่ต้องมาแกล้งทำเพื่อให้ได้อยู่ต่อเลยนะ..."

     "..." ฉันไม่ได้ตอบเพียงได้แต่ส่ายหัวเบาๆ

     "นี่เธอ..." พี่โจมินรีบเปิดผ้าห่มที่ฉันห่มอยู่และรีบเอาหลังมือมาแตะที่หน้าผากของฉันเพื่อดูว่าฉันไม่สบายจริงๆหรือเปล่า

     "ตัวร้อนขนาดนี้เลยหรอเนี่ย สงสัยเพราะเเผลอักเสบแน่เลย ทำยังไงดีเนี่ย" ฉันได้แต่ฟังที่พี่โจมินพูดเท่านั้น ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่างที่ไม่ดีในร่างกายของฉัน

     "ฮัลโหลพี่ เธอป่วยน่ะครับ ผมว่าเธออาจจะต้องอยู่ที่นี่อีกวัน ยังไงพี่กลับไปเลยก็ได้...ครับ...ครับ...ขอบคุณครับ" เหมือนตอนนี้พี่โจมินกำลังคุยกับพี่ผู้จัดการอยู่เลย นี่ฉันควรจะดีใจใช่มั้ยที่ฉันได้อยู่บ้านพี่โจมินเพิ่มขึ้นอีกวัน แต่ทำไมอีกใจนึงฉันก็เกิดความรู้สึกผิดขึ้นมา ฉันกลายมาเป็นภาระของพี่โจมินหรือเปล่านะ แทนที่พี่โจมินทำงานมาเหนื่อยน่าจะได้พักอย่างเต็มที่แต่วันนี้กลับต้องมาดูแลใครก็ไม่รู้ ญาติก็ไม่ใช่ ไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ พี่โจมินจะรู้สึกยังไงนะ

     "..."เสียงเงียบไปแล้ว สงสัยพี่โจมินคงไปแล้วล่ะ หึ ฉันคงคิดผิดไปอ่ะ เรื่องที่พี่โจมินต้องมาดูแลฉัน เขาคงไม่มีความจำเป็นที่ต้องมาดูแล นี่ฉันกำลังคิดไปไกลอีกแล้วใช่มั้ย

     "พึ่บ!" โอีะ! ฉันรู้สึกว่าผ้าห่มมีน้ำหนักที่เพิ่มขึ้น แล้วมันก็อุ่นมากขึ้นแล้วด้วย ฉันค่อยๆฝืนลืมตาขึ้นมาดูว่าทำไมน้ำหนักผ้าห่มมันเพิ่มขึ้น ...มีผ้าห่มเพิ่มมาซ้อนอีกสองผืนนี่น่า พี่โจมินเอาให้ฉันหรอ? ฉันยิ้มออกมาด้วยความดีใจแถมน้ำตาฉันก็ไหลออกมาอีก มันไหลเพราะมันเป็นความดีใจมากต่างหาก

     "เธอเจ็บแผลมากจนต้องร้องไห้เลยหรอ?!" อยู่พี่โจมินก็เดิมมาที่หัวเตียงพร้อมกับอ่างน้ำใบเล็กที่มีผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กๆอยู่ในนั้น ...เห็นแบบนี้น้ำตาฉันยิ่งไหลออกมามากกว่าเดิมอีก ชีวิตนี้ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสแบบนี้เลย แค่คิดว่าได้เจอก็ดีมากพอแล้ว แต่นี่พี่โจมินกำลังดูแลฉัน ฉันนี่มันโชคดีจริงๆเลยเนอะ

     "..." ฉันไม่ได้ตอบอะไรแค่ส่ายหัวเบาๆ

     "ไม่ได้เจ็บแล้วเธอร้องไห้ทำไม?"

     "ฉัน...ดีใจ"

     "ยัยโง่..." พูดจบแล้วพี่โจมินก็บิดน้ำออกจากผ้าขนหนู และเอามาเช็ดตามหน้า และตามแขนให้ฉันอย่างเงอะๆงะ ฉันมองเขา...ฉันมองเขาทุกการกระทำ ทุกสีหน้าที่เขาทำ ทั้งตลกและน่ารักไปพร้อมกัน ฉันยิ้มและน้ำตาฉันก็ไหลออกมาอีกรอบ ฉันได้แต่คิดในในว่าฉันจะไม่มีวันลืมวันนี้เลย

     "มีความสุขมากเลยล่ะสิ เลิกร้องไห้ได้แล้ว"

     "ค่ะ" พอฉันตอบพี่โจมินไปเพียงเบาๆ ฉันก็ต้องหลับตาลง เพราะฉันฝืนไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันหวังแค่ว่านี่จะไม่ใช่ความฝันนะ ขอให้ฉันฉันได้ตื่นมาแล้วยังเจอพี่โจมินอยู่ข้างเตียงนะ

------------------------------------------------------------------------

     ฮือออ โอ้ยยยย ทันทีที่ฉันรู้สึกตัว ก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดไปทั่วตัว ฉันลืมตาขึ้นมาและมองไปรอบห้อง เฮ้อออ ฉันไม่ได้ฝันไปสินะ ห้องที่นอนอยู่ก็คือห้องนอนพี่โจมินคนที่ฉันชอบ เตียงที่ฉันนอนอยู่ก็เป็นของพี่โจมิน หมอนกับผ้าห่มก็เป็นของพี่โจมิน แต่มีสิ่งที่แปลกไปคือตัวฉันนี่แหละ คือ...ฉันยังไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อวานเลยอ่ะ ฉันค่อยลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบๆเพื่อหาพี่โจมิน แต่ก็ไม่เจอสงสัยไปทำงานแล้วมั้ง เฮ้ออ ฉันนี่มันตัวซวยของพี่โจมินจริงๆเลย วันนี้พี่โจมินจะมีแรงทำงานมั้ยเนี่ยเพราะเมื่อคืนก็ดูแลฉันทั้งคืน แถมยังบ่นด้วยว่า ไม่เคยทำให้ใครมาก่อนเลย ฉันควรจะดีใจเนอะ ฉันว่าที่จริงฉันควรไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ ไม่น่าอยู่สร้างปัญหาให้เลย แต่ฉันจะรีบออกไปในสภาพแบบนี้ก็คงไม่ไหวแน่ๆอ่ะ อย่างน้อยก็ขออาบน้ำก่อนนะ

     หลังจากที่ฉันอาบน้ำด้วยความเร็วสูง และใส่ชุดเดิม ฉันก็มาเก็บเตียง เฮ้อออ ฉันต้องไปแล้วนะ ฉันจะไม่มีวันลืมห้องนี่เลย ฉันเดินไปรอบๆห้องอีกครั้ง ฉันจะเก็บทุกรายละเอียดทุกความทรงจำที่นี่ไว้ ฉันจะไม่มีวันลืมเลย...

     "เธอทำอะไรอ่ะ?" โอ้ะ! พี่โจมินยังไม่ไปทำงานอีกหรอ

     "คือ..."

     "จะขโมยรูปพี่หรอ เห็นเห็นมองอยู่"

     "เปล่านะค่ะ!" ฉันแค่จะมองมันเป็นครั้งสุดท้ายหรอก เพราะรู้อยู่แล้วว่ายังไงฉันมันก็เป็นได้เเค่ภาระของพี่โจมิน

     "แล้วนี่หายแล้วหรอถึงไปอาบน้ำเนี่ย?" เฮือก! พี่โจมินรู้ได้ไงแว้

     "คือ..."

     "เข้าล่ะ หายแล้วก็ดีล่ะ ไปกินข้าวสิจะได้กินยาอีกที"

     "คะ?" ฉะ ฉันได้ยินไม่ผิดใช่มั้ยอ่ะ ไปกินข้าวหรอ? นี่แสดงว่าพี่โจมินทำข้าวให้ฉันกินหรอ กรี้ดดดดดดด ฉันเป็นใครทำไมโชคดีแบบนี้นะ

     "ไปเร็ว ไม่ต้องดีใจมากหรอก ยังไงวันนี้เธอก็ต้องไป" เอ่อ จุกเลยฉัน นั่นสิเนอะ ยังไงฉันก็ต้องไป คิดอะไรมากมายว่ะฉัน แล้วฉันก็เดินตามพี่โจมินไปที่โต๊ะกินข้าว เอ้? ทำไมหน้าตาอาหารมันแปลกๆว่ะ คนเกาหลีกินแบบนี้หรอว่ะ มันดูดำๆ ไหม้ๆ ยังไงก็ไม่รู้อ่ะ มีแต่หม้อมาม่านี่แหละที่ดูคุ้นแล้วก็รู้สึกว่าจะกินได้นะ

     "เอ่อ คือ..."

     "อ้อออ น่ากินมากเลยค่ะ" ฉันรีบชิงพูดก่อนที่พี่โจมินจะพูด อืมม น่ารักเนอะ ทำอาหารไม่เป็นแต่ก็ยังอุตส่าห์ตั้งใจทำให้

     "เธอไม่ต้องมาปลอบใจฉันหรอก ฉันรู้ว่ามันแย่ แต่ก็กินๆไปเหอะจะได้กินยา"

     "...ขอบคุณนะคะ" คำขอบคุณของฉันทำให้พี่โจมินเงยหน้ามองฉันซึ่งฉันก็มองเขาอยู่แล้วล่ะ เรามองตากันอยู่แบบนั้น ในใจของฉันอยากขอบคุณเขาจริงๆ เขาไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครและฉันก็ไม่เคยได้รับอะไรแบบนี้จากใคร ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ดีไปทุกอย่างแต่ฉันก็ชอบมันทุกอย่างและอยากอยู่ที่นี่กับเขาอีกสักพัก ...แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว

     "กินข้าวเถอะค่ะ"

          #9.00น.

     "เดี๋ยวฉันล้างจานให้นะคะ"

     "ไม่ต้องเลย ไปกินยาแล้วก็นั่งรออยู่ที่โซฟา เดี๋ยวพี่ทำแผลให้"

     "แต่...ก็ได้" ฉันแต่พูดคำว่าแต่ ก็เจอสายตาพิฆาตตวัดมาที่ฉัน พี่โจมินนี่ก็เป็นคนเผด็จการเหมือนกันนะเนี่ย ...น่ารักดีเนอะ ฉันค่อยๆเดินไปนั่งรอที่โซฟา ก็เห็นถุงยาที่วางเอาไว้แล้ว ทำไมพี่โจมินชอบทำแบบนี้นะ มันทำให้ฉันไม่อยากไปจากที่นี่เลยจริงๆ

     "นี่! ไม่ต้องทำแผลเองนะ เดี๋ยวพี่ไปทำให้"

     "ค่าาา" ฉันยังไม่ทันทำอะไรเลย แค่จะดูว่าในถุงมียาอะไรบ้างแค่นั้นเองง่ะ ดุจัง อิอิ

          #ผ่านไป 10 นาที

     "โอเค! พี่เสร็จแล้วนอนลงไปสิ"

     "ห้ะ!" หรือว่า...

     "นอนลงไปสิ จะได้ทำแผล"

     "อ้อออ" นี่ฉันคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วเนี่ย คริคริ อายตัวเองจัง ฉันค่อยนอนลงกับโซฟาแล้วพี่โจมืินก็นั่งลงกับโซฟาและยกขาฉันขึ้นมาพาดไว้ที่ตักเขาและเริ่มทำแผลด้วยความเบามือ ฉันเผลอมองพี่โจมินอีกแล้ว ฉันมองเขาจนลืมความเจ็บไปเลยแหละ

     "อย่าหลงพี่ไปมากกว่านี่เลย" อยู่ดีๆพี่โจมินก็พูดขึ้นมา แต่ไม่ได้องหน้าฉันหรอก เขาก็ทำแผลอยู่นั่นแหละ

     "..." ไม่ทันแล้วล่ะ ฉันไม่ได้ตอบไปเพียงแต่ละสายตาไปที่อื่น แต่จนแล้วจนรอดสายตาของฉันก็กลับมาอยู่ที่เขาทุกครั้ง

     "ติ่งหน่อง! ติ่งหน่อง!" โอ้ะ! มีคนมา ฉันรีบกระเด้งตัวขึ้นมาจากโซฟาทันที

     "ไม่ต้องตกใจหรอก คงเป็นผู้จัดการพี่เองแหละ"

     "อ้อค่ะ"

     "รอนี่แปบนะ"

     "..."ฉันพยักหน้าตอบพี่โจมินไป

     "เห้ยย! มาร์ค นายเข้ามาได้ไงเนี่ย!!?" ยังไม่ทันที่พี่โจมินจะไปเปิดประตู ก็มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้เข้ามาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ฉันเลยหันไปมอง

     "อ้าวว ฉันเป็นเพื่อนฉันนะ ทำไมจะไปรู้ เฮ้ยยย!! แล้วนั่นใครว่ะ?" ทันทีที่เขาหันมทางฉัน ฉันก็รีบหันหน้ากลับทันที ฉันไม่อยากทำให้พี่โจมินลำบากอีกแล้วอ่า แต่จะให้ทำไงได้อ่ะ เขาเห็นฉันแล้วไง 

     "แฟนนายหรอโจมิน?"

     "จะบ้าหรอ? น้องสาวฉันเว้ย"

     "ห้ะ? นายมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่ ไหนขอดูหน้าหน่อยสิ" ซวยแล้วฉัน พอพูดจบนายนั่นก็เดินมาที่ฉันอย่างรวดเร็วและกระชากไหล่ฉันทำให้ฉันต้องหันกลับไปมองหน้าเขาเต็มๆ

     "นี่! ถ้าแกมาเพื่อกวนฉันก็กลับไปเลย" พี่โจมินรีบมาเอามือเขาออกจากไหล่ฉันทันที ฉันก็รีบหันหน้ากลับไปอีกทางเหมือนกัน

     "เฮ้ย ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง น้องนายจริงหรอทำไมหน้าไม่เหมือนคนเกาหลี"

     "ก็..." ตายห่าแล้ว จะทำไงดีว่ะเนี่ย พี่โจมินก็อ่ำๆอึ้งๆ ฉันก็คิดไม่ออกอ่ะว่าจะทำยังไงดี

     "ก็อะไร?" เขาคาดคั้นพี่โจมินมากเลยอ่ะ นี่นายนั่นเป็นใครว่ะ มาคาดคั้นพี่โจมินของฉันเนี่ย

     "เออๆ เธอเป็นแฟนคลับที่ฉันช่วยไว้" น่านนไง ในที่สุดพี่โจมินก็ต้องสารภาพไป ฉันน่ะไม่อะไรหรอก ห่วงแต่พี่โจมินน่แหละ

     "แล้วไง? เรื่องเป็นไงนายเล่ามาเลยนะเพื่อน"

     "..." พี่โจมินก็เงียบไป ไม่ยอมตอบ ฉันว่าฉันต้องทำอะไรแล้วล่ะ

     "บอกมาเลย" นายนี่ก็อยากรู้อะไรนักหนาว่ะ

     "คือว่า..."ฉันที่เงียบอยู่นานก็ตัดสินใจที่จะพูดขึ้นมา

     "โอ้ะ! เธอพูดแล้วนิ แถมพูดเกาหลีได้ด้วย ฉันชื่อมาร์คนะเป็นเพื่อนรักของไอ้โจมินมัน"

     "คือว่า...ฉันเป็นแฟนคลับพี่โจมินค่ะ มาอยู่ที่นี่ได้เพราะพี่โจมินช่วยฉัน และฉันก็จะไปแล้วด้วยดังนั้นคุณไม่ต้องห่วงนะคะ"

     "ป่าวนะฉันไม่ได้ห่วงไอ้โจมิน แต่ฉันห่วงเธอ"

     "ห้ะ?" คือ ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ป่ะ จะมาห่วงฉันทำไมเนี่ย

     "พอเลยๆ ไอ้นี่มันเสือผู้หญิงอย่าไปถือสามันเลยนะ ไม่ต้องมาหลอกเธออีกคนเลยไอ้บ้า" แล้วพี่โจมินก็พูดขึ้นมา

     "หลอก?"

     "อืมม ใช่ค่ะ ฉันโดนคนเกาหลีหลอกมาเยอะก่อนที่จะมาเจอพี่โจมินค่ะ หนักสุดก็คงหลอกเอาเงินฉันไปไหมด ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง แต่ไม่ต้องกลัวนะคะพี่โจมิน ฉันจะไปค่ะ ฉันจะไม่เอาเรื่องแบบนี้มาอ้างอีกแล้ว"

     "งั้น...ให้เธอไปอยู่บ้านฉันก็ได้นะ"

     "คะ?" ทำไมผู้ชายคนนี้ทำให้ฉันแปลกใจได้อยู่เรื่อยๆเลยนะ คิดจะพูดอะไรก็พูดออกมาเลยหรอ จะบ้าหรอให้ฉันไปอยู่กับเขาเนี่ยนะ ฉันไม่ได้ไว้ใจเขาเหมือนไว้ใจพี่โจมินหรอกนะถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนพี่โจมินก็ตาม

     "จะบ้าหรอ ไอ้นี่พูดอะไรไม่คิดเลย"

     "อ้าววว ฉันพูดจริงนะเว้ย ที่แกไม่อยากให้เธออยู่กับแกเพราะกลัวเป็นข่าว แต่ถ้าเธอไปอยู่กับแันก็ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น"

     "อ้อออ ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันปฏิเสธยืนยันไปอีกที ฉันไม่ได้อยากไปอยู่กับเขาแต่ฉันอยากอยู่กับพี่โจมิน เข้าใจมั้ย ห้ะ!

     "เธอไม่มีที่ไป ไปอยู่บ้านฉันมีทั้งที่พัก และเดี๋ยวฉันจะพาเธอที่ยวเอง" โอ้ยยย ถ้าไม่ได้ไปกับพี่โจมินฉันก็ไม่ไปย่ะ!

     "นายหยุดพูดเรื่องไร้สาระ แล้วกลับไปได้และมาร์ค แล้วเดี๋ยววันอื่นค่อยมา"

     "ไม่! ฉันชอบเธอ เพราะงั้นไปอยู่กับฉันเถอะนะ"

     "ห้ะ!?"

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย"

"ติดตาม ติชม แนะนำด้วยนะคะ"