Idol Beloved ไอดอลที่รัก

-อพาร์ทเม้นต์ K-

          #10.30

     "โอ๊ยยยยยยย มึนหัวจัง"ฉันรู้สึกได้ถึงแสงอาทิตย์ที่ลอดผ้าม่านมากระทบกับตาฉันเต็ม เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นนะ ฉันพยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับฉันเมื่อคืนโดยที่ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมา เพียงแค่พลิกตัวไปอีกด้านในพ้นแสงอาทิตย์ เมื่อคืน...ฉันไปที่ร้านเนื้อย่าง อ้อออ ฉันนัดรีกวังไว้ แต่เขาไม่มา ละ แล้ว...ฉันเมาหรอ ฉันก็เลยฝันว่าเจอโอปป้าของฉัน "พี่โจมิน" 

     "แฉะ แฉะ..." อะไรอ่ะ มือฉันปัดไปโดนอะไนแฉะๆอ่ะ มันยี้ๆมากเลยอ่ะ ฉันรีบลืมตาและลุกขึ้นมามองทันที เฮ้ยย!! นี่มันอ้วกนี่ อ้วกใครอ่ะ อ้วกฉันหรอ?? อ้าก!!! ฉันเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ ฮือออ แล้วนี่ฉันอยู่ที่ไหน ไม่ใช่ที่ร้านเนื้อหรอกหรอ ฉันมองไปรอบๆ ก็ต้องตกใจกับภาพพี่โจมินที่แขวนไว้บนผนังหัวเตียง บนโต๊ะทำงานก็มีรูปครอบครัวของพี่โจมินด้วย หรือว่า... บ้าน่า! เป็นไปไม่ได้!บางทีนี่อาจจะเป็นห้องนอนของแฟนคลับของพี่โจมินก็ได้ ฉันค่อยๆยืนขึ้นมาจากพื้น หึ อ่านไม่ผิดหรอกค่ะ พื้นจริงๆแล้วก็มีอ้วกน่าจะเป็นของฉันนี่แหละนอนเป็นเพื่อนฉันเมื่อคืน ในห้องนี้ก็ไม่มีใครอยู่นะ ฉันมองไปรอบๆอีกครั้งเพื่อหาห้องน้ำ นั่นไง! ฉันว่าฉันจะล้างหน้าล้างตา เก็บอ้วกแล้วก็ออกไปให้เร็วที่สุดเลย แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณคนที่ช่วยฉันไว้ด้วยแหละ ถึงแม้ว่าจะให้ฉันนอนพื้นทั้งคืนก็ตาม

     "เอ๊ะ!...เสื้อนี่" พอฉันเข้ามาในห้องน้ำก็เจอเสื้อที่ถูกถอดทิ้งไว้ในอ่างล้างหน้า ฉันค่อยเดินไปหยิบเสื้อนั้นและกางออกดู ยี้!นี่ก็อ้วกของฉันหรอเนี่ย เห้ย!ถ้างั้นก็หมายความว่าฉันอ้วกใส่เจ้าของเสื้อนี่หรอ ตายห่าแล้วฉัน แคทนี่แกทำอะไรลงไปว่ะเนี่ย??!!! ถ้าเป็นแบบนี้ฉันคงต้องซักเสื้อให้ด้วยใช่มั้ยว่ะ ฮืออออ ไม่น่ากินเข้าไปเลยอ่ะ ถ้ารู้ว่าตัวเองคออ่อนขนาดนี้ฉันไม่มีวันแตะมันเด็ดขาดเลยอ่ะ ฮือออ  ไม่งั้นก็ไม่ต้องมานั่งรับกรรม ส่วนคนที่ช่วยฉันก็คงไม่ต้องเดือร้อน เออว่าแต่นี่เขาไม่อยู่แล้วหรอ ทำไมมันเงียบๆจัง ไม่ได้ยินเสียงไรเลยข้างนอก ถ้าซักเสร็จแล้วเดี๋ยวฉันก็ได้ไปขอโทษแล้วก็ขอบคุณเขาแล้วจะไปจบๆไป เฮ้ออ ทำไมชอบสร้างปัญหาเนี่ยแคท

--------------------------------------------------------------------------------

     "เฮ้ออออ เสร็จสักที!" กว่าฉันจะซักเสื้อแล้วก็มาเก็บกวาดอ้อกที่อยู่บนพื้นเสร็จ ตอนนี้ก็เที่ยงแล้วฉันว่ารีบไปดีกว่า ฉันเปิดประตูห้องนอนออกมา ...ไม่มีใครอยู่จริงด้วยอ่ะ ส่งไปทำงานแล้ว ฉนมองซ้ายมองขวาพลางสำรวจห้อง ห้องนี่ก็เป็นห้องธรรมดานะ มีมุมรับแขก ดูทีวี มีมุมครัวแล้วก็โต๊ะกินข้าว มีห้องน้ำ ข้างห้องครัวมีมุมซักผ้ากับราวตากผ้า โอ๊ะ!ฉันไปเอาเสื้อมาตากดีกว่า คิดได้ฉันก็เลยไปเอาเสื้อมาตาก นี่ห้องผู้ชายนิ คือมันมีกางกางลิงตากอยู่ด้วยฉันก็เลยรู้หน่ะ ฉันเดินออกมาสำรวจตรงมุมรับแขกก็เห็นมีรางวัลเยอะเลยอ่ะ เจ้าของห้องนี้ทำอะไรนะ?

     "ติ้ด!ติ้ด!ติ้ด!" เสียงเหมือนมีคนกำลังกดรหัสผ่านประตูมาเลยอ่ะ แล้วนี่ฉันควรทำยังไงอ่ะ ฉันควรไปซ่อนก่อนดีมะ? แต่ว่าฉันจะซ่อนทำไมอ่ะ ยังไงเจ้าของห้องก็รู้อยู่แล้วป่ะว่าฉันก็อยู่ที่นี่

     "ไอกู! รองเท้าผู้หญิงที่ไหนเนี่ยมาอยู่ตรงนี้..." เฮ้ย! ไม่ใช่ผู้ชายแต่เป็นเสียงแก่ๆอ่ะ หรือว่าจะเป็นคนทำความสะอาด โอ้ย!จะเป็นใครก็ช่างแต่ว่าสมองของฉันตอนนี้มันกลัวอย่างหนักเลยล่ะ ฉันต้องไปซ่อน ฉันรีบมองซ้ายมองขวาก็ไม่สามารถหาที่แอบได้ หรือว่าจะกลับเข้าห้องนอนดี ไม่เอาๆ ถ้ามาทำความสะอาดก็น่าจะไปทำห้องนอน แล้วที่ไหนที่จะไม่ทำความสะอาดบ้างว่ะ! ฉันที่มองไปรอบๆอย่างลุกลี้ลุกลนก็เจอทางอีกทางที่ฉันไม่ได้สังเกตตั้งแต่แรก ฉันรีบวิ่งไปทางนั้นและเจอประตูที่สุดทาง ห้องนี้แหละ เหมาะที่สุดฉันตัดสินใจเข้าไปในห้องนี้และปิดประตูให้เบามือที่สุด

     "เฮ้ออออ" ฉันลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก และหันมาสำรวจห้องที่ฉันเพิ่งเข้ามา โอ๊ะ! ทำไมของมันเยอะขนาดนี้ล่ะ ห้องนี้เหมือนจะเป็นห้องเก็บของนะ แต่...ไม่ใช่ของธรรมดาน่ะสิ ฉันค่อยเดินเข้าไปสำรวจและหยิบของที่คิดว่าหยิบง่ายขึ้นมาดู...

"ถึงพี่โจมิน ฉันซารางนะค่ะ ฉันติดตามพี่มานานแล้วและจะติดตามและสนับสนุนพี่ต่อไปนะคะ"

     "พี่โจมินหรอ?" สิ่งที่ฉันหยิบมาดูก็คือหมอนรองคอแล้วก็มีจดหมายติดมาด้วยก็เลยอ่านน่ะ 

เห้ นี่ฉันกำลังคิดนะเนี่ยว่าที่นี่เป็นห้องของพี่โจมินจริงๆ ถ้างั้นเมื่อคืนฉันก็ไม่ได้ฝันหรอ บ้าน่า! ดาราเกาหลีเยอะแยะที่ชื่อซ้ำกันฉันอาจจะไม่รู้จักพี่โจมินคนนี้ก็ได้นะ ดูของต่อดีกว่า อิอิ มีแผ่นเกมส์ด้วยอ่ะ ฉันว่านะพี่โจมินคนนี้น่าจะเป็นคนที่ใส่ใจต่อแฟนคลับมากๆเลยแหละ ดูสิ ของเก่าๆแล้วก็ยังไม่ถึง ถึงกับมีห้องนี่เพื่อเก็บของที่แฟนคลับให้เลยนะเนี่ย ถ้าฉันเป็นแฟนคลับคงปลื้มมากเลยและ

     "โอ๊ะ!เพล้ง!!!" เห้ยยยย!! ซวยแล้วฉัน ฉันที่ไม่ระวังก็เลยเดินท้ายหลังไปโดนโต๊ะที่ตั้งอยู่ทำให้แจกันตกลงมาแตกน่ะสิ

     "โอ้ย!"ฉันที่เงอะงะทำอะไรไม่ถูกก็ดันไปเหยียบเศษแก้วจนได้ ฮืออออ ทำไงดีว่ะเนี่ย

     "ก้อก!ก้อก!ก้อก!...ใคร?! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะพังประตูเข้าไปนะ!!" ฮืออออ แม่บ้านรู้แล้วแน่เลยอ่ะว่าฉันอยู่ในนี่ ทำไงดีอ่ะ?! 

     "จะออกหรือไม่ออก เจ้าหัวขโมย!!!" ห้ะ! หัวขโมยหรอ มันจะไปกันใหญ่แล้วนะ ฉันตัดสินใจออกจากห้องเพราะไม่อยากให้เรื่องมันแย่ไปกว่านี้ อีกอย่างฉันเริ่มปวดแผลแล้วล่ะ

     "กึก!ปั่ก!ตุบ!" โอ้ยยยย!! ทันทีที่ฉันเปิดประตูห้องออกมา ป้าแม่บ้านก็เอาไม่กวาดที่แกถืออยู่ฟาดมาที่ฉันอย่างไม่ออมแรง

     "โอ้ย!พอแล้วค่ะ! ฉันไม่ใช่ขโมยนะคะ!"

     "แกไม่ใช่ขโมยแล้วจะเข้ามาในนี่ทำไม ปั่กๆ"

     "โอ้ย!ป้าหยุดตีหนูก่อนเถอะค่ะ!"

     "เฮ้อ! แกเป็นใคร?!"ป้าแกหยุดตีฉัน สงสัยเพราะความเหนื่อย แต่ก็ไม่วายถามฉันพลางเอาไม้กวาดมาชี้หน้าฉัน

     "คือ...หนู หนูเป็น..."

     "น้องสาวผมเองครับ!"

     "คุณโจมิน!/พี่โจมิน!" เมื่อมีเสียงใครคนหนึ่งแทรกเข้ามาเราทั้งคู่ก็หันไปทางต้นเสียงและเจอพี่โจมิน ...! เจอพี่โจมิน นี่เป็นครั้งที่สอง หวังว่าทั้งหมดจะไม่เป็นความฝันอีกนะ ถ้าเป็นความฝันฉันไม่อยากตื่นเลยจริงๆ 

-Kang Jomin Part-

     วันนี้ผมอุตส่าห์รีบเคลียร์งานให้เสร็จเพื่อมาเคลียร์ปัญหาที่บ้านของผมน่ะสิ คือเมื่อคืนผมพยายามที่จะถามเธอแล้วว่าเธอพักอยู่ไหน แต่เธอก็เอาแต่พูดเรื่องของคนหลอกลวง กับเรื่องของโอปป้าคนนั้น ผมก็เลยไม่มีทางเลือกยังไงก็ต้องพอมาที่บ้านผมก่อน เที่ยงกว่าแล้วผมว่าเธอน่าจะตื่นแล้วนะ 

     "โอ้ยยย! หนูไม่ใช่ขโมยนะคะ!" ซวยแล้ว ผมลืมเรื่องป้าแม่บ้านไปเลยอ่ะ ผมน่าจะไปบอกว่าวันนี้ไม่ต้องมาทำความสะอาดไม่น่าเล้ยยย!! แต่ทำไมเสียงดังมาจากห้องเก็บของล่ะ

     "เฮ้อ! แกเป็นใคร?!"

     "คือ หนู.... หนูเป็น..." 

     "เป็นน้องสาวของผมเองครับ!!"

     "คุณโจมิน!/พี่โจมิน!" 

     "ตุบ! เฮ้ยย!" ทันทีที่ยัยนั่นหันมาเจอผม เธอเรียกชื่อผมและสลบลงไปกองกับพื้น ผมเลยต้องวิ่งไปอุ้มมาวางไว้กับโซฟา ...! เลือดนี่ ทำไมมีเลือดออกที่เท้าของเธอด้วย

     "นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับป้า!" ผมตะโกดนถามป้า ส่วนมือก็พยายามที่จะห้ามเลือดเอาไว้

     "ป้าก็มาทำความสะอาดปกติเหมือนทุกวัน อยู่ดีๆป้าก็ได้ยินเหมือนมีอะไรแตกที่ห้องเก็บของ ป้าเดินไปดูก็เห็นว่าห้องล็อก เลยนึกว่าขโมยน่ะค่ะ"

     "เฮ้อ แล้วนี่ผมจะทำไงดีเนี่ย?"

     "แล้วคุณโจมินไม่พาน้องสาวไปโรงพยาบาลหรอคะ?" บ้า! ถ้าไปคงเป็นข่าวใหญ่แน่ๆเลยล่ะ

     "อ้ออ ผมดูแล้วครับแผลไม่ได้ใหญ่มากครับ เอางี้ป้าเก็บกวาดเศษแก้วที่แตกให้เรียบร้อยแล้วก็ไปได้ครับ วันนี้พอแค่นั้นก็แล้วกัน"

     "ค่ะๆ" พอผมบอกป้าเสร็จแล้วก็หันมาที่ยัยนี่ ผมตัดสินใจอุ้มเธอไปที่ห้องน้ำและจับเธอนั่งผิงผนังไว้แต่เอาเท้าจุ่มน้ำเย็นเอาไว้ หวังว่าเลือดจะหยุดไหลได้นะ

     "ป้าเก็บเสร็จแล้ว งั้นวันนี้ป้าไปนะคะ"

     "ครับๆ เอ่อ! ป้าครับเรื่องนี้ผมขอให้ป้าเก็บไว้เป็นความลับนะครับ เธอไม่ใช่น้องสาวแท้ๆของผมหรอกครับ พ่อแม่ของเธอแค่ฝากเอาไว้ชั่วคราวน่ะ"

     "ได้ค่ะ ป้ารู้อยู่แล้วล่ะ ว่าทำงานใกล้ๆกับซุป'ตาร์ต้องระวัง"

     "ครับๆ ขอบคุณนะครับป้า"

--------------------------------------------------------------------------

     ฉันลืมตาขึ้นมาก็รับรู้ได้ถึงความชาที่เท้า ฉันตื่นมาในห้องนอนเดิม แต่คราวนี้ดีหน่อยที่อยู่บนเตียงสินะ ฉันกวาดตาไปรอบอีกครั้งพลางใช้ความคิด ถ้านี่ไม่ใช่ความฝันงั้นแสดงว่าที่นี่เป็นบ้านของพี่โจมิน โอปป้าที่ฉันรักและอยากเจอมาก แต่เมื่อวานฉันเมามาก ทั้งอ้วกทั้งพูดจาเพ้อเจ้อ แต่พี่โจมินก็ยังพาฉันมาที่นี่ ให้ฉันได้นอนในห้องเขาถึงแม้ว่าจะเป็นพื้นก็ตาม แล้วเมื่อตอนกลางวันพี่โจมินก็มาช่วยฉันจากป้ามหาโหด และคงจะเป็นคนที่ทำแผลให้ฉันด้วย อร้ายยย!!! แผล? ฉันรีบลุกขึ้นมาสำรวจแผลตัวเอง เหมือนพี่โจมินจะเอาแค่ยามาใส่แล้วก็พันผ้าไว้เฉยๆ แต่พี่เขาทำให้แค่นี้ก็โชคดีแล้วล่ะเนอะ โอ๊ย! ฉันขยับตัวนิดหน่อยก็เจ็บปวดไปทั้งตัว รอยไม้กวาดทุกรอยยังชัดเจนบนตัวฉันอยู่ นี่ฉันแจ้งตำรวจจับป้าแกได้มั้ยเนี่ยยย ฮือออ

     "ตื่นแล้วหรอ?"

     "พี่โจมิน!"

     "เธอรู้จักฉันด้วยหรอ?"

     "พี่น่ะ เป็นคนที่ฉันรอนี่คะ"                                                                 

     "คือเธอเป็นแฟนคลับพี่หรอ?"

     "ค่ะ"

     "อืมม งั้นได้เจอพี่แล้วก็ไปได้แล้วนะ..."

     "คะ?"

     "คือ...เธอต้องเข้าใจนะว่าพี่เป็นดารา จะมีข่าวอะไรแบบนี้มันคงไม่ดี อีกอย่างเธอก็เป็นผู้หญิงด้วย"

     "..." ไม่ได้! ฉันจะไปแบบนี้ไม่ได้ ในเมื่อฉันมีโอกาสขนาดนี้แล้ว ยังไงฉันต้องอยู่ที่นี้ต่อให้ได้ ทำยังไงดีล่ะแคท คิดสิแก!

     "นะ เดี๋ยวดึกๆพี่จะให้ผู้จัดการของพี่มารับไปส่งที่พักของเธอ"

     "ฉันไม่มีเงินแล้วล่ะค่ะ ชีวิตสองสามวันที่ฉันอยู่ในเกาหลีมา ฉันเจอแต่คนหลอกลวง มีคนขโมยเงินฉันไปหมด ฉันไม่รู้จะทำยังไงค่ะ ให้ฉันได้อยู่ที่นี่ได้มั้ยคะ? ฉะ ฉันทำงานบ้านได้ทุกอย่างเลยนะคะ ฉะฉันไม่คิดเงินอะไรเลย นะ ให้ฉันอยู่ที่นี่นะโอปป้า"

     "ไม่ก็ไม่ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ช่วยเธอนะ แต่เธอก็ต้องเข้าใจฉันด้วย"

     "โอปป้าช่วยฉันด้วยนะคะ ครั้งเดียวเองอีกแค่สองอาทิตย์เองฉันก็จะกลับ และไม่มากวนใจโอปป้าอีกเลยนะคะ ให้ฉันได้อยู่ที่นี่นะ ฉันสามารถทำอาหารไทยให้โอปป้ากินได้ทุกมื้อเลยนะ โอปป้าเคยให้สัมภาษณ์ว่าชอบอาหารไทยนี่คะ นะคะ แค่สองอาทิตย์เอง"

     "พี่บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้!"

     "แต่!..."

     "ไม่ต้องพูดแล้ว เตรียมตัวซะ! ปัง!"ฉันที่ยังไม่ได้พูดอะไรก็โดนตัดบท และพี่โจมินก็รีบปิดประตูออกไปเลยอ่ะ สงสัยว่าเขาคงเกลียดฉันที่ไปอ้วกใส่เขาแน่เลยอ่ะ ฮือออ แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ต้องทำใจใช่มั้ยอ่ะ เฮ้ออออ ฉันพยายามเต็มที่แล้วน้า นั่นน่ะสิ...ถึงแม้ว่าจะเป็นแฟนคลับ แต่ยังไงก็ไม่ใช่คนที่เขาจะสนิทถึงขนาดให้มาอยู่ที่บ้านหรอกใช่มั้ย เฮ้อออ ไปเจอแค่นี้ก็ถือว่าโอเคแล้วล่ะ มาเกาหลีคราวนี้คุ้มจัง ...เข้าใจแล้วว่ายิ้มทั้งน้ำตามันเป็นยังไง

"ติดตาม ติชม แนะนำด้วยน้าค่าาาา"