Idol Beloved ไอดอลที่รัก

 

-ริมแม่น้ำฮัน-

     ไอ้บ้าซังกิ นี่ตลอดเวลาคือมันหลอกฉันมาตลอดเลยหรอ คนเลว! มาหลอกให้ฉันชอบพอฉันตายใจก็มาขโมยเงินฉันไป เหอะ! บอกให้ฉันระวังหรอ แกนั่นแหละตัวอันตรายที่สุด ฮือออ ฉันเดินร้องไห้ออกมาเรื่อยๆ ฉันไม่รู้จะเอาไงต่อ จะโทรไปบอกแม่กับพี่แอลก็คงไม่ได้ไม่อยากให้เป็นห่วง แต่ฉันไม่มีเงินติดตัวแล้วสักบาทเลยน่ะสิ ฮือออออ ทำไมเรื่องบ้าๆแบบนี้มันเกิดกับฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ว่ะ! ไอ้บ้าซังกิ อย่าให้เจอมันนะฉันไม่มีวันปล่อยมันไปแน่ๆ เฮ้อออ ไม่ว่าฉันจะนึกไปถึงเมื่อสองสามวันก่อนที่ฉันได้ใช่เวลากับมัน น้ำตาของความแค้นมันก็ไหลออกมาไม่หยุด ฮืออออ ฉันโง่เองใช่มั้ย? ฮืออออ ฉันคิดผิดหรือเปล่าที่มันที่นี่ ฉันนี่มันมโนขั้นหนักเลยเนอะ คิดว่าแค่ได้มาอะไรๆก็คงดีเหมือนที่ฝันเอาไว้ ถึงไม่เจอโอปป้า แต่ก็ขอให้ได้เจอผู้ชายเกาหลีดีๆ หล่อๆ เหอะ! นี่ฉันแต่งนิทานหลอกตัวเองมาตลอดเลยสินะ ถ้าฉันจะกลับไทยตอนนี้ก็คงไม่ได้ จะอยู่ต่อไปก็ไม่ได้อีกเช่นกัน ฮือออออ ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยอ่า ฉันนั่งลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ถึงตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไง แต่ก็ขอระบายสิ่งที่มันอัดอั้นออกมาให้พอก่อนแล้วค่อยคิดหาทาง ยังไงๆก็ต้องมีทางออกสำหรับเรื่องนี้สิ ฮืออออออ

     "เอ่อ คุณครับ เป็นอะไรหรือเปล่า? คุณครับ!"ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง คนที่มาสะกิดฉันด้วยความหวังดีหรือเปล่า? ตอนนี้ฉันไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นแหละ ถ้าต้องอยู่ที่นี่ด้วยความรู้สึกหวาดระแวงแบบนี้ฉันเลือกกลับตอนนี้เลยไม่ดีกว่าหรอแคท?

     "โอ๊ะ! คุณตำรวจ..." เมื่อฉันหันไปมองจะเจอกับคุณตำรวจที่ช่วยฉันหาที่พักเมื่อสองวันก่อน

     "คุณแคท!"

     "เอ่อ ค่ะ" ฉันรีบเซ็ดน้ำตาและลุกขึ้นยืน

     "มีอะไรหรือเปล่าครับ? หรือว่า..."

     "คือ...ฉันโดนหลอกอีกแล้วค่ะ"

     "ผมคงมาเตือนคุณช้า ผมขอโทษนะครับ"

     "หมายความว่ายังไงคะ?"

     "ก็คนที่บอกว่ามาช่วยคุณน่ะ ที่จริงแล้วร้ายกว่าตาลุงคนนั้นอีกนะครับ ทางเราก็ตามจับมันมานานแล้ว อีกอย่างชื่อที่มันบอกคุณก็เป็นเรื่องโกหก ผมเพิ่งรู้เรื่องวันนี้เองเลยกะว่าจะไปบอกคุณพรุ่งนี้น่ะ แต่ก็ดันมาเจอคุณที่นี่ซะก่อน"

     "แสดงว่าที่ผ่านมาคือเรื่องโกหกน่ะสิ"

     "โกหก? คุณได้เจอมันอีกหรอครับ?"

     "ค่ะ เขาบอกว่าเขาพักอยู่แถวที่ห้องพักที่คุณตำรวจให้ฉันไปพักและเมื่อวานกับวันนี้เค้าก็อาสาเป็นไกด์พาฉันทัวร์โซลด้วยค่ะ และเมื่อกี้มันก็เพิ่ง ฮือออออ" ฉันจะพูดไปมันก็พูดไม่ออกเลยจริงๆ มีแต่น้ำตาของความแค้นที่มันไหลออกมาอีกรอบ

     "ครับๆ ผมเข้าใจนะ คุณใจเย็นๆก่อน เขาทำอะไรคุณหรือเปล่าคุณแคท"

     "ฮืออ ไม่ค่ะ แต่เขาขโมยเงินฉันไปหมดเลย ฮืออออ"

     "โอเคๆ คุณแคทคุณใจเย็นนะ คุณไม่เป็นอะไรผมก็โล่งใจ..."

     "ไม่ค่ะ! แคทไม่เย็น คุณตำรวจต้องจับมันให้ได้แล้วเอาเงินคืนแคทนะค่ะ แคทต้องอยู่อีกหลายวันถ้าไม่เงิน แคทจะอยู่ยังไง?"

     "คุณแคทอย่างน้อยคุณก็จ่ายเงินค่าที่พักล่วงหน้าหมดแล้วไม่ใช่หรอ ส่วนเรื่องกินหรืออื่นๆน่ะ ...อืมม เอางี้นะ เดี๋ยวผมจะให้คุณยืมผมก่อนก็แล้วกัน"

     "โอ้ย ไม่เอาค่ะ!"ฉันไม่อยากจะเป็นภาระให้คุณตำรวจแล้วอ่ะ เขาช่วยฉันมาก็เยอะแล้วอ่ะ ยังจะให้ฉันยืมเงินอีก นี่เขาเชื่อใจฉันขนาดนี้เลยหรอ? ยังไงฉันก็ไม่เอาหรอก

     "เอ้า! ไม่เอาแล้วคุณจะเอาเงินที่ไหนกินอยู่ล่ะครับ?"

     "ฉัน...ฉันจะไปเซ็คเอ้าท์ออกจากที่พักแล้วให้เขาคืนเงิน"

     "ฮ่าฮ่า! คุณนี่เป็นคนตลกนะ อย่าทำให้เรื่องยุ่งยากเลยครับ ถ้าคุณกลับถึงไทยเมื่อไหร่ค่อยเอามาคืนผมนะ"

     "แต่..."

     "ไม่ต้องแต่แล้วครับ ป่ะ! ผมพาไปส่งที่ที่พักนะ" ฉันที่ยังไม่ทันพูดจบประโยค คุณตำรวจก็ขัดขึ้นและบอกว่าจะไปส่งฉันที่ห้องแทน เฮ้อออออ คนที่ใจดีไปก็มีคนที่ใจร้ายเกินไปก็มี ฉันไม่รู้จะเชื่อใคร จะอยู่ต่อไปยังไงแล้วเนี่ย!

---------------------------------------------------------------------------

-ที่พัก-

     เฮ้อ เช้านี่ฉันก็คงไม่รีบไปไหน ไม่มีแพลนไปไหนทั้งสิ้น ถึงแม้ว่าเมื่อคืนรีกวังจะให้เงินฉันมาก็ตาม อ้ออ ลืมไป! รีกวัง เป็นชื่อของคุณตำรวจคนนั้นแหละ ถึงยังไงนะฉันได้ตั้งใจไว้แล้วล่ะว่าต่อไปนี้ฉันต้องใช่เงินอย่างประหยัดที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฮืออออ ชีวิตที่สดใสของฉันต้องพังเพราะแกคนเดียวเลย!! คอยดูนะถ้าซังกิไม่โดนจับฉันไม่มีวันตายตาหลับแน่ๆ คนเลว!!! ฉันคอยดูชีวิตแกที่มันตกต่ำและแย่กว่าฉันให้ได้คอยดูเถอะ!! เฮ้อออ ฉันเปิดแล็ปท็อปดูเพจที่ฉันเขียนเมื่อวันก่อนกับเมื่อคืน แล้วก็ต้องร้องไห้ออกมาอีกรอบ นี่ฉันเป็นคนพิมพ์คำพูดแบบนี้จริงๆหรอ? ฉันไปเอาความมั่นใจขนาดนี้มันจากไหน? เหอะ! เนื้อคู่หรอ? อยากจะขำให้ฟันร่วง ขำให้กับความโง่ของตัวเองนี้แหละ

     /ครืน ครืน ครืน/

     "ฮัลโหลค่ะ ใครคะ?" ฉันที่กำลังร้องไห้เลื่อนดูเพจไปเรื่อยๆก็ต้องหยุดเพราะแรงสั่นของโทรศัพท์ที่ดังขึ้น

     "ผมเอง รีกวัง"

     "อ้ออค่ะ คุณตำรวจ"

     "วันนี้คุณมีแพลนจะไปหรอ?"

     "ก็..." จะตอบยังไงดีว่ะ ถ้าตอบว่าไม่ไปฉันโดนเขาว่ามั้ยเนี่ย

     "อย่าบอกนะว่าไม่ไปไหนอ่ะ ไม่เอาน่าแคท คุณมาเที่ยวนะ เรื่องอะไรที่มันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะนะ" คือฉันไม่ได้กังวัลเรื่องนั้น ฉันกังวลเรื่องเงินมากกว่า ฉันไม่อยากรบกวนรีกวังจริงๆ

     "เอ่ออ คือฉัน..."

     "งั้นเอางี้ดีกว่า ถ้าวันนี้คุณอยากพักก็พักให้เต็มที่นะ แล้วเย็นนี้ผมจะพาคุณไปกินเนื้อย่างดีกว่า ผมรู้จักร้านหนึ่งอร่อยมากๆเลยล่ะ"

     "เอ่อ คือ..."

     "โอ้ะ แต่ว่าผมคงไม่ได้ไปรับคุณนะ คุณมาเองได้มั้ย จากที่พักของคุณน่ะมาง่ายมากๆเลย เอางี้เดี๋ยวผมส่งแผนที่ไปให้นะ แล้วยังไงเดี๋ยวเย็ยนี้เจอกัน โอเคนะแคท ผมไปทำงานก่อน บาย!"

     "เอ่อ รีกวัง! รี..." เฮ้ออออ ฉันไม่คิดเลยนะว่ารีกวังจะเป็นคนแบบนี้กับเขาด้วย คิดดูสิ เขาเป็นคนดีขนาดไหน ทั้งให้ยืมค่ากินค่าเที่ยว แล้วเย็นนี้คงจะจ่ายค่ามื้อเย็นด้วยสินะ เป็นใคร ใครก็ไม่อยากรบกวนป่ะ โอ้ยยย ฉันไม่อยากจะทำอะไร คิดอะไรแล้วเนี่ยยยยย ปวดหัวโว้ยย นอนดีกว่า!

          #18.30

     เฮ้อออ ช่วงนี้ฉันถอนหายใจบ่อยเนอะ หน้าฉันตอนนี้คงจะเหมือนคนอายุ 30 กว่าแล้วมั้ง ตอนนี้ฉันมาถึงที่หน้าร้านแล้ว ฉันมองเข้าไปก็ยังไม่เห็นรีกวังนะ เขาคงยังไม่มาอ่ะ ฉันจึงเลือกที่จะยืนรอหน้าร้านดีกว่า

          #19.05

     นี่ฉันรอเขามาตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วนะ หรือว่าฉันจะโดนหลอกอีกแล้วเนี่ย ชีวิตฉันทำไมมีแต่คนหลอกลวงทั้งนั้นเลยว่ะ เฮ้อออ ไม่เอาล่ะ ฉันจะไม่หวังกับอะไรทั้งสิ้นแหละ ฉันหันหลังเดินกลับที่พักทันทีที่คิดได้แบบนั้น

     /ครืน ครืน ครืน/

     "แคท! ผมขอโทษนะที่ผมไปสาย พอดีว่าวันนี้แถวสถานีของผมฝนตกหนักมากเลย แล้วการจราจรก็ติดมากๆด้วย ผมต้องดูแลเรื่องนี้น่ะ"

     "อ้อออ หรอคะ ฉันเข้าใจค่ะ"

     "คุณโกรธผมหรอแคท"

     "เปล่าหรอกค่ะ แคทแค่คิดว่าคุณมาหลอกแคทอีกคนหรือเปล่าน่ะคะ"

     "แคท ผมไม่เคยหลอกคุณนะ เอางี้ดีกว่าคุณเข้าไปนั่งกินรอในร้านก่อนดีกว่า ผมว่าอาหารที่นั่นคงทำให้คุณใจเย็นขึ้น"

     "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

     "แคทผมไม่โกหกคุณหรอก ผมบอกว่าผมจะไปก็คือไปสิ ตอนนี้ฝนก็หยุดตกแล้วด้วย ไม่นานผมก็ทำงานเสร็จแล้ว คุณรอผมหน่อยนะ"

     "..." เฮ้อออ ฉันถอนหายใจออกมาอีกรอบ นี่เห็นว่าเขาให้ฉันยืมเงินหรอกนะ อีกอย่างเขาก็เป็นเพื่อนที่ดีคอยช่วยเหลือฉันทุกอย่างด้วย

     "ว่าไงครับ? นะ รอผมนะ"

     "โอเคๆ แคทเห็นว่าคุณเป็นเพื่อนที่ดีของแคทหรอกนะ เพื่อนที่ดีคงไม่ทำให้เพื่อนเสียใจอีกนะ"

     "เอ่อ...ใช่! เพื่อนที่ดีไม่ทำให้เพื่อนเสียใจหรอก รอผมนะ"

     "โอเคๆ จะไปกินรอล่ะกัน แคทหิวล่ะ รีกวังรีบมานะ ถ้ามาช้าแคทกินหมดนะ"

     "คร้าบบบบ"

          #20.15

-Kang Jomin Part-

     "ฮัลโหลจองซู นายไปฉลองวันเกิดร้านไหน นี่ฉันมาถึงร้านเนื้อย่างที่เรามากินกันประจำแล้วนะเว้ย แล้วเนี่ยคนเยอะมากด้วยเหมือนไม่มีโต๊ะว่างเลยว่ะ..."

     "เดี๋ยวๆ ศิลปินรูปหล่อนายคงจำผิดแล้วว่ะ วันเกิดฉันอีกอาทิตย์หนึ่งกว่าจะถึงนู้น"

     "อ้าวววว"

     "นี่นายคงทำงานหนักไปจริงๆ จนสมองเบลอหมดแล้วเนี่ยเพื่อนเรา"

     "จริงหรอ? นายไม่ได้แกล้งอำฉันใช่มั้ยเนี่ย"

     "ก็ใช่น่ะสิ อำไปแล้วได้ไรว่ะ! ฮ่าฮ่า แต่ก็ขอบใจนะเว้ยที่ยังไม่ลืมกัน"

     "เออๆ เนี่ยฉันรีบเคลียร์งานเพื่อนายเลยนะเพื่อน"

     "โอ้ย ขอบใจนะเว้ย แต่อาทิตย์หน้านายต้องมานะ เดี๋ยวฉันจะแนะนำใครคนหนึ่งให้แกรู้จัก"

     "ไม่ต้องเลย นายไม่ต้องเอาเด็กในสต๊อกนายมาแชร์ให้ฉัน"

     "แหมมม นายบอกจะหาเองเมื่อไหร่จะได้ว่ะ เพื่อนๆแก๊งเราจะแต่งงานหมดแล้วเนี่ย"

     "เออรู้แล้วน่า แค่นี้แหละ ไม่มีพวกนายฉันก็กินคนเดียวก็ได้ อย่ามาอิจฉาล่ะกัน"

     "โอ๋ พ่อนักร้องเสียงใส งอนกันซะแล้ว โอเคๆ งั้นอาทิตย์หน้าตกลงเจอกันร้านเดิมนั้นแหละ โอเคนะ"

     "เออๆ ไปเหอะ" สวัสดีครับ ผมชื่อ คังโจมิน เป็นนักร้องครับ เดบิวต์ก็นานแล้วนะ เป็นรุ่นพี่ของหลายวงได้แล้วล่ะ ดูแก่เนอะ ฮ่าฮ่า แต่ก็เป็นเรื่องจริงนะ แก่ไม่แก่ก็เพื่อนผมแต่งงานกันเกือบหมดแล้วล่ะ เหลือแต่ผมที่ยังทำงานทุกวันไม่มีวันหยุดเลย ผมภูมิใจและมีความสุขนะที่ผมได้ทำในสิ่งที่ผมรัก ถึงจะเดบิวต์มานานแล้วแต่แฟนคลับของวงเราก็ยังเหมือนเดิมเลย ถ้าไม่มีแฟนคลับผมก็คงไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีคังโจมินในวันนี้หรือเปล่า ตอนนี้สมาชิกในวงก็ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันแล้ว ต่างคนก็มีงานภารกิจที่แตกต่างกัน ส่วนตัวผมเองก็ไม่ได้อยู่หอรวมแล้ว ผมก็แยกมาอยู่คนเดียวแล้วล่ะ วันนี้เพราะความเข้าใจผิดของผมแท้ๆเลย กว่าผมจะขอผู้จัดการมาได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยล่ะ เฮ้ออ ทำไมวันนี้คนเยอะผิดปกตินะ วันเดินเข้าไปในร้านพลางหาโต๊ะที่ว่างพอจะนั่งได้ แต่มันก็ไม่มีเลย สงสัยวันนี้ไม่ใช่วันของผมแน่ๆเลย

     "อ้าววว พ่อหนุ่มจะไปไหนล่ะ มานี่ มานั่งนี่ก่อนสิ ร้านป้าน่ะวันนี้คนเยอะแต่พ่อหนุ่มมาคนเดียวคงจะนั่งตรงนี้ได้นะ" ผมที่กำลังจะก้าวออกจากร้าน ก็โดนคุณป้าเหมือนเจ้าของร้านมาดึงให้ไปนั่งร่วมโต็ะกับผู้หญิงคนนึงที่นอนเมาอยู่กับโต๊ะ

     "เอ่อ คุณป้าครับ ผู้หญิงคนนี้..."

     "อ้ออ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เธอจะไปแล้วล่ะอีกอย่างเธอก็ไม่ใช่คนเกาหลีด้วย"

     "มะ ไม่ใช่คนเกาหลีหรอครับ?" เป็นเพราะเธอคว่ำหน้าไปกับโต๊ะผมก็เลยไม่เห็นหน้าเธอ

     "ช่ายย เห็นเพ้อๆว่าทำไมชีวิตต้องเจอแต่คนหลอกลวง อะไรประมาณนี้แหละที่เธอพูดมาเป็นภาษาเกาหลี นอกนั้นก็น่าจะพูดภาษาของเธอนะ"

     "เอ่อ ครับ"

     "เอ้า! แล้วพ่อหนุ่มจะสั่งอะไรดีล่ะ"

     "เอ่อ คือ..." คือผมไม่อยากกินแล้วล่ะแต่ผมก็นึกไม่ออกว่าจะบอกคุณป้าคนนี้ยังไงดี

     "ป้าคร้าบบบบ!! ขอเนื้อเพิ่มด้วยครับ" และแล้วเสียงสวรรค์เสียงลูกค้าคนอื่นก็เรียกป้าแกไป เฮ้ออ ผมรอดตายแล้ว ยังไงก็รีบไปก่อนดีกว่า

     "นาย!! มาแล้วหรอ? ทำไม...นายมาช้า นายจะหลอกฉันอีกคนช่ายยยมั้ยยยย"ผมที่กำลังจะเดินออกไปก็ต้องหันกลับไปดูยัยขี้เมา เฮือก! เธอชี้นิ้วมาทางผมด้วยอ่ะ แล้วลูกค้ารอบๆที่ได้ยินเสียงยัยขี้เมาก็หันมามองผม ผมรีบดึงหมวกลงมาปิดหน้าและเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ เพื่อไม่ให้เธอตะโกนเสียงดังกว่าเดิม

     "นายยยยย...เปนนคายยย จะมาหลอกฉันใช่มั้ย ห้ะ!! อุบ..." ก่อนที่เธอจะตะโกนเสียงดังไปกว่านี้ผมย้ายที่นั่งไปนั่งข้างเธอและปิดปากเธอเอาไว้ เฮ้อออ ผมไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาใครนะ ถ้าเกิดมีคนจำผมได้จะทำยังไงเนี่ยย ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ

     "อือออ..อ่ออยยยยย!!" เธอเงียบไปสักพัก แต่ก็เริ่มแหกปากและเอามือมาดึงมือผมออกจากปากเธอ

     "เงียบ! นั่งนิ่งๆ!!" ผมเลือกดุเธอและมองไปที่ใบหน้าของเธอที่ทั้งร้อนและแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ และแค่เสี้ยววินาทีที่เธอลืมตาขึ้นมามองที่หน้าของผม รอบดวงตาของเธอก็เอ่อไปด้วยน้ำตาทันที ผมทั้งตกใจไม่รู้จะทำยังไง  ผมคลายมือออกจากปากเธอโดยทันที ทำไมเธอร้องไห้เมื่อเห็นผมล่ะ?

     "นี่ฉันกำลังฝันใช่มั้ย?" ทะ ทำไมเธอพูดแบบนั้นกับผม อีกอย่างน้ำตาของเธอไหลออกมาเรื่อยๆ และยิ่งตอนที่ผมมองเข้าไปในดวงตาของเธอ เธอก็ยิ่งร้องหนักกว่าเก่าอีก

     "เธอ ...เธอเป็นอะไรอ่ะ" ผมพึมพำออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ปกติแล้วผมจะเป็นคนที่ไม่ค่อยรู้สึกนะกับคนที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่กับเธอที่เเค่เจอกันแค่ครั้งแรก ทำไมผมรู้สึกสงสารเธอมากขนาดนี้นะ

     "..." โอ้ะ! เธอไม่ได้พูดอะไรแต่กลับกอดผมแทน...

     "โอปป้า ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเพียงความฝัน แต่ฉันก็ดีใจนะที่โอปป้าอยู่ตรงนี้ ในวันนี้ฉันกำลังแย่ โอปป้าฉันมาที่นี่ก็มีแต่คนหลอกลวงฉันทั้งนั้นเลย ทำไมไม่มีคนจริงใจกับฉันบ้างล่ะคะ? ฮือออออ ฉันคิดถึงโอปป้า ฉันมาที่นี่เพื่อเจอโอปป้า แต่คงได้แค่ฝันแบบนี้ใช่มั้ย?" ผมไม่ได้ผลักเธอออกไป แต่กลับเต็มใจให้เธอกอดผม ร้องไห้และระบายกับผม ถึงผมจะไม่รู้ว่าโอปป้าที่เธอว่าคือใครก็ตาม แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าโอปป้าคนนี้ต้องเป็นคนที่เธอรักมากแน่ๆ 

     "อะ อ้วกกกกกก!!!" Shit!!! ให้ตายเถอะ คนกำลังซึ้งเลย อยู่เธอก็อ้วกใส่ผมเฉยเลย ผมรีบผลักเธอออกไป และรีบเอากระดาษทิชชูมาเช็ดคราบอ้วกออกไปน่ะสิ

     "พ่อหนุ่ม! พาเธออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!! จะมาอ้วกในร้านฉันไม่ได้นะ!! ออกไป๊!" ไม่นานป้าเจ้าของร้านที่เห็นก็รีบมาไล่ผมและเธอให้ออกไปจากร้าน ดังนั้นผมจึงลุกขั้นและจะเดินออกไป

     "เดี๋ยว!! เอาแฟนไปด้วย!!แล้วก็จ่ายค่าเหล้าทั้งหมดมาด้วยนะ!!"

     "ห้ะ!! ผมไม่ใช่แฟนเธอนะครับ!"

     "ไม่ใช่อะไรกัน! เมื่อกี้ยังเห็นนั่งกอดกันกลม!!" บ้าชิบ! ผมไม่น่าไปสงสารยัยขี้เมาคนนี้เลยจริงๆ

     "แก! นั่นใช่โจมินหรือเปล่าอ่ะ?"

     "บ้าน่า! พี่โจมินจะมาร้านแบบนี้ได้ไงแก"ลูกค้าคนเห็นเริ่มสังเกตผมแล้วล่ะ ทำยังไงดีอ่ะ แต่ผมจะมีข่าวไม่ได้นะ ไม่งั้นพี่ผู้จัดการผมคงเอาตายเลยจริงๆ

     "โอเคๆ ผมจะจ่ายเงินแต่ยังไงผมก็ไม่เอายัยนั่นไปด้วยแน่นอน"

     "อ้าวนี่คุณไม่คิดจะรับผิดชอบแฟนคุณหน่อยหรอ?" พอผมบอกป้าไปแบบนั้นลูกค้าที่นั่งโต๊ะข้างๆที่เข้าใจผิดว่าผมเป็นแฟนยัยนั่นก็แย้งขึ้น

     "ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่แฟนเธอ!"

     "ผู้ชายอะไรไม่มีความรับผิดชอบเล้ย!..."และพอผมปฏิเสธอีก ก็มีเสียงตามมาอีก เฮ้อออ

     "โอเคๆ เดี๋ยวผมจะจ่ายเงินแล้วก็พายัยนี่ไปด้วยนะครับ ทุกท่านเชิญกลับไปสนใจโต๊ะตัวเองเถอะ" เฮ้อออ ยัยบ้า!! ยัยขี้เมา!!!! เพราะเธอคนเดียวที่ทำให้ชีวิตของผมวุ่นวายไปหมด แล้วผมจะพาเธอไปไหนเนี่ยยยยยยย

 

 

 

 

"ฝากติดตาม ติชม แนะนำด้วยนะค่าาา"