Idol Beloved ไอดอลที่รัก

 
-สนามบิน-
     "ยัยแคท ถึงแม่ห้ามแกตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วใช่มั้ยเนี่ย! จริงๆเลยนะเรา จะทำอะไรไม่เคยบอกแม่ เห้อออ แม่ละเหนื่อยใจกับเราจริงๆ"
     "โห้ แม่ถ้าแคทบอกแม่นะ แม่คงไม่ให้แคทไปแน่ๆอ่ะ" ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบิน กำลังจะบินไปเกาหลี กรี้ดดดดด ฉันจะได้ไปเกาหลีแล้วว ในที่สุดความฝันฉันจะเป็นจริงสักที แต่ตอนนี้ฉันก็ฟังแม่บ่นอยู่ ตั้งแต่เมื่อวาน คือที่จริงฉันเพิ่งบอกแม่เมื่อวานเองว่าฉันจะไป ถ้าบอกก่อนคงได้ล่ามฉันไว้ไม่ให้ไปแน่ๆเยย ฉันก็เข้าใจนะที่แม่บ่นเพราะเป็นห่วง และไม่ใช่ว่าฉันไม่กลัวนะ ฉันก็กลัวแต่เพราะ...ความรักยังล่ะ ฉันถึงกล้าทำ คนบางคนอาจจะมองว่าไร้สาระ ฉันไม่แคร์หรอก เพราะการที่ฉันทำตามหัวใจตามเองความสุขนั่นมันก็เป็นของฉัน ขอแค่ฉันไม่ได้ทำอะไรให้คนอื่นเดือดร้อนก็พอ
     "แล้วเราจะไปยังไง ไปอยู่ยังไง ไม่มีใครไปด้วยไม่กลัวหรอไง มันไม่ได้ดีไปหมดอย่างที่เราคิดหรอกนะ"
     "แคทรู้แล้วแม่ แคทก็ไม่ใช่เด็กแล้วนะ แคทไปแค่สามอาทิตย์เอง ทำอย่างกับจะไปนาน"
     "เห้ออ ยังไงแม่ก็ไม่อยากให้ไปอยู่ดี"
     "แม่ ปล่อยยัยแคทไปเหอะ เนี่ยความฝันมันเลยนะแม่" นั่นนะสิ พี่แอล พี่สาวแท้ของฉันก็มาช่วยพูดให้แม่สบายใจ พี่แอลน่ะ เข้าใจฉันเสมอแหละที่จริงแผนนี้พี่แอลก็คิดให้ฉันด้วยแหละ คิคิๆ แต่ก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนไง คือฉันต้องซื้อของฝากมาให้พี่แอลด้วยน่ะสิ แต่ก็ไม่มีปัญหาหรอก ขอแค่ให้ฉันได้ไปแลกกับอะไรฉันก็คงต้องยอม
     "ยัยแอล! แม่รู้นะว่าเราก็วางแผนให้น้องด้วยน่ะ เดี๋ยวแม่จะจัดการเราด้วย!"
     "อะไรอ่ะแม่! ยัยแคทแกรีบไปได้แล้ว เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก อย่าลืมของฝากฉันด้วยล่ะ!"
     "จ้าาาา งั้นแคทไปก่อนนะแม่ ถ้าถึงแล้วแคทจะโทรหาทันทีเลย แม่จะได้สบายใจเนอะ"
     "โอเคยัยแคท ไปเลยรีบไปก่อนที่แม่จะเปลี่ยนใจ"
     "ไปนะแม่ ฟอดด!" ก่อนไปยัยก็หอมแก้มแม่ฟอดใหญ่และรีบตรงไปขึ้นเครื่องทันที
-เกาหลี-
วู้ หนาวววววมากกกก ฉันหยิบเสื้อโค้ชหนาสีฟ้าสดใสขึ้นมาใส่ เห้อออ ในที่สุดฉันก็มาถึงแล้วนะเกาหลีที่รัก!! กรี้ดดดดดด!! ฉันได้แต่แอบกรี้ดในใจ ไม่กล้ากรี้ดดังเดี๋ยวเขาหาว่าฉันบ้าน่ะสิ คริคริ! ฉันมองสำรวจไปรอบๆ อย่างตื่นเต้น คนที่ผ่านฉันไปมาคงคิดว่าฉันเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงอ่ะแหละ แต่นั่นสิ ใครจะสน ฉันไม่สนใจอะไรอีกแล้ว อ้าววว แล้วนี้ฉันจะไปพักที่ไหนกันล่ะเนี่ย เมื่อฉันออกมาหน้าสนามบินฉันเพิ่งนึกได้ว่าฉันลืมเรื่องกินอยู่ไปเลยง่ะ ฉันได้แต่มองซ้ายมองขวา เอาไงดีว่ะเนี่ย ลองเสิร์ชในเน็ตดูดีกว่า ฉันเลือกที่จะเดินมาตรงที่คนน้อยที่สุด เพราะอะไรน่ะหรอเพราะฉันอายไงล่ะ ฉันค่อยๆ เลื่อนสไลด์ไปเรื่อยๆ แต่ฉันก็ยัง งง อยู่ดี ทำไงอ่ะ? ฉันเริ่มที่จะหาตัวช่วย ฉันพอจะพูดภาษาเกาหลีได้ค่ะ เพราะฉันชอบไง ดูซีรี่ย์ก็ไม่ใช่น้อยๆ ถ้าพูดไม่ได้เลยก็คงแปลกอ่ะ ฉันมองซ้ายมองขวาอีกครั้ง นั่นไง!มีผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลกับฉันมากนัก ฉันตัดสินใจที่จะไปถามเขา
     "ขอโทษนะครับ!" ฉันที่กำลังเดินไปหาเป้าหมายก็ต้องหยุดและห้ามไปตามเสียงที่เรียกฉัน
     "คะ?" ฉันหันไปก็เจอลุงอายุประมาณ 40 กำลังเดินมาทางฉัน
     "กำลังหาที่พักอยู่หรอ?"
     "อ้อออ ใช่คะ"
     "เป็นคนไทยหรอ?"
     "เอ่ออ ใช่ค่ะ" ทำไมรู้ว่ะ? 
     "ลุงช่วยได้นะ ลุงรู้จักที่พักถูกๆใกล้กับรถไฟฟ้าใต้ดิน เดินทางแปบเดียวก็ถึงย่านของกินชื่อดัง เป็นย่านช็อปปิ้งด้วยนะ..." 
     "เอ่ออ คือ..." ที่จริงมันก็คงดีนะ ถ้าฉันให้ลุงพาไป แต่ทุกคนคิดว่ามันแปลกๆมั้ยอ่ะ ที่อยู่ๆลุงแกก็โผล่มา บอกตรงๆฉันไม่ค่อยไว้ใจเลยอ่ะ
     "อีกอย่างนะหนู ตรงนั้นเป็นที่พวกไอดอลมาจิบกาแฟกันบ่อยๆ คนที่ชอบดารา ไอดอลน่ะมักจะไปพักที่นั่นและเปอร์เ๙็นที่จะได้เจอคนที่ชอบก็สูงด้วยนะ" จะ จริงงงหรอออ เห้ยยย น่าสนใจนะ! ดูไปแล้วลุงแกก็ดูจริงใจดีนะ คงไม่มีอะไรใช่ป่ะ? (กลับคำทันทีเลยนะยัยแคท)
     "แล้วถูกที่ลุงบอกเนี่ย เท่าไหร่หรอคะ?"
     "ไปถึงแล้วก็รู้ แต่ถูกจริงๆนะ ลุงไม่หลอกหรอก" 
     "ก็ได้ค่ะ ช่วยพาหนูไปที" ฉันชั่งใจอยู่นาน สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจไป เพราะที่บอกว่าจะได้เจอคนที่ชอบน่ะสิ เป้าหมายของฉันจริงๆแล้วก็คือ ได้เจอคนที่ฉันชอบมานานน่ะสิ ฉันไม่ได้หวังอะไรไปไกลขนาดนั้นหรอก ฉันรู้อยู่แล้วว่ายังไงมันก็เป็นไปไม่ได้ ฉันหวังแค่ว่าเขาจะรู้จักฉันบ้าง เห็นหน้าฉันบ้าง รู้จักชื่อฉันบ้าง อย่างน้อยก็ให้เขาได้รู้ว่ายังมีฉันที่รักและสนับสนุนเขาอยู่เสมอในวันที่เขาไม่มีใคร
     "เย้! หนูตัดสินใจถูกแล้วล่ะ มากับลุงแล้วจะดีเอง" ทันทีที่ฉันตอบตกลง ลุงนั่นก็ถือวิสาสะมาลากกระเป๋าฉันและจับข้อมือฉันลากไปทางรถเขา น่าจะเป็นรถแท็กซี่นะ
     "มาเลยยัยหนู เดี๋ยวลุงจะพาไปเอง" ฉันพยายามที่จะบิดข้อมือออก แต่ไม่ว่าจะบิดยังไงอีตาลุงก็ยิ่งจับแรงขึ้นกว่าเดิม ฉันว่ามันคงมาหลอกฉันแล้วล่ะ ไม่ได้มาดีแน่ๆ ทำไงดีว่ะเนี่ย ฉันเริ่มยื้อตัวไว้ด้วยแรงที่ฉันมี
     "อย่าดื้อสิ อยากได้ที่พักถูกไม่ใช่หรอ? ฮ่าฮ่า!!"
     "ปล่อย! ปล่อยนะเว้ย ฉันไม่ไปไหนกับแกทั้งนั้น!!"
     "อย่ามาเล่นตัว!! หยุดพูดแล้วตามมาเงียบๆ"
     "ปล่อย!! กรี้ดดดด!! ช่วยด้วยค่าาา!!"
     "หยุด!! บอกให้เงียบไง! โอ้ยย!!อีนี่!" ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ฉันกัดไปที่ต้นแขนของตาลุงจอมต้มตุ๋นอย่างแรง เมื่อตาลุงนั่นคลายมือออกจากข้อมือฉัน ฉันก็ได้จังหวะคว้ากระเป๋าลากคืนและรีบวิ่งหนีทันที
     "อร้ายยย!!ช่วยด้วยค่า!!!" ฉันที่วิ่งอย่างทุลักทุเลออกมาไม่ไกล ก็โดนตาลุงนั่นยื้อไว้ แกจับกระเป๋าฉันไว้น่ะสิ
     "ออกไปนะเว้ย!!! ปึก!" ฉันเผลอพูดภาษาไทยออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ และฉันก็ถีบไปที่ท้องของอีตาลุงนั่นด้วย ทำให้แกปล่อยมือจากกระเป๋าฉันและลงไปกุมท้องด้วยความจุก ฉันได้ทีก็เลยจะวิ่งต่อ
     "กรี้ดดดด!! พลั่ก!" ฉันที่กำลังจะวิ่งหนี แต่ตาลุงนั่นก็ตื้อยังมาจับขาฉันไว้ ทำให้ฉันที่ไม่ได้ตั้งตัวก็ล้มลงกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้ เห้อ! นี่ฉันสงสัยนะเนี่ยว่าที่นี่ไม่มียามหรือแบบผู้รักษาความปลอดภัยอะไรแบบนี้เลยหรอว่ะ ฉันเหนื่อยแล้วนะเนี่ย! อีตาลุงนี่ก็ไม่เลิกตามฉันสักที!!!
     "หึหึ! แกไม่รอดหรอก!!..." อีตาลุงคลานมาค่อมตัวฉันง้างมือเหมือนจะตบฉัน ฉันก็ได้แต่ยอมรับ ลืมตาพร้อมเอาแขนมากันไว้
     "พลั่ก!! ตุบ!!" เสียงอะไรอ่ะ?! ฉันรีบลืมตาขึ้นมาดูทันที ก็เห็นว่าอีตาลุงนั่นออกไปจากตัวฉันแล้ว และกำลังโดนผู้ชายคนหนึ่งช้อมอยู่กับพื้นที่ไม่ไกลกับฉันนัก ฉันหันกลับมาสำรวจตัวเองและรีบลุกขึ้นนั่ง
     "เธอ...ไม่เป็นไรนะ?" และทันทีที่ฉันมองขึ้นไปสบตากับเขา...
     "โห้...เทพบุตรชัดๆ"
 
 
 

 
 
"ฝากติดตาม ติชม แนะนำด้วยนะคะ"