We love... เรื่องรักของเรา
-
เขียนโดย 
HanaHana[ฮานาฮานะ]
วันที่ 3 กันยายน พ.ศ. 2559 เวลา 19.19 น.
22 ตอน
1 วิจารณ์
23.00K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 2 ตุลาคม พ.ศ. 2559 20.14 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
แชร์เรื่องสั้น
9)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“เราควรจะไปแจ้งความดีมั้ย?”
“แจ้งทำไม?”
ฉันหันไปถามอู๋หมิงที่บอกให้ฉันไปแจ้งความ แจ้งความทำไม? แจ้งเพื่ออะไร? เสี่ยวจูกับเควิลก็เดินมาสมทบ พร้อมกับเห็นดีเห็นงามด้วยกับคำพูดของอู๋หมิง
“พี่เหม่ยลี่หายไปเกือบอาทิตย์แล้วนะพี่อาเหม่ย”
เสี่ยวจูทำเสียงสั่นเครือ ไม่นะ ฉันไม่ชอบเห็นสาวน้อยน่ารักแบบนี้ร้องไห้ ยังไม่ทันที่ฉันจะเอือมมือไปซับน้ำตาให้เสี่ยวจูน้อย มารผจญเจ้าเก่านายเดิม ซินหวู่ก็เดินมาคว้ามือฉันออกมานอกร้าน
“เด็กในร้านก็ไม่เว้นนะยัยทอมบอย”
“นี่นายคิดอกุศลมากเลยนะ เสี่ยวจูเขาเป็นห่วงพี่เหม่ยลี่จนตัวสั่นฉันก็แค่จะเข้าไปปลอบก็แค่นั้น!”
“แค่นั้น...?” ซินหวู่มองหน้าฉันอย่างทะลุปรุโปร่ง
“มากกว่านั้นนิดนึงก็ได้”
“จะว่าไป... รุ่นพี่ก็หายไปหลายวันแล้วนะ เธอไม่คิดว่ามันแปลกๆบ้างหรอ?”
“แปลก?”
เอาจริงๆมันก็แปลก พี่เหม่ยลี่มักจะชอบทำตัวยุ่งอยู่ตลอดเวลา เวลาไปไหนมาไหนก็มักจะบอกฉันตลอด แต่คราวนี้ไม่บอกแถมจู่ๆก็หายตัวไปซะงั้น มีเพียงเมล์ที่ส่งมาบอกให้ดูแลร้านดีๆ แต่ไม่มีข้อความที่บอกว่าอยู่ที่ไหน ทำอะไร ...พรุ่งนี้ก็จะมีการใช้ร้านถ่ายทำมิวสิควิดีโอแล้ว ทำไมพี่เหม่ยลี่ถึงไม่กลับมานะ?
“ข้ามเรื่องที่รุ่นพี่หายตัวไปก่อน”
“ข้าม?”
...ไอ้หมอนี่คิดว่าเรื่องพี่สาวฉันหายตัวไปข้ามได้หรอ? คนนะไม่ใช่เรื่องสั้นจะได้ข้ามไปอ่านตอนต่อไปก่อนได้
“พรุ่งนี้ตอนเย็น ฉันจะรับเธอที่ร้าน แต่งตัวให้สวย เรามีนัดทานมื้อค่ำกัน”
“ทำไมฉันต้องไปกินข้าวกับนาย? ไม่เอาอ่ะ...”
“เธอลืมไปแล้วรึไงว่าเธอคือแฟนของฉัน”
“แฟนหลอกๆย่ะ”
จะว่าไปแล้วฉันก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลย แต่การที่ได้เป็นแฟนซินหวู่นี่ก็มีข้อดีหลายอย่างจริงๆ ฉันเดินเข้าออกบริษัทของเขาได้สบายปรื้อสะดือโบ๋จริงๆ แถมยังได้รับการต้อนรับที่ดีอย่างกับราชินีน้ำแข็ง และยังได้ดูการถ่ายแบบอีกด้วย >///<
หมับ!
“นะ...นายจะทำอะไร?”
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะแต่งตัวถูกกาลเทศะ เพราะฉะนั้นออกไปซื้อชุดที่จะใส่พรุ่งนี้กับฉัน”
“นายจ่ายนะ”
“แน่นอน” ในเมื่อนายออกปากว่าอย่างนั้น เราก็ไปกันเถอะ... เดินเฉิดฉายในห้าง ได้ชุดสวยๆกลับบ้านโดยไม่ต้องเสียเงินซื้อแถมยังมีบอดี้การ์ดถือของให้อีก ชีวิตนี้ช่างสบายยิ่งนัก
“ซินหวู่ ฉันหิวแล้....”
...อ๊ะ? หายไปไหนแล้วอ่ะ? ฉันที่กระเพาะถามหาของกินหันไปชวนซินหวู่เข้าร้านอาหาร แต่เขากลับหายตัวไป หากมองย้อนกลับไปอีกสัก 5-6เมตร คุณจะเห็นชายหนุ่มสูงโปร่งในชุดสูทหน้าตาหวานแหว๋วกำลังถูกผู้หญิงคนหนึ่งรั้งตัวไว้
นี่นายหนีฉันไปอยู่กับยัยนั่... อ๊ะ! ดารา สาวสวย อามี่นิ!! ทำไมนายไม่เรียกฉันเมื่อเจอสาวสวยแบบนี้ ไม่ได้การแล้วฉันต้องรีบเข้าไปทำความรู้จัก
“อามี่ใช่มั้ย?”
อามี่หันมามองฉันที่เดินมาหยุดอยู่ข้างหลังเธอ ตัวจริงสวยใสกว่าในทีวีตั้งเยอะ แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าสายตาเธอดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลยล่ะ? เธอมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า เท้าจรดหัว ฉันชักจะไม่ชอบเธอแล้วสิ
“แจ้งทำไม?”
ฉันหันไปถามอู๋หมิงที่บอกให้ฉันไปแจ้งความ แจ้งความทำไม? แจ้งเพื่ออะไร? เสี่ยวจูกับเควิลก็เดินมาสมทบ พร้อมกับเห็นดีเห็นงามด้วยกับคำพูดของอู๋หมิง
“พี่เหม่ยลี่หายไปเกือบอาทิตย์แล้วนะพี่อาเหม่ย”
เสี่ยวจูทำเสียงสั่นเครือ ไม่นะ ฉันไม่ชอบเห็นสาวน้อยน่ารักแบบนี้ร้องไห้ ยังไม่ทันที่ฉันจะเอือมมือไปซับน้ำตาให้เสี่ยวจูน้อย มารผจญเจ้าเก่านายเดิม ซินหวู่ก็เดินมาคว้ามือฉันออกมานอกร้าน
“เด็กในร้านก็ไม่เว้นนะยัยทอมบอย”
“นี่นายคิดอกุศลมากเลยนะ เสี่ยวจูเขาเป็นห่วงพี่เหม่ยลี่จนตัวสั่นฉันก็แค่จะเข้าไปปลอบก็แค่นั้น!”
“แค่นั้น...?” ซินหวู่มองหน้าฉันอย่างทะลุปรุโปร่ง
“มากกว่านั้นนิดนึงก็ได้”
“จะว่าไป... รุ่นพี่ก็หายไปหลายวันแล้วนะ เธอไม่คิดว่ามันแปลกๆบ้างหรอ?”
“แปลก?”
เอาจริงๆมันก็แปลก พี่เหม่ยลี่มักจะชอบทำตัวยุ่งอยู่ตลอดเวลา เวลาไปไหนมาไหนก็มักจะบอกฉันตลอด แต่คราวนี้ไม่บอกแถมจู่ๆก็หายตัวไปซะงั้น มีเพียงเมล์ที่ส่งมาบอกให้ดูแลร้านดีๆ แต่ไม่มีข้อความที่บอกว่าอยู่ที่ไหน ทำอะไร ...พรุ่งนี้ก็จะมีการใช้ร้านถ่ายทำมิวสิควิดีโอแล้ว ทำไมพี่เหม่ยลี่ถึงไม่กลับมานะ?
“ข้ามเรื่องที่รุ่นพี่หายตัวไปก่อน”
“ข้าม?”
...ไอ้หมอนี่คิดว่าเรื่องพี่สาวฉันหายตัวไปข้ามได้หรอ? คนนะไม่ใช่เรื่องสั้นจะได้ข้ามไปอ่านตอนต่อไปก่อนได้
“พรุ่งนี้ตอนเย็น ฉันจะรับเธอที่ร้าน แต่งตัวให้สวย เรามีนัดทานมื้อค่ำกัน”
“ทำไมฉันต้องไปกินข้าวกับนาย? ไม่เอาอ่ะ...”
“เธอลืมไปแล้วรึไงว่าเธอคือแฟนของฉัน”
“แฟนหลอกๆย่ะ”
จะว่าไปแล้วฉันก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลย แต่การที่ได้เป็นแฟนซินหวู่นี่ก็มีข้อดีหลายอย่างจริงๆ ฉันเดินเข้าออกบริษัทของเขาได้สบายปรื้อสะดือโบ๋จริงๆ แถมยังได้รับการต้อนรับที่ดีอย่างกับราชินีน้ำแข็ง และยังได้ดูการถ่ายแบบอีกด้วย >///<
หมับ!
“นะ...นายจะทำอะไร?”
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะแต่งตัวถูกกาลเทศะ เพราะฉะนั้นออกไปซื้อชุดที่จะใส่พรุ่งนี้กับฉัน”
“นายจ่ายนะ”
“แน่นอน” ในเมื่อนายออกปากว่าอย่างนั้น เราก็ไปกันเถอะ... เดินเฉิดฉายในห้าง ได้ชุดสวยๆกลับบ้านโดยไม่ต้องเสียเงินซื้อแถมยังมีบอดี้การ์ดถือของให้อีก ชีวิตนี้ช่างสบายยิ่งนัก
“ซินหวู่ ฉันหิวแล้....”
...อ๊ะ? หายไปไหนแล้วอ่ะ? ฉันที่กระเพาะถามหาของกินหันไปชวนซินหวู่เข้าร้านอาหาร แต่เขากลับหายตัวไป หากมองย้อนกลับไปอีกสัก 5-6เมตร คุณจะเห็นชายหนุ่มสูงโปร่งในชุดสูทหน้าตาหวานแหว๋วกำลังถูกผู้หญิงคนหนึ่งรั้งตัวไว้
นี่นายหนีฉันไปอยู่กับยัยนั่... อ๊ะ! ดารา สาวสวย อามี่นิ!! ทำไมนายไม่เรียกฉันเมื่อเจอสาวสวยแบบนี้ ไม่ได้การแล้วฉันต้องรีบเข้าไปทำความรู้จัก
“อามี่ใช่มั้ย?”
อามี่หันมามองฉันที่เดินมาหยุดอยู่ข้างหลังเธอ ตัวจริงสวยใสกว่าในทีวีตั้งเยอะ แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าสายตาเธอดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลยล่ะ? เธอมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า เท้าจรดหัว ฉันชักจะไม่ชอบเธอแล้วสิ
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
