We love... เรื่องรักของเรา

อาทิตย์นี้เหม่ยลี่ไม่มาเป็นช่างภาพส่วนตัวให้กับผมเพราะถูกพี่ฟงเถียนขอร้องให้ไปช่วยงาน ผมว่ามันเป็นข้ออ้างที่พี่ฟงเถียนจะใช้เพื่ออยู่ใกล้เหม่ยลี่มากกว่า ...อย่านึกว่าผมไม่รู้นะว่าพี่แอบชอบเธอ...

ถึงแม้ว่าผมจะรู้แต่ก็ยังปล่อยให้พี่ฟงเถียนสอนเธอถ่ายภาพ ทำยังไงได้ล่ะ... กล้องและการถ่ายภาพมันเป็นชีวิตจิตใจของเธอเลย เธอมักจะมีความสุขกับการได้จับกล้อง และถ่ายรูป แม้รูปที่เธอถ่ายออกมาจะไม่สวย บางครั้งก็ไม่ได้เรื่องเลยก็ตาม -_-^ แต่พอได้เห็นรอยยิ้มของเธอผมก็ต้องยอม

ตลอดอาทิตย์นั้นมันช่างยาวนานและทรมานสำหรับผมเอามากๆ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่ฟงเถียนจะอ้างอะไร ยังไงเพื่อรั้งตัวเธอไว้ ผมกลัวมากๆ กลัวว่าเธอจะไม่กลับมาเป็นช่างภาพให้กลับผมอีก แต่สุดท้ายเธอก็กลับมา

แต่ที่ยิ่งทรมานผมขึ้นไปอีกก็ยัยดาราเฟรชชี่นั่น! ตามติดผมอย่างกับปลิง ทุกเวลาว่างของผมเธอมักจะมาปรากฏตัว ...นี่เธอเป็นสโตกเกอร์หรอเนี่ย... ในหนึ่งวันผมต้องไล่เธอมากกว่ายาหลังอาหารซะอีกจนมันกลายเป็นนิสัยของผมไป

แต่ที่ยิ่งเจ็บใจไปกว่านั้น หลังจากที่เหม่ยลี่กลับมาเป็นช่างภาพให้กลับผม ผมดันเผลอติดนิสัยชอบไล่ยัยดาราเฟรชชี่ไปใช้กับเธอ และดันไปพูดทำร้ายจิตใจเธอเข้า...

“ฉะ...ฉันกลับห้องก่อนดีกว่า อยู่นานกว่านี้เดี๋ยวมีคนเห็นแล้วจะตกเป็นข่าว” ผมรู้ว่ามันอาจจะดูเป็นประโยคธรรมดาแต่สำหรับผม... ผมไม่เคยคิดจะพูดประโยคแบบนี้กับเธอเลย เพราะผมเคยบอกกับเธอไว้ว่า “ช่างสิ! ใครจะเข้าใจผิดก็ช่างแค่เรารู้อยู่แก่ใจก็พอ”

วันต่อมาผมยังไปพูดทำร้ายจิตใจเธอซ้ำอีก อันนี้ที่ผมไม่เข้าใจ? ผมว่าประโยคที่ผมว่าเธอถ่ายรูปแย่ ไม่สวย เป็นอะไรที่ปกติเราก็พูดกัน แต่คราวนี้เธอกลับโกรธเอามากๆ ผมเดินตามไปง้อแต่ก็ถูกยัยดาราเฟรชชี่นั่นตัดหน้าไปซะก่อน บทสนทนานั่นที่ทำให้เราต้องห่างกัน...

“นะ...นายมาทำไม? มะ...มาได้ไง?”

...ผมชักจะหงุดหงิดกับคำถามแรกที่เราเจอกันในรอบหลายเดือน ประโยคแรกที่เราได้เจอกันมันต้องถามสาระทุกข์สุขดิบกันไม่ใช่หรอ? แต่เธอกลับถามว่าผมมาทำไม? มาได้ไง?

“นี่คือการต้อนรับลูกค้าของร้านนี้หรอเนี่ย?”

“ถ้านายมาในฐานะลูกค้า ต้องขอโทษด้วยตอนนี้ร้านเราปิดแล้ว เชิญค่ะ!” เธอเดินตรงไปเปิดประตูร้านพร้อมกับแบมือออกไล่ผมออกไป เธอมองผมที่นิ่งไม่ขยับตามคำเชิญไล่ออกไปจึงปล่อยประตูให้ปิดเองพร้อมกับเดินเข้าไปด้านหลังร้าน ผมคว้าแขนเธอไว้ เพราะผมคิดว่าถ้าคราวนี้ผมปล่อยมือจากเธออีก... ปล่อยมันอีกครั้ง.... ผมคงไม่มีโอกาสได้เจอเธออีกแน่

“ได้โปรด... อย่าไปจากฉันอีกครั้งได้มั้ย?” ผมเข้าไปสวมกอดเธอจากด้านหลัง “ขอร้อง... อยู่กับฉันนะ เหม่ยลี่!”

“ปล่อย... ปล่อยสิ! เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นเข้าหรอก!!” เธอดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมกอดของผมพร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง

“ไม่ปล่อย!” ผมตะคอกใส่เธอทำให้เธอหยุดดิ้น ไม่รู้ว่าที่หยุดเพราะกลัวเสียงของผมหรืออะไร แต่... “ช่างสิ! ใครจะเข้าใจผิดก็ช่าง ขอแค่เรารู้อยู่แก่ใจก็พอ”

“ประโยคนี้เคยใช้ได้ผล...” เธอพูดออกมาด้วยเสียงที่สั่นก่อนจะหันมาประชันหน้ากับผม “...แต่ตอนนี้มันไม่ได้ผลแล้...อุ๊บ”

ตอนนี้ผมกำลังจูบเธอ ไม่รู้ว่าอะไรดลจิตดลใจให้ผมทำอย่างนั้น เธอรีบผลักอกผมออกหลังจากที่ผมประทับริมฝีปากลงไปได้แค่ครู่เดียว แอบเสียดายหน่อยๆ

“นะ...นายทำอะ...อะไรน่ะ? 0///0”

“นี่เธอเขินหรอ O_O? ทำอย่างกับว่าเป็นจูบแรกที่เราจูบกันอย่างนั้นล่ะ”

...ซวยแล้วไอ้จื่อเหว่ย เหม่ยลี่มองหน้าผมอย่างงงๆปนเขิน

“นายหมายความว่ายังไง? ไม่ใช่จูบแรกอย่างนั้นหรอ? ฉันไปจูบกับนายตอนไหน?” เธอทำท่าครุ่นคิดพร้อมกับเอามือแตะที่ริมฝีปากของตัวเอง “ฉันเคยจูบกับนายด้วยหรอ? เป็นไปไม่ได้ ทำไมฉันจำไม่ได้ล่ะ? นายอย่ามาอำฉันเล่นนะ!!”

“ถ้าเธออยากรู้ก็มากับฉัน” ผมไม่พูดพล่ามอะไรมากมายคว้าแขนของเธอออกจากร้านไป แล้วเราก็หายไปด้วยกัน...