We love... เรื่องรักของเรา

หลังจากวันที่ปะทะกับยัยอามี่ ฉันไปขอร้องให้พี่ฟงเถียนเรียกตัวฉันไปช่วยงานเป็นเวลา 2 อาทิตย์ ฉันไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังแม้กระทั่งจื่อเหว่ย ฉันรู้ตัวเองดีว่าไม่ใช่คนที่สำคัญต่อจื่อเหว่ย แต่การที่ต้องไปเจอยัยนั่นก็จะทำให้อารมณ์ของฉันพุ่งปี๊ด ไม่แน่ฉันอาจจะห้ามใจไม่ไหวเข้าไปตบหล่อนสักฉาก คิดถึงแล้วของขึ้น!!!

แอดดดดดดด~

“ฉันบอกเธอแล้วไงว่าไม่ให้เข้ามา... เหม่ยลี่?”

ทันทีที่ฉันเปิดประตูห้องพักเข้าไปก็เจอจื่อเหว่ยไล่? เขาไล่ฉันหรอ? ตอนแรกที่ฉันคิดว่าเขากำลังไล่ฉันแต่มันไม่ใช่ เขาแค่คิดว่าฉันคือยัยอามี่ นี่ฉันไม่อยู่ 2 อาทิตย์เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? ตกข่าว? พลาดข่าว? แต่เรื่องมันไม่จบแค่นั้น

หลังจากที่ฉันกลับมาเป็นช่างภาพส่วนตัวของเขา ฉันพบความผิดปกติ จื่อเหว่ยที่ฉันรู้จัก... เขา... เขากำลังจะกลายเป็นคน... คนบ้า! ระหว่างทางเดินไปที่รถ หรือแม้กระทั่งเดินไปห้องพัก หรือเข้าห้องน้ำ จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาเสียงดังว่า...

“อย่าตามฉันมา”

“น่ารำคาญ”

“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”

ฉันมักจะโดนเขาไล่เวลาจะเข้าไปห้องแต่งตัวประจำ ยัยอามี่ทำอะไรเพื่อนฉันเนี่ย? ฉันพยายามถามแต่เขาก็ไม่ตอบ พอหันไปถามพี่ลุ่ยฉี่ก็โดนสั่งห้ามไม่ให้บอกอีก อะไรกันว่ะเนี่ย?

“จื่อเหว่ย...”

“ฉันไม่บอก”

“ฉันยังไม่ได้ถามอะไรเลยนะ?”

“ถามมาฉันก็ไม่ตอบ พี่ลุ่ยฉี่ก็ห้ามบอก! ถ้าพี่บอก...ไล่ออก!” จื่อเหว่ยตะโกนไปยังพี่ลุ่ยฉี่ที่นั่งอยู่ข้างคนขับ

“เหม่ยลี่อย่าถามพี่เลยนะ พี่ไม่อยากตกงาน”

ไอ้หมอนี่กลายเป็นคนวางอำนาจไปตั้งแต่เมื่อไหร่? มันเกิดเรื่องอะไรระหว่างที่ฉันไม่อยู่กันนะ? อย่างนี้ต้องไปสืบสักหน่อยแล้ว นักสืบเหม่ยลี่ออกปฏิบัติการ ฉันกับพี่ลุ่ยฉี่ขึ้นมาส่งจื่อเหว่ยที่ห้องตามปกติ ฉันขอให้พี่ลุ่ยฉี่ลงไปรอที่รถก่อน

“ไม่มีอะไรจะบอก ไม่ต้องถาม”

...น่ะ รู้ทัน ฉันมองจื่อเหว่ยด้วยสายออดอ้อนดั่งลูกแมว นานๆทีจะใช้ไม้นี้ นายช่วยเคลิบเคลิ้มคล้อยตามหน่อยไม่ได้รึไง? ไม่ได้ผล จื่อเหว่ยไม่คล้อยตามสักนิด แถมยังไล่ฉันกลับบ้านอีกต่างหาก -_-^ เขาเดินมาส่งฉันที่หน้าลิฟต์

แอดดดดดดดดด~

ประตูห้องพักห้องหนึ่งถูกเปิดออก จื่อเหว่ยที่ก่อนหน้านี้ทำหน้านิ่งๆกลับมีสีหน้าตกใจก่อนจะหันไปตะโกนใส่คนที่เปิดประตูออกมา

“ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าอย่าสะกดรอยตามฉันอีก อา.....มี่...”

ฉันมองจื่อเหว่ยที่ตอนนี้หน้าเหวอ เพราะคนที่ออกมาจากห้องนั่นไม่ใช่อามี่ เขาหันกลับมามองฉันที่หน้าลิฟต์ ไม่รู้ทำไม ฉันรู้สึกใจเต้น ไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเลย มันรู้สึกแย่... แย่เอามากๆ

สถานการณ์และบรรยากาศตอนนี้เงียบมาก ระหว่างที่รอลิฟต์ทั้งฉันและเขาไม่มีการพูดคุยอะไรเลย ทำไมลิฟต์มันขึ้นมาช้าจัง เวลามันเดินช้าขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?

“ฉะ...ฉันกลับห้องก่อนดีกว่า อยู่นานกว่านี้เดี๋ยวมีคนเห็นแล้วจะตกเป็นข่าว”

พูดจบเขาก็เดินกลับเข้าห้องไป ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ฉันจะไม่คิดมากเลย แต่ตอนนี้ฉันกลับคิด... คิดหนักเลยด้วยซ้ำ เพราะก่อนหน้านี้ฉันพยายามไล่ให้เขาอยู่ห่างจากฉันเพราะข่าวนั่นล่ะ แต่เขากลับบอกฉันว่า ช่างสิ! ใครจะเข้าใจผิดก็ช่างแค่เรารู้อยู่แก่ใจก็พอ