We love... เรื่องรักของเรา

“ทำไมยัยนั่นชอบมาวุ่นวายกับฉันมากนักก็ไม่รู้ แล้วยังจะเขียนลงโชเชี่ยลอีกว่าฉันจะเป็นคู่รักนอกเจอกับเธออีก มโนล้วนๆ น่ารำคาญจริงๆ!”

“จื่อเหว่ย! อย่าไปพูดให้พวกนักข่าวได้ยินเชียวนะ”

พี่ลุ่ยฉี่ปรามจื่อเหว่ยขณะที่พวกเรากำลังนั่งรถกลับบ้าน ตั้งแต่จื่อเหว่ยเริ่มถ่ายทำละครคู่กับอามี่ คุณเธอก็รุกขนาดนางเอกในนิยายอย่างฉันต้องถอยกลับ แม่เจ้า เธอไม่วางท่าทีกุลสตรีสักนิด ไม่รู้จะเรียกเธอว่าแฟนคลับ(ของจื่นเหว่ย) หรือเมียกันแน่

ซื้อข้าวเช้า-กลางวัน-เย็น-ดึกให้บ้างเอย น้ำหอมบ้างเอย รองเท้า(คู่)บ้างเอย เสื้อ(คู่)บ้างเอย บลาๆๆๆๆ ถ้าเป็นไปได้ไม่ซื้อห้องพักข้างๆจื่อเหว่ยเลยล่ะ

และความคิดนั้นก็เป็นจริง... เมื่อฉันกับพี่ลุ่ยฉี่หอบข้าวของที่แฟนคลับ(ซื้อมาให้)ขึ้นมาส่งจื่อเหว่ยที่ห้องพัก ข้าวของในมือของพี่ลุ่ยฉี่หล่นใส่เท้าฉัน โอ๊ยยยย~ เมื่อเจออามี่ยืนพิงประตูห้องพักห้องข้างๆรอจื่อเหว่ยอยู่

“เข้าห้องไป”

จื่อเหว่ยดันหลังฉันกับพี่ลุ่ยฉี่ให้เข้าไปในห้อง ตอนแรกฉันแอบคิดว่าจื่อเหว่ยจะผลักพวกเราให้เข้าไปแล้วเขาก็ออกไปคุยกับอามี่กันตามลำพัง หลังจากที่พระนางได้พูดคุยกันเพวกเขาก็ตกหลุมรักกัน

“คิดอะไรอยู่น่ะ?”

“ก็...” ฉันมองจื่อเหว่ยที่เดินมานั่งลงตรงโซฟาตรงข้ามฉัน “พี่ลุ่ยฉี่ล่ะ?”

“กลับไปแล้ว”

“ห๊ะ!!!! ละ...แล้วฉันล่ะ? ฉันจะกลับยังไง? รู้มั้ยว่านั่งแท็กซี่กลับตอนนี้มันแพง แพงมาก แพงมากๆ พี่ลุ่ยฉี่นะพี่ลุ่ยฉี่...”

“ก็ค้างที่นี่สิ”

เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินเข้าห้องนอนตัวเองไป ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยค้างที่ห้องของเขา ค้างออกจะบ่อยด้วยซ้ำไป เพราะบ่อยแบบนี่ล่ะมั้งทำให้ตกเป็นข่าวกับเขาได้ ฉันเดินออกไปซื้ออาหารมื้อดึกที่ซุปเปอร์ใกล้ๆ

ระหว่างทางฉันได้เจอกับอามี่...

“พี่เหม่ยลี่ ^^” อามี่ยิ้มทักทายฉันอย่างร่าเริงสมกับฉายาสาวใสเฟรชชี่จริงๆ “ทำไมยังไม่กลับอีกล่ะคะ? อ้อ! มาซื้อของให้พี่จื่อเหว่ยหรอคะ? เอ๊ะ! พี่จื่อเหว่ยชอบกินราเมนหรอ? ความรู้ใหม่เลยนะเนี่ย”

“ปะ...เปล่าหรอก ของฉันเองน่ะ ^^;”

“ก็ว่าอยู่... พี่จื่อเหว่ยไม่ชอบกินอาหารขยะแบบนี้หรอก” ฉันไม่ค่อยได้ยินสิ่งที่อามี่พูด แต่มันคงเป็นประโยคที่ไม่ดีแน่ๆ เพราะเธอหันหน้าไปอีกทาง “ทำไมพี่เหม่ยลี่ยังไม่กลับอีกล่ะ? มันดึกมากแล้วนะ”

“จื่อเหว่ยให้ฉันค้างที่นี่น่ะ” ฉันตอบแบบไม่ได้ใส่ใจ เพราะฉันค้างบ้านเขาออกจะบ่อย แต่ฉันลืมคิดไปว่า คนที่ฉันกำลังพูดด้วยไม่ได้รู้เรื่องของประวัติความเป็นมาของฉันกับจื่อเหว่ยเลย ซวยแล้ว

ฉันหันไปมองหน้าอามี่ เธอดูจะตกใจกับสิ่งที่ฉันพูดออกไป สีหน้าเธอดูซีดก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา เอ๊ะ? เธอยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่ชวนให้น่าหลงใหล ถ้าไม่ติดว่าเธอคือนางเอกขวัญใจชายหลายๆคนฉันคงคิดว่าเธอเป็นนางร้ายในคราบนางเอกแน่ๆ

“ชิ!” ดะ...เดี๋ยวนะ อามี่ยืนหันข้างให้ฉันพร้อมกับมองฉันด้วยหางตา ฉันเกลียดจริงๆเวลาถูกมองแบบนี้ “พี่จื่อเหว่ยบอกให้ค้าง เธอกล้ามากนะที่พูดแบบนั้นออกมา คิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญของเขามากสินะ เป็นแค่ช่างภาพส่วนตัวริอาจคิดเกินเลยกับนายจ้าง ไม่เจียมตัวจริงๆ”

...เฮ้ย! มันจะมากไปแล้วนะ ฉันจ้องมองไปยังอามี่ที่ไร้ซึ่งความสดใสเฟรชชี่

“นี่เธอคงคิดว่าพี่จื่อเหว่ยชอบเธอสินะ ฝันกลางวันอยู่รึเปล่า? ระดับเธอมีอะไรที่คู่ควรกับเขาบ้าง? หน้าตาก็บ้านๆ ชื่อเสียงก็ไม่มี ฐานะ... คงไม่ต้องบอก”

ฉันไม่ชอบยัยนี่เข้าแล้วสิ ตอนแรกว่าจะอธิบายสิ่งที่ฉันพูดออกไป แต่ตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้ว สายตาที่มองมายังฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าบ่งบอกว่า เธอดูถูกฉันมาก ถ้าไม่ติดว่าเป็นดาราชื่อดัง แม่จะตบให้ดิ้นพล่านตรงนี้เลย