We love... เรื่องรักของเรา

อาเหม่ยพูดทิ้งท้ายไว้ให้ฉันได้คิด ก็จริงอยู่ที่ว่า โกหกใครก็โกหกได้...แต่โกหกใจตัวเองไม่ได้ จริงๆ ฉันทิ้งร้านไว้ให้พนักงานดูแลแทน พวกเขาไว้ใจและเชื่อใจได้ มันเลยไม่น่าเป็นห่วงสักเท่าไหร่(และก็ทิ้งมาหลายวันแล้วด้วย) แต่สภาพจิตใจฉันตอนนี้น่าเป็นห่วงมากกว่า
 
“เฮ้อออออ~”
 
“ถ้ามีเวลามานั่งถอนหายใจทิ้งแบบนี้ เอาเวลาไปดูแลร้านดีกว่ามั้ย?”
 
“จื่อเหว่ย?”
 
“ทำไม? เห็นหน้าฉันแล้วทำให้อารมณ์เสียหนักกว่าเดิมรึไง?”
 
ฉันไม่โต้ตอบได้แต่หันหน้าหนี เขานั่งลงตรงข้ามกับฉันเริ่มเปิดประเด็นคำถามขึ้นมาก่อน แค่คำถามแรกก็ทำฉันอยากจะด่าเขาแล้ว เขาถามทำไม? เพื่ออะไร? เธอเป็นยังไงบ้าง? นี่คือคำถามของเขา ฉันจำได้ว่าเราพึ่งจากกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วเองนะ นายนี่มัน... ไม่รู้จะด่าว่าอะไรดี?
 
“นายกำลังกวนประสาทฉันอยู่ใช่มั้ย?”
 
“ฉันดูเหมือนคนกวนประสาทเธอหรอ?”
 
“ใช่!”
 
“งั้นเข้าประเด็นเลยแล้วกัน” เขาตัดบท เอาง่ายๆแบบนี้เลยหรอ? “ฉัน...”
 
“หว่อชี่ฮว่านหนี่(ฉันชอบนาย)”
 
เขาดูตกใจกับสิ่งที่ฉันชิงพูดตัดหน้าเขา ฉันเตรียมใจไว้แล้วล่ะว่าสักวันฉันจะต้องบอกเขา และฉันอาจจะเจ็บ แต่...เจ็บตอนนี้ยังดีซะกว่าเจ็บในวันข้างหน้าและยาวนานกว่านี้ สู้เจ็บตอนนี้...เจ็บเร็วหายไว...จะได้หาคนใหม่มาดามใจ
 
“เธอชอบฉัน?” เขาดูไปไม่ถูก ไปไม่เป็นกับการที่ฉันบอกชอบเขาก่อน
 
“จริงๆแล้ว ฉันกะว่าจะไม่บอกนายหรอกนะ ฉันอยากจะอยู่กับนาย...ข้างๆนายไปแบบนี้ แม้จะไม่ใช่ในฐานะของคนรัก แม้จะไม่ใช่คนที่นายรักก็ตาม แม้จะรู้ดีว่าสักวันนายจะต้องมีใครสักคนเข้ามา แต่...แต่...” จู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา แต่ฉันก็จะต้องพูดมันออกไป...พูดออกไปให้หมด
 
“เหม่ยลี่”
 
“แต่ขอให้ได้อยู่ข้างๆนายฉันก็พอใจแล้ว”
 
...เขาเงียบ รู้สึกเจ็บหนักกว่าที่คิดไว้อีกนะเนี่ย
 
“แต่พอได้ห่างจากนายทำให้ฉันคิดได้ว่า ฉันไม่ควรจะเห็นแก่ตัวแบบนั้น ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการที่ฉันอยู่ข้างๆนายทำให้มีความสุขด้วยหรือเปล่า หรือแค่ฉันเองที่มีความสุขอยู่ฝ่ายเดียว... อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ได้พูดมันออกไป แม้จะรู้ว่านายจะปฏิเสธฉันก็ตาม”
 
...น้ำตามันไหลไม่หยุดเลยอ่ะ แง~ ฉันเอามือปาดน้ำตาพร้อมกับฝืนยิ้มให้เขาตรงหน้า
 
“พอได้พูดออกไปแล้วมันโล่งดีจัง ^^; ฉันกลับร้านดีกว่าทิ้งร้านไว้ให้พวกเด็กๆดูนานเกินไปแล้ว อ้อ! นายจะแวะไปที่ร้านก็ได้นะในฐานะ...” ฉันเงียบไปพักใหญ่ “...ลูกค้าคนหนึ่ง”
 
หมับ!
 
ฉันที่กำลังลุกเดินออกไปก็ถูกสวมกอดจากด้านหลัง O_O ขะ...เขากอดฉันทำไม? เขาไม่ได้รู้สึกไม่ดีหรอที่จู่ๆเพื่อนมาบอกรักแบบนี้? คางของเขาถูกวางลงบนบ่าของฉัน อยากจะดิ้นแต่ก็ดิ้นไม่หลุด เขารัดฉันแน่นยิ่งกว่างูเหลือมจะกินแกะทั้งตัวซะอีก
 
“ทำไมฉันต้องไปในฐานะลูกค้าคนหนึ่งด้วย? ในเมื่อฉันมีฐานะที่ดีกว่านั้น”
 
“ดีกว่านั้น?”
 
“ใช่!”
 
“ฐานะอะไร? ลูกค้าVIP ลูกค้าพรีเมี่ยม...แพตททินั่ม...โกล์? หรือ...”
 
“ก็...” เขาเว้นระยะไว้ให้ฉันหายใจเข้าลึกๆเพื่อฟังคำตอบจากเขา เรายังคงพูดคุยกันโดยไม่มองหน้าและเขาก็ยังคงกอดฉันไม่ปล่อยเช่นกัน