I adore you

ตอนที่ 4
เพื่อนที่ดีขนาดนี้หาไม่ได้อีกแล้วรู้ไว้...
 
     เมื่อเวลาที่ไม่เคยที่จะรอใครก็เดินต่อไปเรื่อยๆ จนในวันหนึ่งช่วงฤดูฝนในเวลาคาบวิชาสังคม คุณครูเดินเข้ามาในห้องเรียนแล้วสอนไปตามปกติ และก็ได้สั่งงานแก้สำหรับนักเรียนที่สอบตกในวิชาสังคม ซึ่งฉันก็เป็นหนึ่งในห้องที่สอบตก ฉันก็ได้รับคำสั่งให้เขียนตอบคำถามในชีสที่มีทั้งหมดสามแผ่นด้วยกัน 
     หลังจากที่ได้รับมอบหมายงานฉันก็ทำงานแก้ส่งครูเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในเย็นวันนั้นไลน์กลุ่มของห้องก็ได้มีเสียงข้อความขึ้นมา ฉันก็ตกขึ้นมาอ่านก็พบว่าไซม่อนนั่นเองที่ทักขึ้นมาว่า
 
     ไซม่อน : มีใครทำงานแก้สังคมเสร็จยังวะ ขอลอกหน่อยดิ
 
     ณ วินาทีนั้นฉันก็รู้สึกเจ็บใจที่ส่งงานครูเป็นครั้งแรกเลย เพราะถ้าฉันไม่ไปส่งงานครูวันนี้ ฉันคงจะสามารถนำชีสให้อีกฝ่ายลอกไปนานแล้ว (ทั้งที่รู้ว่ามันผิดอะนะ) แต่ก็เป็นโชคดีของฉันที่ยังไม่มีใครทักข้อความจะช่วยไซม่อน ฉันจึงรีบเข้าไปหาไซม่อนเป็นทางส่วนตัวทันทีเพื่อไม่ให้เป็นการเสียโอกาสดีๆ ที่เราทั้งสองคนจะได้คุยกันอย่างสองต่อสอง
     
     บลู : ไซม่อน คือเค้าส่งงานแก้ไปแล้วนะ แต่เค้ายังพอจำได้ จะให้เค้าช่วยมั้ย
     
     ตึกตัก...ตึกตัก...
     เมื่อฉันกดส่งข้อความไป หัวใจของฉันก็เต้นแรงจนอธิบายไม่ถูก มันเหมือนกันเวลาที่นางเอกสารภาพรักกับพระเอกสุดหล่อในอนิเมะไม่มีผิดเลย แต่นี่ฉันยังไม่ได้สารภาพรักอะไรเลย แต่หัวใจกลับเต้นแรงมากขนาดนี้ ถ้าฉันสารภาพรักไปแล้วมันจะเต้นแรงขนาดไหนกันนะ
 
     ไซม่อน : (รูปภาพ)
 
     ไม่กี่นาทีต่อมาไซม่อนก็ส่งรูปชีสแก้งานก็ขึ้นอย่างรวดเร็ว คงจะหมดหนทางจริงๆ สินะ >_<
     
     ไซม่อน : บอกหน่อย ความสามารถเท่านี้แหละ ด่วน!
 
     ฉันเผยยิ้มออกมา ทั้งๆ ที่มันออกจะเป็นประโยคที่กำลังสั่งใช้งานอยู่แท้ๆ แต่สำหรับฉันมันช่างมีความหมายเสียเหลือเกิน...
     ฉันกดดูรูปภาพ ก็พบว่าไซม่อนแทบจะทำไม่ได้เลย ทั้งๆ ที่บางข้อมันก็ไม่ได้ยากอะไรเลยแท้ๆ 
 
     บลู : ได้ๆ แต่เอาจริงๆ นะ ค้นในหนังสือหรือในเน็ตก็ได้นะแก
 
     ไซม่อน : อิอิ หาไม่เจออ่ะ
 
     ประโยคเมื่อครูทำเอาฉันเขินจนทำตัวไม่ถูกเลย เพียงแค่คำว่า 'อิอิ' ในประโยคก็แทบคำเอาฉันควบคุมตัวเองไม่อยู่เลย กว่าจะรวบรวมสติของตัวเองได้ก็ต้องใช้เวลาอยู่เกือบนาทีเลยทีเดียว 
 
     บลู : ดี...
 
     ฉันแกล้งทำเขียนข้อความตอบไปอย่างเซ็งๆ เบื่อๆ แต่ความเป็นจริงแล้ว ตัวฉันยิ้มไม่หยุดเลย 
 
     ไซม่อน : เค้าก็กำลังหาอยู่นะ
 
     บลู : งั้นรอเค้าบอกนะ
 
     ไซม่อน : เคร
 
     บลู : เพื่อนที่ดีขนาดนี้หาไม่ได้อีกแล้วรู้ไว้ล่ะ!
 
     จู่ๆ ใจฉันก็คิดอะไรไม่รู้ถึงส่งข้อความแบบนั้นไป ภายนอกถึงจะดูไม่มีอะไร แต่ลึกๆ แล้ว ในประโยคนั้นมันช่างทำร้ายจิตใจของฉันเหลือเกิน มันเจ็บจนไม่รู้จะเขียนต่อไปว่าอะไรดี แต่สำหรับอีกฝ่ายก็คงจะไม่คิดอะไรอีกแล้วล่ะนะ...