I adore you

ตอนที่ 5

ความรักมันคือความเจ็บปวด

     ช่วงเวลามันช่างรวดเร็วเหลือเกิน ช่วงเวลาที่แอบมองเขา ยิ้มให้เขาอยู่ห่างๆ เวลาฟังเพลงรักก็จะนึกถึงแต่ผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่ร่าเริง ขี้เล่น ถึงเขาจะไม่ใส่ผู้ชายที่ฉันวาดฝันอยู่ตลอด แต่เขาก็ทำให้ฉันนั้นรักเขาได้ 

     เขาคือผู้ชายคนแรกที่เดินไปเที่ยวด้วยกัน เดินด้วยกันสองคน คนแรกที่ฉันช่วยทำการบ้านให้โดยไม่หวังผลตอบแทน ผู้ชายคนแรกที่ฉันแคร์ความรู้สึกของเขามากขนาดนี้ คนที่ทำให้ฉันมีความสุข เขินอายจนทำตัวไม่ถูก และทำให้ก็เป็นคนแรกที่ทำให้ฉันต้อง...ร้องไห้

     เขาคือสำคัญของฉัน สำคัญ...สำคัญเหลือเกิน... 

     ตลอดเวลาที่ฉันดูละครฉันไม่เคยที่จะเข้าใจความรู้สึกของนางเอกเลยสักครั้ง ที่ต้องเสียสละ เขินอาย ทำตัวที่ดูโง่ๆ ทำตัวไม่ถูก ฉันไม่เข้าใจเลยว่าที่ทำตัวแบบนั้น มันจะได้อะไรขึ้นมา แต่เพราะผู้ชายคนนั้น ทำให้ฉันเข้าใจอะไรอะไรหลายอย่างมากขึ้น ขอแค่ได้พูดคุย อยู่ใกล้ๆ ได้อยู่ดูแล คอยช่วยเหลือ ถึงแม้มันจะอยู่แค่ในสถานะเป็นเพียงแค่เพื่อน... เพื่อนที่ไม่ได้จะสนิท แต่อย่างน้อย ฉันก็ได้เห็นเขาอยู่ทุกวัน มันทำให้ฉันเป็นสุขและทุกข์

     ในความคิดของฉัน ความรัก มันก็เหมือนกับยาบ้า ที่ต้องเสพมันอยู่เรื่อยไป ไม่รู้จักพอ ทั้งที่รู้ว่าความรักนี้คงจะไม่มีหวัง แต่ก็ยังจะรัก ความทรงจำต่างๆ มันทำให้ฉันไม่สามารถที่จะเลิกที่จะรักเขาได้ ยิ้มให้เขาอยู่อย่างห่างๆ จ้องมองอีกฝ่ายอยู่ทุกวัน และไม่รู้ว่ามันจะจบลงเมื่อไหร่ ความรักที่คงจะไม่สมหวัง ฉันอาจจะต้องรักเขาไปตลอดชีวิต ได้เห็นเขามีแฟน มีคนที่เขาแคร์ ได้แต่งงาน มีครอบครัว และส่วนฉันก็คงจะได้แค่จ้องมองเขาอยู่ใกล้ๆ ไม่ให้เขารำคาญ 

     จะเกลียดเขาก็ทำไม่ลง จะเลิกรักก็คงจะไม่ไหว ต้องอยู่อย่างทรมาน เห็นเขาไปสนิทจะผู้หญิงคนอื่น ถึงเขาอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงคนนั้น แต่การที่เห็นสองคนนั้นอยู่ด้วยกันใกล้ๆ ผิดกับฉันที่ได้แต่มองเขาอยู่ห่างๆ ในใจก็แสนอยากจะผลักสองคนนั้นให้ออกจากกัน แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้ ทุกวันก็เอาแต่คิดถึงเรื่องเขา ต้องมานอนร้องไห้อยู่คนเดียว ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครปลอบใจ มันช่างน่าสมเพชจริงๆ 

     แต่ความรักนี้ มันก็คงจะจบลง สักวันฉันจะต้องเลิกรักเขา และฉันกับเขาก็คงจะเป็นเพื่อนกันได้อย่างสนิทใจ แต่...มันจะอีกนานแค่ไหนกันนะ

     ทุกวันฉันก็ต้องเจอหน้าเขา จะต้องหันไปมองหน้าเขาอยู่เสมอ ยิ้มให้เขาตรงที่เขาไม่เห็น เจ็บปวดเมื่อเห็นเขาไปคุยกับผู้หญิงคนอื่น โดยแทบจะไม่หันมามองฉัน คนที่เขาไม่สนใจ...

     อยากจะเจอใครสักคน ที่สามารถช่วยฉันได้ ฉันไม่อยากจะต้องมาตื่นเช้าเจอหน้าเขาแล้วต้องมายิ้มอยู่อย่างห่างๆ กลับบ้านแล้วมาต้องเจ็บปวด นอนร้องไห้อยู่อย่างเงียบๆ คนเดียว โดยไม่มีใครเห็น ต้องมาระบายผ่านทางไดอารี่ของตัวเอง จะอยากปรึกษาผู้ใหญ่ไปก็อาย กลัวจะถูกด่าเพิ่ม จะปรึกษาก็ห่วงว่าจะไปบอกคนอื่นอีกรึเปล่า อยากจะให้ชีวิตนี้มันง่าย มีความสุขเหมือนในนิยายเสียจริงๆ เลย ความรักที่สมหวัง มีความสุข แต่ก็คงจะไม่มีทางเป็นจริง 

     การแอบรักนี่มันช่างเจ็บปวด...เจ็บปวดเหลือเกิน

     ใครก็ได้มาช่วยฉันที ฉันไม่อยากจะอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิต ไม่อยากจะเป็นคนที่แอบมองเขา ยิ้มให้เขา รักเขา...อยู่คนเดียว

...ความรักมันคือความเจ็บปวด...