Night School : Lost Memories

     พวกเราทั้งสองคนเดินมาเรื่อยๆจนไปถึงยังหน้าห้องชมรมการแสดงที่อยู่บริเวณขวาของปีกอาคารเรียนในตอนนี้เอสกำลังค่อยแง้มประตูออกเพื่อให้สามารถมองไปยังข้างในห้องเรียนได้
“นี่..เธอมาดูสิ” เอสกระซิบที่ข้างหูของฉันก่อนที่จะค่อยดึงแขนของฉันให้มาอยู่ทางด้านหน้าของเค้า
    เพื่อจะให้ฉันได้มองเข้าไปข้างในห้องนี้ และเมื่อฉันเพ่งมองเข้าไปในห้องชมรมก็พบผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งก้มหน้าอยู่บนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่กลางห้องตามลำพังคนเดียว ซึ่งภาพที่อยู่ตรงหน้าทำให้ถึงกับต้องกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
“จะให้ฉันเข้าไป..รึไง” ฉันหันมามองหน้าเอสที่อยู่ทางด้านหลังของฉัน
“เออสิ” เอสคำถามของฉันแต่ว่า....พูดมาได้ไงอีบ้า!! ฉันหันไปหยิกแขนของเอสเบาๆพร้อมกับส่งสายตาดุไปให้
“หยิกไมวะ”
“ให้ผู้หญิงเข้าไปคนเดียวเนี่ยนะ”
“เออดิ เพื่อนเธอไม่ใช่หรอ”
ครืด..........
   เสียงลากของเก้าอี้ในห้องชมรมการแสดงทำให้เราทั้งคู่ถึงกับเงียบในทันทีพร้อมกับหันกลับไปมองในห้องชมรม ซึ่งในตอนนี้หญิงสาวคนนั้นกำลังลุกขึ้นยืนและหมุนคอประมาณ360องศา! ก่อนที่จะหยุดมองมาที่พวกเรา!
“เอสเผ่นเถอะ...” ฉันสกิดคนที่อยู่ข้างๆ
“กะ...ก็ว่างั้นแหละแต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไร!” ฉันเขย่าแขนของเอสให้แรงขึ้นไปอีก
“นั่น!” เอสชี้ไปทางด้านซ้ายมือของเค้า เมื่อฉันมองไปถึงกับต้องเบิกตากว้าง!
กึก....กึก!
นั่นผีที่สวมส้นสูงนี่!!! ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยเลือดและท้องที่แหวกออกเผยให้เห็นซากเด็กทารกที่อยู่ในนั้น
“เมื่อรออะไรอยู่ละวิ่งดิ!!!” ฉันรีบคว้ามือคนที่อยู่ข้างๆและพาวิ่งไปทันที! โอย!! หนีเสือปะจระเข้จริงๆ!!!!
“แบบนี้จะวิ่งไปไหนละ!” เอสถามฉันในขณะที่พวกเรากำลังวิ่ง
“ไม่รู้เหมือนกันเจอห้องไหนปลอดผีก็ห้องนั้นแหละ!!”
“งั้นขึ้นไปห้องเรียนที่อยู่ข้างบนดีกว่า! รีบวิ่งขึ้นบันไดไปเร็ว!!”
“แต่ตรงหน้าบันไดมีผีอีก1ตัวนะ!”
“ช่างแมร่งดิ!!!!” ว่าแล้วเอสที่ตามหลังฉันมาก็กลายเป็นนำหน้าแทน และดูเหมือนว่าคนที่ถูกจูงจะเป็นฉันไปซะแล้ว! ตอนแรกหนูนำนะ!!
 
ครืด.........................
 
นั่นไงว่าแล้ว!! ผีตัวแรกที่ฉันเจอมันดักรออยู่ข้างหน้าบันได! และกำลังเดินมาทางพวกเราด้วย!
“เอาหัวใจ..........”
“หลบดิเฮ้ย!!!!!” ยังไม่ทันที่ผีตัวนี้จะเข้ามาจู่โจมพวกเรา เอสก็ใช้เท้าของเค้าถีบเข้าที่ท้องของผีตัวนี้อย่างเต็มแรงจนถึงกับกระเด็นไปเลย!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย!!!
“ไปเร็ว!!!!” ยังไม่ทันที่ฉันจะตกตะลึงอะไรเอสก็รีบลากฉันให้ขึ้นบันไดไป
“ถีบมันได้ด้วยหรอ!!!”
“กูไม่รู้เว้ย!!!! รู้แค่ว่ามันขวางทางก็เลยถีบแค่นั้นแหละ!! รีบตามมาก่อนเถอะ!!!”
เอสรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าเดิม ส่วนฉันเองก็ต้องรีบตามเค้าให้ทันให้ทันไม่งั้นมีล้มแน่!
พวกเราวิ่งขึ้นบันไดจนขึ้นมาถึงยังชั้น 2 ของอาคารเรียน จากนั้นเอสจึงวิ่งนำและพาพวกมาอยู่ในห้องเรียนที่อยู่ทางด้านซ้ายมือของบันได
 
ปึ้ง!!!!
 
เอสปิดประตูอย่างแรงพร้อมกับล็อคมันเอาไว้ ส่วนฉันเองก็รีบเดินไปล็อคประตูที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งเหมือนกัน และเมื่อเช็คอะไรต่างๆในห้องเรียบร้อยดีแล้ว คงถึงเวลาที่เราจะได้กันแล้วหลังจากที่วิ่งหนีผีถึง 3 ตัวไปเมื่อสักครู่นี้ ฉันนั่งลงบนโต๊ะที่อยู่ใกล้และพยายามควบคุมอาการหอบจากการวิ่งเมื่อครู่
“เฮ้อ เหนื่อยชะมัด!” เอสบ่นขึ้น
“เออสิ ว่าแต่เมื่อกำลังจะกรี้ดเลยตอนนายถีบผีตัวนั้นอ่ะ”
“ทำไม? ไม่เคยโดนคนหล่อปกป้องรึไง” เอสหันมาส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้กับฉัน ทำให้ฉันต้องกรอกตาขึ้นบนด้วยความรู้สึกที่แบบว่า เอิ่ม... จะหลงตัวเองไปม๊ะ!
 
“แหวะ ที่จะกรี้ดเพราะถ้านายถีบพลาดแล้วผีมันจับนายได้นี่จบเลยนะ!”
“จบยังไง? คนอย่างฉันเนี่ยนะจะตาย? โธ่ น้องสาวรู้มั้ยว่าคนหล่อๆอย่างเฮียเนี่ยไม่เคยแพ้ใครมาก่อนเลยนะ” เอสพูดด้วยน้ำเสียงที่กวนบาทามาก! พร้อมกับโค้งตัวมาใกล้ฉันที่กำลังนั่งอยู่
“หรอ! มาดวลฟิสิกส์กันป่ะละ!”
“อี๊!! ยัยเด็กเรียน!”
“ถึงจะเป็นเด็กเรียนแต่ก็หน้าตาดีมากนะฮะ!!” ฉันดัดจริตเสียงของฉันนิดหน่อยและก็ทำหน้ากวนบาทาใส่คนที่อยู่ตรงหน้าบ้าง
“จะอ้วก” คนตรงหน้ายอมถอยแต่โดยดีและนั่งลงบนโต๊ะที่อยู่ด้านหน้าของฉัน
“ก็พอกันนั่นแหละ! เออ ว่าแต่นายมาอยู่นี่ได้ยังไง?”
“คือว่าฉันมีธุระนิดหน่อยก็เลยมาที่นี่ตอนประมาณสี่ทุ่มครึ่งและจากนั้นที่นี่ก็กลายเป็นแบบนี้ จนกระทั่งมาพบกับเธอเนี่ยแหละ แล้วเธอละ”
“อย่างที่บอกนั่นแหละ ฉันมารับเพื่อนของฉันกลับหอและก็มาเอารายงานไปส่งที่ห้องครูด้วย”
“แต่ว่าเพื่อนของเธอ.....”
“...” เมื่อได้ยินดังนั้นฉันจึงเบือนหน้าหนีไปอีกทางและไม่ตอบอะไรไป
“โอเค...ไม่พูดเรื่องนี้ก็ได้ เปลี่ยนเรื่องถามละกัน”
“อื้ม”
“เธอเป็นใครว่าจากไหน และบ้านอยู่ที่ไหน” เมื่อฉันได้ยินคำถามจากปากของเอส ถึงกับทำให้ฉันก้มลงไปคิดอยู่สักครู่หนึ่งก่อนที่จะเงยหน้ามองคนที่อยู่ตรงหน้า
“ขอไม่ตอบได้ป่ะ?”
“ไม่ได้! ถ้าไม่ตอบเดี๋ยวเฮียจะลวนลามจนกว่าน้องตอบคำถามของเฮีย” เอสสายตาเจ้าเล่ห์ส่งมาที่ฉันอีกแล้วหมอนี่เอะอะก็ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ เดี๋ยวเถอะๆ เดี๋ยวจะเจอนวดหน้าด้วยฝ่าเท้า
“โหย ก็ได้!”
“ว่ามา”
“คือ..เดิมทีฉันเป็นลูกของหมอผีอ่ะนะ”
“ห๊ะ!! จริงดิ!”
“จริง! เล่าต่อนะ แล้วคือ..ด้วยความที่พ่อของฉันเป็นหมอผีที่บ้านก็เลยเลี้ยงผีเอามากมาย แต่ว่าตอนนั้นด้วยความที่ฉันยังเป็นเด็กอยู่ก็เลยไม่เชื่อ จนวันหนึ่ง....ฉันเผลอไปทำขวดโหลที่ขังผีพวกนั้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ และผีพวกนั้นก็เข้าไปเข้าสิง........แม่ของฉัน......”
“แล้วยังไงต่อ....”
“แม่....ฆ่าชาวบ้านทุกคนในหมู่บ้านจนไม่เหลือ ส่วนพ่อก็ไล่ให้ฉันหนีไปในขณะที่เค้ากำลังใช้คาถาอาคมทั้งหมดที่มีอยู่ในการจัดการแม่.....” ในขณะที่ฉันกำลังเล่าเรื่องราวของฉันอยู่นั้นน้ำตาก็ค่อยเอ่อล้นออกมา
“แล้ว....สุดท้ายเป็นไง.....”
“พวกเค้าตายทั้งคู่....พ่อพยายามสะกดวิญญาณพวกนั้นไว้ได้แต่ก็โดนของกลับมาเล่นงานใส่ตัวเองจนตาย....นั่นคือภาพสุดท้ายที่ฉันเห็น...ฉันกลัวมาก...ฉัน ฉันวิ่งหนีมาเรื่อยๆและ...จนกระทั่งฉันได้เจอกับอัน....และตอนนี้เธอก็มาจากฉันไป...อีกคน....”
   ฉันก้มหน้าร้องไห้อยู่ตรงนั้นด้วยความเสียใจที่สะสมมานานแรมปี บาดแผลลึกในใจที่ฉันว่าอันรักษาจนหายแล้วแต่มันก็ยังอยู่ในใจของฉัน จนกระทั่งวันนี้ฉันถึงได้รู้ว่า..มันไม่เคยไปไหนเลย ตราบใดที่ฉันไม่นึกถึงมัน.....
“พราย...ไม่เอาดิ หยุดร้อง!” เอสลุกขึ้นและเดินเข้ามาเชยคางของฉันเพื่อให้เงยหน้าขึ้น
“...” ฉันได้แต่สายหัวและน้ำตาก็ไหลออกมามากกว่าเดิมซะอีก
“พราย...”
“...”
“พรายหยุดร้องเถอะ....” คนตรงหน้าฉันพยายามใช้มือทั้งสองข้างปาดน้ำตาของฉัน ฉันพยายามใช้มือของฉันปัดมือของคนที่อยู่ตรงหน้าออกเพื่อเป็นการปฏิเสธ ผู้หญิงอย่างฉันต้องการคำปลอบใจจากอันเท่านั้นแหละ แต่ในเมื่ออันไม่อยู่แล้วฉันก็ต้องเข้มแข็งด้วยตัวเองสิ
 
“มานี่ยัยบื่อ!!!” ว่าแล้วเอสก็ดึงตัวฉันให้เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเค้า และถึงฉันจะพยายามผลักออกเท่าไหร่เอสก็ไม่ยอมปล่อยเลย
“ปล่อย!”
“ไม่! ก็เธอมันดื้อ! บอกให้หยุดร้องก็ไม่ยอมหยุด! แล้วอีกอย่างฉันเห็นเธอท่าทางจะร้องไห้ตั้งแต่อยู่ในห้องเก็บของแล้วเพราะฉะนั้นตอนนี้ร้องไห้ออกมาเถอะ ร้องให้เต็มที่ฉันจะไม่มองเธอหรอก”
  เอสกำชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกถึงไออุ่นที่ออกมาจากตัวเค้า ส่วนฉันก็ทำได้แต่ร้องไห้ปลดปล่อยสิ่งที่อยู่ในใจนั้นออกมา ร้องไห้ราวกับคนบ้า และร้องไห้แบบแทบขาดใจ......