Night School : Lost Memories

 

(เวลาต่อมา...)

               ตอนนี้ฉันร้องไห้มาได้เกือบจะชั่วโมงหนึ่งแล้วและดูเหมือนว่าน้ำตาของฉันเองก็มีทีท่าว่าจะหยุดแล้วเหมือนกัน

 

“เอส...ฉันโอเคแล้ว” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับค่อยผลักเอสออกอย่างช้าๆ

“แน่ใจ?”

“อื้อ” ฉันใช้มือทั้งข้างเช็ดน้ำตาของฉันและเกลี่ยใบหน้าให้เรียบร้อย โดยที่มีคนบางคนคอยจ้องหน้าฉันฉันอยู่

“จ้องทำไม!” ฉันถามคนตรงหน้าแบบเสียงแข็ง

“เอ้า! จ้องไม่ได้รึไงก็แค่อยากเห็นปากเก่งตาบวมแดงเพราะพึ่งร้องไห้เสร็จ ทำไม! มีปัญหาหรอ!”

“เออ! มี! ว่าแต่นายละตานายเล่าเรื่องตัวเองแล้ว!”

“เฮ้อ..เอาจริงดิ?”

“เออ เอาจริงเล่ามา! ไม่งั้นฉันจะใช้ไฟฉายนี่ฟาดหน้านาย!”

“ก็ได้ๆ เอาจริงๆฉันเป็นลูกชายคนเดียวของ ผอ.”

“ห๊ะ!! จริงดิ!”

“จริง! เล่าต่อนะ เดิมทีเราอยู่ด้วยกัน 3 คนพ่อแม่ลูกและหมาไซบีเรียนอีก 1 ตัวพวกเราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขจนกระทั่ง....”

“จนกระทั่ง?” ฉันทำหน้าสงสัยหลังจากที่เอสเงียบไป

“แม่ของฉันหายไป ฉันบอกเธอได้แค่นี้จริงๆถ้ามากกว่านี้เธอต้องรู้ด้วยตัวเอง....”

“ยังไง?” ฉันลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปใกล้เอสพร้อมกับจ้องชนิดแบบว่าตาไม่กระพริบเลย

“เดี๋ยวฉันจะนำไปเอง!” คนตรงหน้ายักคิ้วเจ้าเล่ห์ใส่ฉัน

“ก็นำไปสิยะ!” ว่าแล้วคนตรงหน้าก็รีบลุกขึ้นและหยิบมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงของตัวเอง

“นี่เรามาอยู่ในนี้นานเท่าไหร่แล้วนะ”

“เกือบชั่วโมงได้มั้งทำไมหรอ?”

“ดูเวลานี่สิ” เอสหันจอมือถือมาทางฉัน และเมื่อฉันมองไปฉันก็แทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเอง เวลายังคงเป็นเวลา 10.30 อยู่เลย!

“เดี๋ยวนะ!!! งั้นฉันขอตั้งคำถามดีดีนะ ก่อนนายเจอฉันนายอยู่ที่นี่มาแล้วกี่ชั่วโมง”

“ประมาณชั่วโมง 2ชั่วโมงมั้งไอ้ฉันก็นึกว่าเธอเข้ามาตอนเที่ยงคืน!”

“จะมาบ้าหรอ!! ฉันเข้ามาที่นี่ตอน4ทุ่มครึ่งโว้ย!!!”

“จะเอายังไงละ!”

“งั้นเอางี้นายใช้นาฬิกาจับเวลาหน่อยเดี๋ยวฉันจะลองงีบดู!”

“งีบในที่แบบนี้เนี่ยนะ!”

“เออดิ! ก็ฉันง่วงและเพลียมากแล้วด้วยของีบสักแปปนึงนะ ตั้งเวลาไว้สักอีก2ชั่วโมงละกัน”

“งั้นก็ได้” ในขณะที่เอสกำลังตั้งนาฬิกาอยู่นั้นฉันก็จัดการเคลียร์พื้นที่ริมหน้าต่างให้กว้างพอสำหรับนอน และจัดโต๊ะเรียนให้เป็นป้อมปราการล้อมเอาไว้ ถ้าพูดจริงๆเอสก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเท่าไหร่เลยนี่ ถ้าตัดนี่สัยกวนตีน+ปากหมาได้นี่จะเป็นพระคุณมากเลย!!

“เอาละเสร็จละ! เธอทำไรเนี่ย!”

“จะงีบทั้งทีของให้มันปลอดภัยที่สุดหน่อยเถอะ! นายจะงีบด้วยป่ะละ!”

“อื้ม...ก็ดีเหมือนกัน” เอสเดินเข้ามาช่วยฉันจัดการโต๊ะพวกนี้จนกระทั่งเสร็จเรียบร้อย พวกเรานั่งลงกับพื้นและเตรียมตัวจะเข้าสู่การงีบแบบจริงจัง

“เฮ้ย ระหว่างที่ฉันงีบไปอย่าทำอะไรฉันนะเว้ย” ฉันพูดขึ้น

“ฉันไม่ทำผู้หญิงอย่างเธอหรอกไม่มีอารมณ์ แต่ถ้ายั่วฉันเมื่อไหร่โดนแน่!” เอสหันมาทางฉันทไหน้าตาเจ้าเล่ห์และเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ จนทำให้ฉันต้องเอามือดันหน้าผากของเค้าเอาไว้

“หยุดเลยไอ้หื่น! เดี๋ยวอีแม่จะจับหักคอซะหรอก!”

“เออๆ ล้อเล่น! นอนละ!” เอสยกแขนขึ้นมากอดอกเอาไว้พร้อมกับหันหน้าหนีไปอีกทาง เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อยแบบนี้จะได้หลับได้หน่อย ฉันหันหน้าไปอีกทางและหลับตาลง หวังว่าการทดลองของฉันจะเห็นผลนะ.....

 

(2ชั่วโมงต่อมา)

ตี้ดๆ! ตี้ดๆ!

เสียงของนาฬิกาปลุกจากมือถือของเอสดังขึ้น อื้ม ทำไมมันรู้สึกเหมือนมันใกล้จัง....แล้วนี่ฉันพิงใครอยู่หรอ.........ฉันพยายามลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ อื้ม เอสอยู่ข้างๆ............

ข้างๆ....เดี๋ยวนะ... ฉันยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาและพยายามขยี้ตาอย่างแรง เพื่อมองคนข้างๆ เมื่อฉันพบว่าเอสมาพิงไหล่ของฉันอยู่!! กรี้ด!!!!!!! ไอ้เอส!!!!!!!

“ออกไป!!” เมื่อได้สติฉันจึงซัดหมัดตรงไปที่คนข้างๆที่กำลังหลับอยู่จนล้มลงไปกองกับพื้น! เมื่อเห็นดังนั้นฉันจึงรีบลุกขึ้นยืนมองคนเจ็บที่อยู่ตรงหน้า

“โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย! เป็นบ้าอะไรห๊ะ!!” เอสใช้มือปาดแผลที่แก้มและหันมาทำตาดุใส่ฉันก่อนที่หยิบมือถือขึ้นมาเพื่อกดปิดเสียงนาฬิกาปลุก

“ก็มึงอ่ะ มาพิงกูตอนหลับ! กูก็ช็อคดิ!!!”

“แล้วมึงคิดว่ากูอยากพิงมึงมากนักหรอ!!!” เอสรีบลุกขึ้นยืนทันทีและเดินเข้ามาจ้องหน้าฉัน

“ก็กูจะไปรู้กับมึงมั้ย!!!!”

 

ครืด........

 

เมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเราทั้งคู่ถึงกับชะงักไป และหันไปมองทางต้นเสียง

“ข้างนอกนั่น......” ฉันกล่าวขึ้น เอสไม่ตอบอะไรฉันและรีบเดินไปที่ประตูและเอาหูแนบไว้กับประตูเพื่อฟังเสียงที่อยู่ข้างนอกนั่น ก่อนที่เค้าจะเดินกลับมาทางฉัน

“เอาละเรามาดูกันสิว่ามีอะไรใช้เป็นอาวุธได้บ้าง” เอสหยิบกระเป๋าขึ้นมาวางบนโต๊ะและพยายามค้นหาของที่อยู่ข้างในนั้น โดยมีฉันคอยส่องไฟฉายให้

ครืด!!

“โอเค เอาไอ้นี่แหละ!!!” เอสพูดขึ้นในขณะที่หยิบประแจออกมาจากกระเป๋า

“เอาจริงดิ!!”

“นี่แหละหวดได้มันสุดละ!”

“อื้อ เดี๋ยวฉันจะคอยส่องทางให้ เออ ว่าแต่เราจะไปที่ไหนกันละ?”

“ห้อง ผอ. ไง”

“ห๊ะ!”

“เออน่า!! รีบไปกันเถอะ!!” ไม่ทันการเอสก็รีบคว้าข้อมือของฉันและวิ่งตรงไปยังประตูของห้องเรียนทันที!

“หยุดก่อน! นายพร้อมแล้วใช่มั้ย!”

“พี่พร้อมมาตั้งแต่เกิดแล้วน้อง! วิ่งตามพี่ให้ทันก็พอ!!”

ปั้ง!!!!!!

เอสถีบประตูห้องอย่างแรงจนทำให้ผีตัวนั้นถึงกับเซไปอีกทาง!

“..แก........” ยังไม่ทันที่ผีตัวนั้นจะพูดอะไรมากเอสก็หวดไปหัวของผีตัวนั้นอย่างเต็มแรง! จนทำให้ผีตัวนั้นล้มลงไปกับพื้น!

“เอสวิ่ง!!!!” ฉันหันบอกคนข้างๆพร้อมกับดึงมือของเอสมาด้วย!

“เออ! ไปก็ไป!” เอสรีบวิ่งทันทีตามที่ฉันบอก และดูเหมือนว่าเค้าจะกลับมานำฉันอีกแล้วนะ!

“แก!!!!” เสียงของผีตัวนั้นตระโกนไล่ตามหลังพวกเรามา แต่ดูเหมือนว่าเอสจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลยแถมยังคงวิ่งต่อไปอย่างไม่สนใจ เฮ้อ ก็ได้วะ วิ่งต่อไป! พวกเราวิ่งกันมาเรื่องจนถึงบันไดทางขึ้นไปชั้น 3 และตอนนี้ฉันรู้เหนื่อยจนแทบจะเป็นลมอยู่แล้วซึ่งมันทำให้ฉันวิ่งช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

 

“เร็วหน่อยสิยัยบื่อ!!!”

“โอ๊ย!!!” แต่แล้วพวกเราก็ต้องสดุดเมื่อมีมืออะไรบางอย่างมาจับขาของฉันเอาไว้ ทำให้ฉันล้มขมำไปกับบันได

“โธ่เว้ย!!!!!!!!!” เอสรีบลงมา! และพยายามที่จะแกะมือของผีให้ออกจากขาของฉัน!

“เอสใจเย็นหน่อยสิ!!! รีบแบบนั้นเดี๋ยวก็แกะไม่ออกหรอก!!!!”

“ผีอีกตัวมันกำลังมานะให้ใจเย็นได้ไง!!!!! เป็นลูกหมอผีไม่มีของอะไรเลยรึไงวะ!!!!”

“มีแต่ผ้ายันต์!!!!”

“เออนั่นแหละเอามาใช้!!!!!” เมื่อเอสพูดจบประโยคฉันรีบหยิบผ้ายันต์ที่ซ่อนไว้ในกระเป๋าสตังค์ของฉันออกมาและใช้ผ้ายันต์นี้แตะที่มือของผี!!!

“กรี้ด!!!!!!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นและเกิดประกายไฟขึ้นที่มือของผี ซึ่งนั่นก็ทำให้มันยอมปล่อยฉันแต่โดยดี!!! แต่มันก็ทิ้งรอยแผลเอาไว้ให้ฉันด้วยT^T

“ไปเร็ว!!” เอสรีบเข้ามาพยุงตัวฉันให้ลุกขึ้นและรีบพาฉันวิ่งไปต่อเรื่อยๆ จนกระทั้งเราวิ่งกันจนมาหยุดอยู่หน้าห้อง ผอ. ตามที่ได้ตั้งเป้าหมายเอาไว้

“ถึงสักที...โอ๊ย เหนื่อย!”

“ก็ว่างั้นแหละ ว่าแต่ไปทำอีท่าไหนถึงได้โดนจับขาได้?”

“จะไปรู้มั้ย แต่ว่ารีบเข้าห้องกันเถอะ”

“อื้อ” ว่าแล้วเอสก็รีบเปิดประตูห้องของ ผอ. และรีบพาฉันเข้าไปข้างในทันที และเมื่อเข้ามาถึงด้านในฉันก็รีบนั่งลงกับพื้นทันที โอย เหนื่อย! โดยปล่อยให้นายเอสจัดการล็อคประตูให้เสร็จ

“เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย”

“เธอนี่มันปอดเล็กจริงๆ”

“ก็ฉันไม่ใช่ผู้ชายนี่! อีกอย่างโรงเรียนตั้งกว้างวิ่งมาได้ขนาดนี้ก็ดีแล้วยะ”

“จ้าๆ ว่าแต่ขาเธอเป็นอะไรมั้ย?” เดินมาหยุดตรงหน้าฉัน เค้านั่งลงกับพื้นและดึงขาของฉันให้เข้าไปใกล้เพื่อดูอาการ

“เฮ้ยนาย!!! นี่คนกำลังนั่งอยู่นะเว้ย!!!”

“เออน่า! ไหนขอหมอดูอาการหน่อยสิ” เอสจัดการถลกขากางเกงยีนของฉันขึ้น ทำให้เห็นรอยช้ำเป็นจ้ำๆที่บริเวณเหนือข้อเท้า

“อุ๊ย...” ฉันเงยหน้ามาหัวเราะแหะๆใส่เอส

“ไม่ต้องเลย เป็นรอยช้ำซะขนาดนี้! เดี๋ยวเสร็จจากตรงนี้ฉันจะพาไปห้องพยาบาล”

“ค่ะ คุณหมอ” เมื่อให้เอสดูรอยแผลเสร็จแล้วฉันจึงลุกขึ้นยืนและเดินสำรวจไปทั่วๆห้อง ผอ. ส่วนเอสก็รีบลุกขึ้นยืนด้วย โดยในห้องนี้ทุกอย่างมีสภาพคงที่เรียบร้อยดีแต่แค่ของต่างๆภายในห้องเปื้อนไปด้วยเลือด แม้แต่รูปภาพขนาดใหญ่ของ ผอ. ที่ติดบนไว้บนฝาผนังก็เปื้อนไปด้วยนะ

“ไหนละที่นายบอกว่ามีเรื่องจะบอกฉัน” ฉันหันไปถามเอส

“ก็...ดูนี่นะ” เอสตรงไปโต๊ะของ ผอ. จากนั้นเค้าจึงลงไปที่ใต้โต๊ะ ในระหว่างนั้นฉันก็หยิบกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะของ ผอ. ขึ้นมดู

“นี่แม่ของนายหรอ?”

“ใช่ แต่นั่นรูปเก่าแล้วละ”

“อื้ม” เห็นชัดเลยค่ะเพราะในรูปมีเอสตอนเด็กอยู่ด้วย หน้าตายังดีกว่าตอนนี้มากเลย

“นี่คุณผู้หญิงครับ! ขอความกรุณาช่วยกันยกโต๊ะหน่อยครับ! อย่ามัวแต่นั่ง!”

“อุ๊บ! โทษที” ฉันรีบลุกขึ้นจากโต๊ะตัวนี้และหันมาช่วยเอสเคลื่อนโต๊ะตัวนี้ออกไปทางด้านหน้า และเมื่อแล้วย้ายโต๊ะเสร็จแล้วเอสจึงก้มลงไปเพื่อเปิดพรมที่อยู่ใต้โต๊ะ เค้าดึงแผ่นไม้ตรงนั้นออกมาซึ่งเผยให้เห็นสวิตซ์อะไรบางอย่าง

 

“ดูนี่นะ” เอสบอกฉันเพื่อให้มองไปที่สวิตซ์ที่เค้าชี้ ไม่ต้องดิฉันก็มองอยู่แล้วค่ะ ฉันพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ จากนั้นเอสจึงหันไปกดสวิตซ์นั่น และทันใดนั้นเองประตูลับที่ซ่อนอยู่ข้างรูปติดผนังของ ผอ. ก็เปิดออก

“เดี๋ยวนะ! ในห้องนี้มีแบบนี้ด้วย!”

“ใช่ เข้ามาสิ” เอสเรียกฉันให้เดินตามเค้าเข้าไปในห้องด้วย และเมื่อฉันก้าวเข้าไปในห้องก็พบว่าภายในห้องลับแห่งนี้มันคือ....ห้องทรมาน...

“นี่มันอะไรกัน............” ฉันมองในห้องนี้ด้วยความรู้สึกช็อค ช็อคมากๆเพราะฉันไม่คิดว่า ผอ. ของที่นี่จะมีความลับอะไรแบบนี้!

“ห้องลับของพ่อฉันเอง....”

“บ้าน่า!”

“พราย!!!” จู่ๆเอสก็ตะโกนมาทางฉัน อะไร! มีอะไร?

 

ผั๊วะ!!!!!!

 

ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแข็งๆทุบมาที่หัวของฉัน....

.................................................ฉันล้มลงและจากนั้นทุกอย่างก็มืดไป.....