Night School : Lost Memories

‘วิ่ง....วิ่งหนี....วิ่งหนีไป ฉันต้องวิ่งหนีออกจากที่นี่....’

     ฉันรู้แค่อย่างนั้น...ฉันวิ่งไปเรื่อยๆตามเส้นทางที่มืดมิด...ไร้ซึ่งแสงนำทางมีเพียงความมืด ความว่างเปล่า......และบางสิ่งที่น่ากลัวกำลังคืบคลานเข้ามาทางฉัน...ไม่..ปล่อยฉันไปเถอะ...ปล่อยฉันไป!!!

“ปล่อยฉันไป!!!!!”

“เป็นอะไรพราย!!!” เพื่อนสาวของฉันพูดขึ้นหลังจากที่สดุ้งตัวตื่นขึ้นจากฝันร้ายเมื่อสักครู่

“ฉันฝันร้ายน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”

“เธอฝันร้ายเรื่องนั้นอีกแล้วใช่มั้ย?”

“ใช่ ฉันฝัน...เรื่องนั้นอีกแล้ว”

“ไม่ต้องกลัวนะพรายเฮผ่านเรื่องนั้นมานานมากแล้วนะ และอีกอย่างฉันยังอยู่ตรงนี้ข้างๆเธอ”เพื่อนสาวของฉันเข้ามาโอบกอดฉันไว้เพื่อให้ฉันรู้สึกอุ่นใจขึ้น ถ้าไม่มีเธอฉันจะอยู่ได้ยังไง ‘อัน..’

    เช้าวันรุ่งขึ้น ณ โรงเรียนนานาชาติคอนสแตนเวส พวกเราทั้ง 2 รีบตื่นมาแต่เช้าเพื่อจะไปเรียน จริงสิ ฉันลืมบอกไปว่าโรงเรียนที่พวกเราเรียนอยู่นั้นเป็นโรงเรียนระดับท็อปของประเทศไทยเชียวนะ ที่นี่เปิดสอนตั้งแต่ชั้นมัธยมต้นไปจนถึงระดับปริญญาตรี

ซึ่งแน่นอนฉันกับอันเรียนอยู่ระดับปริญญาตรีปี 2 แล้วละ โดยห้องเรียนของที่นี่จะแบ่งกันไปตามเกรด ตัวอย่างฉันเรียนอยู่ห้อง G1/1(ซึ่ง G ย่อมาจาก GOLDที่แปลว่าทองนั่นเอง) แต่กฏหลักของโรงเรียนนี้ก็คือนักเรียน นักศึกษาทุกคนจะต้องอยู่หอใน

“นี่ๆพรายเดี๋ยววันนี้คาบบ่ายฉันไปห้องชมรมนะ พอดีว่าต้องไปซ้อมละครสักหน่อย” อันหันมาทางฉันด้วยรอยยิ้มที่สดใส ลืมบอกไปว่าอันเป็นสาวลูกครึ่ง ที่มีใบหน้าสวยระดับนางเอกเลยละ แถมหุ่นที่เพอร์เฟ็คเอามากๆจึงไม่แปลกที่เธอจะถูกเชิญให้ไปอยู่ชมรมการแสดง ส่วนฉันสวยสู้เธอไม่ได้อีกทั้งการแต่งตัวของฉันที่ไม่ค่อยเข้ากับที่นี่สักเท่าไหร่

“อื้ม”

“ว่าแต่พรายฉันบอกกี่หนแล้วว่าอย่าแต่งหน้าแบบพั๊งค์มาเรียนจะได้มั้ย” อันดุฉันด้วยน้ำเสียงที่หวานเหลือเกิน คนอะไรกันนะหน้าตาหวานแล้วเสียงยังหวานอีกด้วย

“ก็ฉันเป็นคนหน้าตาดุนี่นา อีกอย่างฉันก็ชอบแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่ไม่เปลี่ยนง่ายๆหรอก” ฉันหันมาจิกตาใส่อันหนึ่งทีก่อนรีบวิ่งนำหน้าอันเพื่อเป็นการแกล้งเธอ ก็เพราะว่าอันวิ่งเร็วไม่ได้ เพราะเธอใส่กระโปรงทรงเอมาเรียนวันนี้ไงละ

“พรายไม่วิ่งสิ!!!!!” ว่าแล้วเชียวฉันหันหลังไปมองอันที่กำลังเร่งฝีเท้าเพื่อให้ตามฉันให้ทัน ทำไงได้ละ

ตุ๊บ!!!!

ฉันวิ่งไปชนกับใครบางคนเข้าจึงทำให้ฉันต้องหยุกชะงักและหันมามองคนที่อยู่ตรงหน้า

“นี่แก!! หัดมองทางได้มั้ยวะ!!!!” เสียงคนตรงหน้าพูดขึ้นด้วยอารมณ์โกรธ

“เออ!!! ก็ขอโทษแล้วกันว่าแต่ช่วยพูดดีดีหน่อยได้มั้ย!!!!!” ฉันตะโกนกลับไปหาที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งเป็นผู้ชายตัวสูงโปร่ง ผมสีดำปนแดง อีกทั้งยังหน้าตาหล่อชนิดที่ว่าทำให้สาวกรี้ดตายได้เลยแต่ขอโทษนะเผอิญฉันไม่ได้ชอบใครที่หน้าตา!

“จะให้กูพูดดีดีกับคนแบบมึงเนี่ยนะ กูไม่พูดด้วยหรอก!!!”

“ยัง! ยังจะปากดีอีก!!!”

“พอได้แล้วพราย!!!” อันวิ่งเข้ามารั้งแขนฉันไว้เมื่อฉันกำลังจะยกกำปั้นขึ้นเพื่อที่จะชกคนที่อยู่ตรงหน้า

“มาห้ามฉันทำไมอัน!!! ก็ดูหมอนี่สิพูดจาแบบนี้กับผู้หญิงได้ยังไง!!!”

“บอกว่าพอ! ก็พอไง!! ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะพอดีว่าเพื่อนฉันเป็นคนอารมณ์ร้อนและก็ไม่ทันระวังตัวเลยเกิดเรื่องขึ้นอย่าถือสาเธอเลยนะคะ”

“อันไปขอโทษมันทำไม!!” ฉันหันไปมองหน้าอันที่กำลังยิ้มเป็นเชิงขอโทษอยู่

“เออ เห็นแกเพื่อนของมึงละกัน! กูถึงยกโทษให้!” เมื่อผู้ชายตรงหน้าพูดจบประโยคแล้วเค้าจึงรีบเดินออกไปโดยที่ระหว่างเดินสวนมีกระแทกไหล่เล็กน้อย ทำให้ฉันพยายามระงับความโกรธเอาไว้เพื่อเห็นแก่อันที่อยู่ข้างๆ เฮ้อ หวังว่าคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ

“เอาละ พรายเดี๋ยวฉันไปเข้าห้องเรียนก่อนนะ แล้วเจอกันที่หอนะ”

“อื้ม ตั้งใจเรียนเข้าละ” ฉันลูบหัวอันเบาๆก่อนที่จะแยกทางไปอีกห้อง อันเรียนคณะนิเทศศาสตร์ สาขาการแสดงส่วนตัวฉันเรียนคณะวิศวกรรม สาขาวิศวกรรมไฟฟ้า และถึงฉันจะเข้ามาเรียนที่นี่ได้ก็ไม่ใช่ว่าจะสวยหรูสักเท่าไหร่เพราะในสายของที่นี่มองนักเรียนสอบชิงทุนว่าเป้นพวกยาจก

ใช่ ฉันสอบชิงทุนจนได้เข้ามาเรียนที่นี่และทำงานพิเศษเพื่อหารายได้มาประทังชีวิต เพราะตัวฉันเองนั้นไม่มีอะไรเลย.....ไม่มีแม้กระทั่งพ่อแม่หรือญาติพี่น้อง จะมีแค่อันนี่แหละที่เป็นสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตของฉันเธอเป็นทั้งเพื่อนที่แสนดีและครอบครัวถ้าหากว่าฉันขาดเธอไป ชีวิตของฉันจะอยู่ต่อยังไงจะเดินไปทางไหนได้.....

(เวลาต่อมาในเวลา 2.30 ช่วงเวลาบ่าย)

“เอาละนักศึกษาทุกคนพรุ่งนี้อย่าลืมส่งรายงานกันด้วยละ” อาจารย์ประจำวิชากล่าวขึ้นเมื่อทำการสอนในคาบเรียนนี้จบแล้ว เฮ้อ จะได้กลับไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงานพิเศษสักที ฉันยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยก่อนที่จะหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายและกำลังจะเดินออกไปจากห้อง

“เฮ้ พราย! ทำรายงานเสร็จรึยังอ่ะ!” เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆฉันทักขึ้น คนคนนี้มีชื่อว่า ตี๋ เป็นเด็กเรียนวิศวะที่หน้าตาจืดมากจนไม่น่าเชื่อว่าจะเรียนคณะนี้ได้

“เสร็จแล้ว ส่งแล้วด้วย”

“โหยยยยยย ไวจังวะ ของเรายังทำไม่ถึงไหนเลยอ่ะขอยืมไปลอกหน่อยได้ป่ะ”

“การบ้านอ่ะลอกได้แต่รายงานอ่ะไม่ได้!!”

“โหยยย งกอ่ะขอแค่นี้ก็ไม่ได้ ใช่สิเรามันไม่ได้เป็นหัวกะทิแบบพรายนี่”

“เฮ้อออออออ”  ฉันถอนหายใจเล็กและผลักหัวของตี๋เบาๆแล้วเดินออกไปนอกห้องทันที เฮ้อ น่าเบื่อจังรีบเดินกลับหอดีกว่า ฉันเดินไปเรื่อยๆพรางคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่อยู่ในหัวและ....รวมถึงสิ่งที่ฉันฝันอยู่ทุกวันมันคือฝันที่ติดตัวฉันมาตลอดตั้งแต่ฉันยังเด็ก

  บางทีฉันก็คิดเหมือนกันนะว่าถ้าวันนั้นฉันไม่หนีออกจากที่นั่น...ที่บ้านของฉันมันจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่นะ......ฉันเดินไปเรื่อยตามระเบียงทางเดินจนกระทั่งพบว่ากลุ่มนักเรียนมัธยมพากันวิ่งไปมุงกันอยู่ที่หน้าโรงเรียนเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ

“นี่ๆ! มีคนโดดตึกฆ่าตัวตายละ!!”

“จริงหรอ!!! รีบไปดูดูกันเถอะ!!”

อะไรกันมีคนโดดตึกงั้นหรอ เกิดเรื่องอะไรขึ้นละ!!!! ฉันรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อจะไปมุงดูกับพวกเด็กมัธยมด้วย

“นักเรียนทุกคนขอความร่วมมือช่วยถอยห่างออกไปให้เจ้าหน้าที่ได้จัดการด้วยค่ะ!!!!”

เสียงของอาจารย์กำลังห้ามปรามนักเรียนมัธยมที่กำลังพยายามจะเข้าไปดูศพที่อยู่ข้างในให้ได้

“เออ นักศึกษาคนนั้นมาช่วยครูกันน้องๆมัธยมหน่อยได้มั้ยไม่งั้นรถพยายามบาลออกไม่ได้แน่!!” อาจารย์ตะโกนเรียกมาทางฉันซึ่งแน่นอนฉันอยากจะเข้าไปนะแต่ดูกลุ่มเด็กมัธยมพวกนี้สิอย่างกับกลุ่มซอมบี้ แต่ดีนะที่ตอนนี้ดูเหมือนร่างของคนที่โดดตึกจะอยู่ในรถพยายามแล้วเหลือแค่ต้องฝ่ากลุ่มนักเรียนพวกนี้ออกไป จริงๆเลยนะพวกเด็กพวกนี้เนี่ย น่ารำคาญชะมัด

“เฮ้ย!! น้อง!!!! หลีกทางให้รถพยายามหน่อยดิ!!!!!” ฉันตะโกนใส่กลุ่มเด็กมัธยมอย่างสุดเสียงพร้อมกับทำสีหน้าดุใส่จนทำให้น้องกลัวกันเป็นแถบ

“โรงเรียนยังไม่เลิกมายืนไรกัน!!!! ไป!!! กลับไปเรียน!!!!” ฉันตะโกนกลับไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดุยิ่งกว่าเดิมจึงทำให้พวกเด็กมัธยมยอมกลับไปเข้าชั้นเรียนอีกทั้งยังทำให้เจ้าหน้าที่ตำรวจยังสามารถทำหน้าที่จัดการพื้นที่ตรงนั้นได้อีกด้วย เมื่อเห็นดังนั้นฉันจึงไม่สนใจอะไรและรีบเดินกลับหอต่อ เฮ้อ......วันนี้มันวันอะไรกันแน่นะ