ความปราถนาของเธอฉันจะทำให้เป็นจริงเอง

"ยัยอัปลักษณ์! ยัยอัปลักษณ์! " เสียงตะโกนด่าอย่างดูถูกของเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่ง " อย่ามาใกล้ฉันนะ แกนะกล้ามากนะที่ไปสารภาพรักกับรุ่นพี่ หน้าตาน่าเกลียด ตัวก็อ้วน ผิวก็ดำ เรียนก็ไม่เก่งเธอนะจะไปเหมาะกับคนที่สมบูร์ณแบบอย่างเขาได้ยังไงกัน!!!! "  เสียงดังมาจากผู้หญิงคนหนึ่ง
ทุกคนที่ได้ยินหญิงสาวคนนั้นพูดึ้นมาทุกคนก็เห็นพ้องกับผู้หญิงคนนั้นกันหมด "ใช้ๆ เธอนะไม่เหมาะกับรุ่นพี่หรอก อย่างเธอนะเหมาะกับ พวกปลวก ซะมากกว่านะ ฮะๆๆๆๆ" คนที่เป็นเพื่อนสนิท ของผู้หญิงที่พูดขึ้นมาหัวเราะอย่างสนุกสนาน " ตะตะแต่ฉัน รักรุ่นพี่นี่น่า ความรักต้องชนะทุกสิ่งสิ รูปลักษณ์ภายนกเป็นแค่ของตกแต่งสำหรับความรักไม่ใช้หรอ " ฉันได้พูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ "  55555+ สมัยนี้ยังมีคนโลกสวยแบบนี้อยู่อีกหรอเนี่ย แต่ฉันจะสอนอะไรให้นะยัยโลกสวย สมัยนี้นะเขา ไม่ต้องการผู้หญิงที่อ่อนต่อโลกอย่างเธอหรอกนะ หน้าตาไม่ดีแถมยังทำตัวน่าอัปลักษณ์อีก เธอนี่มันน่าสมเพชจริงๆเลย " ผู้หญิงคนนี้พูดได้เจ็บแสบมากเลยนะเนี่ย " ถ้าพวกเธอพูดเสร็จแล้วฉันไปแล้วนะ" เสร็จแล้วฉันก็เดินหนีไป พวกผู้หญิงพวกนั้นก็ตะโกนมาว่า " ยัยอัปลักษณ์ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ " 
ไม่ต้องมาไล่หรอกยังไงฉันคงไม่มาให้เห็นอีกแล้วล่ะอีกไม่นาน ฉันก็ต้องออกจากโรงเรียนนี้อยู่แล้ว ไม่งั้นคงไม่ไปสารภาพรักกับรุ่นพี่หรอก เฮ้อเบื่อจัง อ๋อฉันลืมแนะนำตัวฉันชื่อ เนย ฉันเป็นคนที่น่าตาน่าเกลียดมาก ตัวดำ ฟันหลอ เรียนก็ไม่เก่ง เกือบสอบได้ที่โหล่ ถึงแม้ฉันจะหน้าตาน่าเกลียด แต่ฉันก้มีเพื่อนสนิทที่คอยอยู่เคียงค้างฉันเวลาลำบาก " เฮ้ออออ อยากเป็นคนใหม่จัง เป็นคนหน้าตาสวย เรียนเก่ง และก็รวย แบบนั้นทุกคนก็คงไม่มาดูถูกฉันอีกใช้ไหมน่า " ฉันได้พูดออกมาเบาๆ แต่ได้มีแสงสีขาวปรากฎออกมาจากใต้ต้นไม้ที่อยู่ตรงข้างหน้าฉัน มีผู้หญิงผมยาวสลวย สีผิวขาวอมชมพู ปากกระจับน่าจุ๊บ และ จมูกโด่งรั้นบ่งบอกถึงความดื้อรั้นของหญิงสาว และ ความหยิ่งทนง " สวยจังงงงงงงงงงงงง " เธอสวยมากยังกับนางฟ้าจนฉันเผลออุทานออกมา " ได้สิความปราถนาองเธอฉันจะทำให้เป็นจริงเอง " หญิงสาวที่สวยงามคนนั้นได้พูดออกมาฉันมัวแต่มองหน้าของเธอ และ ฉันได้สังเกตุว่าเธอมี..............
.......................................................................ต่อแล้วจ๊าขอโทษที่ช้านะจ๊ะ
สังเกตุว่าเธอมีปีกกกกกกกก " อ๊ากกกกกก กรี๊ดดดดดดดด นี่มันตัวอะไรเนี่ย นางไม้ช่ายม่ายยยย " (เสียงร้องน่ากลัวมากกก = เบลล่าสุดสวยเองจ๊าาาอิอิ)
" ฉันไม่ใช้นางไม้นะ ฉันเป็นภูติแห่งความฝันสุดสวยต่างหากย่ะ " เบลล่าพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ( ถ้าคาแรคเตอร์เบลล่าเปลี่ยนไป๊ต้องขอโทษด้วยนะเจ้าค่ะ) " ภูติมีอยู่จริงหรอเนี่ย (แต่สวยจริงๆน๊าถ้าฉันสวยแบบนี้บางถ้าทางจะดี) เมื่อเบลล่าได้ยินเสียงในใจของเนย จึงพูดขึ้นว่า " ความปราถนาของเธอนะฉันทำให้เป็นจริงได้นะ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ " 
" จริงหรออ ฉันขออะไรก็ได้ สมปราถนาทุกอย่างเลยใช้ไหม " เนยพูดด้วยน้ำเสียงดีใจปนตกใจ  " ใช้แล้ว สุดสวยอย่างฉันพูดแล้วไม่คืนคำหรอกนะจ๊ะ " เบลล่าพูดตอบพลางคิดว่า เมื่อไหร่จะถามชื่อฉันสักทีล่ะเนี่ย 
" งั้นฉันขอให้ตัวเองเพอร์เฟคไปซะทุกอย่างไปเลยแล้วกัน แต่ฉันขอแค่ 2 ปีก็พอแล้ว " เนยพูดด้วยน้ำเสียงโลภมาก " เธอแน่ใจนะ งั้นขอแลกเปลี่ยนก็คือ อืมมมมมมม" เบลล่าคิดอยู่นาน จนนึกออก ว่าข้อแลกเปลี่ยนที่จะแลกเป็นอะไรดี " ข้อแลกเปลี่ยนนะ งั้นเอาเป็นว่า เธอจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ทันที แต่ว่าครอบครัวของเธอ จะไม่ใช้ครอบครัวเดิม หน้าตาเธอก็จะเปลี่ยนไปด้วย ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปทั้งหมด " ประโยคสุดท้ายเบลล่าตั้งใจย้ำ เพื่อเตือนสติ ของเนย ในหัวของเนยตอนนี้มีแต่คำว่าต้องแก้แค้นอย่างเดียว " ฉันไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วแค่นั้นฉันรับได้อยู่แล้ว " เบลล่าได้แต่ยิ้มเยาะในใจ เตือนแล้วถ้า........เกิดขึ้นฉันไม่รู้ไม่ชี้นะ "ได้เลยความปราถนาของเธอฉันจะทำให้เป็นจริงเอง " แสงสีขาวสว่างไสว รอบตัวทั้งสองคน เบลล่าได้พูดขึ้นว่า " ฉันชื่อเบลล่านะ ฉันจะมารับเธออีกสองปีนะจ๊ะ ขอให้โชคดีกับโลกใหม่ของเธอนะ " เนยได้คิดในใจว่าในที่สุดฟ้าก็ประทานความหวังให้เราแล้ว เราจะใช้ชีวิตอยู่ในโลกใหม่ของเรา จากนั้นฉันก็เผลอหลับไป
" คุณหนูค่ะ ๆๆๆๆ ตื่นได้แล้วค่ะเช้าแล้วนะค่ะ "  อือออออ นี่มันอะไรกันเนี่ยแม่เปิด ละครน้ำเน่าช่อง 3 อยู่หรอเนี่ย" 
อ่าาาาา ก็ จบไปสำหรับ ตอนที่ 1 ของเรื่อง หญิงสาวผู้ไร้ค่า (หรือป่าว) เรื่องนี้มีสองตอนนะค่ะ ใกล้สอบกลางกลางภาคแล้วอาจไม่มีเวลาอัพนะค่ะ ขอบคุณทุกคนที่
เข้ามาอ่าน หรือหลงเข้ามานะค่ะ สำหรับวันนี้
ลาก่อยยยยยย