กว่าจะเจอรัก

          ฉันเป็นนักศึกษาที่ไม่ได้โหยหาเรื่องความรัก  รู้เพียงสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุข  คือ เพื่อน เมื่อก้าวเข้ามหาวิทยาลัยครั้งแรก เนื่องจากฉันเป็นคนต่างจังหวัดเพิ่งเข้ากรุง  เลยทำให้ฉันไม่รู้ต้องไปทางไหน  ตึกไหน ฉันเดินไปเรื่อยๆหมุนหน้าหมุนหลัง จนลืมดูไปว่ามีคนเดินอยู่ข้างหน้า

      “ โอ๊ย.....”   อ่ะนั้นมันเสียงผู้ชาย  แค่คำว่าโอ๊ยแม่งก็ดุแล้ว

     “ ข…ขะ...ขอโทษค่ะ”     พูดเพราะกลัวเสียงเขา

     “ ไม่เป็นไรครับ”  เขาพูดขึ้นมาด้วยความใจดี

          ฉันเลยกล้าที่จะมองหน้าเขา  ฉันถึงกลับตลึง  เพราะนั้น  เขาหล่อมาก คนอะไรตรงสเป็คขนาดนั้น  สูง  เท่ห์  ล่ำ  ถือบาสด้วยน่าจะเป็นนักกีฬา  ฉันมัวแต่บรรยายสรีระเขาอยู่เลยลืมไปว่าต้องลุก  ลักษณะฉันเขาเป็นผู้ชายในฝันฉันเลย

     “ เจ็บไหม  ลุกไหวไหม”  เขาถามฉันพร้อมกับเอื้อมมือมาพยุงฉันขึ้น

     “ ขอบคุณค่ะ ”เท่ห์ชะมัดเลยอ่ะ

     “ เราชื่อ เฟรม น่ะ ” 

     “ ค่ะ   ชื่อ  แพม ค่ะ” 

     “ แล้วจะไปไหนเนี้ย  ไปส่งไหม”

     "ไม่เป็นไร  บอกทางไปตึกคหกรรมก็พอ"

     "อ๋อ  เดินตรงเรื่อยๆ  เจอสี่แยกเลี้ยงซ้าย  ฝั่งซ้ายมือ"

     “ ขอบคุณค่ะ ”

          เมื่อฉันเข้าเรียนได้รู้จักเพื่อนใหม่  เรียนในสิ่งตัวเองชอบก็มีความสุข แถมเพื่อนๆและครูก็ใจดีมาก นอกจากฉันจะได้เรียนกับเพื่อนๆผ่านไปอาทิตย์นึง ซึ่งฉันก็หวังว่า จะได้เจอคน ชื่อเฟรม อีก แต่ทุกครั้งที่ไปสนามบาสก็ไม่เจอ

          จนวันนื้  สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นมา  เมื่อมีคนมาหาถึงห้องคหกรรม 

     “แพม  มีคนมาหา”  แจนผู้เป็นเพื่อนได้เข้ามาบอกเรา

     “จ๊ะ  ขอบใจ”

          ฉันเดินออกมาจากห้องเรียนแล้วสิ่งที่พบก็คือ  เฟรม  ( พี่เฟรม)  เข้ามาหาแล้วชวนไปกินข้าว  เราตอบตกลงแต่เราเอาเพื่อนไปด้วยคือแจน กับ เม่  ฝั่งพี่เฟรมก็มีเพื่อนมาด้วยเช่นเดียวกัน

          พี่เฟรมมาชวนกินข้าวเที่ยงทุกวันผ่านไปเป็นเดือน  จนพี่เฟรมบอกว่าขอเบอร์ฉันเพราะจะได้โทรเรียกมากินข้าวเลย  บางทีเวลาไม่ตรงให้คนหนึ่งสั่งรอแต่จากที่กินกลุ่มใหญ่ๆแต่กลับกินแค่สองคนเพราะเพื่อนมีแฟนหมดแล้ว

          ฉันกับพี่เฟรมคุยกันทุกวัน  กินข้าวด้วยกันทุกวัน  จนวันนี้ก็มาถึง

     “ เป็นแฟนกันน่ะ “นั้นคือคำพูดของพี่เฟรม 

ตอนนั้นกำลังก้มตักข้าว  คืออึ้ง  เพราะฉันก็แอบมีใจให้เขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

     “ ตกลงค่ะ “ ฉันก็ตอบตกลง  เพราะความรู้สึก  จะว่าง่ายไปก็ได้

ฉันกับพี่เฟรมทำตัวเป็นแฟนกันมาสักพักก็รู้ว่าพี่เฟรมมีอะไรปิดบังเรา

     “ แพม  แพม  บอกอะไรอย่าอย่าโกรธน่ะ ”นั้นคือสิ่งที่แจนพูดขณะที่พวกเรากำลังเรียนอยู่

     “ ว่ามา “ ฉันหันไปตอบแจน

     “ พี่สาวของแฟนฉันฝากเตือนมาว่าพี่เฟรม  เจ้าชู้มาก  เดินควงสาวไม่ซ้ำหน้า  และยังไปเที่ยวกับแฟนเก่าด้วย ”

แจนมาบอกฉันเพื่อให้รู้พฤติกรรมของพี่เฟรม

     “ อ๋อ.....จร้า  ขอบใจน่ะ”  ฉันเริ่มมองย้อนไปว่าตอนนี้เราไปด้วยกัน  กินข้าวด้วยกันเขาก็มองสาวๆที่สวยๆน่ารักๆ

          แต่ฉันไม่ใส่ใจเพราะมันเป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้ชายจะมองสาวสวย  ตั้งแต่ฉันคบกับพี่เฟรมมาก็นานพอสมควร

          มีคนมาบอกเรื่องราวพี่เฟรม  มาเตือนเรื่องผู้หญิงของเขา  ฉันก็ไม่สน  คำว่าแฟนเก่าก็คือแฟนเก่า  เขายังคงมีเยื้อใยต่อกัน

          แล้วมีวันนึงพี่เฟรมขับรถผ่านมาแถวหอพักฉันแล้วแวะมาหาที่ห้อง   เราอยู่ในห้องสองต่อสองแน่นอนว่าจะเกิดอะไรขึ้นเนื่องจากฉันไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน  เลยขัดขืนในช่วงแรกๆ แต่ด้วยคำว่ารัก  มันเลยทำให้ฉันยอมเขาได้ทั้งน้ำตา

          เมื่อพี่เฟรมเห็นว่าฉันร้องไห้เลยได้แต่บอกว่า

     “ พี่ขอโทษน่ะ  พี่ไม่น่าทำเลย ” นั่นอาจเป็นคำพูดที่เขาพูดกับผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเขาก็ได้

          ฉันไม่พูดอะไรได้แต่ร้องอย่าเดียว  คือถามว่ารักไหม  รัก แต่ไม่น่าทำแบบนี้

          เมื่อเรื่องนั้นเกิดขึ้นมาเราก็ทำตัวปกติ  จนครบกันได้ปีนึง  แล้วช่วงนี้  พี่เฟรมจะต้องไปซ้อมและแข่งกีฬาทำให้เราไม่ได้มีเวลาคุยกัน  เราก็เข้าใจ และเรียนปกติมาพบเพื่อน  เรียน  เล่น

     “ แพม ช่วงนี้ไม่เห็นพี่เฟรมเลย” เม่ถามฉันเพราะเห็นว่าเราไปไหนมาไหนด้วยกัน

     “พี่เขาติดซ้อมอะ ”ฉันตอบเพื่อนของฉันแบบที่พี่เฟรมบอก

     “ ถามจริง แพมรู้ไหมว่าพี่เฟรมเจ้าชู้ ” อยู่ๆเม่ก็ถามขึ้นมาเหมือนกับมีอะไรจะบอกฉัน

     “ก็รู้บ้าง  แต่ก็ทน”จากแจนที่นั่งเงียบอยู่นานก็พูดขึ้นมาทำให้ฉันไปต่อไม่ถูกเลย

     “อืม  เพราะรักเขาไง”นั้นคือคำตอบที่ฉันตอบออกไป

     “ สุดยอดเลยเพื่อนกู  มีคนมาจีบเยอะแยะไม่สนใจ” แจนพูดพลางส่ายหัวไปด้วย

          ตั้งแต่เกิดมานี่คือรักแรกของฉันมันเลยทำให้ฉัน รักเขามากไม่ว่าเขาจะเป็นยังไงก็ตาม  มันคือรักแรกพบ  รักครั้งแรก  เพราะตอนเราคบกับคนอื่นก่อนมาเจอเขาเราไม่เคยบอกรักใคร   นอกจากเขา