ลาเต้ใส่ดาวที่นึงคะ

     "รับอะไรดีครับ"

เสียงพูดแผ่วเบาที่ได้ยินแค่สองคนถูกพ่นออกมา ใบหน้าเธอร้อนผะผ่าวด้วยความเขินอาย เสียงที่เขาเอ่ยถามช่างมีเสน่ห์เหลือเกินจนทำให้เธอแทบนั่งไม่ติดกับที่ เธอรู้สึกอ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว เหมือนโดนสูบพลังทั้งหมดที่มีไปเลยอย่างนั้น ยิ่งจะให้ตอบกลับคำถามนั้นแล้วเธอยิ่งไม่กล้าขยับปากเอ่ย 

"งั้นเอาลาเต้หวานๆอย่างเดิมนะครับ"

เขาถามต่อแล้วจดรายการลงไป คงเพราะรู้สึกรำคาญเธอเป็นแน่ที่ไม่ยอมสั่งอะไรซักที เธอได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก เออออห่อหมกไปกับเขา รู้สึกตัวอีกทีเขาก็หันหลังเดินจากไปไกลมากแล้ว

'โธ่เอ๊ย.....'

เธอคิดอย่างคนเสียดาย เธอน่าจะทำอะไรให้เขาประทับใจในตัวเธอบ้าง ทั้งที่มากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแต่เธอก็ทำเสียเรื่องทุกที โอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกับเขาก็มีไม่มากนักเพราะเธอก็มีงานประจำพัวพันยุ่งเหยิงกว่าจะหาเวลาว่างได้ก็ยากโข คิดแล้วเธอก็หงุดหงิดตัวเองหันไปแยกเขี้ยวใส่ความมืดด้านนอก แต่พลันสายตาสบเข้ากับดาวนับล้านดวงท่ามกลางความมืดอันเวิ้งว้าง เธอคงเป็นเหมือนดวงดาวดวงใดดวงหนึ่งในนั้นที่หมายปองดวงจันทร์ผู้เจิดจรัสอย่างเขา และก็มีดวงดาวอีกมากมายที่คิดเช่นเธอ วันนี้มีดาวเคียงจันทร์ เพราะเธอมีเขาข้างกายแม้จะไม่ใช่ในฐานะคนรักแต่แค่นี่ก็ดีถมไปสำหรับคนอย่างเธอ แต่เมื่อไหร่ที่เธอกลับไปยังที่ที่เป็นของเธอ คืนนั้นก็ไม่มีเเม้เงาของจันทร์ให้เห็นปล่อยให้ดวงดาวอยู่อย่างโดดเดี่ยวเช่นเธอ

     ถ้วยกาแฟสีขาวถูกยื่นมาตรงหน้า กลิ่นหอมของมันช่างเย้ายวนใจ

"ลาเต้มาแล้วครับ"

ถ้วยกาแฟถูกทิ้งไว้ตรงหน้าเธอ ส่วนคนที่เอามาให้เดินจากไปแล้ว เธอนั่งนิ่งมองไอกรุ่นของกาแฟเนิ่นนาน

...........................................

คราบนมขึ้นเกาะตามขอบแก้ว แต่เธอก็ยังมองมันอย่างนั้น

"ไม่ดื่มหรอครับ หรือว่าไม่อร่อยเหมือนเดิม"

เธอเงยหน้าขึ้นทันทีเพราะเสียงนั่น สบเข้ากับดวงตาเรียวเล็กเข้าอย่างจัง เธอหน้าเหวอนิดหน่อยเพราะเขามาแบบไม่ทันตั้งตัว

"ว่าไงครับ...ตกลงไม่อร่อยใช่ไหมครับ"

เขาถามปนอมยิ้ม พลอยทำให้ดวงตาที่ว่าเล็กแล้วเล็กลงไปอีก

"เอ่อ....อะ..อร่อยคะ...อร่อยมาก"

เธอตอบเสร็จก็ก้มหน้างุดหลบสายตาเขาอีกแล้ว

"แต่คุณยังไม่ได้แตะมันเลยนะครับ แล้วอย่างนี้รู้ได้ไงว่ามันอร่อย..หืมมม์.."

เธอมองหน้าเขาอีกครั้งเพราะไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี เขินก็เขิน ตอนนี้สมองเธอตื้อไปหมดแล้ว เขารีบฉวยเอาแก้วมาไว้ในมือ

"เดี๋ยวผมจะทำมาให้ใหม่นะครับ แต่แก้วนี้ไม่คิดตังค์..ถือซะว่าผมเลี้ยงคุณแล้วกันนะครับ"

เขาทำท่าจะเดินจากไปแต่แล้วก็หันกลับมามองเธอยิ้มๆก่อนจะพูดขึ้นว่า

"อากาศในนี้ร้อนหรอครับ ทำไมคุณหน้าแดง......แต่ผมว่า......ไม่ร้อนนะออกจะเย็น"

เธอเผลอยกมือขึ้นจับแก้มทันทีที่เขาพูดจบ เขามองเธอแล้วก็ยิ้มอีกแล้ว เธอไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย กลัวใจตัวเองจะหลงรักเขามากกว่าเดิม คล้อยหลังเขาเธอได้แต่คิดว่าเขามีใจให้เธอรึเปล่าหรือเขาทำแบบนี้กับลูกค้าทุกคน คิดไปคิดมาหลายหนก็คิดไม่ตกซักที