ลาเต้ใส่ดาวที่นึงคะ

     สายลมยามเย็นหอบเอากลิ่นดอกนางพญาเสือโคร่งที่หล่นปกคลุมถนนขึ้นมาแตะปลายจมูก จักรยานตราจระเข้สีเขียวซีดมีสนิมเกาะเขรอะส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดตลอดทาง มุ่งตรงไปยังปลายทางข้างหน้าที่ยังมองไม่เห็น คนปั่นจักรยานไม่มีท่าทางเร่งรีบแต่อย่างใดแม้ย่ำเย็นจนแทบมองไม่เห็นทางแล้วก็ตาม สองฝั่งของถนนคอนกรีตไม่มีแม้สำเนียงของสรรพชีวิต บ่งบอกว่าความมืดมิดได้ไล่ต้อนสิ่งมีชีวิตจนหมดสิ้น แต่น่าแปลกที่คนปั่นจักรยานกลับไม่คิดอย่างนั้นเพราะตอนนี้เธอกำลังมุ่งหน้าเข้าไขว่คว้าสิ่งที่เรียกว่าความสุขอย่างเต็มรัก

"กรุ๊ง....กริ๊ง"

เสียงกระดิ่งที่ห้อยไว้ประตูหน้าร้านดังขึ้น

"ร้านนมปังยินดีต้อนรับครับ"

เขาเปล่งคำทักทายออกมาแต่กลับไม่ยอมเงยหน้ามองลูกค้าเลย เขายังคงจดจ่ออยู่กับบางอย่างหลังเคาร์เตอร์ เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว เธอจึงเดินลึกเข้าไปในร้านแล้วเลือกที่นั่งริมสุด โต๊ะตัวนี้ถูกทาด้วยสีครีมจางๆบนนั้นมีเมนูแผ่นหนึ่งวางอยู่ ส่วนเก้าอี้เป็นแบบไม่มีพนักพิงถูกทาด้วยสีขาว โต๊ะตัวนี้เป็นโต๊ะขนาดเล็กมีสองที่นั่ง เธอเลื่อนเก้าอี้ออกช้าๆแล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวเก่าจากนั้นก็หยิบแผ่นเมนูกางออก แต่เธอไม่แม้แต่ชายตามองรายการเครื่องดื่มที่โชว์หลา แต่กลับทอดสายตาผ่านกระจกร้านไปยังท้องทุ่งอันกว้างมหญ่ที่ตัดกีบแสงแดดสีส้มเหลืองตอนค่ำ อีกไม่ช้าตะวันคงลับขอบฟ้าและดวงจันทร์คงเข้ามาแทนที่ ร้านนี้ตั้งอยู่บนดอยสูง แม้จะเป็นเช่นนั้นแต่ความสะดวกสบายกลับเข้าถึงทุกตารางนิ้ว เธอมาร้านนี้ไม่บ่อยนัก แต่ทุกครั้งที่มาทำให้เธอได้รับความสุขเป็นของแถมกลับบ้านอยู่ร่ำไป ไม่นานความคิดฟุ้งซ่านของเธอต้องหยุดชะงักลงเพราะเสียงย่ำฝีเท้าที่ดูคุ้นเคยใกล้เข้ามา เสียงนั่นตรงดิ่งมายังโต๊ะเธอ กลิ่นกายของเขาฟุ้งกระจายไปทั่วอากาศรอบตัวเธอ เขาเข้ามาใกล้อีกแล้ว ใจเธอเต้นแรงขึ้น แรงขึ้น อย่างไม่มีเหตุผล เธอยกมือทั้งสองข้างเกาะกุมอยู่ที่อกซ้ายเอาไว้เพราะกลัวเขาจะได้ยินเสียงใจเต้นของเธอ เขาหยุดยืนอยู่ข้างหลังเธอ ห่างไปไม่กี่เซน เธอรู้สึกได้ถึงชายเสื้อของเขาที่ปลิวมาแตะกับหัวไหล่เธอ ไม่มีประโยคใดๆหลุดออกมาจากปากของทั้งสอง มีแต่เสียงจังหวะการเต้นของหัวใจเธอที่ยังปั่นป่วนอยู่ แล้วจู่ๆเขาก็โน้มใบหน้าต่ำลงมาจนลมหายใจอุ่นๆของเขารดต้นคอเธอ