นิลสีเทา

                    ชีวิตที่ผมเป็นคนกำหนดเองได้เริ่มต้นขึ้นหลังจากที่ผมหนีออกจากบ้านมา
                    3  เดือนแล้วที่ผมไม่ได้กลับไปเยือนบ้านที่แสนหน้าหดหู่หลังนั้น  ไม่มีใครคิดจะออกตามหาผมเช่นกัน  นั่นแหละคือสิ่งที่ผมต้องการ  ผมไม่ต้องการให้คนพวกนั้นเข้ามาวุ่นวายชีวิตของผมอีก ต่อแต่นี้ผมจะอยู่ด้วยตัวของผมเอง...
                    ผมทำงานพิเศษเพิ่มหลายที่เพื่อส่งตัวเองเรียนและจ่ายค่าห้องพัก
                    วันแรกที่ผมออกจากบ้านผมต้องนอนข้างถนน  (ก็คงจะพอเดากันได้)  แต่ในคืนต่อมาผมก็พบคุณลุงใจดีที่ยอมให้ผมพักในห้องเก็บข้องแบบฟรีๆ โดยบอกว่าหากผมต้องการมีห้องพักเป็นของตัวเอง  ผมต้องทำงาน...คุณลุงไม่มีปัญหาเรื่องที่ผมหนีออกจากบ้าน  เขาบอกว่าวัยรุ่นเดี๋ยวนี้เป็นแบบนี้กันบ่อย. แต่กรณีของผมค่อนข้างต่างออกไป  คุณลุงยินดีให้ผมอยู่ด้วย ดีกว่ากลับไปให้พ่อแม่ทรมาน
                    ผมไม่มีปัญหารื่องทำงาน  เพราะผมต้องทำงานทุกวันหลังเรียบจบอยู่แล้ว
                    ผมลงเรียนตามปกติ  แต่ต้องทำงานหนักขึ้น
                    ในตอนเช้า  ผมต้องตื่นแต่เช้ามืดเพื่อลงมาช่วยคุณลุงทำงานของทางบ้านก่อนจะไปโรงเรียน  ตอนช่วงพักกลางวันผมจะขออนุญาตออกนอกโรงเรียนเพื่อไปส่งของให้กับร้อนอาหาร  ก่อนจะกลับมาเรียนในคาบบ่าย  ตอนเย็นผมจะต้องไปทำงานที่ร้านอาหาร  นี้คือกิจวัตรของผมเวียนซ้ำไปซ้ำมา
                    ตอนกลางคืนคือเวลาพักผ่อนเพียงหนึ่งเดียวของผม...
                    ผมนอนเงยหน้ามองเพดานห้อง  ครั้งหนึ่งผมเคยเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของคุณยายลอยอยู่บนนั้น  แต่ตอนนี้มันกลับว่างเปล่า  เหมือนจะย้ำเตือนว่าคุณยายของผมได้จากไปแล้ว
                    ผมหลับตาและจะพยายามให้มากขึ้นในวันพรุ่งนี้...ผมจะต้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้
                    ...แต่โชคชะตามันช่างโหดร้าย
                    เช้าวันถัดมา  ผมตื่นแต่เช้าเหมือนทุกที  แต่วันนี้คุณลุงไม่อยู่  ผมต้องไปทำงานจึงวางกระดาษไว้บอกว่าไปทำงาน  ผมออกจากมี่พักและขี้จักรยานออกไปตามท้องถนน  
                    อากาศวันนี้สดชื้นเย็นสบาย  ลมเย็นที่พัดผ่านใบหน้าควรทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายแต่ผมกลับรู้สึกแย่ขึ้นในทุกครั้งที่ออกแรงขา  ผมเหนื่อยเร็วเกินไปแล้ว  ผมรู้ว่าตัวเองร่างกายอ่อนแอ นี่อาจจะเป็นสัญญาณเตือนบอกว่าผมเหนื่อยเกินไป
                    ตาของผมหมุนวน. สีภาพต่างๆเริ่มมืดบอดลงกลายเป็นสีเทา
                    ...บางที  ผมควรจะพัก...
                    ...
                    ผมจำไม่ได้ว่าหลับไปตอนไหน  แต่พอตื่นขึ้นมาอีกทีผมก็สวมชุดคนไข้ของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ดวงตาข้างหนึ่งของผมถูกพันเอาไว้ด้วยผ้าพันแผลหนา ที่แย่กว่าคือขาทั้งสองข้างของผมไม่สามารถขยับได้เลย
                    หมอเข้ามา  ใบหน้าปราศจากรอยยิ้ม
                    "ผม...ผมเป็นอะไร". ผมถาม
                    รู้สึกไม่อยากรับฟังความเป็นจริงที่หมอจะบอกเลย