นิลสีเทา

-

เขียนโดย thalin

วันที่ 22 เมษายน พ.ศ. 2559 เวลา 10.53 น.

  5 ตอน
  0 วิจารณ์
  7,340 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 เมษายน พ.ศ. 2559 17.39 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

3) ชีวิตที่เป็นของตัวเอง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

                    ความสุขเพียงหนึ่งเดียวของผมคือคุณยาย  เมื่อคุณยายจากไปแล้ว  นั่นก็หมายความว่าผมได้สูญเสียความสุขนั้นไปแล้ว

                    หมอบอกว่ายายจากไปเพราะโรคชราตามอายุของคน  ผมไม่อยากจะเชื่อ...ยายเป็นผู้หญิงที่แข็งแรงมาตลอด  ท่านสามารถพูดให้ผมฟังได้หลายชั่วโมงติดต่อกัน  ยิ่งกว่านั้นแล้ว...

                    ไม่ว่าผมจะพูดอะไร...ยายก็จะไม่กลับมา  ยายของผมได้บริจาคร่างกายให้กับทางโรงพยาบาลเมื่อยายเสียชีวิตและญาติไม่ต้องการทำศพ  ทางโรงพยาบาจึงจัดพิธีศพเล็กน้อยและรับร่างของยายเอาไว้ใช้ในการศึกษา...ผมกำลังเหม่อลอยเกินกว่าจะคิดเรื่องนี้

                    ผมขอใช้โทรศัพท์ของทางโรงพยาบาลเพื่อที่จะบอกเรื่องนี้ให้ครอบครัวได้รับรู้...พวกเขาควรจะได้รู้  และรู้สึกถึงความผิดที่ตนได้ทำกับยาย  แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น

                    พ่อรับสายน้ำเสียงดูหงุดหงิด

                    [มีธุระอะไร...?]

                    ผมสูดจมูกใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำ

                    "พ่อ...นี่ผมเอง  โรงพยาบาลบอกว่าคุณยายเสียแล้วเมื่อวานนี้  ผมคิดว่า..."

                    [อ่า!...เรื่องนั้นเอง  แกรู้แล้วสินะ  ก็ดี...จะได้ไม้ต้องอธิบายให้ยืดเยื้อ]

                    น้ำตาของผมหยุดไหล  ในหัวของผมกำลังร้อนรู้สึกเหมือนมีใครกำลังต้มน้ำร้อนอยู่เหนือหัว

                    "ว่าไงนะ...?"

                    พ่อถอนหายใจ  [น่าหน้าโง่มากไปแล้วนะ  แกควรจะเข้าใจอะไรๆให้มันง่ายกว่านี้...ใช่!  พวกเรารู้แล้วว่ายัยแก่นั่นตายแล้ว  แล้วไงล่ะ  เดิมทีก็ไม่ได้ช่วยหาเงินอยู่แล้วตายๆไปซะได้ก็ดี  ส่วนงานศพ...เดี๋ยวโรงบาลก็จัดการเอง แกน่ะรีบกลับบ้านได้แล้ว!...อ้อ. แต่ถ้าไม่มีเงินก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาให้เห็นนะ!!"

                   ...

                    "ผมไม่มีเงิน...และไม่ต้องห่วง  ผมจะไม่เหยียบไปใที่บ้านนั่นอีก"

                    [แกว่า...!!]

                    ผมวางสายก่อนที่พ่อจะพูดจบ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอากาศธาตุที่สามาถถูกพัดปลิวหายไปได้  ผมเดินออกจากโรงพยาบาลในสภาพไม่ต่างกับซอมบี้  ผมไม่ได้ต่อว่าพ่อ  ผมแค่อยากจะชกเขาสักหมัด  ผมอยากให้ทุกคนขอโทษกับทุกสิ่งที่พวกเขาทำกับยาย  แต่ผมคงทำไม่ได้  คนพวกนั้นหัวดื้อเกินกว่าจะเข้าใจความหมายของการมีขีวิตอยู่

                    เอาล่ะ...พอกันทีกับครอบครัวแบบนั้น  ต่อแต่นี้...ผมจะกำหนดชีวิตของผมเอง

                    ผมออกวิ่งไปตามถนน  ในหัวเริ่มวางแผนชีวิตใหม่  ชีวิตที่ผมเป็นคนกำหนดเองเหมือนที่ยายเคยบอก

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านเรื่องสั้นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา