นิลสีเทา

                    วันนี้เป็นวันอาทิตย์  และเป็นวันที่ผมจะไปหาคุณยายที่โรงพยาบาล

                    ผมพยายามทำตัวให้ว่างและเตรียมตัวไปหายาย  ผมยอมออกเงินค่าบุหรี่ให้จิน  พี่ชายผู้ไม่เอาไหนเมื่อตอนเช้า  ผมลงบันไดบ้านมา  พ่อและแม่กำลังถกเถียงกันเรื่องอะไรบางอย่าง  ผมไม่อยากรู้จึงกะว่าจะเดินหนีออกไปให้ไวที่สุด  แต่พ่อก็ถีบเท้าขวางประตูเอาไว้

                    "นั่นแกจะไปไหน..?"

                    "ผมจะไปหายาย"

                    ไม่มีเหตุผลที่ผมจะต้องโกหก. แต่พ่อกับแม่กลับเขม่นสายตาใส่ผมเสียอย่างนั้น  ผมจำไม่ได้ว่าไปทำอะไรผิดไว้ตอนไหน  ผมก็จัดการวางเงินทั้งหมดที่หามาได้ไว้ให้จินลูกชายสุดมี่รักของพวกเขาแล้วไง  จะเอาอะไรกับผมอีก

                    "ต่อแต่นี้ไป  แกไม่ต้องไปหายายของแกอีกแล้ว"

                    "ไม่". ผมตอบทันที

                    พ่อลุกขึ้นและทำท่าจะกระชากคอเสื้อของผม  ผมต้องโดนดีแน่ถ้ายืนอยู่เฉยๆ  แต่ผมคุ้นชินกับเรื่องแบบนี้ดี ผมก้มหลบและวิ่งหนีออกมาโดยมีเสียงของพ่อตะโกนไล่หลังมา ผมไม่คิดจะหันกลับไปมอง ผมรู้ดีว่าพ่อต้องโกรธมาก  และพอผมกลับถึงบ้าน  เขาก็จะขยี้ผมจนเละโดยมีจินคอยอัดคริปวีดีโอตลกๆให้...ช่างปะไร  ผมไม่สนหรอกว่ามันจะแย่แค่ไหน  ชีวิตของผมแย่พอแล้ว และพ่อไม่มีสิทธิมาทำลายความสุขเพียงหนึ่งเดียวของผม  นั่นก็คือการได้ไปหาคุณยาย

                    ผมไม่อยากรู้เหตุผลว่าทำไมพ่อถึงต้องห้ามผม  พ่อไม่ชอบยาย  และแม่ก็เออออเห็นด้วยที่จะไม่ให้ยายอยู่ด้วย  นั่นเป็นความคิดที่น่ารังเกียจที่สุด  พ่อไม่เคยไปเยี่ยมคุณยายที่โรงพยาบาล แม่ก็ด้วย  จิน...เขาแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมียาย

                    คนเดียวที่มาหายายในวันหยุดคือผม...และผมจะไม่ทำให้ยายผิดหวัง

                    ผมออกจากบ้านโดยร่างกายครบสมประกอบ

                    ยายเป็นคนใจดี  ท่านเป็นคนเดียวที่คอยปลอบโยนเมื่อผมรู้สึกท้อแท้ เป็นคนเดียวที่อยู่ข้างผม ผมเป็นเด็กที่ร่างกายอ่อนแอ  ทำให้ผมมักจะต้องเข้าโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆ  ยายเข้าใจผมเพราะท่านก็ป่วยเหมือนกัน ท่านมักจะพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า

                    'นิล  ชีวิตคนเรามันไม่ยั่งยืนหรอก  ยายป่วยเพราะยายแก่แล้ว ยายเป็นเหมือนเครื่องจักรที่กำลังจะพัง  มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ถ้าเราจะทุกทรมานหรือต้องตายจากไป...แต่มันก็มีข้อดีอยู่เหมือนกัน' ยายจะยิ้มให้ผมเสมอ

                    'ผมไม่เข้าใจ'

                    'ถ้าได้ไปเกิดใหม่  ก็จะมีชีวิตใหม่  มีร่างกายใหม่ มีเรื่องราวชีวิตเรื่องใหม่ให้เราได้จดจำ  และสิ่งใหม่ๆที่เกิดขึ้นนั้น  อาจจะดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ได้...ทุกเรื่องราวสำคัญ  และมันจะสำคัญมากกว่าเมื่อเราจบเรื่องตามที่มันควรจะเป็น  พยายามมีชีวิตอยู่ให้ถึงที่สุด ชีวิตในชาตินี้จะได้มีคุณค่าและไม่สูญเปล่า...ยายคิดว่านี่มันดีแล้ว'

                    ผมไม่ฉลาดพอจะเข้าใจความหมายของยาย  แต่ผมจะถามอีก ผมชอบคุยกับยาย...ผมเชื่อว่าวันหนึ่งผมต้องได้คำตอบ

                    ผมถึงโรงพยาบาลในเวลาไม่กี่นาที  ตรงดิ่งขึ้นไปหายายที่ห้องรวมผู้ป่วย แต่เตียงของยายกลับว่างเปล่า  ผมเดินดูจนทั่วห้องพักรวมแต่ก็ไม่พบคุณยาย บางทีท่านอาจจะถูกย้ายไปที่ห้องตรวจก็ได้...

                    ในที่สุดผมก็เจอคุณหมอที่รับเรื่องดูแลร่างกายคุณยาย ผมถามเขา แต่เขากับหน้าซีดเผือก

                    คำตอบของเขากรีดแทงหัวใจของผมอย่างถึงที่สุด...จนผมไม่อยากที่จะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง

                    'มาหายายอีกนะ...แล้วยายจะเล่านิทานให้ฟัง'

                    ดูเหมือนว่าต่อแต่นี้ไป  ผมจะไม่ได้ฟังอะไรจากยายอีกแล้ว

                    "คุณยายของเธอเสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วล่ะ". คือสิ่งที่หมอบอกผม