ตุ๊กตาไล่ฝนสีแดง

Note:เห็นรูปประจำตัวตัวเองในเฟสแล้วพล็อตก็วิ่งมาหา(??)

 
ในร้านขายของที่ระลึกร้านหนึ่งมีตุ๊กตาไล่ฝนขาย ส่วนใหญ่เป็นสีขาวและสีที่เป็นที่นิยมก็สีขาว สีอื่นๆก็พอขายได้ ยกเว้นตุ๊กตาสองตัวที่มีสีเข้มต่างจากตัวอื่นในร้าน
 
  ...ตัวหนึ่งมีสีแดง
 
  ...อีกตัวหนึ่งมีสีน้ำเงิน
 
ตุ๊กตาสองตัวถูกวางไว้เคียงคู่กันเป็นที่เดิมเป็นเวลานานจนเริ่มเก่า และสีที่เข้มเกินไป ทำให้ยังไม่มีใครซื้อไปซักที และต่อให้มีคนสนใจ ก็มักคิดว่า...
 
ตุ๊กตาคู่รักสินะ ขอโทษค่ะที่ดิฉันโสดT^T
 
และสุดท้ายก็ไม่มีใครซื้อไป
...
จนกระทั่งวันหนึ่ง
"เลือกได้ยัง..?"เด็กชายคนหนึ่งหันมาถามเด็กหญิงอีกคนที่กำลังเลือกตุ๊กตาไล่ฝนอยู่
"อืม...."เด็กหญิงทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะไปคว้าตุ๊กตาไล่ฝนสีแดง"ตัวนี้หล่ะกัน"
"เอ๋? ตัวนั้นเก่าจะตายไป? แถมสีไม่สวยด้วย? เลือกตัวใหม่เหอะ"
"ไม่เอา ก็เลือกไปแล้วนี่!!"
เด็กชายกับเด็กหญิงแย่งตุ๊กตากันไปมาจนสุดท้ายเด็กชายก็เป็นฝ่ายยอมแพ้"ถามจริงเถอะ ทำไมถึงเลือกตัวนั้น? สีเข้มๆแบบสีแดงมันไม่ได้สวยซะหน่อย"
"ก็สีแดง เป็นสีของฮีโร่นี่นา"
"..."
"..."
"ถ้างั้น..."เด็กชายวางตุ๊กตาไล่ฝนที่ตัวเองเลือกไว้ที่เดิม ก่อนจะหยิบตุ๊กตาไล่ฝนสีน้ำเงินมาแทน"งั้นเอาตัวนี้แทนละกัน"
"อะไรของนาย..?"
"ก็สีน้ำเงิน เป็นสีที่คู่กับสีแดงไง"
"..."ใบหน้าของเด็กหญิงขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารัก
ตุ๊กตาไล่ฝนที่ไม่มีใครซื้อ สุดท้ายก็ได้ซื้อโดยเด็กชายหญิงคู่หนึ่ง พวกเขาอยู่อพาร์ทเม้นเดียวกัน ห้องตรงข้ามกัน เลยตัดสินใจแขวนตุ๊กตาไล่ฝนสีเข้มไว้หน้าประตูห้อง จากอยู่เคียงข้างกันเปลี่ยนมาเป็นจ้องหน้ากันแทน
 
จนกระทั่ง
"อะไรกัน จะย้ายบ้านเหรอ..."
เด็กชายทวนคำพูดจากปากของเด็กหญิงอย่างไม่เชื่อหู จะบอกว่าพวกเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วเหรอ?
"..."
เด็กหญิงไม่กล่าวอะไรอีก กอดเด็กชายและร้องไห้เงียบๆ เด็กชายกอดตอบและลูบหลังเด็กหญิงเป็นการปลอบเบาๆ"สัญญา..."
"...?"
"ผมสัญญา ผมจะต้องหาเธอให้เจอแน่นอน"
"......อือ"
 
ตุ๊กตาไล่ฝนสีแดงถูกย้ายที่ จากหน้าประตูอพาร์ทเม้นเปลี่ยนไปห้อยอยู่ที่ต้นมะม่วงข้างบ้าน(แต่ยังอยู่ในรั้วบ้าน)
"ไม่เอา ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว อยากกลับไป.."
ช่วงแรกๆเด็กหญิงมักจะมาร้องไห้ใต้ต้นมะม่วง ซักพักเด็กหญิงก็เริ่มปรับตัวกับที่ใหม่ๆได้
 
 
เวลาผ่านไป เด็กหญิงก็เติบโตขึ้น กลายเป็นเด็กสาว
"โฮ่ย!"
"....!?"เด็กสาวหันไปมองเด็กหนุ่มใส่เฮดโฟนปีนรั้วเข้ามา
"เล่นมายคราฟหน่อยดี๊"
"กลับไปเล่นบ้านไป๊!"
"หือ...?"แล้วเด็กหนุ่มเฮดโฟนก็หันไปเห็นตุ๊กตาไล่ฝนสีแดงเข้า"ตุ๊กตาไล่ฝนอะไรนี่ น่าเกลียดชมัด ฉันเอาไปทิ้งให้มั้ย?"
"หนวกหูน่าาาา"
แล้วเด็กหนุ่มสวมเฮดโฟนก็โดนเด็กสาวจับโยนออกไป
 
 
เวลาผ่านไป จากเด็กสาว..ก็กลายเป็นหญิงสาว
"เฮ้ย! ลืมกุญแจไว้ในบ้าน!?"
หญิงสาวสบทอย่างหัวเสีย ลืมกุญแจบ้านไว้ในบ้าน อนาถกว่านี้มีอีกมั้ย??
 
ซ่าาาา
ท้องฟ้ามืดครึ้ม ฝนเทลงมา
 
ขอบคุณมากค่ะ -*-
 
"ชิ.."หญิงสาวสาวทรุดนั่งใต้ต้นมะม่วง มองตุ๊กตาไล่ฝนสีแดงที่แขวนเอาไว้นานแล้ว"จะว่าไป..เด็กคนนั้นจะเป็นยังไงแล้วนะ?"
 
จำหน้าไม่ได้แล้ว..
 
จะว่าไปเคยสัญญาอะไรกันไว้นะ..?
 
ช่างเถอะ มันตั้งนานมาแล้วนี่นา
 
"โฮ่ย!"
".......!"
ชายหนุ่มสวมเฮดโฟนปีนรั้วเข้ามา ไม่สนอะไร ตัวเปียกเปียกไป ก่อนเดินไปนั่งข้างๆหญิงสาว"ลืมกุญแจบ้านไว้ในบ้านใช่มะ"
"นายรู้ได้ไง"
"หน้าเธอมันฟ้อง ทำไมเธอขี้ลืมงี้นะ ยัยเซ่อ เซ่อไม่พอยังขี้ลืมอีก"
"ไอ้...."
 
ไอ้ฉลาดเกินไป ไอ้เฮดโฟน ไอ้เนื้องอก ไอ้เทพอ่านใจ ไอ้...
 
"...ตุ๊กตาเห่ยๆแบบนั้น เก็บไว้ทำไมเหรอ?"
"ห๊ะ"หญิงสาวทำหน้าเอ๋อประมาณว่ามันพูดเรื่องอะไร พอชายหนุ่มสวมเฮดโฟนชี้ไปที่ตุ๊กตาไล่ฝนสีแดงที่ห้อยอยู่ก็ร้องอ๋อในใจ"เกี่ยวอะไรกะนาย"
"ของเก่าๆทิ้งไปมั่งก็ได้ เก็บไว้มันก็รกบ้านเปล่าๆ"
"ฉันแขวนบนต้นไม้ ไม่ใช่ในบ้าน"
"..."
"..."
"เอ่อ..นี่..."
"???"
ชายหนุ่มสวมเฮดโฟนล้วงอะไรบางอย่างจากกระเป๋ากางเกง หญิงสาวไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองรึเปล่า เหมือนเธอเห็นเพื่อนคนนี้หน้าแดง"ค..คือว่า ฉ..ฉันทำเองหน่ะ"
สิ่งที่ชายหนุ่มสวมเฮดโฟนหยิบออกมาคือตุ๊กตาไล่ฝนกากๆทำจากผ้าสีขาว หัวกลมๆยัดนุ่นแบบไม่ได้กลม เขียนหน้าตาด้วยเมจิกอย่างบิดๆเบี้ยวๆ เห็นแล้วหญิงสาวอดพูดไม่ได้"ห่วยชมัด ก็รู้อยู่ว่านายตกงานฝีมือ"
"หนวกหูน่า!!"ชายหนุ่มสวมเฮดโฟนตะโกนทั้งหน้าแดง หญิงสาวคิดว่าเขาโกรธหน้าดำหน้าแดง"ค..คือว่า บ้านของเยอะแล้ว..ฝากแขวนบ้านเธอได้มั้ย"
"..."
"..."
"..."
"..."
ชายหนุ่มสวมเฮดโฟนเห็นคนตรงหน้าเงียบไป ก็อดใจแป้วไม่ได้---
"ก็ได้"
"จริงๆนะ!!"
"อ...อืม!"
 
หญิงสาวไม่เข้าใจว่าแค่ให้ฝากแขวนทำไมต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้น?
 
"ของเก่าๆทิ้งไปมั่งก็ได้ เก็บไว้มันก็รกบ้านเปล่าๆ"
"หนวกหู!!"
 
 
ตุ๊กตาไล่ฝนสีแดงแขวนบนต้นมะม่วง...
ครั้งหนึ่ง..มันเคยเป็นตุ๊กตาค้างสต๊อกที่ขายไม่ได้...
ครั้งหนึ่ง..มันเคยถูกตั้งเคียงข้างกับตุ๊กตาไล่ฝนสีน้ำเงิน..
ครั้งหนึ่ง..มันและตุ๊กตาตัวนั้นถูกเด็กคู่หนึ่งซื้อไป..
ครั้งหนึ่ง..มันและตุ๊กตาตัวนั้นถูกแขวนให้จ้องหน้ากันบนประตูที่อยู่ตรงข้ามกัน..
ครั้งหนึ่ง..มันถูกแยกจากตุ๊กตาตัวนั้นโดยสมบูรณ..
ครั้งหนึ่ง..มันไม่เคยได้พบตุ๊กตาตัวนั้นอีกเลย..
และตอนนี้..มันถูกแขวนเคียงข้างกันกับตุ๊กตาไล่ฝนอีกครั้ง...แม้ไม่ใช่ตุ๊กตาตัวนั้นก็ตาม
 
ไมจำเป็นแล้วหล่ะว่าต้องอยู่กับตุ๊กตาสีน้ำเงินตัวนั้น ..ไม่จำเป็นอีกแล้ว
 
End
+++++++++++++
 
[แถม]
 
แม้นี่จะเป็นงานแต่งงาน แต่เขาไม่รู้สึกคล้อยตามไปกับงานรื่นเริงแม้แต่น้อย..
ชายหนุ่มจ้องมองไปที่เจ้าสาวของงาน เธอคือเพื่อนเก่า...และเธอคือรักแรกของเขา!!
 
     แม้ผ่านไปนานเป็นสิบๆปี ก็ยังลืมเธอไม่ได้
 
เขาจ้องหน้าเจ้าบ่าวปานจะฆ่าให้ตาย เพื่อนของเขา คนที่มีเฮดโฟนเป็นอวัยวะที่สามสิบสาม แม้แต่ในวันแต่งงานก็ยังจะใส่เฮดโฟนบ้าๆนั่น
   ตอนนั้นเขาไม่น่าไว้ใจบอกเรื่องรักแรกให้หมอนี่เลย ใครจะไปคิดว่าเขากับเพื่อนจะหลงรักผู้หญิงคนเดียวกัน
 
อยากจะบุกไปกระชากเธอที่รักออกมาเสียเดี๋ยวนี้
 
แต่...
 
...ผมเคารพการตัดสินใจของเธอ
 
ผมจะพยายามตัดใจจากเธอ
 
'ไม่มีใครเข้มแข็งพอที่จะไปงานแต่งงานของคนที่ตัวเองรักได้' พึ่งจะเข้าใจความหมายของคำนี้เมื่อเกิดขึ้นกับตัวเอง
 
ตอนนั้นเขาเห็นว่าที่เจ้าบ่าว เพื่อนรักที่ตอนนี้เขาเกลียดนักหนาหันมายิ้มให้..
"ของๆฉัน..ไม่ยกให้หรอกเพื่อนรัก :)"