ตุ๊กตาไล่ฝนสีแดง

Note:เห็นรูปประจำตัวตัวเองในเฟสแล้วพล็อตก็วิ่งมาหา(??)

---

 

ในร้านขายของที่ระลึกร้านหนึ่งมีตุ๊กตาไล่ฝนขาย ส่วนใหญ่เป็นสีขาวและสีที่เป็นที่นิยมก็สีขาว สีอื่นๆก็พอขายได้ ยกเว้นตุ๊กตาสองตัวที่มีสีเข้มต่างจากตัวอื่นในร้าน

 

  ...ตัวหนึ่งมีสีแดง

 

  ...อีกตัวหนึ่งมีสีน้ำเงิน

 

ตุ๊กตาสองตัวถูกวางไว้เคียงคู่กันเป็นที่เดิมเป็นเวลานานจนเริ่มเก่า และสีที่เข้มเกินไป ทำให้ยังไม่มีใครซื้อไปซักที และต่อให้มีคนสนใจ ก็มักคิดว่า...

 

ตุ๊กตาคู่รักสินะ ขอโทษค่ะที่ดิฉันโสดT^T

 

และสุดท้ายก็ไม่มีใครซื้อไป

...

จนกระทั่งวันหนึ่ง

"เลือกได้ยัง..?"เด็กชายคนหนึ่งหันมาถามเด็กหญิงอีกคนที่กำลังเลือกตุ๊กตาไล่ฝนอยู่

"อืม...."เด็กหญิงทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะไปคว้าตุ๊กตาไล่ฝนสีแดง"ตัวนี้หล่ะกัน"

"เอ๋? ตัวนั้นเก่าจะตายไป? แถมสีไม่สวยด้วย? เลือกตัวใหม่เหอะ"

"ไม่เอา ก็เลือกไปแล้วนี่!!"

เด็กชายกับเด็กหญิงแย่งตุ๊กตากันไปมาจนสุดท้ายเด็กชายก็เป็นฝ่ายยอมแพ้"ถามจริงเถอะ ทำไมถึงเลือกตัวนั้น? สีเข้มๆแบบสีแดงมันไม่ได้สวยซะหน่อย"

"ก็สีแดง เป็นสีของฮีโร่นี่นา"

"..."

"..."

"ถ้างั้น..."เด็กชายวางตุ๊กตาไล่ฝนที่ตัวเองเลือกไว้ที่เดิม ก่อนจะหยิบตุ๊กตาไล่ฝนสีน้ำเงินมาแทน"งั้นเอาตัวนี้แทนละกัน"

"อะไรของนาย..?"

"ก็สีน้ำเงิน เป็นสีที่คู่กับสีแดงไง"

"..."ใบหน้าของเด็กหญิงขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารัก

ตุ๊กตาไล่ฝนที่ไม่มีใครซื้อ สุดท้ายก็ได้ซื้อโดยเด็กชายหญิงคู่หนึ่ง พวกเขาอยู่อพาร์ทเม้นเดียวกัน ห้องตรงข้ามกัน เลยตัดสินใจแขวนตุ๊กตาไล่ฝนสีเข้มไว้หน้าประตูห้อง จากอยู่เคียงข้างกันเปลี่ยนมาเป็นจ้องหน้ากันแทน

 

จนกระทั่ง

"อะไรกัน จะย้ายบ้านเหรอ..."

เด็กชายทวนคำพูดจากปากของเด็กหญิงอย่างไม่เชื่อหู จะบอกว่าพวกเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วเหรอ?

"..."

เด็กหญิงไม่กล่าวอะไรอีก กอดเด็กชายและร้องไห้เงียบๆ เด็กชายกอดตอบและลูบหลังเด็กหญิงเป็นการปลอบเบาๆ"สัญญา..."

"...?"

"ผมสัญญา ผมจะต้องหาเธอให้เจอแน่นอน"

"......อือ"

 

ตุ๊กตาไล่ฝนสีแดงถูกย้ายที่ จากหน้าประตูอพาร์ทเม้นเปลี่ยนไปห้อยอยู่ที่ต้นมะม่วงข้างบ้าน(แต่ยังอยู่ในรั้วบ้าน)

"ไม่เอา ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว อยากกลับไป.."

ช่วงแรกๆเด็กหญิงมักจะมาร้องไห้ใต้ต้นมะม่วง ซักพักเด็กหญิงก็เริ่มปรับตัวกับที่ใหม่ๆได้

 

 

เวลาผ่านไป เด็กหญิงก็เติบโตขึ้น กลายเป็นเด็กสาว

"โฮ่ย!"

"....!?"เด็กสาวหันไปมองเด็กหนุ่มใส่เฮดโฟนปีนรั้วเข้ามา

"เล่นมายคราฟหน่อยดี๊"

"กลับไปเล่นบ้านไป๊!"

"หือ...?"แล้วเด็กหนุ่มเฮดโฟนก็หันไปเห็นตุ๊กตาไล่ฝนสีแดงเข้า"ตุ๊กตาไล่ฝนอะไรนี่ น่าเกลียดชมัด ฉันเอาไปทิ้งให้มั้ย?"

"หนวกหูน่าาาา"

แล้วเด็กหนุ่มสวมเฮดโฟนก็โดนเด็กสาวจับโยนออกไป

 

 

เวลาผ่านไป จากเด็กสาว..ก็กลายเป็นหญิงสาว

"เฮ้ย! ลืมกุญแจไว้ในบ้าน!?"

หญิงสาวสบทอย่างหัวเสีย ลืมกุญแจบ้านไว้ในบ้าน อนาถกว่านี้มีอีกมั้ย??

 

ซ่าาาา

ท้องฟ้ามืดครึ้ม ฝนเทลงมา

 

ขอบคุณมากค่ะ -*-

 

"ชิ.."หญิงสาวสาวทรุดนั่งใต้ต้นมะม่วง มองตุ๊กตาไล่ฝนสีแดงที่แขวนเอาไว้นานแล้ว"จะว่าไป..เด็กคนนั้นจะเป็นยังไงแล้วนะ?"

 

จำหน้าไม่ได้แล้ว..

 

จะว่าไปเคยสัญญาอะไรกันไว้นะ..?

 

ช่างเถอะ มันตั้งนานมาแล้วนี่นา

 

"โฮ่ย!"

".......!"

ชายหนุ่มสวมเฮดโฟนปีนรั้วเข้ามา ไม่สนอะไร ตัวเปียกเปียกไป ก่อนเดินไปนั่งข้างๆหญิงสาว"ลืมกุญแจบ้านไว้ในบ้านใช่มะ"

"นายรู้ได้ไง"

"หน้าเธอมันฟ้อง ทำไมเธอขี้ลืมงี้นะ ยัยเซ่อ เซ่อไม่พอยังขี้ลืมอีก"

"ไอ้...."

 

ไอ้ฉลาดเกินไป ไอ้เฮดโฟน ไอ้เนื้องอก ไอ้เทพอ่านใจ ไอ้...

 

"...ตุ๊กตาเห่ยๆแบบนั้น เก็บไว้ทำไมเหรอ?"

"ห๊ะ"หญิงสาวทำหน้าเอ๋อประมาณว่ามันพูดเรื่องอะไร พอชายหนุ่มสวมเฮดโฟนชี้ไปที่ตุ๊กตาไล่ฝนสีแดงที่ห้อยอยู่ก็ร้องอ๋อในใจ"เกี่ยวอะไรกะนาย"

"ของเก่าๆทิ้งไปมั่งก็ได้ เก็บไว้มันก็รกบ้านเปล่าๆ"

"ฉันแขวนบนต้นไม้ ไม่ใช่ในบ้าน"

"..."

"..."

"เอ่อ..นี่..."

"???"

ชายหนุ่มสวมเฮดโฟนล้วงอะไรบางอย่างจากกระเป๋ากางเกง หญิงสาวไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองรึเปล่า เหมือนเธอเห็นเพื่อนคนนี้หน้าแดง"ค..คือว่า ฉ..ฉันทำเองหน่ะ"

สิ่งที่ชายหนุ่มสวมเฮดโฟนหยิบออกมาคือตุ๊กตาไล่ฝนกากๆทำจากผ้าสีขาว หัวกลมๆยัดนุ่นแบบไม่ได้กลม เขียนหน้าตาด้วยเมจิกอย่างบิดๆเบี้ยวๆ เห็นแล้วหญิงสาวอดพูดไม่ได้"ห่วยชมัด ก็รู้อยู่ว่านายตกงานฝีมือ"

"หนวกหูน่า!!"ชายหนุ่มสวมเฮดโฟนตะโกนทั้งหน้าแดง หญิงสาวคิดว่าเขาโกรธหน้าดำหน้าแดง"ค..คือว่า บ้านของเยอะแล้ว..ฝากแขวนบ้านเธอได้มั้ย"

"..."

"..."

"..."

"..."

ชายหนุ่มสวมเฮดโฟนเห็นคนตรงหน้าเงียบไป ก็อดใจแป้วไม่ได้---

"ก็ได้"

"จริงๆนะ!!"

"อ...อืม!"

 

หญิงสาวไม่เข้าใจว่าแค่ให้ฝากแขวนทำไมต้องทำหน้าดีใจขนาดนั้น?

 

"ของเก่าๆทิ้งไปมั่งก็ได้ เก็บไว้มันก็รกบ้านเปล่าๆ"

"หนวกหู!!"

 

 

ตุ๊กตาไล่ฝนสีแดงแขวนบนต้นมะม่วง...

ครั้งหนึ่ง..มันเคยเป็นตุ๊กตาค้างสต๊อกที่ขายไม่ได้...

ครั้งหนึ่ง..มันเคยถูกตั้งเคียงข้างกับตุ๊กตาไล่ฝนสีน้ำเงิน..

ครั้งหนึ่ง..มันและตุ๊กตาตัวนั้นถูกเด็กคู่หนึ่งซื้อไป..

ครั้งหนึ่ง..มันและตุ๊กตาตัวนั้นถูกแขวนให้จ้องหน้ากันบนประตูที่อยู่ตรงข้ามกัน..

ครั้งหนึ่ง..มันถูกแยกจากตุ๊กตาตัวนั้นโดยสมบูรณ..

ครั้งหนึ่ง..มันไม่เคยได้พบตุ๊กตาตัวนั้นอีกเลย..

และตอนนี้..มันถูกแขวนเคียงข้างกันกับตุ๊กตาไล่ฝนอีกครั้ง...แม้ไม่ใช่ตุ๊กตาตัวนั้นก็ตาม

 

ไมจำเป็นแล้วหล่ะว่าต้องอยู่กับตุ๊กตาสีน้ำเงินตัวนั้น ..ไม่จำเป็นอีกแล้ว

 

End

+++++++++++++

 

[แถม]

 

แม้นี่จะเป็นงานแต่งงาน แต่เขาไม่รู้สึกคล้อยตามไปกับงานรื่นเริงแม้แต่น้อย..

ชายหนุ่มจ้องมองไปที่เจ้าสาวของงาน เธอคือเพื่อนเก่า...และเธอคือรักแรกของเขา!!

 

     แม้ผ่านไปนานเป็นสิบๆปี ก็ยังลืมเธอไม่ได้

 

เขาจ้องหน้าเจ้าบ่าวปานจะฆ่าให้ตาย เพื่อนของเขา คนที่มีเฮดโฟนเป็นอวัยวะที่สามสิบสาม แม้แต่ในวันแต่งงานก็ยังจะใส่เฮดโฟนบ้าๆนั่น

   ตอนนั้นเขาไม่น่าไว้ใจบอกเรื่องรักแรกให้หมอนี่เลย ใครจะไปคิดว่าเขากับเพื่อนจะหลงรักผู้หญิงคนเดียวกัน

 

อยากจะบุกไปกระชากเธอที่รักออกมาเสียเดี๋ยวนี้

 

แต่...

 

...ผมเคารพการตัดสินใจของเธอ

 

ผมจะพยายามตัดใจจากเธอ

 

'ไม่มีใครเข้มแข็งพอที่จะไปงานแต่งงานของคนที่ตัวเองรักได้' พึ่งจะเข้าใจความหมายของคำนี้เมื่อเกิดขึ้นกับตัวเอง

 

ตอนนั้นเขาเห็นว่าที่เจ้าบ่าว เพื่อนรักที่ตอนนี้เขาเกลียดนักหนาหันมายิ้มให้..

"ของๆฉัน..ไม่ยกให้หรอกเพื่อนรัก :)"