รักหมดใจ(ไอ้)รุ่นน้องบ้า

อีกไม่กี่วันก็จะสอบปลายภาคแล้ว…ที่โรงเรียนจะจัดงานปัจฉิมให้ ม.3 กับ ม.6 (เป็นงานที่จัดเลี้ยงส่งม.3 กับ ม. 6 ) วันนี้เป็นวันที่คนในโรงเรียนจะเอาของไปให้คนที่แอบชอบ เราก็เตรียมของที่ระลึกไปให้เพื่อนๆ แล้วก็ตัดสินใจว่าจะเอาอมยิ้มกับพวงกุญแจที่เราทำเองไปให้น้องบาส และถามทุกอย่างที่ข้องใจ
                นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาเลิกเรียนแล้วยังไม่เจอน้องบาสเลย …เอิร์นก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน ก็ต้องเดินหาน้องเค้ารอบโรงเรียนเลยซิทีนี้…สุดท้าย…ก็เจอ
“น้องคะ!!!!!” ตะโกนเลยซิคะงานนี้
“ครับ…” น้องบาสหันมา
“พี่มีอะไรจะให้” เราพูดพร้อมกับหาของที่อยู่ในถุงผ้า แล้วก็ยื่นให้น้องเค้า
“ขอบคุณครับ” น้องบาสพูดพร้อมกับหยิบของจากมือเรา ซักพักเราก็นั่งลง น้องมันก็นั่งลงตาม
“น้องชื่ออะไรคะ” อันที่จริงก็รู้อยู่นะ ถามไปงั้นแหละ
“ชื่อบาสครับ” น้องเค้าตอบพร้อมกับแกะอมยิ้มที่เราเอาให้ขึ้นมากิน
“พี่ชื่อเวลนะ” ก็รอให้น้องเค้าถามแต่น้องไม่ถามเลยบอกเอง
“ผมรู้แล้ว” น้องบาสบอกแล้วหันมายิ้มให้
“เดี๋ยวนะ…รู้ได้ไง” เราพูดพร้อมกับหันมามองหน้าน้องบาส
“ก็…เพื่อนผมมันบอก” น้องบาสพูด
“ออๆ พี่มีไรจะถาม” รู้สึกตื่นเต้นจัง
“ครับ” น้องบาสตอบ
“น้อง…ได้คิดไรกับพี่ปะ” เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
“แล้ว…พี่ได้คิดไรกับผมปะล่ะ” น้องบาสย้อน
“นี่ เราย้อนพี่หรอ” ไอ้เด็กนี่…ร้ายจริงๆ
“เปล่านี่…” น้องตอบ
“ตอบมาดิ” เราคาดคั้นเอาคำตอบจากน้องบาส
“คิดดิ” น้องบาสตอบ
“……….” ไปไม่เป็นเลยคราวนี้
“พี่เป็นไรปะ” น้องบาสพูดพร้อมกับเอียงหัว
“เอ่อ…พี่กลับบ้านนะ” ทำไมเราเป็นคนขี้ขลาดแบบนี้วะ
                ตั้งแต่วันนั้นเราก็ไม่ได้เจอน้องบาสอีกเลย เพราะเราไม่ไปห้องสมุด กลัวเจอน้องเค้า จริงๆแล้วก็ไม่ได้กลัวความรู้สึกของตัวเองหรอกนะ แต่กลัวผิดหวัง กลัวร้องไห้ กลัวทุกอย่างเลย แต่ก็รู้สึกแปลกๆเวลาที่ไม่ได้เจอน้องเค้า
                สอบปลายภาควันที่ 3 แล้ว…วันสุดท้ายที่ ม.ต้น จะได้มาโรงเรียน( ม.ต้น สอบ 3 วัน ม.ปลาย สอบ 4 วัน ) เอาไงดีวะ…ยังไงก็วันสุดท้ายที่จะได้เจอกันแล้ว…เอาวะ เราเดินเข้าไปในเซเว่นแล้วซื้อน้ำ 2 แก้ว กับขนมหลายห่อ จากนั้นก็เดินไปประตูที่เคยเห็นน้องบาสกลับบ้าน นั่นไง…นั่งอยู่คนเดียวด้วย
“บาส…” เราเรียกพร้อมกับยื่นน้ำให้ แล้วก็นั่งลงข้างๆ
“พี่…วันนั้นทิ้งผมไว้คนเดียว” น้องบาสหันหน้ามาพูดกับเรา
“โอ๋ๆ อย่างอนน้า…อะซื้อน้ำกับขนมมาให้” เราพูดพร้อมกับยื่นน้ำให้อีกครั้ง
“ขอบคุณครับ” น้องเค้าหยิบน้ำจากเราไป
“ยังไงก็วันสุดท้ายที่จะได้เจอกันแล้ว ….พี่ชอบน้องมากๆนะ ชอบตั้งแต่ที่เจอน้องในห้องสมุด ถึงแม้ว่าเราจะอายุห่างกัน 5 ปีอ่ะนะ แต่ว่า…พี่ก็อยากบอกความรู้สึกให้บาสได้รู้” ร่ายยาวเลยงานนี้
“พี่นี่ไม่รู้อะไรเลยหรอ…แล้วนี่ถ้าไม่เป็นวันสุดท้ายที่จะได้เจอกันพี่ก็คงไม่บอกชอบผมใช่มั้ยครับ” น้องบาสพูด
“…….ก็ดีกว่าไม่บอกนะ” เราตอบไปอย่างนั้นแหละ
“พี่ พูดกับผมดีๆหน่อยดิ” น้องบาสหันมาพูดกับเรา
“ค่า …คุณน้องบาส” เราประชด แต่น้องมันกลับยิ้ม
“ยิ้มอะไร” เราถาม
“เปล่า…แล้วเรื่องเราจะยังไงต่อ…จะปิดเทอมพรุ่งนี้แล้วนะ แล้วพี่ก็ต้องไปเรียนต่อ” น้องบาสถามได้สะเทือนใจมาก
“ก็…เป็นพี่น้องกันไปก่อนนะ…” เราพูดพร้อมกับยิ้ม
“ก็ได้ แล้วตอนปิดเทอมจะคุยกันยังไง” น้องบาสถาม แล้วเราก็เขียน facebook ลงบนฝ่ามือน้องเค้า
“ถ้าวันนึงเราคบกัน แล้วบาสเจอคนที่โอเคกว่าก็บอกพี่ได้นะ พี่ไม่อยากให้เราทะเลาะกัน” เราพูดพร้อมกับหันมามองหน้าน้องบาส
“พี่แหละโอเคสุดแล้ว” น้องบาสตอบ
“ปีหน้าอยู่ ม. 2 แล้วตั้งใจเรียนด้วย” เราพูด
“คร้าบบบ” น้องบาสลากเสียงยาว
“งั้นพี่กลับบ้านนะ” เราพูดพร้อมกับลุกขึ้น
“เดี๋ยวผมเดินไปส่ง” น้องบาสก็ลุกขึ้นตาม
“ไม่เป็นไร…บาสรอรถอยู่นี่แหละ เดี๋ยวพี่เดินกลับเอง” เราบอกพร้อมกับยกมือขึ้นบ้ายบายน้องเค้า น้องมันยิ้มให้ แล้วก็ยกมือขึ้นมาลาเราเหมือนกัน
“ไอ้เด็กบ้า” เราพูดกับตัวเอง
                เราไม่คิดเลยว่าวันนึงเราจะได้มาเจอน้องเค้า ถึงแม้ว่าเราสองคนจะคบกันต่อหรือว่าจะเป็นพี่น้องกัน เราก็จะจดจำช่วงเวลาดีๆ นั้นเอาไว้ แล้วก็ไม่เคยเสียดายเวลาที่ผ่านไปเลย…..
                                      ………………The End………………