รักหมดใจ(ไอ้)รุ่นน้องบ้า

ปีสุดท้ายแล้วซินะ…ชีวิต ม.6 ที่น่าตื่นเต้น เพราะไม่รู้ว่าจะได้เรียนต่อในมหาวิทยาลัยที่ฝันไว้มั้ย แต่คนอย่างไอ้เวลถ้าคิดจะทำอะไรแล้วต้องสำเร็จ ยกเว้นเรื่องเดียวที่แค่คิดก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า…ก็เรื่องหัวใจนั่นแหละ  เลยไม่คิดที่จะยุ่งเรื่องพวกนี้

                ปกติแล้วเราเป็นคนชอบเข้าห้องสมุด แรกๆก็เข้าไปเพราะเพื่อนชวน ไปๆมาๆ ก็ติดแหงกเลย เวลาที่โรงเรียนมีกิจกรรม เราก็จะเช็คชื่อแล้วก็แอบไปอยู่ในห้องสมุด ดีนะที่ครูห้องสมุดไม่ว่าเรา เหมือนท่านจะจำเราได้ พอช่วงหลังๆมาก็มีคนเข้าห้องสมุดเยอะมาก แต่ไม่ได้เข้ามาอ่านหนังสือนะ พวกเด็ก ม.ต้น ส่วนใหญ่จะเข้ามาเล่นหมากล้อม บางคนก็เข้ามาลอกการบ้าน (อันนี้เราก็เคย) น้อยคนนักที่จะเข้ามาอ่านหนังสือจริงๆ

                ตอนพักเที่ยง…

“มีใครจะเข้าห้องสมุดกับเรามั้ย” เราถามเพื่อน

“เข้าๆ แต่เวลเข้าไปจองโต๊ะก่อนเลย เดี๋ยวเก็บของแป๊ป” เอิร์นหันมาบอก เอิร์นเป็นเพื่อนมาตั้งแต่ ม.5 แล้วเค้าก็ชอบอ่านนิยายมาก

“ได้ๆ” จากนั้นเราก็ไปจองโต๊ะในห้องสมุด เป็นโต๊ะข้างในสุด เพราะเวลาอ่านหนังสือจะได้ไม่มีใครรบกวน แต่ความเงียบก็หายไปเมื่อพวกเด็ก ม. 1 มานั่งโต๊ะตรงข้ามเรา เอิร์นเข้ามานั่งข้างเราแล้วมองหน้าเหมือนรู้ว่าปัญหากำลังจะมาเยือน ไอ้เด็กพวกนี้ก็เหลือเกิน มาวิ่งไล่จับกันในห้องสมุด

“น้องคะ…ถ้าจะเล่นออกไปเล่นข้างนอก พวกพี่จะอ่านหนังสือ” สงสัยเอิร์นมันจะทนไม่ไหวจริงๆ เลยพูดออกไปซะดัง

“ขอโทษครับ…” เด็กคนนึงยกมือไหว้

“พวกมึงเงียบๆหน่อยดิวะ พี่เค้าด่าเลย” เด็กอีกคนหันไปว่าเพื่อนตัวเอง แต่แปลกนะเด็กคนนี้ไม่เห็นไปวิ่งเล่นกับเพื่อน กลับอ่านหนังสืออยู่โต๊ะตรงข้าม

“งั้นเราออกไปเล่นข้างนอกกัน” ไอ้คนที่ยกมือไหว้บอกเพื่อน

“พวกมึงไปก่อนเลย เดียวกูอ่านเรื่องนี้จบก่อน” น้องที่อ่านหนังสือบอกกลุ่มเพื่อน แล้วหันหน้ามาทางเรา พร้อมกับยิ้มให้

“อ้าว…ไอ้นี่มองหน้าทำไมว่ะ” เราคิดในใจ แล้วก็ก้มอ่านหนังสือต่อ

“เออๆ ไอ้บาสรีบตามไปนะเว้ย” เพื่อนบอกน้องที่นั่งอ่านหนังสือ

“อ๋อ…ชื่อบาสนี่เอง” เราคิดในใจ แต่ยิ่งอ่านไปซักพัก รู้สึกแปลกๆเหมือนมีคนกำลังจ้องอยู่ ก็เลยตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมอง ไอ้น้องบาสจ้องเรา แล้วรีบยกหนังสือขึ้นมาอ่าน พี่คิดว่ามันไม่เนียนนะน้อง

“เอิร์น…ขึ้นเรียนกัน” เราไม่ไหวและ

“อ้าวทำไม ยังไม่ถึงเวลาเลย” เอิร์นถาม

“ไม่รู้ดิ…อึดอัดว่ะ” ไอ้คนจ้องก็จ้องเกิ้น (เขินเป็นนะเว้ย)

“ได้ๆ” เอิร์นบอกพร้อมกับเอาหนังสือไปเก็บ

                ตอนแรกก็กะว่าจะเล่าเรื่องที่น้องบาสจ้องหน้าเราให้เอิร์นฟังนั่นแหละ…แต่

“เวล…แกเห็นน้องที่นั่งโต๊ะตรงข้ามเราป่าววะ” ไอ้เอิร์นมันถาม แล้วก็ทำท่าทางแปลกๆ

“น้องบาสน่ะหรอ…” เราถามเอิร์น

“น้องเค้าชื่อ บาสหรอวะ” เอิร์นถาม จะไม่รู้จักได้ไงวะก็เพื่อนน้องเค้าเรียกดังซะขนาดนั้น แล้วเราก็พยักหน้า

“แกว่า…น้องเค้าจะคิดอะไรกับชั้นป่าววะ” เอิร์นถาม แล้วก็ทำเหมือนจะเขินด้วยนะ

“จะไปรู้มั้ยเนี่ย…ถามทำไมวะ” รู้สึกไม่ดีเลยแหะ

“ชั้นรู้สึกว่า…น้องเค้าแอบมองชั้นตอนอ่านหนังสือ” เอิร์นมันพูด

“หรอ…น้องเค้าคงชอบแกมั้ง” เราก็ตอบส่งๆไปงั้นแหละ สุดท้ายเราก็คิดไปเอง น้องเค้าไม่ได้มองมาที่เรา

                หลังจากวันนั้น เราก็ไม่ได้สนใจอะไร ก็เข้าห้องสมุดตามปกติ แล้วก็เจอน้องบาสทุกครั้ง แต่บางวันเอิร์นมันก็ไม่เข้าห้องสมุดนะ แล้วทำไมยังเจอน้องบาสอยู่ทุกวัน แรกๆเราก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะคงคิดว่าเอิร์นมันคงจะชอบน้องบาส แต่ถ้าจะเจอกันทุกวันขนาดนี้ก็…เหมือนจะชอบน้องเค้าเลยแหะ เวลากลับบ้านยังกลับประตูเดียวกันเลย (โรงเรียนมี 3 ประตู) ตอนกลับบ้านน้องเค้ายังหันมายิ้มให้เลย (หรือว่าเราคิดไปเองวะ) แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้ถามน้องเค้าตรงๆซักที