ความรักของสองเรา

"นายชอบฉันเหรอ" เสียงมิน
"ใครบอกเธอ" เสียงจูดัล
ถึงไม่มีใครบอกก็ดูออก แต่ทำไมเราถึงมีความรู้สึกว่าตนเองก็รักเขาเหมือนกัน ทั้งที่เราอย่าหาทางกลับบ้าน
"เอ๊ะ..ป่วยหัวอะไรเกิดอะไรขึ้น" เสียงมิน
"มินเป็นอะไรมินๆๆ" เสียงจูดัล
ทำไมร่างกายของเราขยันไม่ได้ 
"มินจัง ตื่นได้แล้ว มินจัง" เสียงอาลาดิน
ทุกคน เอ๊ะทำไมเรามายืนอยู่นอกร่างได้
"ได้เวลากลับของเธอแล้ว"
"คุณเป็นใคร"
"ฉันเป็นคนส่งเธอมาที่นี้"
เอ๊ะ!!!
"คือที่จริงฉันต้องส่งอีกคนน่า"
"คุณจะบอกว่าคุณส่งผิดคน"
"ใช่"
"มินตื่นหรือยัง" เสียงจูดัล
"ยังเลย" เสียงอาลีบาบา
"ทุกคน....ฉันจะขอกลับบ้านฉัน" เสียงมิน
"ได้"
"แต่ว่าที่กลับบ้านคือไปบอกลาครอบครัวของฉันและหลังจากนั้นก็ช่วยพาฉันกลับมาที่นี้ด้วนนะ" เสียงมิน
"ได้ ถือว่าเป็นการขอโทษจากฉันนะ"
"ได้"
พอพูดจบฉันก็ได้กลับบ้านพอก้าวเท้าเข้าบ้านพ่อแม่และน้องชายการวิ่งเข้ามากอดฉัน
"ลูกหายไปไหนมาพ่อแม่เป็นห่วงมากนะ"
"ขอโทษที่หายตัวไปค่ะ แต่หนูคงอยู๋มากนาน"
"ทำไมละ"
"เพราะว่าหนูต้องกลับไป"
"ไปนั้น"
"โลกที่หนูชอบที่สุดและมีคนรอหนูอยู่"
"ได้พ่อไม่ว่า"
"ได้ครับพี่"
"ได้ลูกแม่ให้ไป"
"ขอบคุณค่ะ"