เรื่องเล่าสยองผี

                                                     Ep.3

                                             คนข้างบ้าน

     "กานลูกเก็บของเสร็จแล้วหรือยังเราต้องรีบไปก่อนห้าโมงนะคุณยายเข้าบ่นคิดถึงหลานอยากให้กานไปทานอาหารเย็นฝีมือแก" เสียงแม่ที่รออยู่ข้างล่างที่กำลังวุ่นวายเช็คของที่จะเดินทางให้เสร็จก่อนที่พ่อจะกลับมาจากเอารถไปเช็คสภาพรถ

     "ครับแม่"

     ปีเทอมนี้ครอบครัวผมมีโปรแกรมไปเที่ยวหายายที่ลำปางหลังจากที่สิ้นปีไม่ได้ไปเพราะพ่อเองก็ยุ่งๆทำแต่โอทีเพื่องานนี้เลย ส่วนแม่ก็เก็บตัวหัดทำอาหารชาววังเพื่อมาประชันฝีมือกับยาย ถ้าถามทำไมผมไม่ไปคนเดียวตอนสิ้นปีล่ะ ? ผมตอบได้เลยว่าผมติดเพื่อนครับ ผมมันวัยรุ่นแล้วนี้จะให้ติดยายเหมือนตะก่อนก็ไม่ใช่แนวนั้นก็ทำให้ยายคิดถึงผมเป็นพิเศษ

     "กานพ่อมาแล้วนะลูก"

     "ครับๆ กำลังจะลงไปครับ"

     ตึกๆ

     "เดินลงบรรไดเบาๆสิลูก"

     "วัยหนุ่มก็งี้แหละคุณ"

     "555 พ่ออ่า"

     "ไปๆ รีบขึ้นรถตอนนี้ยายแกกำลังเตรียมทำอาหารเย็นนี้แน่นอนเลย"

     บรื้น ! เสียงรถพ่อที่ขับเคลื่อนออกจากบ้าน สองข้างตามถนนมีแต่ต้นไม้ใหญ่ๆ ดูแล้วสบายหูสบายตากว่าตึกสูงๆในกรุงเทพ ไม่นานพวกเราทั้ง3คนก็มาถึงบ้านไม้โบราณที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำ ว้าว! คิดถึงอากาศบริสุทธิ์แบบนี้จังเลย หลังจากที่เรามาถึงก็มีคนมาต้อนรับพร้อมบอกว่าเราต้องนอนห้องไหน ส่วนยายเองก็คงอยู่ในห้องครัว

     แอ๊ด! ผมเปิดหน้าต่างออกไป สูดบรรยายกาศที่เต็มไปด้วยธรรมชาติ เอ๋! นั้นมันบ้านใคร ปีที่แล้วมาไม่เห็นมีหรือว่าจะมีคนเพิ่งมาสร้างใหม่อย่างนี้ต้องไปส่อง

      "กานจะวิ่งไปไหนลูก"

      "ไปข้างล่างครับ เดียวผมกลับมาทานข้าวนะครับ"

     สวบๆ หญ้าเยอะใช้ได้เลยนะเนี่ย ผมเดินตรงไปบ้านหลังนั้น มันเป็นบ้านไม้ทรงไทยเก่าๆ มีอ่างล้างเท้าอยู่หน้าบ้าน ผมเดินขึ้นบรรไดไปยังชั้นบนที่ปิดประตูไว้สงสัยจะไม่มีคนอยู่แฮะ ผมหันหลังจะเดินลงบรรไดแต่กลับได้ยินเสียงเสียงหนึ่ง

     แอ๊ดดดดดด ปัง!

     เสียงเปิดประตูกระแทกฝาบ้านอย่างดัง ผมหันไปมองด้วยความสงสัยในเมื่อลมก็ไม่มีแถมประตูมันต้องดันมาข้างนอกโอกาศที่จะเปิดเองยากมากเลยทีเดียว

     "ขะ ขอโทษครับ มีใครอยู่ไหม" บางทีผมก็อาจจะคิดมากไปมากกว่า 

     "ช่างเถอะ" 

     "เธอ" 

     ผู้หญิงผมยาวสวมเสื้อคอกระเช้าสีขาว สวมผ้าซิ่น นี้มันยุคไหนกันว่ะเนี่ย นี้มันปี 2559 เปล่าว่ะ ทำไมยังมีวัยรุ่นใส่ชุดแบบนี้อีก

     "ขอโทษที่ขึ้นมาบนบ้านนะ พอดีเราอยู่บ้านหลังนั้นนะปกติเรามาเราไม่เคยเห็นบ้านเธอนะเลยคิดว่ามาสร้างใหม่เลยอยากมาทำความรู้จัก"

     "^___________^ ดีจังมีเพื่อนแล้ว" เธอยิ้มให้ผมพร้อมพูดอะไรแปลกๆ เธอเล่านั้นเล่านี้ให้ฟังจนผมคิดว่าผมรู้เรื่องเธอเกือบจะหมดทุกอย่างเลยก็ว่าได้ เธอชื่อ อร อายุก็เท่าๆกับผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมอยากรู้จักเธอ แต่เวลาคุยกับเธอผมโคตรมีความสุขเลยก็ว่าได้

     "กาน"

     "ฮือ"

     "เราอยากให้กานอยู่กับเราที่นี้"

     "555 เราก็อยู่กับอรอยู่นี้ไงแต่เดียวก็ต้องกลับบ้านแล้วล่ะเดียวยายจะดุเอา"

     "เราหมายถึงอยู่กับเราที่นี้ ตอนนี้และตลอดไป" น้ำเสียงอรเริ่มเยือกเย็นจนน่าขนลุก

     "บ้านะ เรามาเที่ยวหายายตอนปิดเทอมเดียวก็ต้องกลับไปแล้ว ให้เราอยู่กับอรแบบนี้ไม่ได้หรอก"

    "ฮือๆ กาน น น " นั้นไง! เหมือนจะเจอดีเข้าแล้วตู

     ใบหน้าที่อมชมพูกลับกลายเป็นสีขาวซีดมีรอยเส้นเลือดเต็มหน้าและลำตัว ปากม่วงซ้ำ ดวงตาสีแดง เอาไงดีๆ จะวิ่งกลับก็วิ่งไม่ออก

     "ไปอยู่กับเรานะกาน"

     "ไม่!"

     "กรี๊ดดดดดด ทำไม!" 

     "ระ เราอยู่คนละภพกับอีกอย่างอรเป็นผีเราเป็นคน คนกับผีอยู่ด้วยกันไม่ได้"

     "แต่อรเหงา อรไม่มีเพื่อน"

     "อร เราสัญญาว่าเราจะกลับมาที่นี้กลับมาเพื่อมาหาอรมาคุยมาเล่นแบบนี้ แต่อรอย่าไปทำร้ายใครนะ กานสัญญาว่ากานจะเป็นเพื่อนที่ดีของอรจนกว่าอรจะไปเกิดใหม่หรือกานจากโลกนี้ไป"

     "ฮือๆๆ กาน" เราสองคนจับมือกันแทนคำพูดอื่นๆก่อนที่ทุกอย่างจะเริ่มเลื่อนหายไป

     "กานลูก ตื่น" แม่ นี้มันเสียงแม่นี้แล้วแม่อยู่ไหน

     "กานแม่บอกให้ตื่นไงลูกยายรอทานข้าวอยู่นะ"

     "เธอไปเถอะกาน ว่างๆแวะมาหาเรานะแล้วก็อย่าลืมเรานะ" อรค่อยๆหายไปพร้อมกับเสียง

     "อร!!" ผมลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจะเห็นแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมหันไปมองหน้าตาที่เปิดออกอยู่แต่กลับไม่มีบ้านหลังที่ผมเห็นตอนมาครั้งแรก

     "เป็นอะไรเปล่าลูก แม่เรียกตั้งนาน"

     "เปล่าครับ"

หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ฝันหาอรอีกเลย พอปิดเทอมหรือเทศการณ์อะไรผมก็กลับมาที่บ้านยายแต่ผมกลับไม่เห็นอร ไม่เจอแมร่งในฝัน ผมเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ยายฟัง ยายบอกว่าเหมือนสมัยยายอายๅเพียง18มีผู้หญิงชื่ออรมาอยู่ที่บ้านข้างๆแต่เธอตายด้วยโรคอะไรบางอย่างซึ่งยายก็ลืมแล้ว คนในบ้านเลยพากันยายไปอยู่ที่อื่นพ่อของยายเลยซื้อที่ต่อและถอนบ้านหลังนั้นออก

                                              END