เรื่องเล่าสยองผี

          ณ โรงเรียนชื่อดังแห่งในจังหวัดระยอง

     สวัสดีฉันชื่อ แอล เรียนอยู่ชั้นมัธยมปีที่4 เรื่องที่ฉันจะเล่าคือเรื่องจริงที่ผ่านมาได้ไม่นานนัก ใครๆหลายคนต่างก็รู้จักห้องนาฏศิลป์กันอยู่แล้วทุกโรงเรียนย่อมมี ที่นี้ก็เช่นกัน

     ที่นี้จะมีตึกแยกเป็นวิชาของใครของมัน แต่บางวิชาก็อยู่ในตึกเดียวกัน เอาเป้นว่าเรามารู้จักตึกดนตรีกันดีกว่า ตึกนี้มีอยู่3ชั้น ชั้นล่างห้องนาฏศิลป์ ชั้นสองห้องดนตรีไทยและสากล ชั้นสามห้องศิลปะ และสิ่งที่นักเรียนอย่างพวกเราๆจะไม่กล้าเข้าห้องนาฏศิลป์เป็นที่สุด

     วันนั้นฉันจำได้ว่ากำลังเรียนอยู่นาฏศิลป์อยู่ ครูผู้สอนนั่งอยู่โต๊ะหน้าห้อง ห้องทั้งห้องมืดมิตรมีแต่เเสงจากจอโปรเจคเตอร์เท่านั้นที่กำลังส่องแสงสว่าง ทุกอย่างในห้องมีแต่เสียงเพลงรำ เพื่อนในห้องต่างพร้อมเพียงกันเงียบจนแปลกหูแปลกตา ทันใดนั้นก็เห็นผู้หญิงใส่ชุดไทยรำอยู่ในมุมมืดข้างๆหน้าต่าง ฉันก้มหน้าไม่มองอะไรทั้งนั้น เสียงเพลงก็ยังดังต่อไป

     "แอล" ซันที่นั่งอยู่ด้านข้างสกิดตัวฉันเบา

     "มีไรเหรอ"

     "แกเห็นเมื่อที่ฉันเห็นไหม?"

     "เห็นอะไร" ใจคอฉันเริ่มไม่ดี กลัวคำตอบมันจะตรงกับที่ฉันเมื่อกี้

     "มีคนรำอยู่ข้างหน้าต่าง!!!"

     พอจบคำพูดซันก็เริ่มเข้ามานั่งใกล้ๆ ฉันสัมผัสมือซันเบาๆแต่กับรู้สึกถึงความกลัวของเพื่อนออกมา ในใจฉันคิดไว้แล้วว่า ย่าเคยพูดว่าถ้าเห็นผีอย่าทักและอย่ากลัวเพราะมันจะทำให้จิตเราอ่อนและเราก็ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรถึงมาปรากฎตัว เพราะฉะนั้นอย่าทักจะดีที่สุดแต่กลับเพื่อนฉันไม่แน่ใจว่ามันกลัวถึงขั้นไหน ทำไมมันถึงสั่นขนาดนี้

     ฉันหันหน้าไปมองเพื่อนที่เอาแต่ก้มหน้าแล้วตัวสั่นอยู่อย่างนั้น ฉันค่อยๆเอามือออกแต่อยู่ๆฉันกับจับแน่นขึ้นกว่าเก่า ซันค่อยๆหันหน้ามามอง

     "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด"

     ทุกคนในห้องต่างพากันแตกตื่นกับเสียงกรี๊ดของฉัน ครูผู้สอนรีบเปิดไฟห้องอย่างรวดเร็วและนั้นทำให้ทุกคนเห็นใบหน้าที่ซีด ดวงตาที่ดุดันออกมาจากซัน แถมยังมีรอยเส้นเลือดเต็มใบหน้า เพื่อนคนห้องต่างพากันวิ่งออกมาจากห้องยกเว้นฉันที่ยังคงถูกมือของซันจับแขนอยู่

     "ช่วยรำเป็นเพื่อนข้าหน่อย" นี้คือคำพูดที่ออกจากปากซัน

     ครูหลายคนที่กำลังสอนแถวๆตึกดนตรีต่างพากันมารวมตัวอยู่หน้าห้องเพื่อจะช่วยฉันกับเพื่อน เพลงที่ครูเปิดอยู่ก็ยังคงดังอยู่เลื่อยๆไม่จบสักที ซันลุกขึ้นพร้อมรำไปกับเพลงอย่างสวยงาม ไม่นานนักร่างกายฉันเหมือนโดนบังคับให้รำตาม ทุกอย่างดำเนินไปอย่างไม่สิ้นสุดโดยที่ทุกคนยังคงหาวิธีช่วย

     อยู่ๆครูผู้ชายท่านหนึ่งก็ทำท่าทีเป็นรำตามแต่รำตรงไปยังพ่อครูที่อยู่บนหลังตู้แล้วสวดอะไรสักอย่าง ไม่นานนักซันที่กำลังรำอยู่ก็หยุดแล้วหันไปมองครูผู้ชายที่อยู่หน้าตู้

     "มึงจะทำอันใด!!" เสียงดังไปทั่วห้อง

     "พ่อครูโปรดช่วยลูกศิษย์ทั้งสองคนด้วยเถอะ" พอสิ้นเสียงครูผู้ชาย ซันก็กรี๊ดลั่นห้องก่อนจะสลบไป

          พอผ่านเรื่องนี้ไปทางโรงเรียนก็ได้จัดตั้งศาลขึ้นมาใหม่ข้างๆตึก แล้วทุกอย่างก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ฉันไม่รู้ว่าเด็กรุ่นอื่นจะยังเจอผู้หญิงคนนั้นอีกไหม แต่สำหรับฉัน. . . ยังเจอเธอทุกวัน

                                                   THE END