เรื่องเล่าสยองผี

          ณ บ้านวรโชติธนัน

     เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังไปทั่วทั้งบ้าน ผู้คนในบ้านต่างพากันใส่ชุดสีดำเดินกันทั่วแถมข้างนอกผู้คนก็มาจากไหนไม่รู้มารวมกันที่บ้านหลังนี้ จะแปลกก็ตรงร่างหญิงสาวคนหนึ่งที่นอนหลับอยู่ในกล่องไม้ยาวๆและมีดอกไม้ประดับอย่างสวยงาม

     "แอลลูก ได้เวลาไปรับแขกแล้วนะ"

     "ค่ะ"

     ฉันเดินลงมาจากชั้นสองและข้างบันไดเต็มไปด้วยรูปภาพคนในครอบครัว ฉันค่อยๆมองไปทีละรูปก่อนจะมาหยุดที่บันไดขั้นสุดท้าย ฉันเหมือนมีใครเดินผ่านร่างฉันไปยังข้างบนแต่พอหันกลับไปมองกลับไม่มีอะไรมีแต่ลมพัดผ่านเข้ามาจากหน้าต่างเบาๆแล้วก็จ่างหายไป

     ทุกอย่างวันนี้ยังคงวุ่นวายเหมือนสองวันที่ผ่านมาแถมญาติพี่น้องที่อยู่ไกลถึงต่างประเทศก็กลับมาอีกเช่นกัน ทุกย่างก้าวของฉันเหมือนมีบางอย่างกำลังจ้องมองอยู่ทั้งทีทุกวันไม่เคยรู้สึกแบบนี้ แบบที่ขนลุกแปลกๆชอบกล

     "เสียใจด้วยล่ะหลาน ยายไม่คิดว่าอีฟจะจากยายไปก่อน" หญิงยายพูดด้วยความโศกเศร้าเสียใจพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาที่พึ่งไหลรินลงมา

     "พี่ไม่ได้จากไปไหน" ฉันพูดกับหญิงยายเท่านี้แล้วเดินตีตัวออกมา

               14.00 น.

     เวลาบ่ายสองทุกคนต่างพากันเตรียมตัวย้ายตัวเองจากบ้านไปอยู่ที่วัดแทน กล่องไม้ที่ใส่ร่างพี่อีฟก็กำลังจะถูกยกไปยังรถที่มารับ พวกรับใช้ต่างพากันเก็บดอกไม้ที่ตั้งไว้ใส่ไปกับรถที่มารับด้วย ฉันมองไปยังผู้คนที่กำลังวุ่นวายแต่กลับมีสิ่งหนึ่งที่มองไปยังรถที่มารับร่างพี่อีฟ หญิงสูงขาว ผมยาวลอน ดวงตาอ่อนหวาน กับปากที่ซีดขาว คนๆนี้เป็นใครอื่นไม่ได้ถ้าไม่ใช่พี่อีฟ เธอมองร่างตัวเองด้วยสายตาอาลัยอาวอนก่อนที่ลมจะพัดพาเอาวิญญาณของเธอลอยหายไปกับสายลม

     ทุกอย่างวันนี้ผ่านไปด้วยดี จะเหลือก็เพียงแต่จิตใจคนในบ้านที่ต่างไม่ยอมรับการจากไปของเธอ แต่ผิดกับฉัน แันยังคงรู้สึกได้ว่าพี่ยังคงวนเวียนอยู่ภายในบ้านหลังนี้ ยังคงเข้าออกห้องของตัวเองและยังคงนั่งทานข้าวร่วมโต๊ะกับครอบครัว

     คืนวันนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงสีออกแดงนิดๆ ฉันเดินไปปิดผ้าม่านตรงระเบียงแต่ใจมันรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ ยิ่งก้าวไปใกล้เท่าไรหัวใจยิ่งเต้นแรงพร้อมกับอาการหายใจผิดจังหวะ ฉันค่อยเอื้อมมือจะไปจับผ้าม่านแต่แล้วลมจากไหนไม่รู้พัดมาแรงจนผ้าม่านปลิวขึ้นแล้วสิ่งที่ทำให้ฉันเกือบซ็อกคือ พี่อีฟ เธอมาร่างที่น่าเกลียดน่ากลัว ดวงตาที่อ่อนหวานกลับเป็นดวงตาที่ดุร้ายมีรอยเส้นเลือดเต็มไปทั่วลำตัวและใบหน้า ปากที่อมชมพู่กลับกลายเป็นสีออกเขียวๆ เธอเดินเข้ามาภายในห้องนอน ฉันที่นั่งอยู่กับพื้นรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปบนเตียง

     "พี่อีฟ! อย่าเข้ามานะแอลกลัว"

     เธอไม่ได้ฟังในสิ่งที่ฉันพูด ร่างของเธอยังคงใกล้เข้ามาเลื่อยๆและมาหยุดอยู่ตรงข้างเตียง เธอค่อยๆนั่งลงบนเตียงและเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้จนแทบจะเป็นร่างเดียวกัน

     "กลัวเหรอคนดี"

     ฉันรีบพยักหน้าลั่วๆ อยู่ๆพี่อีฟก็ยิ้มอย่างสยองแล้วยกมือมาลูกใบหน้าฉัน ความรู้สึกตอนนี้ฉันอย่างจะกรี๊ดแล้ววิ่งออกจากห้องแต่ความเป็นจริงฉันทำไม่ได้ร่างของฉันอยู่ๆมันก็ขยับตัวไม่ได้ พูดไม่ได้ ฉันรู้สึกกลัวคนที่อยู่ตรงหน้า ไม่ซิ! ร่างที่อยู่ตรงหน้า อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา ฉันจะทำยังไงดิฉันออกไปจากห้องนี้ยังไงดี

     "ไม่ต้องร้องนะน้องของพี่"

     เธอเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาที่ใบหน้า กลิ่นมือของเธอเหม็นเน่าจนจะอ้วก ฉันไม่รู้จะทำไงแล้ว ทำไมพี่ต้องมาหลอกฉันแบบนี้ ยิ่งคิดน้ำตายิ่งไหล

     "บอกว่าอย่าร้องไง!!!!"

     เสียงเธอก้องไปทั่วห้องนอน หลอดไฟที่สว่างอยู่ก็ติดๆดับๆ ลมข้างนอกห้องก็พัดเต็มแรงดั่งว่าโกธรใครมา

     "กูจะเอามึงไปอยู่ด้วย กูจะมึงไปอยู่ด้วย กูจะเอามึงไปอยู่ด้วย 5 5 5 "

     ไม่! ฉันไม่ไปฉันต้องอยู่กับพ่อแม่ฉันต้องอยู่ ฉันไม่มีวันไปกับพี่หรอกและฉันจะไม่เป็นคนแพ้พี่อีกต่อไปในเมื่อตอนมีชีวิตพี่ชนะฉันแล้วทุกอย่างเพราะฉะนั้นตอนนี้ก็ขอชนะพี่

     นะโมพุทธายะ มะพะ ทะนะ ภะ กะ สะ จะ สัพเพทวาปีสาเจวะ อาฬะวะกะทาโยปิยะ ขัคคัง ตาละปัตตัง ทิสวา สัพเพยักขา ปะลายันติ สักกัสสะ วะชิราวุธัง เวสสุวัณณัสสะ คะธาวุธัง อะฬะวะกัสสะ ทุสาวุธัง ยะมะนัสสะ นะยะนาวุธัง อิเมทิสวา สัพเพยักขา ปะลายันติ

     "กรี๊ดดดดดด"

     พอสวดจนจบพี่อีฟก็กรี๊ดลั่นห้องก่อนจะหายไป หลังจากคืนนั้นฉันก็ไม่กล้านอนคนเดียวต้องมีแม่นมหรือรับใช้มานอนเป็นเพื่อน ก่อนนอนฉันจะสวดมนต์ก่อนนอนและอุทิศส่วนกุศลให้พี่อีฟตลอดจนถึงทุกวันนี้

THE END

ปล. บทสวดนี้เป็นบทสวดไล่ผีจริง