หอพักพิศวง

ทุกคนในโรงเรียนรู้กันหมดว่าฉันเตะเด็กใหม่จนสลบ ฉันก็ไม่ได้สนใจอยู่ เจ้าน้องชายตัวแสบมาหาฉันและพูดว่า
"คุณครูซากิเรียกตัวครับ"
"หน่วงไป"
"ครับ"
ฉันรู้ได้เลยว่าเจ้าไซบะคงจะไปบอกคุณซากิแน่ แต่ก็ไม่สนใจอยู่ก็เพื่อว่าฉันรู้ตัวว่าผิด
"ยูกิจัง ได้ยินมาว่าเธอเตะไซบะเหรอ"
"ค่ะ"
"เธอนะ ทำได้ดีมาก"
"ห๊า.."
"เธอหน้าจะเตะหนักๆนะ"
"หมายความว่าอะไรค่ะ"
"พ่อแม่ของเจ้าไซบะเป็นนักธุรกิจใหญ่ ไม่มีเวลาในกับเจ้าไซบะเลย มันเป็นปัญหาใหญ่ของไซบะเพราะไม่มีใครดูแลเลยทำตัวเองดีที่สุดนะ"
ความจริงของเจ้าไซบะก็มีปัญหาเหมือนเรา พอถึงเวลากลับบ้านฉันก็นึกเป็นห่วงเจ้าไซบะขึ้นมา ฉันเลยแอบไปดูอากาศของเจ้าไซบะ ฉันเห็นเจ้าไซบะนั่งร้องไห้อยู่บนเตียง 
"นั่งร้องไห้เหมือนเด็กไปได้ ได้เวลากลับบ้าน"
เจ้าไซบะนั่งเงียบไปนานและไม่พูดอะไร
"ถ้าจะกลับคนเดียวก็เชิญ"
"ทำไมถึงมาหาฉัน"
เจ้าไซบะถามกลับ
"ก็นายเป็นคนของหอพักซากุระไซไง"
ฉันยิ้มให้กับไซบะแบบไม่รู้ตัว เจ้าไซบะยิ้มกับให้ฉัน
"ให้ที่สุดก็กลับมาคืนดีกันได้นะ" เสียงรุ่นพี่นานะ
"เล่นเอาเป็นห่วงก็ทั้งเลย" เสียงรุ่นพี่อากาชิ
"ดีและครับที่ลับมาคืนดีกันได้นะครับ" เสียงยู
"นี่จะกลับหอพักกันไม" เสียงอาจารย์ซากิ
"ครับ,ค่ะ,ครับ"
"ทุกคนนะ เป็นห่วงนายนะ"
"นี่สิ่งนะที่เขาเรียกว่าครอบครัวนะ"