[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

Writer talk
  ในร้าน
  "คุณนายเป็นคนตัดเองเลยหรอคะชุดนี้? สวยมากเลยค่ะ"
  "ขอบคุณนะคะ"
  "ว่าแต่เรื่องงานแต่งนี่จะจัดใหญ่เลยรึเปล่าคะ?"
  "จัดใหญ่เลยสิคะ! งานแต่งลูกสาวคนเดียวของดิฉัน"  ระหว่างที่หญิงวัยกลางคนกำลังคุยกับคนจัดชุดแต่งงานอยู่นั้น ร่างสูงได้แต่นั่งมองร่างบางที่กำลังยืนให้ช่างตัดชุดดูชุดแต่งงานที่แม่ของเธอตัด เขาเหลือบไปเจอกับหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง ข่าวหน้าหนึ่งนั้นเป็นรูปของเขาและร่างบาง ซึ่งเขาก็รู้ทันทีว่าข่าวนี้คืิอตอนที่เขาและเธอออกมาแถลงข่าวเรื่องงานแต่งแน่นอน เขากลอกตาก่อนจะถอนหายใจแล้วจับขมับ
  "พี่คาคาชิ เป็นอะไรรึเปล่า?"
  "แค่เรื่ิองอุจิวะกับตระกูลฉันน่ะ ฉันคิดว่าถ้ายังเคลียร์เรื่องนี้ไม่จบฉันคงไม่มีความสุขแน่ๆ"
  "นั่นมันใช้คำว่าแค่ไม่ได้หรอกนะคะ เรื่องถึงขนาดนี้น่ะ"
  "เธอไม่ต้องพลอยเครียดไปด้วยหรอกมันไม่มีอะไร เรื่ิองนี้ผปฉันเชื่อว่าฉันเคลียร์มันได้"
  "ดีแล้วค่ะ ไปดูชุดของพี่ดีกว่านะ"
  "ฉันดูไม่เป็น"
  "ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวช่างตัดชุดเขาดูให้โซนผู้ชายอยู่ฝั่งนู้นไปดูเร็ว"
  "อ้ะ!" เธอผลักร่างสูงไปบูธผู้ชายแล้วช่างตัดเย็บก็พาเขาไปดูชุด
  "คุณซากุระนี่ดูสวยมากเลยนะคะ ว่าแต่คุณเรียนจบแล้วหรอคะ?"
  "จบแล้วค่ะ แต่ก็อยากเรียนต่อด้วย"
  "จบเร็วขนาดนี้เรื่องของลูกคงเร็วตามไปด้วยแน่ๆเลย 555"
  "ล้อเล่นอะไรกันคะเนี่ย เขินนะคะ(-///-)"
  "ไม่ล้อก็ได้ค่ะ ตรงเอวเอาเข้าไปหน่อยดีมั้ยคะ?"
  "ก็ดีค่ะรู้สึกว่ามันหลวมนิดหน่อย"
  "โอเคค่ะ"  หลังจากการพูดคุยและการเก็บรายละเอียดของชุดได้ผ่านไปอย่างราบรื่นทั้งสองก็มาพบกันอีกครั้งในชุดของเจ้าบ่าวและเจ้าสาว ทั้งคู่ยังคงเขินอายเหมือนเดิม ร่างสูงที่ออกมาพร้อมกับสูทสีขาวสะอาดตา ผมที่ถูกเซ็ตให้เข้าที่กับทรงปกติที่เขาชอบทำมันเข้ากับชุดที่เขาใส่
  "นี่ๆทั้งคู่เลิกอายกันได้แล้วนะ จะได้ถ่ายรูปแล้วกลับบ้านไปนอนให้เต็มอิ่มพรุ่งนี้ก็ต้องถ่ายพรีเว็ดดิ้งนะ"
  หลังจากถ่ายรูปแบบจำลอง รูปที่ออกมานั้นสวยทุกรูปทั้งคู่ต่างดูรูปไปพร้อมๆกัน ร่างสูงขยับหน้ามาใกล้ๆแล้วคุยกับเธอ ความบังเอิญที่ทำให้เธอและเขาต้องหันหน้าพร้อมกัน ทั้งคู่สบตากันเหมือนเวลาถูกหยุดเอาไว้ไม่ให้เดินต่อ ตาสีเขียวมรกตจ้องไปที่ตาสีนิลมืดสนิทลึกลับน่าค้นหา ส่วนตาอีกข้างที่ปิดทนาการไม่มีวันเปิดให้เธอเห็น ทำให้เธอรู้สึกอยากค้นหามากกว่าเดิม มือที่อ่อนนุ้มของร่างบางเริ่มลูบที่ใบหน้าของร่างสูงไล่ไปที่ตาข้างซ้ายที่มีแผลเป็นและถูกปิดตายไม่ให้เธอได้เห็น ร่างสูงยังคงอยู่ในภาพลวงตาเขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรถึงได้อยู่นิ่งๆให้เธอลูบหน้าของตัวเองไปเลื่อยๆ เขาดึงสติกลับมาแล้วใช้มือจับมือของร่างบางที่กำลังล่วงเกินเขาในเวลาเผลอ ทำให้ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย
  "เป็นอะไร?"
  "เปล่า...ฉันอยากเห็นตาข้างซ้ายของพี่น่ะ"
  "ถ้าเธอเห็นเธออาจจะเห็นอดีตของเธอเองและอดีตของคนต่างๆที่มองตาซ้ายของฉัน รวมถึงตัวฉันด้วย"
  "....." ร่างบางไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้าในสิ่งที่พูด สติของเธอเหมือนหลุดไปเพราะใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา
  "เธออยากรู้ความจริงของลูกตาข้างนี้มากเลยงั้นหรอ?"  "อ่ะ!...คือ..ฉัน ฉันล่วงเกินความรู้สึกของพีี่มากเกินไปแล้ว ฉันขอโทษนะ"
  "ซากุระ..." ร่างสูงก้มหน้าและพูดชื่อของเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะจับข้อมือของเธอแล้วลืมตาซ้ายขึ้นมา
  "ห๊ะ!.." ซากุระตกใจกับตาซ้ายของคาคาชิสายตาอันแสนเศร้า ตาสีแดงที่น่ากลัวในสายตาของคนอื่น สำหรับเธอมันแค่สายตาที่มีความรู้สึกมากมาย ความน่ากลัวมันเป็นแค่เปลือกนอก
(ตอนนี้ซากุระเป็นบุคคลที่3ที่เห็นอดีตทั้งหมดที่คาคาชิผ่านมาทั้งหมด ตัวหนังสือสีดำคือซากุระในโลกปัจจุบันพูดนะคะ :writer)
 
  อดีตของคาคาชิ
  ปั้ง!!!
  "....!!!..." ชุดสีขาวที่เธอใส่มันแปดเปลื้อนไปด้วยเลือด!!  "ซะ..ซากุระ! ซากุระได้ยินฉันมั้ย!?"ผมกอดร่างของเธอไว้แน่น ผมไม่คิดด้วยซ้ำว่าเธอจะทำอย่างนี้  "อึก!" เธอสำลักเลือดที่กำลังไหลออกจากปาก  "ซะ..ซากุระ?!.....มะ..ไม่จริง.." ซาสึเกะที่ยืนถือปืนก็ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ตกใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป  "ซาสึเกะ!!! ฉันจะ...ฆ่านาย!" ผมมองไปที่ซาสึเกะตาข้างซ้ายที่เป็นเนตร ก็เปลี่ยนเป็นเนตรที่ผมไม่เคยใช้มาก่อน"ลูกตานั่นจะทำอะไรฉันได้?""ทำให้ฉันฆ่านายได้ง่ายยังไงล่ะ!!!" จากนั้นผมก็วิ่งไปต่อยหน้าของไอซาสึเกะแต่ว่า...
  ปร่อก!
 
  "หลบไป!!" อิทาจิโผล่มาจากซอกไหนก็ไม่รู้โผล่มาบังหมัดที่จะถึงหน้าซาสึเกะด้วยมือข้างเดียว!
  "อิทาจิ!"
  "ถ้าอยากรอดจากคู่แข่งอย่างฮาตาเคะล่ะก็..หนีไปซะ!!"
  "....."
  "นี่เป็นแผนของนายทั้งหมด! อิทาจิ!!" ผมมองไปนัยตาของอิทาจิผมเห็นอดีตที่มันทำมาทั้งหมดแล้วก็รู้ด้วยว่ามันรักซากุระ
  "แต่ฉันบอกเลยว่าฉันไม่ได้ให้มันยิงซากุระ!"
  "นายก็รักเธอแล้วทำไมถึงปล่อยให้มันทำ!!"
  "ฉันรักซากุระแต่เธอไม่ได้ให้หัวใจกับฉัน! เธอให้หัวใจนายทั้งหมด! ทางที่ดีนายควรพาเธอไปโรงพยาบาลไม่ใช่ไปตามไอซาสึเกะ!!"
  "โธ่เว่ย!!! ฉันจะลากทั้งพี่ทั้งน้องเข้าคุกให้หมดเลย!!"
  "....พาเธอไปซะ"
  "พี่อิทาจิเป็นคนคิดแผนทั้งหมด..." ภาพที่เธอเห็นเริ่มบิดเบี้ยวแล้วโผล่ไปที่โรงพยาบาล
  "ซากุระ! เธออย่าเพิ่งไปจากฉันนะ! เธอจะต้องอยู่กับฉัน"
  "ฉัน..ขะ...ขอโทษ.." เธอพูดขึ้นพร้อมกับน้ำตาแล้วก็สลบไป
  "เธอไม่ผิดอะไรซากุระ..คนที่ผิดคือฉัน ฉันเองที่ปล่อยให้เธอเป็นอย่างนี้" น้ำตาของผมก็ไหลตลอดทางที่พาเธอไปโรงพยาบาล
  ห้องฉุกเฉิน
 
1ชั่วโมงผ่านไป
 
  ผมเดินไปเดินมาที่หน้าห้องฉุกเฉินตลอดหนึ่งชั่วโมง น้ำตาก็ไหลตลอดเวลาไม่รู้ว่าเธอจะรอดหรือไม่รอด
  "พี่คาคาชิ..."
  "รุ่นพี่คาคาชิ..."  "ซากุระเป็นยังไงบ้าง?..." ผมหันมาถามชิซุยทันทีที่ออกมา
  "โอกาสรอดมีแค่50%เท่านั้นครับ" ไม่จริง..เธออาจจะตายได้งั้นหรอ?! "....ละ..แล้ว...ตอนนี้ล่ะ?" เสียงที่พูดออกมามันมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลมามากขึ้นเรื่อยๆ
  "คงต้องนอนพักทั้งเดือนเลยล่ะไม่แน่อาจจะต้องเข้าห้องICUเพราะเสียเลือดไปเยอะมากแล้วตัวของซากุระก็ยังเป็นคนตัวเล็กอีกด้วยโอกาสที่เธอจะไป มีสูงด้วย"
  "ฉันผิดเองที่ไม่ดูแลเธอต่อ ถ้าฉัน..." ความผิดเกิดที่ผมทั้งหมด...ผม...ไม่ควรให้เธอมาเจอเรื่องอย่างนี้
  "รุ่นพี่ยังไม่อยากเล่าให้ผมฟังก็เอาไว้ทีหลังละกันผมขอตัวก่อนนะครับ"
  "อะ...อืม..."
ตืด~~
 
  "ฮัลโหลครับ.." แม่ของซากุระโทรมา ผมควรตอบไปว่าอะไรดี...
(ซากุระเป็นยังไงบ้างคาคาชิ!!)
  "....เธอ..."
(บอกแม่มาสิ!)
  "เธอมีสิทธิ์ที่จะตายได้ครับ ซึ่งโอกาสรอดก็50%"
(ไม่จริง!!)
  "ผมดูแลเธอไม่ดีเอง เชิญคุณด่าว่าผมมาเถอะครับ.. ผมจะไม่โกรธเด็ดขาด"
(ฮึด!...คาคาชิไม่ผิดเลย แม่เข้าใจแต่ตอนนี้แม่ขอทำใจก่อนนะ) เสียงแม่ของเธอพูดปนสะอื้นจนฟังไม่รู้เรื่อง
  "ครับ..." ลูกสาวคนเดียวถูกยิงจะเป็นหรือตายยังไงใครๆก็เป็นห่วงกันทั้งนั้น
  "คาคาชิ?"
  "พะ..พ่อ!?"
  "ซากุระล่ะ?"
  "คือ..."
  "เธอยังไม่ตายฉันรู้ ลูกทำดีแล้ว"
  "ผมมันแย่!! อย่างที่พ่อพูดไว้เลยว่าถ้าผมดูแลเธอไม่ได้ทุกอย่างก็จะไม่ได้เหมือนกัน"
  "พี่ไม่ได้แย่อย่างที่พี่พูดสักนิด พี่ดีทุกอย่างที่พี่เป็น..."
  "แกทำดีแล้ว โอกาสรอดของเธอถึงจะมีแค่50แต่แกเองก็ต้องรอซากุระหายดีก่อนถึงจะไปเอาผิดซาสึเกะมันได้"
  "ครับ..."
  "มา พ่อจะให้ลูกกอดได้แค่คราวนี้เท่านั้น"
  "ขอบคุณครับ...ถ้าเธอไม่รอดผมคง...อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ"
  "พ่อเข้าใจ พ่อก็ผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้ว"
  "ผมไม่ควรไปรู้จักกับเธอเลยมันทำให้เธอเป็นแบบนี้"
  "เลิกตัดพ้อตัวเองแล้วหันมาทำตามหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดแล้วอยู่ข้างๆเธอไว้ในวินาทีสุดท้ายซะ"
  "....."
  "ไปเถอะ เข้าไปหาเธอรึยัง?"
  "ยังครับ"
  "รีบเข้าไปสิจะรออะไร"
  "ผมว่ามัน...."
  "เอาเถอะ คิดถึงเธอมากไม่ใช่หรอ ซากุระหายไปสองอาทิตย์ทำให้แกต้องนอนไม่หลับข้าวไม่กิน ออกกำลังกายเหมือนคนบ้า?"
  "...."
  "ไปอยู่ข้างๆเธอเผื่อจะได้หายคิดถึง"
  "...."
 
  ปัจจุบัน...
 
  "ฮึด! อึก!!"
  "พี่คาคาชิ!"
  "เธอเจตนาให้เห็นอดีตที่ฉันต้องจำไปตลอดชีวิต เธอเห็นอะไรบ้าง?...อึก!"
  "ฉันเห็น..ฉันเห็นทุกอย่างแล้วตอนนี้พี่ไปโรงพยาบาลก่อนเร็ว"
  "ไม่ต้องๆ "
  "แต่ว่า!"
  "ฉันโอเคแล้ว"
  "น้ำตาของพี่น่ะอย่าให้ฉันเห็นนะ มันล้ำค่าเกินไปที่ฉันจะเห็นมัน" เธอกอดร่างสูงน้ำตาที่มีความรู้สึกว่างเปล่าก็ล่วงพรู
  "ขอบคุณนะ" เธอค่อยๆคลายอ้อมกอด แล้วจับที่ใบหน้าของร่างสูงอีกครั้ง มือลูบไปที่ใบหน้าของเขาอีกครั้ง
  "ลืมตาสิคะ ครั้งนี้ฉันไม่นึกถึงอดีตแล้ว ฉันแค่อยากเห็นตาทั้งสองข้างของพี่"
  "...." คาคาชิลืมตาทั้งสองข้างตามคำขอของซากุระ
  "ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครกลัวลูกตานี่อีกแล้วนะคะ"
  "คนที่ไม่กลัวลูกตานี้มีแค่เธอจริงๆสินะ"
  "คนที่ไม่กลัวลูกตานี่ อาจเป็นสัญญาณบอกว่าเธอคือคู่ชีวิตของนายก็ได้นะคาคาชิ"
  "เพ้อเจ้อน่ะโอบิโตะ ฉันมองใครก็มีแต่คนกลัว"
  "แสดงว่ายังไม่มีคนที่ใช่ไง ดูฉันซะก่อนรินไม่กลัวลูกตานี่"
  "ถ้าฉันกลัวลูกตานี่จริงๆ ฉันคงไม่อยู่ข้างๆพี่หรอก"
  "ขอบคุณ..ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้ฉันมาเจอเธอ"
  "คำว่ารักฉันคงให้พี่คาคาชิจริงๆสินะ"
  "มาอ่านตำนานรักสามเส้าของนางพญาบุปผาดีกว่า"
  "เรื่องมันเป็นไงวะ?"
  "นางเอกในเรื่องคือ นางพญาบุปผา ส่วนคนที่รักนางพญาบุปผาก็มี พญามัจจุราชกับเทวามหาบุรุษ"
  "เห้ยๆ น่าอ่านว่ะ"
  "เรื่องย่อนะ ครั้งหนึ่งในชีวิตของนางพญาบุปผาเคยรักกับพญามัจจุราชมาก่อน ด้วยความรักต้องห้ามของพญามัจจุราชทำให้ต้องลาจากนางพญาบุปผาและนางก็ขอสาบานกับตัวเองว่าถ้าจะรักกับชายใดชายผู้นั้นจะต้องมีสิ่งที่นางพูดไว้ดังนี้ 1รักนางเหมือนที่รักตน 2ชายผู้นั้นจะต้องมีเคาระห์1อย่าง"
  "น่าสงสาร~"
  "เมื่อเวลาผ่านไปเวลา1,000ปี อีกครั้งที่ทำให้เธอต้องมาเจอกับความรักนั่นก็คือเทวามหาบุรุษ เขาทั้งมีเมตตาและมีความรักที่มิอาจมอบให้ใครได้เพราะเขาเองก็สาบานกับตัวเองว่าจะมอบให้กับคนที่ถูกพยากรณ์โดยพ่อของเขา จนมาพบกับนางนางพญาบุปผาทำให้เขาต้องอ่อนข้อให้กับนาง~"
  "โหย~"
  "เทวามหบุรุษมีทุกอย่างที่นางพูดไว้เมื่อ1,000ปีก่อน สุดท้ายนางก็ต้องมอบหัวใจให้เทวามหาบุรุษ! อร้าย!! ฟิน~"
  "ความรู้สึกเหมืิอนซากุระ"
  "อกหักแล้วมีใหม่...ฉันคงไม่มี"
  "มีดิแก แกเปรียบเหมือนนางพญาบุปผานะ ส่วนซาสึเกะเป็นพญามัจจุราชไง ส่วนเทวามหาบุรุษก็~...อาจารย์คาคาชิ!"
  "อีบ้า!"
 
  "เธอให้หัวใจกับฉันงั้นหรอ?"
  "! พี่ขโมยมันไปต่างหาก!"
  "ฉันเปล่าขโมย กลับบ้านกันเถอะ"
  "ค่ะ"
 
Writer เอาสั้นๆนะ หมักมานาน~