[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

 
Sakura talk
  วันถัดมา
  15:20
  "ระหว่างที่นั่งทำงานที่บ้านอยู่ฉันก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่น เสียงเรียกเข้าจากยัยหมูอิโนะ
  ตืด~~~~~
  "ฮัลโหล? มีอะไรยัยหมู?"
(ไปลองชุดได้แล้ว!!! อีกอาทิตย์นึงแกก็ต้องไปดูการ์ดอีกงานแต่งแกอีกไหนจะงะ-!)
  "รู้แล้วน่า! งานแต่งใครกันแน่ห้ะ?!"
(ของแกนั่นแหละย่ะ! แต่ฉันอยากให้แกเป็นเจ้าที่สมบรูณ์แบบนะ)
  "แล้วเจอกันที่ไหนล่ะ?"
(ที่บ้านแกนั่นแหละ)
  "ที่บ้านฉัน? เดี๋ยวนะไปลองชุด...ที่บ้านฉัน?" ห้ะ?ได้ไง?!
(ใช่! เจอกันที่บ้านนะยะ)
  "เดี๋ยวๆๆ!!" เอ้ย!ได้ยินเสียงของฉันบ้างมั้ยยะ!
(......) วางไปซะดื้อๆ?
  "พี่คาคาชิ ฉันขอวานอะไรหน่อยได้มั้ยคะ?"
  "อะไรล่ะครับ?" เขาตอบฉันแต่ยังจ้องกับเอกสารงานต่างๆต่อไป
  "ช่วยไปส่งที่บ้านของแม่ฉันหน่อยสิ ฉันมีเรื่องต้องไปคุยกับท่านน่ะ คงต้องพักที่นั่นประมาณอาทิตย์นึง"
  "เตรียมของรึยังล่ะ?"เขาถามฉันพลางหยิบหนังสือเล่มหนึ่งอ่านควบคู่ไปด้วย
  "เตรียมแล้วค่ะ ถ้าพี่ยุ่งฉันก็จะเรียกแท็กซี่เอาก็ได้นะ?"
  "ไม่ต้องๆ ฉันแค่...."
  "แค่? แค่ยุ่ง?"
  "เฮ่อ~ ขอโทษด้วยนะที่ต้องตอบเธอแบบเลี่ยงไม่ได้จริงๆ ฉันพยายามเคลียงานทั้งหมดอยู่น่ะ หลังจากที่เธอนำฉันไปถึง10% หายนะก็ตามมาเป็นสิบ" (-_-#) ความจริงก็เป็นเพราะเขาต่างหากที่ทำให้ฉันนำเขาได้ ทำตัวเอง
  "งั้นฉันเรียกแท็กซี่นะ"
  "เดี๋ยว~ เธอจะไปทั้งทีฉันก็จะไปส่ง"
  "แต่งานพี่เยอะมากเลยนะ"
  "งั้นรีบๆไปไงฉันจะกลับมาทำงานเร็วๆ"
  "เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ฉันไม่ได้เจอพี่ตั้งอาทิตย์นึงแหนะ"
  "ฉันคงคิดเธอทุกวันล่ะไม่ต้องห่วงฉันหรอกนะ เธออยู่ที่นั่นกินข้าวให้ครบมื้อนะ อยากกลับตอนไหนก็โทรมาบอกนะครับ"
  "ค่ะ" ฉันกอดเขาแล้วน้ำตาน้อยๆก็ไหลออกมา
  "อ้าว! จะร้องไห้ทำไมเนี่ย? ไม่ต้องร้องๆ เราห่างกันแต่หัวใจของเราไม่เคยห่างกันนะ จำคำนี้ไว้ให้ดีๆ (^_^)"
  "ค่ะ ขอบคุณนะคะ เรื่องบริษัทฉันฝากคุณพี่ชิสึเนะทำนะคะ"
  "โอเคๆ ไปกันเถอะ"

  ณ บ้านของซากุระ
  "ขอบคุณพี่มากๆเลยนะ ที่มาส่ง"
  "แม่เธออยู่ที่ไหนล่ะ"
  "พวกเขามากันแล้ว! เอาไปเก็บเร็วเข้า!! "
  "ฮินาตะถือผ้าไป อิโนะกับเทมาริเอาจักรไปไว้ที่ห้องของน้าเท็นๆช่วยเคลียของเร็ว!"
  "? มีอะไรกัน?"
  "ไม่มี่! เข้าไปนั่งก่อนสิ คาคาชิเป็นยังไงบ้างล่ะ"
  "ทุกอย่างดีครับ งานเข้ามาเรื่อยๆเลยล่ะครับ"พี่คาคาชิกับแม่ก็คุยเรื่องอื่นต่อไป ฉันเข้ามาในตัวบ้านแล้วสำรวจบ้าน ทุกอย่างเหมือนเดิมแต่ยกเว้นห้องทำงานของแม่ แปลกที่ว่าทำไมทุกอย่างถึงโล่งและสะอาดจากพื้นไม้ธรรมดากลายเป็นพื้นกระเบื้องสีขาว
  "เอาเป็นว่าแม่ถือเข้าไปเองดีกว่านะ"
  "ไม่เป็นไรครับ ตัวเล็ก..เอ่อ...ซากุระไม่ได้เอาของมาทั้งหมดครับ มันไม่ค่อยหนักเท่าไหร่"
  "ไม่เป็นไรหรอกจ้ะเดี๋ยวแม่ถือเอง งานเราเองก็เยอะหนิไปเถอะๆ"
  "คะ..ครับๆ ฝากบอกซากุระด้วยนะครับว่า..ให้โทรมาหาบ้าง"
  "จ้าๆ โชคดีนะว่าที่ลูกเขย!" ฉันหันไปมองแม่ที่กำลังโบกมืออยู่
 
...
 
ฟิ้ว!!
  "ว้าย-!" อยู่ๆก็มีคนวิ่งเข้ามาเอามืออุดปากฉัน
  "พวกฉันเองๆ อย่ากรี้ดๆ!"
  "อื้อ!"
  "เกือบเห็นแล้วไงล่ะ!"
  "ทำไมต้องลักพาตัวฉัน?"
  "เพราะฉันไม่อยากให้คาคาชิเห็นชุดเจ้าสาวยังไงล่ะ! ตอนนี้เหลือแค่วัดตัวแกแล้วก็เย็บเก็บลายละเอียด" เท็นๆบอก
  "ฉันเลยขอให้แกมาที่บ้านเพราะวัดตัวแกด้วยเพื่อไม่ให้เป็นข้อผิดพลาดในงาน"
  "ยังนั้นเองหรอ?~" ฉันกลอกตาแล้วตอบไปกวนๆ
  "งานแต่งแกขอให้หวานเช้ายันขึ้นวันต่อไปเลย"
  "...."
  "อ้าว? ปกติต้องว่าไม่ใช่หรอวะ? ทำไมเงียบเฉย"
  "ฉันกังวลว่าอนาคตฉันจะไปรอดรึเปล่า"
  "รอดแน่ๆ อย่ากังวลกับเรื่องอนาคตสิมันจะบิดเบือนเพราะแกคิดนี่แหละ"
  "นี่ๆสาวๆมาช่วยแม่วัดตัวคุณนายฮาตาเคะหน่อยเร็ว"
  "คุณนาย? ฮาตาเคะ? อ๋อ~ ค่ะ!"
  "แม่! หนูยังไม่แต่งานสักหน่อย!"
  "เดี๋ยวก็แต่งอย่าบ่นเลยซากุระ"
  "เฮ่อ~"
 
Kakashi talk
  15:50
  "พ่อครับ"
  "มีอะไรหรอ?"
  "ผมแค่อยากรู้ว่าฝ่ายอุจิวะจะมีงานแต่งวันไหน"
  "ต้นเดือนเหมือนเรานี่แหละแต่ดูแล้วน่าจะจัดทีหลังเรา2วัน"
  'ถ้าเป็นอย่างนั้นงานแต่งของเราก็คง....'
  "มีอะไรรึเปล่า?"
  "เอ่อ...ผมคิดว่างานแต่งของเราควรเชิญอุจิวะมาด้วยจะได้ไม่เสียหน้าวงตระกูลน่ะครับ"
  "งั้นก็ดี"
  'ถ้าเป็นไปได้ อย่างน้อยก็คงต้องมีล่มกันแน่ๆ!"
ครืด~ครืด~
  "ซากุระ?... ฮัลโหล?" โทรมาทำไม?
(พี่คาคาชิ! นี่ฉันเองนะ! อิโนะๆ พี่มาที่บ้านยัยซากุระอีกทีได้มั้ย! โอ้ย! จะกัดมือทำไมล่ะยัยเถิก! รีบๆมาเลยนะคะ!- - -)
  ".....อะไรของยัยนี่? ไปๆกลับๆอยู่นั่นแหละ?!"
  "จะไปไหนอีกหรอคะ?"
  "เอ่อ...ไป..ไปเอาของที่บริษัทน่ะครับ แฮ่ๆ"(^_^||) คงต้องโกหกป้าเป็นครั้งที่2แล้วสินะ
  "อย่ากลับมาช้านะคะ"
 
  ณ บ้านของซากุระ
  "คาคาชิมาพอดีเลยเข้ามาก่อนสิลูก" หลังจากที่ลงจากรถได้ไม่นาน คุณแม่ก็ลากผมไปที่ห้องรับแขกพร้อมจับผมนั่ง
  "อ่ะ?! มีอะไรหรอครับ?" ยังไม่พอท่านยังเอามือมาปิดตาผมอีกต่างหาก
  "ลงมาสิ! จะช้าทำไม?!"
  "ช่วยอธิบายให้ผมฟังหน่อยได้มั้ยว่ามัน-"
  "....."
  "!! ซะ..ซากุระ..นี่เธอ.." ผมตกใจกับชุดดสีขาวที่รัดรูปช่วงบนส่วนช่วงร่างเป็นผ้าที่ดูแล้วมันบางเบาถึงกับขั้นทำให้มันพองฟูขึ้น ผมของเธอที่มสีีชมพูถูกมัดรวบเก็บเอาไว้อย่างหลวมๆ  "เขาจับฉันใส่ชุดนี้อ่ะ!"เธอทำแก้มป่องให้ผมเพื่อเป็นการฟ้องว่าเธอถูกหลอกให้มาที่นี่แล้วถูกจับตัว
  "สวย สวยมากๆเลยล่ะ" ผมพูดออกไปเพราะลืมตัว
  "เห? พี่พูดจริงๆหรอ?"
  "จริงสิ สวยมากกว่าตอนไหนๆเลยล่ะ"
  "หึ้ย! เขิน!(>////<)"
  "ทำเป็นกระดี๊กระด๊า!"
  "ได้ยินนะยะ!"
  "ช่างเหอะ นี่ถ้าอาจารย์ เอ้ย! คุณคาคาชิอยากเห็นสวยๆอย่างนี้อีกคงไม่มีแล้วล่ะ"
  "?"
  "เพราะว่าจะมีสวยมากกว่านี้อีกน่ะสิ!"
  "สำหรับซากุระน่ะก็สวยธรรมชาติอยู่แล้วล่ะ ไม่เห็นต้องแต่งอะไรเลย" ผมให้ความเห็นที่เป็นความจริงให้อิโนะที่กำลังยืนดูผลงานของตัวเอง
  "ถ้าคนมันสวยใส่อะไรก็สวยทุกครั้งที่ใส่นั้นแหละค่ะ" เท็นๆก็ออกความเห็น
  "นี่คาคาชิแต่งงานคราวนี้แขกคงมาทั้งประเทศเลยล่ะ"
  "ถ้าขนาดนั้นผมคงต้องทำงานหนักกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าเลยล่ะครับ"
  "หึๆๆ อยากเห็นซากุระสวยเราเองก็ต้องหล่อด้วยเข้าใจมั้ยไม่ใช่เอาแต่ทำงานหาเงินเพื่อเอาใจแม่ยายกับพ่อตานะ"
  "เอิ่ม...คะ..ครับ" รู้สึกอายจังแฮะ
  "555 ไปดูชุดของตัวเองรึยังล่ะ?"
  "ยังเลยครับ ไม่มีเวลาเลย"
  "งั้นก็ไปดูเลยสิไปถ่ายรูปด้วย พรุ่งนี้เช้าทั้งสองคนต้องไปลางานหนึ่งวัน ไปถ่ายพรีเวดดิ้งด้วยกันทั้งคู่"
  "ถ่ายเลยหรอคะ? ไม่เร็วไปหรอ?"
  "รงเร็วอะไรล่ะ? อาทิตย์หน้าอาทิตย์สุดท้ายแล้วนะ ไหนต้องไปจองสถานที่รวมถึงการ์ดแต่งงาน แล้วก็การเตรียมพร้อมอีกนะลูก"
  "เชื่อก็ได้ค่ะว่ามันไม่เร็วเกินไป(-_-#)"
  "ไปๆๆ เร็วๆ"
  "แม่คะแล้วจะให้หนูใส่ชุดนี้ไปหรอคะ?"
  "ไปทั้งอย่างนี้นี่แหละ ไปเร็ว!"
  ระหว่างที่อยู่ในรถ ซากุระก็นั่งเล่นโทรศัพท์ของเธอเปิดเฟสบุ๊คแล้วไปที่ฟีดข่าว เธอเลื่อนไปเรื่อยๆก่อนจะสะดุดกับข่าวหนึ่ง เป็นข่าวที่เธอแถลงเรื่องงานแต่ง
  "เป็นอะไรรึเปล่า?"
  "เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร" 
  "งั้นก็แล้วไป อย่าเครียดนะไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร"
  "ค่ะ ฉันไม่เครียดหรอกฉันกลับดีใจด้วยซ้ำไปที่ข่าวออกมา"
  "หืม? เป็นไปได้ไง?"
  "ก็เพราะฉันจะได้แต่งงานกับคนที่ฉันรักยังไงล่ะ" เธอเขยิบมานั่งใกล้ๆผมแล้วกอดที่แขนพร้อมเอาแก้มมาถูไปถูมา
  "หึๆ ฉันเองก็ดีใจ"ผมเอามืออีกข้างจับมือของเธอเอาไว้ ผิวเนียนละเอียด มีกลิ่นหอมที่ติดตัวเป็นเอกลักษณ์นั้น มันทำให้ผมติดเธอมากขนาดไหน
  ฟอด~
  ผมหอมแก้มเธอเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เพราะเวลาที่มีให้กันมันลดลงเรื่อยๆ
  "นี่คิดว่าทำได้คนเดียวงั้นหรอ?"
  "นานๆทีได้อยู่กับเธอแบบใกล้ๆอย่างนี้นี่หน่า"
  "ฉันว่าเราก็อยู่บ้านเดียวกันนะ?"
  "เธอก็รู้ว่าฉันมีติดประชุมทุกครั้งก่อนกลับบ้านเกือบทุกวัน"
  "พี่ก็นอนกอดฉันทุกวันหนิ?"
  "พูดอะไรของเธอ?"(-//-!) มันใช่เรื่องที่ควรพูดต่อหน้าคนอื่นมั้ย!
  "อย่ามาเนียน~" ไม่ได้เนียนแต่อาย เข้าใจมั้ยเนี่ย?(-///-)
  "ฉันอายต่างหากล่ะ!"
  "ห้ะ? อาย? 555!"
  "อ้าวๆ เลิกอายเลิกขำกันได้แล้ว ถึงแล้วนะจ๊ะ บ่าวสาว"
 
Writer ไรท์ว่าไรท์จะแต่งเกินตอนที่50แน่เลย เปล่าหรอกมันแค่ยาว ความจริงเริ่มเรื่องต้องตอนที่4 ส่วนตอนที่1-2ทำให้รู้ว่า2คนนั้นเขาเลิกกันแล้วก็เป็นตอนแถมให้คู่เท็นๆกับเนจินะ ฝากติดตามเรื่องอื่นๆที่กำลังตามมานะจ๊ะเตรียมไว้หลายเรื่องอยู่~ ไปตามอ่านได้(จะค่อยๆทยอยลง) ไปละจ้า~