[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

 

Ino talk

  13:53

  หลังจากเห็นฉากเลิฟซีนไป พวกฉันก็ออกมาทำใจ

  "พวกแก...ฉันว่ามันใช่เลยอ่ะ!!"ฉันพูดกับเพื่อนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่

  "อยู่แล้วแหละแก เห็น2ตาขนาดนี้!!"เทมาริวางหนังสือไว้ที่ตักก่อนจะพูด

  "ทำไม? ทำไมฉันไม่มีแบบคู่นี้บ้างอ่ะ?!!!"เท็นๆที่นั่งเหม่อลอยอยู่ก็เริ่มอิจฉา

  ".....แต่ว่า....มันจะดีหรอคะที่นั่งอ่านหนังสือข้างนอกแบบนี้?"

  "ไม่รู้อ่ะ แต่รู้อย่างเดียวคือไม่อยากไปขัด"

  "นั่นน่ะสิ...เท็นๆ..เท็นๆ!!!"

  "อะไร? ฉันฟังอยู่...."

  "เป็นอะไรเนี่ยนั่งเหม่อตั้งนาน"

  "แค่สงสัยว่า ฉันคบแฟนก่อนใครแต่ทำไมไม่มีจูบแรกกับเขาบ้าง!!!!"

  "โอ้ย~ เรื่องแค่นี้ทำเป็นอิจฉาเนอะ!"

  "ก็มันอิจนี่หน่า!!! โห้ย!!!~"

  "ใจเย็นๆ เรื่องที่พวกเราคิดคือเรื่องไอซาสึเกะนะ"

  "ลืมไปเลยนะเนี่ย!?..."

  "แถมอย่างนะคะ พรุ่งนี้สอบ..."

  "......."ทุกคนเงียบกับสิ่งที่ฮินาตะพูด แต่มันใช่!!!! ที่ว่ามันมีสอบ!!!

  "อ่านหนังสือสิ!!!!"ทุกคนมองหน้าแล้วพูดกันด้วยท่าทีโกรธฝ่ายตรงข้ามที่มองกันแล้วหยิบหนังสืิอมาอ่านต่อ

  "นี่! จะนั่งข้างนอกกันอีกนานมั้ย?"ซากุระโผล่หัวออกมาจากประตูแล้วถาม

  "ไม่อ่ะ ไม่อยากขัดความสวีทของแก!!!"เท็นๆมองซากุระด้วยความอิจฉาก่อนจะพูด

  "ก็ว่าอย่างนั้นแหละเท็นๆ"ฉันก็เสริมให้เท็นๆด้วย หวานน้ำตาลเรียกพี่

  "...ชะ..ใช่! ก็มันหมา...เอ้ย!!!! มันหวานจนฉันเอียนอ่ะแก!"เทมาริประชด ประชดแรงไปป่ะ?

  "คุณซากุระอ่านหนังสือกับอาจารย์เถอะค่ะ พวกฉันไม่อยากกวน"

  "....ตามใจพวกแกละกัน.."นี่!!!ยัยเถิกพวกฉันประชดแค่นี้ถึงกับไม่รู้เลยหรอว่าพวกฉันกำลังกวน!!! งอนแล้วนะยะ!ยัยเถิก!!!

  "ชิ!!...ประชดย่ะ!! เข้าก็ได้!!!"

  "เงียบๆล่ะถ้าเข้ามา พี่เขานอนอยู่!"

  "จ้าๆรู้แล้วๆ เป็นห่วงกันจังเลยนะ!"ฉันเดินไปหลังจากที่ซากุระเดินเข้าไป

  "อยู่แล้วย่ะ ถ้าให้ฉันอยู่กับไอหน้าตายอย่างนั้นนะมีหวังฉันต้องบ้าแน่ๆ"

  "ถ้าจะบ้าก็ขอให้บ้าในรักละกัน 555!!"

  "ยัยเบ๊อะ เบาๆหน่อยสิ!'

  "อุ๊บส์! ขอโทษนะแก~"ฉันขอโทษซากุระติดตลก

  "นี่ซากุระพรุ่งนี้เดี๋ยวฉันมารับแกที่โรงพยาบาลนะ จะได้ไม่เสียเวลาแล้วเวลากลับฉันก็จะมาส่งแกที่นี่เหมือนเดิม"เทมาริบอกซากุระที่นั่งอยู่ข้างๆอาจารย์

  "ขอบคุณนะเทมาริ ความจริงก็ขอบคุณทุกๆคนนั้นแหละที่ทำให้ฉันมาเจอเขาในสภาพ...."เฮ่อ~ทำหน้าเศร้าอีกแล้ว

  "เดี๋ยวเขาก็หาย เขามีกำลังใจของแกเป็นหลักอยู่ ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะไม่ได้อยู่กับแก เขาน่ะรักแกมากและแกก็รักเขามาก การเป็นห่วงน่ะคือสิ่งที่คนรักมีให้กันแกยิ่งเป็นห่วงเขามากเขาก็ยิ่งทำให้ตัวเองหายไวขึ้นเพื่อจะได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก"

  "ขอบคุณที่พูดมาอย่างนั้นนะ ยังไงเขาก็ต้องหาย...." ซากุระพูดพรางเอามือไล้แก้มอาจารย์ที่นอนอยู่ น่าสงสารจริงๆเลยซากุระ

  "นี่...เข้มแข็งหน่อยสิ อย่าอ่อนเกินตัวแล้วก็อย่าแข็งเกินไป เป็นผู้หญิงมีศักดิ์ศรีก็ต้องเข้มแข็งและอ่อนโยนไปพร้อมๆกัน เหมือนดอกไม้ไงเวลาแข็งแรงคือต้องยืนต้นให้อยู่กับดินให้นานเวลามีคนมาเด็ดจะได้ไม่ล้ม อ่อนโยนในตอนที่มีคนเอาใจใส่..."

  "ขอบคุณนะอิโนะ..คือ...เรื่องซาสึเกะน่ะ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยน่ะ"

  "อืม...ได้สิ เรื่องของหมอนั่นฉันเองไม่ค่อยอยากเปิดปากพูดเท่าไหร่แต่ถ้าเธอถามฉันจะตอบ"

  "คุยข้างนอกเถอะเดี๋ยวเขาตื่นมาจะรู้เรื่องอีก"

  "อืม...มีอะไร?"หลังจากที่ซากุระพาฉันออกมาจากห้อง พวกเพื่อนที่เหลือขอตัวไปหาอะไรกินส่วนฉันขอยังไม่กินก็เลยอยู่กับซากุระแทน

  "สิ้นเดือนนี้....เขาจะไปใช่มั้ย?"

  "ใช่..."

  "บอกเขาไปว่า อย่ามายุ่งกับฉันอีกเขาทำฉันเจ็บมามากพอแล้ว มากที่สุดคือเรื่องนี้ เรื่องที่พี่คาคาชินอนอาการสาหัสอยู่ ฉันคงไม่ไปหาเขาแล้วล่ะ ถ้าเขาจะคุยกับฉันตัวต่อตัว ก่อนจะไปให้เขามาหาฉันที่ชั้นดาดฟ้าตึกที่พวกเราเรียนกันนี่แหละ เขารู้ดีว่าที่ตรงนั้นมันเป็นความทรงจำที่...เลวที่สุด!"

  "ถ้ามันแย่ขนาดนั้น ฉันไม่ถามก็ได้นะว่าทำไม แหะๆ.."

  "บอกไปแค่นี้ ถ้าเขาถามว่าทำไมฉันไม่ไปพบเขา บอกไปว่าคนที่สำคัญในตอนนี้ของฉันคือพี่คาคาชิ ไม่ใช่เขา"

  "เอาอย่างนั้นเลยหรอ? แน่ใจอ่ะ?"

  "แน่!!! ฉันพูดจริง!"

  "มันต้องอย่างนี้สิเว้ย!!! ลูกผู้หญิง!!!555ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย?"

  "ไม่อ่ะ ฉันต้อง-"

  " "ฉันต้องไปดูแลพี่คาคาชิ~"......ใช่มั้ย?"

  "ถ้ารู้แล้วจะถามทำไม?"

  "5555 งั้นฉันไปกินข้าวก่อนนะ"

  "ไปเถอะ ไปกินให้มันอิ่ม"

  "กินซาอิ...อ้าย!!!!...ถ้าขนาดนั้นนะ อิ่มทั้งชาติเลย"

  "(-_-#)....."

  หลังจากนั้นฉันก็วิ่งไปหาพวกฮินาตะ...เขิ๊นเขิน! 

 

Sakura talk

 พี่คะ....ในตอนนี้ไม่มีใครสำคัญเท่าพี่อีกแล้ว ซาสึเกะนายหยุดคิดเรื่องพวกนี้ได้เลย....

  "ขอโทษนะคะ คือ....คุณชื่อฮารุโนะ ซากุระ ใช่มั้ยคะ?"

  "ค่ะ มีิอะไรรึเปล่าคะ?"

  "ช่วยกรุณารอที่หน้าห้องของคนไข้ที่ชื่อว่า คาคาชิ ด้วยนะคะ ตอนนี้ยังเข้าห้องไม่ได้ค่ะเพราะว่ามีเรื่องส่วนตัวของทางคนไข้น่ะค่ะ ขออภัยด้วยนะคะ"

  "ไม่เป็นไรหรอกค่ะเพราะยังไงก็ต้องรออยู่แล้ว"

  หลังจากที่นางพยาบาลมาคุยกับฉัน ฉันก็นั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อย จนมีเบอร์นึงโทรมาหาฉัน

(ฮัลโหล ฉันคาริน ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอที่ห้างนึงว่างเมื่อไหร่โทรมาล่ะเดี๋ยวจะส่งคนไปรับ...)

  "....กินยาไม่ได้เขย่าขวดหรือเมากาวมา.."

(ยัยบ้า!!!ตามที่พูดนั่นแหละ ว่างเมื่อไหร่โทรมาหาด้วย!!!)

  "เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องโทรไปให้เปลืองเงิน?"

(แล้วแต่เธอละกัน เพราะเรื่องนี้เกี่ยวกับคาคาชิ!!)

  "....!!!..."

(เรื่องของเธอนะ ว่าจะมาหรือไม่มา!-.........)คารินตัดสายไปแล้ว เรื่องที่คุยคือเรื่องของพี่คาคาชิหรอแล้วคารินเกี่ยวอะไรกับพี่คาคาชิ??

 

Kakashi talk

  ผมลืมตาขึ้นมาก็เจอกับ...บอดี้การ์ด ไม่พ้นพ่อผมแน่ๆ!

  "นายครับ! ท่านคาคาชิตื่นแล้วครับ!"

  "มีอะไรอีกล่ะพ่อ?....การต้อนรับการตื่นของผมนี่อย่างกับเจ้าชายนิทรายังไงก็ไม่รู้? คนมายินดีเต็มเลย~"ผมพูดติดตลกไป

  "ตื่นมา อารมณ์ดีจังเนอะ?"พ่อคุยกับผมก่อนจะโบกมือให้พวกบอดี้การ์ดออกไปไกลๆ

  "เปล่าครับ ก็แค่กลบเกลื่อน"

  "หึ! ทำไปได้เนอะ? จำเรื่องที่พ่อให้แกไปดูตัวซากุระได้มั้ย?"

  "จำได้สิ...ที่ตอนนั้นผมบอกว่าไม่สนใจเรื่องพวกนี้"

  "ยังไงนายก็รักผู้หญิงคนนี้ไปแล้ว.."

  "ก็จริงครับ รักไปแล้ว...."

 

 

 

 

 

 

 

 

  ในตอนที่ผมอายุ17

 

 

 

  .....

 

 

 

 

 

 

  วันนึงผมต้องมาหาพ่อที่ห้องส่วนตัวของพ่อ....

  "คาคาชิ...วันพรุ่งนี้ลูกต้องไปดูตัวว่าที่เจ้าสาวของลูกนะ" ผมไม่ชอบเรื่องพวกนี้เลย

  ".............."ผมฟังพ่อพูดไปพลางอ่านหนังสือไป ผมก็เลยขอเงียบดีกว่าเพราะไม่ชอบคุยเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว

  "เธออยู่ที่โรงเรียนโคโนฮะเธอชื่อว่า....ฮารุโนะ ซากุระ"

  "............."(-_-#)บอกแล้วว่าไม่ชอบ

  "เธออยู่ม.1/3..."

  "....!!!!! ม.1!!!" พ่อคิดอะไรอยู่!!! ผมอายุ17 เธอแค่12-13 นี่พ่อจะให้ผมเล่นเป็นพี่ชายเธอรึไง?!

  "ใช่? มีอะไร?"

  "แล้วผมต้องไป-"

  "นายต้องไปดูแลเธอโดยปลอมตัวเป็นครูสอนเธอ....."

  "....???!!!!"คือ...ผมไม่เข้าใจ

  "นายต้องไปดูแลเธอ มันเป็นภารกิจของอุจิวะและที่สำคัญมันเป็นแผนของฮาตาเคะที่จะสามารถตัดหุ้นกับทางอุจิวะด้วย"

  "ห๊ะ?....ภาระกิจของอุจิวะ? ฟุงาคุก็มีลูกชายตั้ง2คน อีกอย่างลูกชายคนโตอย่างอิทาจิก็ทำงานได้แล้วทำไมต้องให้ผมมาทำงานอะไรพวกนี้ด้วย?"

  "เพราะว่าฟุงาคุไม่วางใจลูกตัวเองอีกอย่างฟุงาคุก็ไว้ใจพวกเราฮาตาเคะมากกว่าลูกตัวเองอยู่แล้วด้วย"

  "ผม...อยากเห็นผู้หญิงที่เรียกว่าแม่มากกว่าผู้หญิงคนไหน"

  "ลูกจะได้เห็นแน่...้ถ้าลูกตกลงว่าจะทำเพื่อตัวลูกเองกับทำเพื่อธุรกิจด้วย"พ่อผมเดินจับไหล่แล้วพูดกับผม

  "ผมจะทำครับ เพื่อตัวผมเอง..."

  ผมคุยกับพ่อเสร็จ ผมก็ออกมาข้างนอกแล้วโทรหารุ่นน้องที่ชื่อว่า ยามาโตะ ยามาโตะเป็นรุ่นน้องที่ผมสนิทมากที่สุดเพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือเงินยังไงมันก็ต้องทำแน่นอน

  "เท็นโซ....ฉันอยากจะคุยกับนายเป็นการส่วนตัวที่ร้านกาแฟที่ไปกินกันประจำ ด่วน!"

(เอิ่ม...ได้ครับ แล้วรุ่นพี่มีอะไรให้ผมทำหรอ?)

  "รู้ว่าเป็นภารกิจใหม่ก็พอ"

(ครับ....แล้วเจอกันกี่โมงล่ะ)

  "ตอนเที่ยงนี้"

(ได้ครับ)

 

  ตอนเที่ยง.....

 

 "โย่ว...รุ่นพี่"

  "อืม...รู้ได้ไงว่าเป็นฉัน?"

  "ผมสีเงินมีแค่ตระกูลเดียวเท่านั้นแหละครับ"

  "สงสัยคงต้องหาวิกมาใส่แล้วมั้ง?"

  "เข้าเรื่องเถอะครับ"

  "ฉันได้ภารกิจใหม่ ให้ไปดูแล....เอิ่ม...."จะเด็กหรือว่าที่แฟนดีวะ?

  "ดูแล....อะไรครับ?" นี่ก็เร่งจังเลย! เด็กก็เด็กวะ

  "เด็กคนนึง...ใช่ๆ..ดูแลเด็ก"

  "หึๆ แน่ใจหรอครับว่าเป็นเด็ก?"

  "จะเอาความจริงเลยมั้ย?"

  "นี่พี่!....พวกเราเป็นสายสืบนะ มันก็ต้องเอาความจริงสิ!"

  "เฮ่อ~....ว่าที่แฟน..."

  "ห๊ะ!!!!!! อายุเท่าไหร่? ชื่ออะไร? อยู่ที่ไหน?"

  "ถามมาเป็นชุด อายุ13 ชื่อ.....ฮารุโนะ ซากุระ  ม.1/3"

  "เด็กไปป้ะ?"

  "ก็ว่างั้น ห่างกันตั้ง4ปี"

  "แต่บางทีอายุก็ไม่สำคัญนะ"

  "....ไร้สาระน่ะ"

  "ตอนนี้รุ่นพี่อายุ17 หน้ารุ่นพี่เด็กอย่างกับเด็กอายุ15-16"

  "อย่ามโนไปไกล ยามาโตะ"

  "เอาเถอะครับ เข้าเรื่องต่อเลย"

  "เราต้องปลอมตัวเข้าไปเป็นครูจะได้ดูแลเธอไปด้วย"

  "แล้วงานของครูหรือ...กิจกรรมต่างๆล่ะ"

  "คิดซะว่าเป็นครูจริงๆละกัน เป็นนักสืบต้องทำได้ทุกอย่าง"

  "บางครั้งก็ไม่ทุกอย่างนะ รุ่นพี่?"

  "แค่นายตอบว่าจะทำหรือไม่ทำแค่นั้น"

   "ทำสิครับ ถ้าได้เงิน"

  "หน้าเลือด...." เอาแต่เงินคนอย่างนี้

  "ว่าผมหรอ?" ไม่น่าถาม

  "เปล่า....แค่...วลี ไป"

  "ว่าผมก็บอกมาเหอะ"

  "เออ ใช่!"

  แล้วหลังจากที่คุยกับยามาโตะผมก็นั่งวางแผนตัวเองแล้วไปเป็นครูปลอมๆที่นั่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.....

 

 

 

 

 

 

 

 

  เด็กผู้หญิงผมสีดอกซากุระ....ทำให้ผมคิดว่าเธอคนนั้นคือสิ่งที่ผมอยากเจอที่สุด

  "........"

  "ไปเชิญหนูซากุระเข้ามา..."พ่อผมสั่งบอดี้การ์ด  

  "เดี๋ยวๆ....คือ..."

  "พ่อไปก่อนนะ"

  "พ่อ!!...เห้ย!......โอ้ย!!"ผมเรียกพ่อแล้วจะลุกไปหาพ่อแต่ผมรีบมากไปหน่อยก็เลยทำให้ผมล้มไปอยู่ข้างล่าง

  "...หึๆ เรื่องนี้ให้ซากุระดูแลนะ" พ่อ~ ทำไมทำกับผมอย่างนี้~ (T_T)

  "....พะ...พี่! พี่คาคาชิ!! เจ็บตรงไหนรึเปล่า?!"ซากุระรีบวิ่งมาหาผมที่กำลังนั่งกุมท้องอยู่

  "โอ้ย~ เจ็บๆ"

  "ลุกไหวมั้ยคะ? เดี๋ยวฉันช่วยนะ"

  "คือ..."(-/////-) คือ...เขินอ่ะ

  "ค่อยๆนั่งนะคะ"

  "ฉัน...ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก"

  "เมื่อกี้ยังร้องเจ็บอยู่เลยนะ อย่ามากลบเกลื่อนอย่างนี้สิ"

  "ก็แค่...."

  "แค่? หึ!ยังไงก็เถียงไม่ได้หรอกค่ะ"

  "นี่เธอโกรธฉันหรอ?"

  "เปล่าสักหน่อย!" ทำแก้มป่องแล้วขมวดคิ้ว นี่ไม่เรียกว่าโกรธหรอ?(-_-?)

  "แก้มป่องขนาดนี้ คิ้วก็จะผูกกันเป็นโบว์อยู่แล้ว ยังบอกเปล่าอีกเนี่ยนะ?"

  "ก็แค่....." หึๆโดนเอาคืนบ้าง

  "หึๆ ยังไงก็เถียงไม่ได้หรอก... คำพูดนี้มันคุ้นๆนะ~"

  "นอนอยู่เฉยๆไปเลย!"

  "ซากุระ~เดี๋ยวก่อนสิ ฉันล้อเล่น"ต้องง้ออีกแล้ว

  "อะไรคะ?"

  "คือ...เรื่องที่ฉันปลอมตัวไปดูแลเธอ...มันคือ.....เอิ่ม.." จะพูดดีมั้ยเนี่ย?

  "มันคือการดูตัวเจ้าสาวในอนาคตครับ"...ใครมันพูดวะ!... ฉิบหายแล้ว!

  "ห้ะ!...อะ...อาจารย์ยามาโตะ?!!!" ซากุระหันไปเจอยามาโตะที่มาพร้อมกับกระเช้าผลไม้ หึ! ยืนหน้าสลอนเลยนะ!! สะเหร่อ!

  "มันคือความจริงครับคุณหนูซากุระ...."

  "หมายความว่าไงฉันงงไปหมดแล้ว?"

  "หึ้ย!!! ไอเวรเท็นโซ!!"ที่ผ่านมาเห็นเป็นรุ่นน้องนะถึงไม่ด่ามัน แต่ตอนนี้แย่งซีนไปไม่พอยังเสนอหน้าโดยไม่เคาะประตูอีกด้วย

(อีกชื่อชองยามาโตะคือ เท็นโซ :writer)

  "หา?? รุ่นพี่ด่าผมเป็นด้วยหรอเนี่ย?" ใครมันจะพูดไม่เป็นวะ? ปากมีไว้ด่ามันด้วยซ้ำไป(-_-#)

  "เออ!!!"

  "เลิกเถียงกันเถอะค่ะ แล้วอธิบายให้ฉันฟังเถอะ"

  "555 ครับๆ เชิญรุ่นพี่ก่อนเลยครับ"

  "คือ......" ไม่นานเท่าไหร่ผมก็เล่าเรื่องตั้งแต่ตอนผมอายุ17ให้ฟังจนจบ

 

 

 

.....

 

 

 

 

  ".....ทำไมถึงต้องปิดบังฉันเยอะขนาดนี้ล่ะ"

  "ฉันขอโทษที่ปิดบังมาทั้งหมด...."

  "ทำไม...ทุกคนถึงได้...เอาแต่ปิดบังฉัน?"

  "..........."

  "เป็นเพราะอะไร ความลับทุกอย่างที่ปิดบังกันทำไมต้องเป็นฉันที่ไม่รู้เรื่อง?"

  "..........."

  "ทำไมฉันถึงได้แต่เป็นเด็กไร้เดียงสาที่ไม่รู้อะไรเลย ฉันไม่เข้าใจ?....."

  "............"

  "อีกไม่นานทุกคนก็จะไม่พูดความจริงกับฉันด้วยใช่มั้ย?"

  "..........." 

  ผมได้แต่เงียบ ไม่ได้เถียงเธอเลยไม่แต่น้อย ได้แต่มองเธอที่นั่งอยู่ที่โซฟาข้างหน้าผม ผมที่เธอไม่ได้มัดก็ปิดหน้าปิดตาไปหมดเพราะเธอนั่งก้มหน้าแล้วกุมมืออยู่ น้ำตาที่ไหลออกมาเหมือนสายน้ำที่ไหลแล้วไม่วนกลับ

 

  ตึกๆ....

 

  "ขอโทษจริงๆ...ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดบังแต่....ฉันจำเป็นที่จะต้องทำ" ผมลงมาจากเตียงแล้วเดินไปหาเธอที่กำลังร้องไห้

  "....ขอโทษ...แล้วก็ขอโทษ หึ!.....แล้วมันมีความจริงทั้งหมดผุดขึ้นมางั้นหรอ?!"

  "........"มันก็จริง...

  ผมเดินเข้าไปกอดเธอก่อนจะลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน

 

 

  

Writer Ep.นี้ไปก่อนนะ เจอกันEp.22นะจ้ะ