Love the most รักที่สุดนายเคียวย์

#1 ฝนตก(Rain)
     กริ๊งงงงง เสียงอ๊อดโรงเรียน บอกเวลาเลิกเรียน ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้และบอกลาเพื่อนๆในห้อง ฉันเดินออกจากห้องเรียน เสียงนักเรียนเจี๊ยวจ๊าวกับไปหมดเพราะว่าดีใจที่ว่าวันนี่เป็นวันศุกร์ ฉันเดินไปตามทางเดินออกหน้าโรงเรียน ระหว่างทางฉันเห็นนักเรียนมากมายยิ้มแย้มแจ่มใสกับกัยวันศุกร์ บางคนก็เดินเป็นคู่บางคนก็เดินเป็นกลุ่ม จะถามว่าทำไมฉันไม่เดินกับเพื่อน อันที่จริงฉันก็มีกลุ่มเป็นของตัวเองนะเป็นพวกโอตาคุน่ะ ฉันเป็นคนที่ชอบเดินคนเดียวแต่ว่าตอนทานข้าวก็กิยด้วยกัน ฉันสวัสดีคุณครูและกำลังจะเดินออกนอกโรงเรียน วันนี้ฉันจะต้องกลับเองเพราะว่า รถรับส่งเสียกะทันหันจึงไม่สามารถมารับได้ แถมเพื่อนที่รถของฉันก็ไม่มีใครมาสักคนมาแต่เคียวย์
      เม็ดฝนก็โปรยปรายลงมาทำให้เป็นเม็ดจุดที่ถนนเต็มไปหมดจนทำให้ถนนแชะไปหมด ฉันรีบวิ่งไปที่ศาลาเพื่อจะหลบฝน เสื้อผ้าของฉันเปีบกนิดหน่อยดีนะที่วันนี้ใส่ชุดพละมา ฉันรอรถสองแถวไปในตัว ฉันมองไปรอบศาลาแต่ก็ไม่มีคนเลยมีแต่ฉันคนเดียวฉันก็เลยเดินไปนั่ง วันนี้ดูท่าฝนจะตกแรงฉันมองออกไปที่ถนน ฉันก็เห็นร่างของใครบางคนกำลังวิ่งมาที่ศาลาพอระยะเริ่มใกล้นั้นก็ทำให้ฉันรู้ร่างนั้นก็คือ 'เคียวย์' 
      เคียวย์ก็วิ่งเข้ามาในศาลาฉันที่นั่งอยู่มองเคียวย์จากด้านหลังของเขาเสื้อนักเรียนของเขาเปียกโชกไปหมดก็เลยทำให้เห็นเสื้อกล้ามของเขา ผมที่โดนฝนทำให้เป็นผมเปียกเช่นเดียวกัน ร่างสูงยืนพิงเสาศาลา
"ทำไมฝนมันจะต้องมาตกเย็นด้วยเนี่ย" ร่างสูงได้สถบออกมาด้วยความหงุดหงิดเล็กหน่อย และในที่สุดเสียงรถสองแถวก็มาจอดที่ศาลาฉันลุกขึ้นจากที่นั่งและก็ไปเดินไปที่รถสองแถว เคียวย์ก็ค่อยเดินขึ้นตาม ภายในรถมีเพียงเราสองคนเพราะว่ารถสองแถวคันนี้ขับออกมาจากอู่ เคียวย์นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามฉันได้ ตลอดทางฉันเหล่มองเขา อย่างเดียวจนไม่ได้สังเกตว่าฝั่งที่ฉันนั่ง มันไม่มีที่กันฝน นั่นก็เลยทำให้ฝนมันสาดใส่เต็มๆ ทำให้เสื้อของฉันเปียกหมดเลย และด้วยที่รถสองแถววิ่งก็ทำให้เกิดลมก็ทำมีความหนาวไปหมด
"ฮัดชิ่ว" ฉันจามออกไป และนั้นก็ทำให้สายตาของเคียวย์มองมาที่ฉัน และก็หัวเราะเบาๆ 'มันน่าขำมากเลยใช่ไหม' แต่ว่าในระหว่งที่ฉันกำลังคนที่หัวเราะฉันอยู่นั่น เขาก็ลุกขึ้นมาจากที่นั่ง เดินมาหาฉันและเอามือไปหยิิบบางอย่างในกระเป๋า นั้นก็คือเสื้อกันหนาว สีน้ำตาลเข้ม แถบสีขาว และยื่นเสื้อกันหนาวตัวนั้นมาให้ฉัน
"ใส่ซะ" เคียวย์พูดด้วยเสียงที่เหมือนจะเป็นคำสั่ง ฉันหยิบเสื้อกันหนาวมาจากเขา
"ขอบคุณนะ" ฉันเอ่ยขอบคุณเคียวย์เบาๆ ก่อนจะนำเสื้อกันหนาวของเคียวย์มาคลุมไหล่ ในตอนนี้หัวใจของฉันแต่งแรงจนแถบจะหลุดออกมา กลิ่นหอมอ่อนๆของเคียวย์ที่ติดเสื้อมาทำให้ฉันรู้สึกว่าหน้ากำลังเห่อร้อนไปหมด และรถสองแถวก็วิ่งไปเรื่อยๆ ฝนก็ตกลงมาเรื่อยๆโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลง
    จนใกล้จะถึงหมู่บ้านฉันก็กดกริ่งเพื่อลง รถค่อยๆขับช้าและก็มาจอดที่ป้ายรถเมล์ฉันเดินลงจากรถแล้วก็เดินไปจ่ายตังค์ให้คนขับ เคียวย์ก็ลงด้วย เพราะอยู่หมู่บ้านเดียวกัน ฉันนั่งวินจนมาถึงบ้านตอนนี้ฝนก็หยุดตกแล้ว ฉันจ่ายให้กับวิน และก็มองไปที่บ้านก็พบว่ายังไม่มีกลับมา ฉันเอากุญแจสำรองที่แม่ให้มาไขประตูเขาบ้าน ฉันเดินเข้าบ้านและก็วางกระเป๋า และก็จะเดินไปอาบน้ำ นั่้นตอนที่ฉันกำลังจะถอดชุดก็พบว่าฉันใส่เสื้อกันหนาวของเคียวย์อยู่นี้ ฉันจึงอาสาซักให้เพื่อเป็นการขอบคุณ........
 
 
 
..............................................สาวแว่น............................................... 
    สวัสดีคะ นี้ก็เป็นเรื่องแรกนะคะถ้าผิดพลาดตรงไหนก็ต้องขออภัยด้วยนะคะถ้าชอบก็ติดตามด้วยนะคะขอบคุณ ในครั้งนี้ก็ขอขอบคุณ
ผู้เรียบเรียงคำพูดและส่วนต่างๆ คุณ Annar_junior