เมี๊ยวๆ...ช่วยเลี้ยงผมที

     ตอนที่ 2
     6:30 น.
     กลิ่นหอมของอาหารเย็นที่หอมโชยมากับสายลมที่มา ทำให้บรรยากาศในตอนนี้กำลังเย็นสบาย และนั่งกินอาหารกันแบบสบายๆเงียบๆ...แต่ ไม่ใช่กับบ้านหลังนี้...
     "นี่นนนน ยาตะะะ กินได้รึยังอะ...นี่ยาตะ..ยาตะ..ยาตะ" เพราะว่ามีเจ้าเมี๊ยวจอมซน ร้องเรียกคนที่ได้ชื่อว่าเจ้านาย(คนสวย)ทุกๆ2นาที
     "เดี๋ยวสิคุโระยังจัดอาหารไม่เสร็จเลย จะรีบไปไหนเนี่ยฮะ" ซึ่งคนเป็นเจ้านายก็วีนสิคิดดูละกันว่าถ้ามีคนมาเรียกคนทุกๆ2นาที ใครจะไม่ลำคาญบ้าง
   
     บอกได้คำเดียว...รำคาญโครตๆเลยละครับ
     
     "ยาตะอ่าา ทำไมต้องว่าเสียงดุด้วยเล่า" คุโระว่าพลางจิ้มนิ้วไปที่หลังของยาตะ
     "เอาๆนี่ๆเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว...นี่ไงเสร็จแล้วเนี่ย...กินกันได้แล้ว" ยาตะว่าพลางยกอาหารจานที่3 ที่พึ่งทำเสร็จเมื่อครู่มาเสริฟ
     และแน่นอนว่าในเมื่อเลี้ยงแมว(ตัวเท่าควาย เอ๊ยเท่าคน)อาหารก็จะต้องเป็น...ปลา ซึ่งอาหารในวันนี้ของพวกเขาก็จะมี ปลานึ่งมะนาว ราดหน้าแซลมอน และปลาซาบะย่างซีอิ้ว 
     "ว้าว ยาตะทำแต่ของน่าตาน่าอร่อยทั้งนั้นเลยอะ...งั้นขอกินก่อนนะ" คุโระว่าพลางยิมอุปกรณ์การกินของตัวเองขึ้นมา พร้อมทั้งตักปลาซาบะมาไว้ที่จานของตัวเอง
 
     ในเวลาต่อมา
     "ง่ำๆ อืมมอร่อยจังเลย...เอ๋ออออ"
     พรึบ
     คุโระลุกจากเก้าอี้ของตังเองเพื่อเดินไปหายาตะพร้อมทั้งนั้งลงให้ใบหน้าเสมอกับยาตะที่นั่งอยู่ และพูดว่า
     "ยาตะเนี่ยน่าาา กินเหมือนเด็กๆเลยทำยังไงให้เลอะได้เนี่ย เดี๋ยวฉันเช็ดให้ละกัน" พอคุโระพูดจบก็ยื่นหน้าไปหายาตะแล้ว...
     แผล็บ
   
     หวาน
   
     คุโระพูดกับตัวเอง จากการที่แค่เลียก็เริ่มใช้ริมฝีปากเม้มริมใปากล่างของยาตะสลับกับริมฝีปากบนจนยาตะจนยาตะคล้อยตามเผยริมฝีปากให้คุโระได้ใชัลิ้นเข้าไปสำรวจในโพรงปากกว้าง ลิ้นหนาปนสากของแมวเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นนุ่มของคนหน้าหวานเกาะเกี่ยวพัวพัน จนน้ำหวานเริ่มไหลซึมที่ขอบปาก
     "จุ๊บ...จ๊วบ...อือ...อืมม" เสียงจูบเริ่มดังก้องไปทั่วห้องครัวขนาดเล็ก พร้อมเสียงครางของยาตะทีอืออึงอยู่ในลำคอ คนหน้าหวานเริ่มจูบตอบคุโระอย่างเก้ๆกังๆ ประหนึ่งสาวน้อยบริสุทธิ์...เสียงจูบยังคงดังก้องต่อไปเรื่อยๆ น้ำลายไหลเลอะขอบปากแต่ไม่มีใครสนใจ...คนทั้งคู่จูบกันไปนานเท่าไรไม่รู้ แต่เมื่อทั้งสองผละออกจากกันมีน้ำใสใหลยืดออกมาจากปากของทั้งคู่
     "แฮก...แฮก...แฮก" เสียงหอบหายใจจนแผ่นอกสะท้านของยาตะดังขึ้น
     หมับ
     แผละ...แผละ
     "คะ...คุโระ...ทำแบบนี้...ทำไม" เมื่อฟื้นคืนสติได้ยาตะก็ยกมือขึ้นไปสัมผัสริมฝีปาก พร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลลงมาทีละหยดๆ และตามมาด้วยน้ำเสียงที่...สั่นพล่า
....................
ต่อ
     "ฮึก...ฮึก...ไอแมวบ้า...ไอแมวบ้า...ไอแมวบ้า" เสียงพูดทั้งน้ำตาของยาตะที่ยิ่งพูดยิ่งแผ่วลง
     "ยาตะ...ฉันขอโทษๆ มองหน้าฉันสิยาตะ...นะครับ" คุโระพูดขแโทษกับยาตะและพยายามจับใบหน้าของยาตะให้หันมามองตน
 
     ยาตะเล่นก้มหน้าก้มตาแบบนี้จะคุยกันได้ยังไงละ เงยหน้าขึ้นมาคุยกันสิ อย่างนี้ฉันก็หมดทางสู้นะสิ ยาตะทำไมถึงร้องละ ฉันทำผิดขนาดนั้นเลยหรอ ยาตะ!
 
     "..."
     "ยาตะ..."
     พรึบ
     จุ๊บ
     "○__○...ทะ...ทำอะไรนะคุโระ"
     "ขอโทษนะยาตะผมไม่นึกว่าสิ่งที่ผมทำจะทำให้คุณเสียใจ...และผมขอสัญญาว่าจะจงรักภักดีต่อยาตะ แต่เพียงผู้เดียว" คุโระพูดออกมา พร้อมทั้งทำสัญญาโดยการจุมพิษที่เท้าของยาตะที่ซึ่งแสดงถึง การจงรักภักดีต่อคนๆ...เพียงผู้เดียว
     หลังจากนั้น
     ในเวลายามราตรี ที่ทุกๆสรรพสิ่งกำลังหลับไหล...ในบ้านหลังนี้ก็เช่นกัน
     "หลับไปแล้ว" ในเวลานี้2หนุ่ม ผู้ที่มีชะตาต้องกันกำลังอยู่บนเตียงนอนนุ่ม
     จุ๊บ
     "ฝันดีครับ" คุโระพูดกล่าวกับยาตะเสร็จ เขากะว่าเป้าหมายต่อไปคือโซฟาชั้นล่างถ้าไม่ใช่เพราะ...
     หมับ
     "คุโระ นายจะไม่ทิ้งฉัน...จะไม่ทิ้ง...ไม่ทิ้ง...ใช่ไหม..." ถ้าไม่ใช่เพราะ โดนใครบ้างคนทีละเมอดึงเสื้อของเขาไว้ซะก่อน
     "ครับ...ผมไม่ทิ้งคุณหลอกนะ...ไม่มีวัน"
     จุ๊บ...ยวบ
     และในจังหวะนั้นเขาก็ตัดสินใจที่จะล้มตัวลงนอนข้างๆ ยาตะ 
     หมับ
     "ไม่ทิ้งหลอกนะยาตะ...ว่าแต่คุณเถอะจะทิ้งผมไปรึป่าว" คุโระถือวิสาสะกอดยาตะเข้าไว้ในอ้อมกอดของตน พร้อมทั้งกระซิบเสียงแผ่วที่ข้างหู และเข้าสู่ห้วงนิทราตามยาตะไปในเวลาต่อมา
....................
100% หายหัวแล้วหายหัวอีก ติดเรียนติดสอบ (เรียน+สอบทั้งปีเลยหราาาา) แต่สุดท้ายก้อัพได้สำเร็จละเนอะ
     ฝากไลท์เพจด้วยน่าาาา ชื่อเพจก็ชื่อเดียวกับนามปากกาคนเขียนเลยจ้า บัย∼ 
     เพจคะ https://www.facebook.com/Dayatan-%E0%B9%84%E0%B8%94%E0%B8%A2%E0%B8%B0%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%99-167026696975297/?fref=ts