เมี๊ยวๆ...ช่วยเลี้ยงผมที

     ตอนที่ 3

     ถ้าถามว่ามันคือ รัก...หรือผูกพันธ์ ผม...ไม่รู้ แต่ผมรู้แค่ว่าผมไม่อยากจากเขา ผมไม่อยากที่จะปล่อยมือจากเขา อยากอยู่แบบนี้ไปตลอด อยากตื่นขึ้นมาแล้วเจอกับคนๆนี้...เหมือนวันนี้

     "อื้อ..อื้มม" เสียงครางของคนใต้ล่างที่ค่อยๆปลือตาขึ้นมา

     "ตื่นแล้วหรอ ยาตะ~" คุโระกล่าวทักยาตะที่ปลือตาขึ้นมามอง

     ฟึบ!

     "คุโร๊ะะะ คุ-โร๊ะะ~" เอ่อ...เอาเป็นว่านะครับ ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องนั้นรู้สึกว่ายาตะเนี่ย...จะน่ารักมากกว่าเดิม2เท่าอีกครับ

     หลังจากนั้น

     "คุโร๊ะะะะะะะ..อาบ น้ำ ให้ หน่อยยยยย" เสียงของยาตะที่พูดแบบนี้กับคุโระมากว่า2นาทีแล้ว

     อึก

     "ไม่..ครับ" และคำก็คือเสียงกลืนน้ำและคำปฏิเสธ 'ไม่..ครับ' ของคุโระที่พูดมาเกือบ2นาทีแล้วเหมือนกัน

     "งืออ คุโระใจร้ายยย" และจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงงุ๊งงิ้งของยาตะ

     "คุณน่ารักขนาดนี้ถ้าผมอดใจไม่ไหวขึ้นมาทำไงละครับ"

     "พูดว่าอะไรหรออ" 

     "ผมบอกให้ไปอาบน้ำ!" งานนี้ก็มีเสียงดัง(หน่อย พระเอกมันไม่กล้าว่าหลอก)สิครับ 

     ตอนนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าใครเป็นแมวกันแน่ คุณก็ลองดูสิพอผมพูดไปแบบ ยาตะนี้ถึงกลับหางตกหูลู่กันเลยละครับ

     คุโระบ่นกลับตัวเองในใจ

     "เข้าใจแล้วน่าาาา ชิ!" ยาตะพูดหลังจากเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว แล้วโผล่มาแต่หัวพูดแล้วก็สะบัดหน้าหนี

     ยาตะน่ารักขนาดนี้จะไม่ให้ผมรักได้ยังไง...เอ๊ะ

....................

     "ยาตะนี้อาหารเช้า กินแล้วเดี๋ยวผมไปส่งที่โรงเรียน" คุโระพูดพร้อมทั้งหยิบจานอาหารเช้าที่มีขนมปังปิ้งใส่ใข่ดาว และเคียงข้างด้วยไส้กรอกชีส กลิ่นหอม

     "ขอบคุณนะ" คนตัวเล็กกว่าพูดแค่นั้น แล้วก้มลงไปกินมื้อเช้าของตน พอคุโระได้ยินแบบนั้นก็เตรียมตัวหันไปเพื่อตรงไปยังซิ้งล้างจานถ้าไม่ใช่เพราะ...

     หมับ...เฮือก สู่สสส

     "หางของคุโระเนี่ยนิ่มจังเลยเนอะ..."

     "ฟู่ฟ นี่อย่าจับสิ มันเป็น...จุด sensitive นะ"

     "งั้นขอจับหูก็ได้นะ" คนที่เผลอไปจับจุดเซนซิทีฟของใครบ้างคน พูดขึ้น

     "มันก็เหมือนกันละน่าา ฟู่ฟฟ" คุโระขู่เสียงเข้ม

     "นี้คุโระ... แล้วนายจะไปสภาพนี้หรอ" สภาพนี้คงไม่ใช่สภาพไหน ก็สภาพที่มีหูกับหางโผล่ออกมาสั่นดิกๆอยู่นี้นะสิ

     "ก็ซ่อนสิ"

     "?__?" ก็ในเมื่อพูดมาโดยไม่อธิบายแบบนี้เครื่องหมายคำถามก็เต็มหัวของยาตะนะสิ

     ฟึ่บ

     "●__● ว๊าวววว คุโระซ่อนหางได้ด้วยยยยย" เสียงของยาตะที่ดูตื่นเต้นกับการที่คุโระสามารถซ่อนหางได้

     "□__□' " 

     หลังจากนั้น

     "มันผูกยังไงวะเนี่ยยย...โอ๊ยย จะรัดคอตาย" แมวดำยักษ์ บนกระปอดกระแปดกับตัวเอง

     "มานี้มาคุโระ เดี๋ยวฉันผูกให้...นี้นะนายต้องเอาอันนี้ไขว้กับอันนี้ เสร็จแล้วก็สอดเข้าไปในรูนี้ แล้วหลังจากนั้นก็...(บลาๆๆ)" ยาตะเริ่มสอนการผูกเน็กไทให้แก่แมวใหญ่

     ใกล้ไปแล้ว ใกล้ไปแล้ว ใกล้ไปแล้วว ใกล้แแบนี้ไม่ดีต่อผมจริงๆ จะน่ารักไปแล้วนะยาตะ น่ารักเกินไปแล้ว

     "อะ นี้เสร็จแล้วเห็นไหม...ได้ฟังที่ฉันพูดหรือป่าวเนี่ย...เฮ้อ~" ยาตะบนกับคุโระ แถมถอนหายใจ และทำถ้าจะดึงไทเพื่อที่จะสอนคุโระถ้าไม่ใช่เพราะ...

     หมับ

     "ไม่ต้องหรอก..ผมว่ารอให้คุณมาคอยผูกให้ดีกว่า...จุ๊บ"

     ฉ่า

     หว่าผมรู้สึกว่าจะได้ยินเสียงอะไรสุก อ่อ หน้าผมนี้เอง แหม่จะไม่ให้ผมเขิลไงไหวก็ เขาเล่น เอาหน้าผากมาแนบแถบพูดกับผมแบบนี้อีก แล้วเขาก็ยัง..เอ่อ...จะ จุ๊บปากผมอีก...แบบนี้จะไม่ให้ผมเขิลไงไหว

     "อ่าว ยาตะเป็นอะไรไม่สบายหรอ หน้าแดงเชียว" งานนี้คุโระก็ล้อสิ

     "งืออออ" ไอคุโระแมวบ้า -///-

....................

     เดี๋ยวนะครับ...คือผมบอกไปใช่ไหมว่าคุโระจะมาส่ง แล้วคือคุโระเป็นแมว..เอ่อ สัตว์เทพอะนะ...แล้วคือสัตว์เทพทุกตนนี้...ขับรถได้ด้วยหรอครับ

     "คุโระ" คนตัวเล็กเรียกชื่อเจ้าแมวใหญ่ออกมา

     "ฮืมม~" แมวใหญ่แค่ตอบรับในลำคอ

     "รถใคร?ไปเอามาจากไหน?แล้วขับเป็นด้วยหรอ?"

     "รถคุโระเองครับ..คุโระซื้อมาและขับเป็นสินานแล้วด้วย" กึก! ยาตะถึงกับสะดุดกับสรรพนามแทนตัวเองของคุโระที่เปลี่ยนไป

     ฮืมม~ ม..เมื่อกี้แทนตัวเองว่า 'คุโระ'...หรอ..งืออออ อะไรของไอแมวบ้า(?)เนี่ยยยย

     "..."

     "เป็นอะไรครับ?" แมวใหญ่ที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยเอ่ยขึ้น

     "...ทำไม..ทำไม ถึงแทนตัวเองว่าคุโระละ" ร่างบางพูดขึ้นพร้อมช้อนตาที่พราวยิบยับขึ้นมอง

     "เพราะ..คุโระจริงจัง(?)กับยาตะไงครับ" ฮ๊ะ? แล้วมันเกี่ยวไรกันวะครับเนี่ย แล้วอ..ไอแมวบ้ามันบอกจริงจัง..อะไร 0///0

     "มะ..ไม่เห็นเกี่ยวเหอะ"

     "ทำไมถึงไม่เกี่ยวละ หืม~" 

     "มะ...ไม่รู้โว้ยย ชิ" งอนใส่แม่งเลย

     "พูดไม่เพราะเลยครับยาตะ" ยัง! ยังเลยไอแมวบ้าาาา

     ในเวลาต่อมา ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง

     ปึก

     "เชิญครับยาตะ" เจ้าแมวใหญ่วิ่งอ้อมลงมาเปิดประตูให้แก่ยาตะและพูดขึ้นมา

     "อะ เอ่อคุโระไม่จำเป็นต้อง..."

     "ไม่จำเป็นได้ยังไง...ก็คุโระบอกว่าจริงจังกับยาตะนี่" ยังไม่ทันที่ยาตะจะได้พูดจบประโยค เจ้าแมวใหญ่ก็พูดแทรกออกมาเหมือนกับรู้ว่ายาตะจะพูดว่าอะไร

     "อ่าา ครับๆ" ยาตะพูดรับสั้นๆง่ายๆ และเดินลงมาจากรถ

     "ตั้งใจเรียนนะครับยาตะ" คุโระพูดพร้อมปิดประตูรถและเตรียมไปนั่งประจำที่คนขับ

     "อืม คุโระก็ขับรถกลับดีๆนะ"

....................

41% รู้สึกว่าความสัมพันธ์จะคืบหน้านะ เอ๋มันหวานขึ้นบ้างรึป่าวเนี่ย หวานไม่หวานแต่อิคนเขียนนี้นั่งยิ้มกับตอนนี้นานมาก คือที่คุโระบอกนี้จะอยู่กันไปจนสุดล่าฟ้าเขียวเลยชะ (มันใช่หรอ) ขี้เกียจง่าาาาา อุ๊บส์~

ปล.ได้ข่าวว่าไอ้อาการหางตกหูลู่มันหมานะ 555

ฝากเพจด้วยนะคะ ชื่อเดียวกับนามปากกาคนเขียนเลย บัย~