เมี๊ยวๆ...ช่วยเลี้ยงผมที
เขียนโดย 
dayatan
วันที่ 6 ธันวาคม พ.ศ. 2558 เวลา 18.21 น.
แก้ไขเมื่อ 18 มกราคม พ.ศ. 2565 16.43 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
3) ตอนที่2 สัตว์เลี้ยง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ ตอนที่ 2
6:30 น.
กลิ่นหอมของอาหารเย็นที่หอมโชยมากับสายลมที่มา ทำให้บรรยากาศในตอนนี้กำลังเย็นสบาย และนั่งกินอาหารกันแบบสบายๆเงียบๆ...แต่ ไม่ใช่กับบ้านหลังนี้...
"นี่นนนน ยาตะะะ กินได้รึยังอะ...นี่ยาตะ..ยาตะ..ยาตะ" เพราะว่ามีเจ้าเมี๊ยวจอมซน ร้องเรียกคนที่ได้ชื่อว่าเจ้านาย(คนสวย)ทุกๆ2นาที
"เดี๋ยวสิคุโระยังจัดอาหารไม่เสร็จเลย จะรีบไปไหนเนี่ยฮะ" ซึ่งคนเป็นเจ้านายก็วีนสิคิดดูละกันว่าถ้ามีคนมาเรียกคนทุกๆ2นาที ใครจะไม่ลำคาญบ้าง
บอกได้คำเดียว...รำคาญโครตๆเลยละครับ
"ยาตะอ่าา ทำไมต้องว่าเสียงดุด้วยเล่า" คุโระว่าพลางจิ้มนิ้วไปที่หลังของยาตะ
"เอาๆนี่ๆเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว...นี่ไงเสร็จแล้วเนี่ย...กินกันได้แล้ว" ยาตะว่าพลางยกอาหารจานที่3 ที่พึ่งทำเสร็จเมื่อครู่มาเสริฟ
และแน่นอนว่าในเมื่อเลี้ยงแมว(ตัวเท่าควาย เอ๊ยเท่าคน)อาหารก็จะต้องเป็น...ปลา ซึ่งอาหารในวันนี้ของพวกเขาก็จะมี ปลานึ่งมะนาว ราดหน้าแซลมอน และปลาซาบะย่างซีอิ้ว
"ว้าว
ยาตะทำแต่ของน่าตาน่าอร่อยทั้งนั้นเลยอะ...งั้นขอกินก่อนนะ" คุโระว่าพลางยิมอุปกรณ์การกินของตัวเองขึ้นมา พร้อมทั้งตักปลาซาบะมาไว้ที่จานของตัวเอง
ในเวลาต่อมา
"ง่ำๆ อืมมอร่อยจังเลย...เอ๋ออออ"
พรึบ
คุโระลุกจากเก้าอี้ของตังเองเพื่อเดินไปหายาตะพร้อมทั้งนั้งลงให้ใบหน้าเสมอกับยาตะที่นั่งอยู่ และพูดว่า
"ยาตะเนี่ยน่าาา กินเหมือนเด็กๆเลยทำยังไงให้เลอะได้เนี่ย เดี๋ยวฉันเช็ดให้ละกัน" พอคุโระพูดจบก็ยื่นหน้าไปหายาตะแล้ว...
แผล็บ
หวาน
คุโระพูดกับตัวเอง จากการที่แค่เลียก็เริ่มใช้ริมฝีปากเม้มริมใปากล่างของยาตะสลับกับริมฝีปากบนจนยาตะจนยาตะคล้อยตามเผยริมฝีปากให้คุโระได้ใชัลิ้นเข้าไปสำรวจในโพรงปากกว้าง ลิ้นหนาปนสากของแมวเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นนุ่มของคนหน้าหวานเกาะเกี่ยวพัวพัน จนน้ำหวานเริ่มไหลซึมที่ขอบปาก
"จุ๊บ...จ๊วบ...อือ...อืมม" เสียงจูบเริ่มดังก้องไปทั่วห้องครัวขนาดเล็ก พร้อมเสียงครางของยาตะทีอืออึงอยู่ในลำคอ คนหน้าหวานเริ่มจูบตอบคุโระอย่างเก้ๆกังๆ ประหนึ่งสาวน้อยบริสุทธิ์...เสียงจูบยังคงดังก้องต่อไปเรื่อยๆ น้ำลายไหลเลอะขอบปากแต่ไม่มีใครสนใจ...คนทั้งคู่จูบกันไปนานเท่าไรไม่รู้ แต่เมื่อทั้งสองผละออกจากกันมีน้ำใสใหลยืดออกมาจากปากของทั้งคู่
"แฮก...แฮก...แฮก" เสียงหอบหายใจจนแผ่นอกสะท้านของยาตะดังขึ้น
หมับ
แผละ...แผละ
"คะ...คุโระ...ทำแบบนี้...ทำไม" เมื่อฟื้นคืนสติได้ยาตะก็ยกมือขึ้นไปสัมผัสริมฝีปาก พร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลลงมาทีละหยดๆ และตามมาด้วยน้ำเสียงที่...สั่นพล่า
....................
ต่อ
"ฮึก...ฮึก...ไอแมวบ้า...ไอแมวบ้า...ไอแมวบ้า" เสียงพูดทั้งน้ำตาของยาตะที่ยิ่งพูดยิ่งแผ่วลง
"ยาตะ...ฉันขอโทษๆ มองหน้าฉันสิยาตะ...นะครับ" คุโระพูดขแโทษกับยาตะและพยายามจับใบหน้าของยาตะให้หันมามองตน
ยาตะเล่นก้มหน้าก้มตาแบบนี้จะคุยกันได้ยังไงละ เงยหน้าขึ้นมาคุยกันสิ อย่างนี้ฉันก็หมดทางสู้นะสิ ยาตะทำไมถึงร้องละ ฉันทำผิดขนาดนั้นเลยหรอ ยาตะ!
"..."
"ยาตะ..."
พรึบ
จุ๊บ
"○__○...ทะ...ทำอะไรนะคุโระ"
"ขอโทษนะยาตะผมไม่นึกว่าสิ่งที่ผมทำจะทำให้คุณเสียใจ...และผมขอสัญญาว่าจะจงรักภักดีต่อยาตะ แต่เพียงผู้เดียว" คุโระพูดออกมา พร้อมทั้งทำสัญญาโดยการจุมพิษที่เท้าของยาตะที่ซึ่งแสดงถึง การจงรักภักดีต่อคนๆ...เพียงผู้เดียว
หลังจากนั้น
ในเวลายามราตรี ที่ทุกๆสรรพสิ่งกำลังหลับไหล...ในบ้านหลังนี้ก็เช่นกัน
"หลับไปแล้ว" ในเวลานี้2หนุ่ม ผู้ที่มีชะตาต้องกันกำลังอยู่บนเตียงนอนนุ่ม
จุ๊บ
"ฝันดีครับ" คุโระพูดกล่าวกับยาตะเสร็จ เขากะว่าเป้าหมายต่อไปคือโซฟาชั้นล่างถ้าไม่ใช่เพราะ...
หมับ
"คุโระ นายจะไม่ทิ้งฉัน...จะไม่ทิ้ง...ไม่ทิ้ง...ใช่ไหม..." ถ้าไม่ใช่เพราะ โดนใครบ้างคนทีละเมอดึงเสื้อของเขาไว้ซะก่อน
"ครับ...ผมไม่ทิ้งคุณหลอกนะ...ไม่มีวัน"
จุ๊บ...ยวบ
และในจังหวะนั้นเขาก็ตัดสินใจที่จะล้มตัวลงนอนข้างๆ ยาตะ
หมับ
"ไม่ทิ้งหลอกนะยาตะ...ว่าแต่คุณเถอะจะทิ้งผมไปรึป่าว" คุโระถือวิสาสะกอดยาตะเข้าไว้ในอ้อมกอดของตน พร้อมทั้งกระซิบเสียงแผ่วที่ข้างหู และเข้าสู่ห้วงนิทราตามยาตะไปในเวลาต่อมา
....................
100% หายหัวแล้วหายหัวอีก ติดเรียนติดสอบ (เรียน+สอบทั้งปีเลยหราาาา) แต่สุดท้ายก้อัพได้สำเร็จละเนอะ
ฝากไลท์เพจด้วยน่าาาา ชื่อเพจก็ชื่อเดียวกับนามปากกาคนเขียนเลยจ้า บัย∼
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
