เมี๊ยวๆ...ช่วยเลี้ยงผมที

     ตอนที่ 1
 
     ตุบ เหมี๊ยววววววววววว
     เสียงหล่นของแมวน้อยที่ตกลงมาจากที่สูง(มากกก)และก็แผดเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ผมจึงรีบเดินเข้าไปดูอาการของเจ้าแมวตัวนั้น
     "ฟู่ๆ" เจ้าแมวตัวนั้นขู่ฝ่อ แล้วคอยๆเขยิบตัวถอยหลังที่ตัวเองยังเจ็บอยู่
     "ชู่วววว มานี่มา ไม่เป็นหรอกนะ เหมี๊ยวๆ"
     "ฟู่ๆ ฟู่ฟฟฟ" แล้วมันก็ขู่ผมกับอีกแล้ว
     "ท่าทางจะยากแหะ มานี่ ชู่ววว ชู่ววว ไม่ต้องกลัวนะ เมี๊ยวๆ เมี๊ยว" ผมว่าแล้วร้องเมี๊ยวๆเพื่อเรียกมัน พร้อมกับแบมือออกไปให้มันเดินเข้ามาหาผม
     "ม...เมี๊ยวๆ" น่ารักแฮะ
     "มานี่เร็ว" ผมพูดพร้อมทั้งตบน่าตักตัวเองไปด้วย แล้วก็ได้ผลแฮะมันค่อยเดินมาหาผม แล้วถ้าเกิดว่าผมดูไม่ผิดละก็มันเหมือนทำท่าอ่อนให้ผมดูแผลให้ด้วยละ(นายเอกก็ช่างจินตนาการเกิ๊น) แต่ว่าดีนะที่ตรงนี้มันเป็นมุมเล็กแล้วก็ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านจึงไม่มีใครมาเห็นผมกับเจ้าแมวนี่ 
     "รออยู่ตรงนี้ก่อนนะ อื้ม~...คุโระ" ผมพูดพร้อมทั้งตั้งชื่อของมัน
     "เหมี๊ยว~" คุโระตอบรับ
     ตึกๆๆๆ
     ผมรีบวิ่งเข้าโรงอาหารแล้วหาของที่แมวสามารถกินได้ ผมซื้อมาทั้งของผมและของเจ้าแมวตัวนั้นแล้วรีบวิ่งกับไปตรงที่ที่ผมเจอมัน
     "ไงคุโระ เชื่อฟังดีนี่น่าฮืมมม" ผมพูดพร้อมทั้งรูปหัวมันไปด้วย
     ฟึ้บบบ ปึก ปึก ปึก
     "เอานี่" ผมแกะห่อขนมปังทูน่าออกแล้วฉีกให้เป็นชิ้นเล็กๆที่พอให้แมวกิน จะว่าเจ้านี่ก็ตัวใหญ่เหมือนกัน ถ้าดูแล้วสงสัยยังวัยรุ่นอยู่ละมั้ง
...................
     2:30น. ติ๊งต่องติ๊งต่อง 
     เสียงออดหมดเวลา ซึ่งเวลานี้นักเรียนทุกคนจะต้องกลับบ้าน ผมก็เช่นกัน ตอนนี่ผมกำลังเดินไปที่ มุมตึกเพื่อไปพาเจ้าคุโระกลับบ้าน
      "เหมี๊ยวๆๆ" คุโระแผดเสียงร้อง
      "เหมี๊ยวๆมานี่มา" ผมเรียก
      "กลับบ้านกัน...คุโระ"
ต่อจากนั้น
     "เฮ้อ~ถึงบ้านซะที คุโระนี่บ้านฉันเอง" ผมพูดพร้อมทั้งวางคุโระไว้บนโซฟา
     "อยู่ตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวฉันมา" ผมพูดพร้อมทั้งเตรียมตัวจะเดินขึ้นชั้นสองเพื่อที่จะไปอาบน้ำ
     "เมี๊ยว" คุโระตอบรับพร้อมทำท่าเหมือนจะนอน
     ตึก... ตึก...ตึก
     พรึบ ครืด  ซู่
อีกด้านหนึ่ง *Kalan*
     พรึบ!
     ยาตะ...หรอ น่ารักจัง...เจ้านายคนนี้
     "เฮ้อ กลับมาเป็นร่างนี้แล้วดีขึ้นเยอะเลย เอ๋?ยาตะอาบน้ำหรออยากอาบน้ำกับยาตะบ้างจัง ห้าว~ง่วงแฮะนอนก่อนดีกว่า" แมวขนขาวตาสองสีในร่างมนุษย์พูดกับตัวเองแล้วลงนอนกับโซฟาสีกำมะยี พร้อมเข้าสู่ห้วงนิทราในเวลาต่อมา
     หลังจากนั้น 
     "เฮ้อ∼ สดชื่นชะมัด...คุโระ มากิน...ข้าว...มา" เสียงของยาตะเริ่มแผ่วลงๆ เมื่อเขาเดินลงมาจากชั้น2 แล้วเจอกับคนแปลกหน้านอนอยู่บนโซฟา
     
     ไม่สิต้องเรียกว่าเหมือนครึ่งคนครึ่งสัตว์สินะถึงจะถูก 
     
     ก็คิดดูสิว่ามีคนที่ไหนจะมีหูแล้ว แล้วหางแมวนั้นอีกละ ถ้าเกิดไม่ใช่ครึ่งคนครึงแมว ก็ต้องเป็นพวกบ้าคอสเพลย์...แต่จะว่าไปท่าเป็นครึ่งจิงก็คงจะบอกเลยว่า 'คนบ้าอะไรวะหล่อ' ก็คิดดูละกันครับ ผิวขาวที่ดูแล้วก็เหมือนจะคล้ามแดดนิดๆ ใบหน้าไร่ตั้งแต่คิ้วเข้มที่ ไร่ลงมาที่ดวงตาที่ปิดสนิทซ้อนความลึกลับไว้รับกับขนตาที่ยาวสลวย ไร่ลงมาก็เป็นจมูกที่โด่งรับกับโครงหน้าเรียวรีได้เป็นอย่างดี ไหนจะริมฝีปากที่เยียดตรง แต่ดูยังไงก็น่าดึงดูดอยู่ดี
     เฮ้ย! แล้วผมมานั่งบรรยายหน้าตาทำไมวะเนี่ย 
     พรึบ!
     ในขานที่ยาตะบรรยายไป ร่างบนโซฟาก็ตื่นขึ้นมาและหันมาทางยาตะ
     ขวับ 
     "ยาตะะะะะะ หายไปไหมมาตั้งนาน ผมรอนายตั้งนาน" คุโระพูดพร้อมทั้งทำท่าจะกระโดดเข้าใส่ยาตะ ถ้าไม่ใช่เพราะ...
     "หยุดอยู่ตรงนั้นนะ...นะ...นายเป็นใคร" ถ้าไม่ใช่เพราะยาตะยกเท้าขึ้นมาพร้อมจะยันโครมได้ทุกเมื่อ
     พูดอย่างงี้ผมก็หงอยสิ
     "โฮ้ฮฮฮฮ ยาตะอะ จำฉันไม่ได้รึไง...คุโระไง...คุโระ แมวที่นายช่วยไว้อะ" คุโระพูดด้วยเสียงหงอยๆ
     "ฮ๊ะ...นะ...นายว่าอะไรนะ นะ นายเป็นคุโระ" ยาตะว่าพร้อมทั้งค่อยๆวางเท้าลง แล้วคุโระก็พยักหน้า
     "ก็ใช่นะสิจะเป็นใครละ...อ่ออออ รู้ละที่ผมเป็นแบบนี้นะ นี่ยาตะไม่รู้หรอว่าฉันนะเป็น..." 
     "เป็น?" ยาตะว่า แล้วคุโระก็ยิ้มพร้อมกับพูดว่า...
     "สัตว์เทพ" 
     หมับ
     พูดเสร็จก็กระโดดใส่ยาตะ
 
...................
ต่อ
 
     สูดดดด     
     "ยาตะเนี่ยหอมจังน่าาา" คุโระว่าพลางสูดดมกลิ่นของยาตะ ที่มีกลิ่นสบู่อ่อนๆ เนื่องจากไปอาบน้ำมา
     หมับ
     "หยุดเลย...มานี่" ยาตะว่าแข็งกล่าว(ที่พยายามทำให้โหดยังไงก็โหดไม่ออก)พลางลากคุโระไปหน้าประตู เตรียมพร้อมจะโยนออกจากบ้าน ถ้าไม่ใช่เพราะ...
     หมับ
     "ยาตะ...ยาตะจะทิ้งผมใว้ตรงนี้จริงๆหรอ...ยาตะไม่สงสารลูกแมวตาดำตัวนี่บ้างหรอ...ยาตะะะ" ถ้าไม่ใช่เพราะไอแมวบ้ามันจับแขนเข้าไว้แล้วเริ่มต้น...อ้อน
     อือฮือ ตานี่วิบวับเลยครับผู้ชม มองผมมาด้วยสายตาแบบนี้ก็ละทวยสิครับ...คุณลองคิดดูละกันผู้ชายที่ทั้งหน้าทั้งตาหล่อ(โครต)มองมาด้วยสายตาวาวๆ เหมือนกับจะขอร้องว่า...อย่าทิ้งผมนะ...อย่าทิ้งผม
     ฟึบ
     "อะๆๆ โอเคๆ ไม่ทิ้งก็ได้" ยาตะบอกด้วยเสียงที่นุ่มนวลกว่าเดิม 
     หมับ
     "ยาตะเนี่ย...น่ารักไปแล้วน่าาา" คุโระว่าพลางหยิกแก้มยาตะให้ยืดออก
     "ออย เอี๊ยว อี อะ อุโอะ(ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคุโระ)" ยาตะพูดออกมาแถบไม่เป็นภาษา(เอ่ยคำนี้คุ้นๆ ใช่คำที่เขาใช้พูดในฉากNCปะ//นอกเรื่องๆ )จนคุโระยอมปล่อย
     แล้วจากนั้นก็เกิดความเงียบเข้าปกคลุมชั่วครู่ แล้วจู่ๆก็มีเสียงแปลกปลอมเกิดขึ้น...
     โครกกกกกกกกกกก
     เสียงท้องร้องดังลั้นไปทั่วทั้งห้องกว้าง แล้วคุโระก็บอกว่า...
     "ยาตะ...หิวข้าวแล้วอะ...มีไรให้กินไหม" คุโระก็โพลงขึ้นมาเรื่องอาหารจนยะตะหัวเราะลั้น
     "ฮึๆ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ...ฮ่าๆ เดี๋ยวฉันทำอาหารให้กินเอง ฮึๆ ฮ่าๆ" พอหัวเราะเสร็จก็เดินเข้าครัวไป 
     "ฮึ่ม หัวเราะแบบนี้...เดี๋ยวเจอดีแน่...ยาตะเจ้านาย...ของฉัน
     ...................
100%คร้าบบบบ มาอัพเนอะ แหะๆ เรื่องนี้คิดว่าใครเป็นนายเอก ใครเป็นพระเอกกัน หึๆแต่ก็น่าจะชัดเจนแล้วเนอะ ไปละหน้าาา
    ฝากไลค์เพจด้วยน้าาาา ชื่อเพจก็ชื่อเดียวกับนามปากกาคนเขียนเลยจ้า บัย∼