Eternal Star ดวงดาวแห่งอมตะ

กาลครั้งหนึ่ง มีเด็กน้อยนามว่านิกโกะ เด็กสาวแห่งรอยยิ้ม เมื่อเหล่าภูติน้อยทะเลาะกัน เธอจะใช้รอยยิ้มเข้าแก้ปัญหาเสมอ วันหนึ่งราชาปีศาจผู้เกลียดรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ รู้สึกโกรธแค้นนิกโกะ เลยจัดเธอไว้ในปราศาจแห่งความสิ้นหวัง
     "แล้ว...ยังไงต่อหรอ"
 
     "เรื่องมันหยุดเพียงแค่นี้ ไม่มีคนแต่งมันต่อค่ะ"
 
     นิกโกะจึงโกรธแค้นผู้คนที่แต่งนิทานไม่จบ มันทำให้เธอได้รับพลังความโกรธเกลียดจากราชาปีศาจแล้วพลังดันดาวดวงนี้ออกห่างจากระบบไปเรื่อยๆ แล้วนำไปสู่ "ความสิ้นหวัง"
     ...
 
     "ไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้นหรอกหน่า ฉันจะเร่งลูกท้อสุดชีวิตเล๊ย"
 
     "เวอร์ไปมั๊ยพ่อคุณ มันไม่ใช่วันนี้พรุ่งนี้สักหน่อย ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้"
 
     ไม่ทันไรพวกเราก็มาถึงปราสาทสีทะมึนเก่าๆ ข้างทางเต็มไปด้วยฝุ่นผง ใบไม้ที่เหี่ยวเฉา ชวนให้จิตใจหดหู่มากที่สุด เทียนทีถูกจุดจนละลายหมดไส้ เปียนโนที่ถูกปิดตาย ฮาร์ปเสียงไพเราะอันใหญ่ที่ถูกดีดจนสายขาด ฉันเข้าไปดีดสายที่ยังไม่ขาดพวกนั้น เสียงที่ก้องกังวานอันหน้าหดหู่ก็ดังไปทั่วปราสาทอันเงียบสงบนี้
     "นั้นใครอ่ะ เข้ามาทำไม?"
 
     ฉันเงยหน้าไปยังบันไดที่อยู่ตรงหน้าฉัน ไปตามเสียงของชายวัยชรา ที่ใช้ผ้าคลุมหัวจนมองไม่เห็นใบหน้า หลังค่อมจนต้องใช้ไม้เท้า ชราแก่คนนั้นเดินลงมาด้านล่างอย่างช้าๆ ก่อนที่ในชั่วพริบก็มาอยู่ด้านหลังฉัน
     "เราจะมาหา นิกโกะ เธออยู่ไหน"
 
      ฉันหันหลังแล้วตอบเขา ก่อนที่จะส่งกระดาษใบหนึ่งมาให้ฉันช้าๆ ฉันสังเกตุเห็นริมฝีปากที่หน้ากลัว กำลังยิ้มอย่างเยือกเย็น ประกอบกับใบหน้าที่มืดมิดราวกับว่านี้ไม่ใช่มนุษย์ มือที่ยืนมาก็เย็นเฉียบมาก
      "สาวน้อยช่างฝัน แปรผันตามกาล ฝันสูงลงมา เจ็บช้ำตามใจ หอดำแห่งเศร้า ยิ่งเหงาช้ำ ความหลังตอกย้ำ ให้อยู่วนเวียน"
 
     กระดาษที่หน้าฉงนทำให้พวกเราที่ยืนอ่านมันทำให้ฉันหงุดหงิด ฉันไม่เข้าใจเลยสักนิด แต่ดูเหมือนมีคนจะหงุดหงิดกว่าฉันซะอีกนะเนี่ย ข้างๆของฉัน ตาโมโมทำหน้าได้เครียดกว่าฉันซะอีก เห็นกวนส้นตึก ไม่คิดว่าทำหน้าแบบนี้ก็เป็น
     "นี้มันหมายความไงฟะ ตอบดิ ไอ้แก่หน้ามืด"
 
     "คุณโมโมทาโร่ อย่าไปยั้วโมโหเขาสิค่ะ เราแค่มาหานิกโกะเท่านั้น"(เออ!แม่พระ...โปรดเทศมันสักที เอาเลยจ๊ะ อลิซ)
 
     "อย่ามาห้ามฉันอลิซ อยู่ตรงนั้นแหล่ะ ไอ้นี้ฉันจัดการเอา ไปตามหายัยนั้นเหอะ"
 
     "ฉันจะสู้ด้วยค่ะ คุณฮิโซระ ไปต่อเถอะค่ะ"
 
     ฉันกับวิ่งขึ้นบันไดที่ผุใกล้พัง พลางหันหลังไปมองโมโมทาโร่ที่สู้อย่างบ้าบิ่น ก่อนที่จะล้มลงพร้อมด้วยตาแก่คนนั้น อย่างรวดเร็ว เรือนร่างของเขาหลับไหลกลางโถงบันไดที่เดินวนเวียนเป็นวงกลม ในที่สุด เราก็มาถึงยอดสุดของหอคอยห้องตรงหน้าของพวกเราเป็นห้องไม้ที่อยู่ใต้หลังคา ในห้องมีภาพจากหนังสือนิทานของนิโกะบนพื้น ไม่มีสีสัน เพราะคนแต่ง ไม่ใส่สีให้เธอ ร่างที่พวกเราเห็น เป็นร่างที่ไร้ซึ่งความหวังใด แม้เธอจะลืมตาอยู่ แต่แววตาของเธอกับว่างเปล่า เชือกสีเลือดพันตัวเธอ ผูกกับกระดาษแห่งความทรงจำของเธอ
     "ขึ้นมาทำไม?"
 
     "ฉันจะมาขอร้องเธอ...ช่วยหยุดที หยุดทำเรื่องบ้านี้ได้มั้ย"
 
     "เรื่องนี้? อะไรหล่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
 
     "ที่เธอมาเนี่ย เธอหนะ ไม่ใช่คนของที่นี้ใช่มั๊ย มาทำฝันหรอ? ไร้สาระ...เธอทำให้เป็นจริงไม่ได้หรอก"
 
     คำพูดที่เยือกเย็นนั้นทำให้ฉันรู้สึกแย่มาก จะบอกว่าฉันเปลี่ยนใจเธอไม่ได้งั๊นหรอ สาวน้อยผู้มีเอกลักษณ์คือรอยยิ้มงั้นหรอ นี้หรอนิกโกะ ใช่หรอ!!!
     "เมื่อตกอยู่ในความเศร้ารอยยิ้มจะเป็นสิ่งสำคัญเนี่ย ใครเป็นคนพูดหรอ เธอเองไม่ใช่หรอ ทนได้งั้นหรอที่จะเห็นตัวเองพาสิ่งสวยงามอย่างดาวดวงนี้ไปสู่ความเศร้าหน่ะ"
 
     "หายไปให้หมดดีแล้ว ก็ขนาด...เรื่องของฉันยังจบได้เพียงแค่นี้เลยนี้หน่า เธอไม่รู้หรอกฉันต้องวนอยู่ที่เดิมซ้ำไปซ้ำมาโดยที่ไม่รู้ชะตาตัวเองแบบนี้มันเจ็บปวดมากแค่ไหน"
 
     "นิกโกะ เด็กผู้มีจิตใจงดงาม เข้าใจอยู่ว่าเธอเจ็บปวดแต่เรื่องราวของตัวเอง ตัวเองต้องเป็นคนเลือกเองไม่ใช่หรอ ภาพพวกนี้ ภาพความสุขที่ผ่านของเธอนะ"
 
      ฉันหยิบภาพๆนึง ภาพที่เธอทำให้เหล่าภูติตัวน้อยยิ้มหัวเราะ ภาพที่เธอยิ้มอย่างสดใส ภาพที่เธอวิ่งเล่นกับสัตว์ตัวน้อย ความร่าเริงสดใสที่เธอเคยมี เธอมองด้วยสายตาที่ไร้ซึ่งความหมาย ก่อนที่จะหลั่งน้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่สุดของเธอออกมา
     "เธอมีพลังวิเศษอะไร ทำไมฉันถึงรู้สึกถึงความหวังอันเจ็บปวดนั้น"
 
     ไม่เลยค่ะฉันไม่มีอะไรเลย มีแต่คำพูด และความอยากได้...อมตะที่หลายคนต้องการมัน การไม่ตาย แต่นี้คือความจริงที่ฉันจะได้รับรู้
     "จริงอย่างที่เธอว่า ฉันจะทำให้ดาวนี้มันกลับไปอยู่ที่เดิม ส่วนคำปรารถนาช่วยบอกฉัน ฉันจะทำให้เธอ
 
     "ฉันจะเป็นคนที่เป็นอมตะ..."
 
     "ต้องการมันจริงๆนะหรอ? ฉันต้องทำมันแต่ฉันจะบอกความจริงของอมตะที่เธอตามหา"
 
     สิ่งที่นิกโกะบอกฉันมันเป็นสิ่งที่เกินจะรับไหว อมตะที่ฉันตามหาคือ อวกาศว่างเปล่าที่นิกโกะส่งมา ไม่มีแสงดาว ไม่มีพื้น เพดาน ซ้ายขวา ฉันนั่งอยู่ในยานของฉัน ที่ด้านบนเป็นวงแหวนไฟสีส้มจากหลุมดำ ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ฉันอยู่ในห่วงความคิดเท่านั้น ตอนนี้ฉันอยู่นิ่งๆกับที่ ไม่มีเพื่อน พูดไม่ได้ เวลาของฉันหยุดลง ฉันกลายเป็นอมตะและฉันยังไม่ตายถึงแม้ทุกอย่างของฉันจะหยุดทำงานไปแล้วก็ตาม
.
.
ห่วงอวกาศมืดนี้คือ...Black Hole
เรื่องทั้งหมด...แค่ฝันที่ชื่อ Eternal Star