Eternal Star ดวงดาวแห่งอมตะ

     ฉันผู้มีความฝันว่า อยากเป็นอมตะ กิงกะโนะ ฮิโซระ จะออกยานตามหาฝัน จากหนังสือที่อ่านโดยที่ไม่ต้องกลัวว่าพ่อแม่จะเป็นห่วง เพราะฉันอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งนานแล้วหล่ะ ด้านหลังของฉันคือเอิร์ธดวงดาวมหาสมุทร แห่งยุค ค.ศ.3000 และด้านหน้า มาร์ มิวส์ จูปิเตอร์ แซทเทิร์น ยูเรนัส เนปจูน พลูโต และอิริส มุ่งสู่นอกแขนของกาแล็กซี่นี้
     "ฮิโซระ นี้...เธอหน่ะ...เอาจริงหรอ? ไม่กลัวหรอ?"
 
     เสียงเด็กผู้ชายอายุราวๆ13-14 ปี ดังขึ้นจากตัวเครื่อง เป็นเสียงของสมองกลในยานลำนี้ สมองนี้ฉันให้ชื่อ โทรอน มีหน้าที่คำนวณเส้นทางที่สั้นที่สุด ที่จะนำยานไปสู่จุดหมาย บริการน้ำ อาหาร จากห้องเครื่องที่อยู่ด้านล่างของยาน และก็ คุยเป็นเพื่อนคนขับยาน
     "ขณะนี้ยานผ่านดาวมิวส์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว...ขณะนี้ยานผ่านดาวมิวส์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว"
 
     "โทรอน เธอไม่ต้องรายงานฉันก็ได้ ฉันรู้"
 
     "ตามหนังสือนั้น เธอต้องไปที่ไหน ฮิโซระ ตอบฉันด้วย ฉันต้องทำตามหน้าที่"
 
     ไอ้โทรอน ไม่ต้องตามหน้าที่เป๊ะขนาดนี้ก็ได้มั๊ง ฉันปวดตับ><
     "ตามหนังสือนั้น ฉันต้องเข้าไปในหลุมดำ ผ่านวงแหวนที่อยู่ในนั้น"
 
     "ห่ะ!!!ว่าไงน่ะ หละ...หละ...หละ...หลุมดำงั้นหรอ"
 
     "ใช่ๆ^^หลุดดำไง แหม่กลัวด้วยหรอ พ่อสมองกล"
 
     เฮ้ๆ สมองกล มันถูกทำขึ้นมานะ ทำไมคนสร้างไอสมองกลต้องใส่ความรู้สึกแบบคนเข้าไปด้วยเนี่ย
     "ไม่ดีหรอก กลับเถอะนะ T_T ฉันยังไม่อยากตาย"
 
     "โทรอน เธอตายไม่ได้ เธอเป็นสมองกลนะ(ไอเบือกเอ๊ย!!)"
 
     "ขณะนี้ยานผ่านดาวอิริสเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...ขณะนี้ยานผ่านดาวอิริสเป็นที่เรียบร้อยแล้ว"
     "ก็บอกว่าไม่ต้องตามหน้าที่เป๊ะขนาดนี้ก็ได้ไงเล่า(ไอสมองพึกล)"
 
     มันเป็นอะไรที่เพลิดเพลิน ปวดตับมากๆ แต่พอหลังกลับไปที่ทางช้างเผือกแล้ว สวยมากๆเลยค่ะ ฉันอยากรู้จังว่าหากฉันผ่านหลุดดำนั้น ที่เขาเชื่อกันว่าเป็นมิติที่ 5 มิติแห่งเวลา มันจะทำให้ฉันค้นพบวิธีที่จะเป็นอมตะได้หรือเปล่าน่ะ ฉันอยากรู้ถึงเทคโนโลยีในสมัยก่อน สมัยปี 2000 มันจะห่างกับสมัยของฉันยังไง ก้าวไกลขึ้นเท่าใด เยอะแยะไปหมดเลยเนอะ คำถามพวกนี้ 
     "โทรอน เตรียมการวาร์ป สู่เหนือหลุมดำ"
 
     "กำลัง...เตรียมการวาร์ป..."
 
     ฉันนึกถึงภาพของดวงดาวที่กำลังถูกดูดเข้าไปหลายๆดวง เหมือนกับ น้ำตกที่ลงจากภูเขาไปสู่ก้นเหว น่าสนุกชะมัด ถ้าฉันตกลงไปพร้อมกับดาวพวกนั้นคงเป็นภาพที่สวยมากไม่ใช้น้อย
     "เราจะวาร์ปในอีก 5...4...3...2...1"
 
     "0 การวาร์ปเสร็จสิ้น ฮ่าๆ"
 
     ฉันช่วยนับให้ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น และในชั่วพริบตายานของฉันก็ลอยลำเหนือกาแล็กซีทางช้างเผือก ตรงใจกลางของหลุมดำ แต่ฉันก็ต้องตกใจกับภาพที่ฉันเห็น
     "บ้าหน่า!!!ทำไมไม่มีดาวถูกดูดลงไปหล่ะ!"
 
     "มันเป็นการดึงดูดซึ่งกันและกันด้วยพลังมหาสาร แต่ยังมีดาวบ้างดวงถูกดูดได้อยู่เป็นบางดวง อย่างดวงที่อยู่ที่ 11 นาฬิกาของเธอ(ด้านหน้าค่อนไปฝั่งซ้าย)"
     ฉันหันไปมองดาวดวงนั้นตามที่โทรอนบอกแล้วมองไปรอบๆกาแล็กซี่ที่ฉันเห็นในตอนนี้เป็นแผ่นยาวๆระยิบระยับด้านล่างคือหลุมดำที่ตัดกับความสว่างของดวงดาว
     "นี้จะเป็นครั้งสุดท้ายของฉันหรือเปล่าน่ะที่จะได้เห็นมัน"
 
     "อย่าพูดเป็นลางแบบนี้สิฮิโซระ"
 
     นั้นสิเนอะฉันต้องกับมาดูได้อีกสิ ตราบได้ที่ยังมีชีวิต...
 
     "โทรอน เปิดไฟยาน สวิตส์ออน เตรียมนำยานลง"
     ยานของฉันค่อยลงสู่ความมืดช้าๆมืดลงเรื่อยๆ จนเหนือหัวของฉันมองไปก็ไม่เห็นแสงไฟใดๆ ในตอนนี้ยานอยู่ในความมืดที่ไม่มีอนุภาคของแสง แม้แต่อนุภาคเดียว ทั้งที่เพิ่งดูดดาวดวงนั้นเข้ามาแท้ๆ แต่ฉันกลับหามันไม่เจอเลย
     "นี้ ฮิโซระ จะทำยังไงต่อหรอ?"
 
     "ฉันเอง...ก็ไม่รู้เหมือนกัน"
 
     ฉันเหมือนหลงทางในความมืดมันไร้ทิศไร้ทาง รู้ว่าฉันหันไปที่่ทิศใดอยู่ ฉันเริ่มอยากร้องไห้ ไม่น่าระห่ำ ขนาดนี้เลย
     "อย่าคิดมากเลย ฉันรู้ว่าเธอแค่อยากรู้เรื่องพวกนี้เท่านั้น"
 
     "ไม่ต้องปลอบใจฉันหรอกโทรอน ฉันไม่ได้เสียดายชีวิตฉันหรอก ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทฤษฎีนั้นมัน..."
 
     ฉันยังพูดไม่จบนะ แต่ก็ดีใจที่ไม่ได้พูดออกไป เมื่อในความมืดของหลุมดำนี้กับมีเหมือนกระแสไฟฟ้าวิ่งไปรอบๆ ไปเป็นวงกลม สีส้มๆเปล่งแสงจนแสบลูกตา
     "มันมีจริงๆทฤษฎีวงแหวนกลางหลุมดำ เห็นมั๊ยโทรอน มันมีจริงๆด้วย"
 
     "อืม ฉันเห็นแล้ว ดีจังเลยเนอะ เรากำลังจะเดินทางต่อสินะ"
 
     "อืม เตรียมนำยานลง"
 
     ฉันนำยานเตรียมลงลอดผ่านวงแหวนที่เพลิงแล้วหลุดออกมาจากหลุมดำมาได้ ฉันหันหลังไปมองที่หลุมดำนั้น มีดวงดาวแล้ว เราหลุดจากมันมาแล้วแต่ว่า
     "บ้าหน่า!!!เราพึ่งจะผ่านมันมานี้กาแล๊กซี่ทางช้างเผือกหน่ะ"
 
     เสียงของโทรอนพูดด้วยความตกใจอย่างมากเพราะแทนที่เราจะเห็นกาแล็กซีทางช้างเผืกอยู่ข้างหลัง แต่ว่า...มันกลับมาอยู่ตรงหน้าของพวกเรา
     "ทำไมกันหล่ะ ทำไมเราถึงกลับมาอยู่ตรงนี้ ปลายแขนกาแล๊กซี่ทางช้างเผือก แขนที่ ชื่อว่า โอเรียน(ปลายแขนกาแล็กซีที่เป็นที่อยู่ของระบบสุริยะ)นี้หน่ะ"